Είδος: Κινούμενα Σχέδια, Δραματική, Κωμωδία
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Οι αποκρουστικές και σκληρές αρχικά φυσιογνωμίες των παιδιών σε παραξενεύουν αλλά δεν αργεί να σε παρασύρει το φιλμ. Το λίγο πιο έντονο χρωματικά υπόβαθρο και οι συζητήσεις των παιδιών περνάνε το ένα μήνυμα μετά το άλλο, άλλοτε με χιούμορ, όπως η συζήτηση για το σεξ, άλλοτε με πολύ σοβαρό τρόπο. Παιδιά μεταναστών που συνέλαβε η αστυνομία, παιδιά πρώην χρηστών ουσιών, παιδιά με κατεστραμμένη ψυχολογία βρίσκουν απάγκιο σε ένα ορφανοτροφείο και σε ξένες αγκαλιές που άνοιξαν και τα κρατούν με ζεστασιά. Κι όταν αυτές οι αγκαλιές δεν είναι εκεί, τα ίδια τα παιδιά, που άλλοτε μπορούν να είναι πολύ σκληρά, φροντίζουν να προστατέψουν τα πιο μικρά, πιο ευαίσθητα από αυτά
"Με μόλις μια ώρα διάρκεια, το φιλμ του Κλοντ Μπαρά, βασισμένο σε βιβλίο του Ζιλέ Παρί, επιχειρεί να πει μια μελαγχολική, λυπητερή ιστορία που οδηγεί στην ελπίδα, αυτό μέσα από την τεχνική του stop - motion animation."
 |
ΕΓΩ, Ο ΚΟΛΟΚΥΘΑΚΗΣ
Σκηνοθεσία:Claude Barras
Σενάριο:Céline Sciamma,
Gilles Paris(βιβλίο)
Παίζουν:Gaspard Schlatter,
Sixtine Murat,Paulin Jaccoud |
Επιλογή της Ελβετίας για τη φετινή υποψηφιότητα στα Όσκαρ, το Εγώ, ο Κολοκυθάκης, έρχεται σαν μια ιδανική κινηματογραφική πρόταση για γονείς και παιδιά.
Με μόλις μια ώρα διάρκεια, το φιλμ του Κλοντ Μπαρά, βασισμένο σε βιβλίο του Ζιλέ Παρί, επιχειρεί να πει μια μελαγχολική, λυπητερή ιστορία που οδηγεί στην ελπίδα, αυτό μέσα από την τεχνική του stop - motion animation. Ο Ίκαρος, που όλοι φωνάζουν Κολοκυθάκη, ζει με την αλκοολική μητέρα του και χωρίς πατέρα. Η μητέρα τον κακοποιεί και σε μια προσπάθειά του να αποφύγει μερικά ακόμα χτυπήματα, τη ρίχνει από τη σκάλα, σκοτώνοντάς τη. Ένας αστυνομικός, που στην πορεία θα δεθεί με τον Κολοκυθάκη και θα γίνει πατρική φιγούρα γι αυτόν, τον μεταφέρει σε ένα ορφανοτροφείο. Εκεί ο ήρωάς μας θα βρεθεί σε ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον, με άλλα κακοποιημένα και παρατημένα παιδιά, που μπορούν όμως να δώσουν αγάπη και να αναπτύξουν φιλίες, δύο πράγματα που ο μικρός δεν είχε ποτέ στη ζωή του.
Οι αποκρουστικές και σκληρές αρχικά φυσιογνωμίες των παιδιών σε παραξενεύουν αλλά δεν αργεί να σε παρασύρει το φιλμ. Το λίγο πιο έντονο χρωματικά υπόβαθρο και οι συζητήσεις των παιδιών περνάνε το ένα μήνυμα μετά το άλλο, άλλοτε με χιούμορ, όπως η συζήτηση για το σεξ, άλλοτε με πολύ σοβαρό τρόπο. Παιδιά μεταναστών που συνέλαβε η αστυνομία, παιδιά πρώην χρηστών ουσιών, παιδιά με κατεστραμμένη ψυχολογία βρίσκουν απάγκιο σε ένα ορφανοτροφείο και σε ξένες αγκαλιές που άνοιξαν και τα κρατούν με ζεστασιά. Κι όταν αυτές οι αγκαλιές δεν είναι εκεί, τα ίδια τα παιδιά, που άλλοτε μπορούν να είναι πολύ σκληρά, φροντίζουν να προστατέψουν τα πιο μικρά, πιο ευαίσθητα από αυτά
Αν πρέπει να βρεις ένα τύποις ελάττωμα στο φιλμ του Μπαρά, τότε αυτό είναι μάλλον η σχεδόν απόλυτα διδακτική μορφή του. Είναι σαν ένα φιλμάκι κοινωνικού περιεχομένου, από αυτά που βλέπαμε κατά καιρούς στο σχολείο, με λίγο περισσότερο καλλιτεχνική διάθεση. Δεν είμαι σίγουρος αν αυτό είναι μειονέκτημα αλλά είναι το μόνο πράγμα που κάποια στιγμή ήρθε στο μυαλό μου. Θα πήγαινα ωστόσο το παιδί μου στον κινηματογράφο να δει το Εγώ, ο Κολοκυθάκης; Φυσικά! Μπορεί να είναι λίγο πιο δύσκολο για τις πολύ μικρές ηλικίες, καθώς δεν έχει έντονα χρώματα και θεαματικά σκηνικά, ούτε και ηχητικά gags για να τραβήξουν το ενδιαφέρον τους, αλλά σε ηλικίες των εφτά και πάνω νομίζω ότι θα αποτελέσει καλή επιλογή, ακόμα κι αν τα παιδιά είναι πλέον περισσότερο συνηθισμένα στα κινούμενα σχέδια τύπου Pixar.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου