Είδος: Θρίλερ, Τρόμου
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Οι πρωταγωνιστικοί χαρακτήρες είναι οι πιο αδιάφοροι που έχω δει τελευταία σε οποιοδήποτε φιλμ. Tο σενάριο υπογράφει ο Σάιμον Μπάρετ (μάλλον κάποια συγγένεια υπάρχει εδώ με τον σκηνοθέτη), ο οποίος έχει δώσει καλά δείγματα στο παρελθόν, τόσο με το The Guest όσο και με το You 're Next, αλλά έχει και κάποια σκαμπανεβάσματα στην πορεία του. Εδώ πάντως έχει δώσει τρεις χαρακτήρες οι οποίοι δε μπορούν να προκαλέσουν το ενδιαφέρον κανενός θεατή. Δεν είμαι σίγουρος αν φταίει το σενάριο και οι διάλογοι του Σάιμον Μπάρετ ή η σκηνοθεσία του Μάικλ Μπάρετ αλλά οι πρωταγωνιστές φέρονται με εντελώς αλλοπρόσαλλο τρόπο, ενώ δε μπορείς ούτε να συμπαθήσεις ούτε να αντιπαθήσεις κάποιον. Πλήρης αδιαφορία!
"Ιαπωνία, αρχαία δάση, αμέτρητα χρόνια ιστορίας, χωριά με αρχέγονα μυστικά, εξαφανισμένα παιδιά! Τόση πρώτη ύλη για να φτιάξεις ένα μυστικιστικό φιλμ τρόμου κι όμως το Temple το μόνο που καταφέρνει είναι να σε στείλει για ύπνο νωρίς"
 |
Σκηνοθεσία:Michael Barrett
Σενάριο:Simon Barrett
Παίζουν:Naoto Takenaka,
Asahi Uchida,Logan Huffman |
Ιαπωνία, αρχαία δάση, αμέτρητα χρόνια ιστορίας, χωριά με αρχέγονα μυστικά, εξαφανισμένα παιδιά! Τόση πρώτη ύλη για να φτιάξεις ένα μυστικιστικό φιλμ τρόμου κι όμως το Temple το μόνο που καταφέρνει είναι να σε στείλει για ύπνο νωρίς, κρατώντας μόνο ένα καλό τελευταίο δεκάλεπτο, που το καταστρέφει ξανά στα επόμενα δύο λεπτά, με τα τελευταία πλάνα του.
Τη σκηνοθεσία του Temple υπογράφει ο Μάικλ Μπάρετ, ο οποίος εργάζεται στο χώρο ως διευθυντής φωτογραφίας και με αυτό το φιλμ δίνει την πρώτη του σκηνοθετική δουλειά. Από φωτογραφία μια χαρά τα πάει η ταινία, είναι η αλήθεια, αλλά από εκεί και πέρα τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά. Μια ιστορία που θέλει έξι μικρά παιδιά να έχουν εξαφανιστεί πριν χρόνια σε ένα ναό, σε ένα χωριό της Ιαπωνίας, και κάποιους τουρίστες να επισκέπτονται το χώρο από ενδιαφέρον για τους Ιαπωνικούς ναούς, κι εκεί να βρίσκονται αντιμέτωποι με μια επίθεση μεταφυσικών πλασμάτων, θα μπορούσε να είναι τουλάχιστον ενδιαφέρουσα με μια καλύτερη προσέγγιση από αυτή του Μπάρετ. Εδώ όμως λειτουργεί περισσότερο σαν διευθυντής φωτογραφίας, ξεχνώντας τους ηθοποιούς του, την πλοκή του, τα πάντα.
Οι πρωταγωνιστικοί χαρακτήρες είναι οι πιο αδιάφοροι που έχω δει τελευταία σε οποιοδήποτε φιλμ. Tο σενάριο υπογράφει ο Σάιμον Μπάρετ (μάλλον κάποια συγγένεια υπάρχει εδώ με τον σκηνοθέτη), ο οποίος έχει δώσει καλά δείγματα στο παρελθόν, τόσο με το The Guest όσο και με το You 're Next, αλλά έχει και κάποια σκαμπανεβάσματα στην πορεία του. Εδώ πάντως έχει δώσει τρεις χαρακτήρες οι οποίοι δε μπορούν να προκαλέσουν το ενδιαφέρον κανενός θεατή. Δεν είμαι σίγουρος αν φταίει το σενάριο και οι διάλογοι του Σάιμον Μπάρετ ή η σκηνοθεσία του Μάικλ Μπάρετ αλλά οι πρωταγωνιστές φέρονται με εντελώς αλλοπρόσαλλο τρόπο, ενώ δε μπορείς ούτε να συμπαθήσεις ούτε να αντιπαθήσεις κάποιον. Πλήρης αδιαφορία!
Αν αντέξεις μέχρι τη μία ώρα περίπου της ταινίας, θα δεις ένα αρκετά τρομακτικό και ατμοσφαιρικό δεκάλεπτο, το οποίο οφείλεται κυρίως στον τρόπο που χρησιμοποιεί το φωτισμό του ο Μπάρετ. Θα μπορούσε κάλλιστα να έχει φτιαχτεί ένα μικρού μήκους φιλμ τρόμου, το οποίο θα ήταν αρκετά καλό και θα περιείχε μόνο αυτό το δεκάλεπτο. Παρότι και το φιλμ του Μπάρετ δεν έχει καμιά τρομερή διάρκεια (γύρω στα εβδομήντα πέντε λεπτά), η αφήγηση του σκηνοθέτη και η πάρα πολύ αργή εξέλιξη της πλοκής, σε συνδυασμό με τους πραγματικά άχρωμους πρωταγωνιστές, κάνει τη διάρκεια να φαίνεται μεγαλύτερη. Η ώρα δεν περνάει και όταν κοιτάς το ρολόι σου κατά τη διάρκεια μιας ταινίας και δείχνει ότι έχουν περάσει μόλις τριάντα λεπτά από την έναρξη, τότε το παιχνίδι έχει χαθεί. Κρίμα, γιατί η ιστορία είχε "ψωμί" για ταινία τρόμου. Αντ' αυτού, κατέληξε να είναι σίγουρα η χειρότερη ταινία που είδα για τη χρονιά που φεύγει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου