Είδος: Θρίλερ
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Ντέιβ Έγκερς λέγεται ο κύριος που έγραψε το βιβλίο στο οποίο βασίζεται το φιλμ, του οποίου το σενάριο υπογράφει ο ίδιος μαζί με τον σκηνοθέτη της ταινίας, Τζέιμς Πόνσολντ. Για το βιβλίο δε γνωρίζω τίποτα αλλά η ιστορία της ταινίας έχει ως εξής: Νεαρή με το όνομα Μέι πιάνει δουλειά στη μεγαλύτερη εταιρεία διαδικτυακών υπηρεσιών στον κόσμο, τον Κύκλο. Μέσα κοινωνικής δικτύωσης, e-mail, τράπεζες και άλλα προσφέρει ο Κύκλος, με τη λογική όλα καταλήγουν σε μία μοναδική διαδικτυακή ταυτότητα για τους χρήστες, με σκοπό τη διευκόλυνση των ιδίων και τη διαφάνεια. Η Μέι ανεβαίνει ραγδαία την ιεραρχία και είναι ιδιαίτερα ενθουσιασμένη με τις συνθήκες δουλειάς. Εκεί που θα ξεφύγει η κατάσταση από τα χέρια της είναι όταν θα δεχτεί να πάρει μέρος σε ένα πείραμα, που θα βγάλει την ιδιωτική της ζωή στο διαδίκτυο. Μια μίνι κάμερα κατασκευής της εταιρείας είναι καρφιτσωμένη στο πέτο της όλη μέρα, κάθε μέρα, η οποία εκτός από την προβολή όλων όσων συμβαίνουν στη ζωή της, έχει τη δυνατότητα να αναλύει και τη συναισθηματική κατάσταση αλλά να παρακολουθεί και τις αντιδράσεις του σώματός της. Εκατομμύρια χρήστες παρακολουθούν και ακολουθούν τη Μέι σε αυτή τη συνεχόμενη ζωντανή μετάδοση της ζωής της, η δημοφιλία της αυξάνεται, όμως οι δικοί της άνθρωποι αρχίζουν να αντιμετωπίζουν προβλήματα και όπως συμβαίνει στην πλειοψηφία των ταινιών του είδους, (καλών, μέτριων και κακών) η πρωταγωνίστρια κάποια στιγμή ανακαλύπτει ότι κρύβονται περισσότερα πίσω από αυτό το πείραμα απ' ότι φανταζόταν και όταν ξυπνά από το λήθαργο καλείται να βρει τρόπο να ξεσκεπάσει τους υπεύθυνους.
Και με αυτή την αλλαγή παραγράφου τελειώνουν τα θετικά που μπορώ να βρω στο φιλμ του Πόνσολντ. Μια ταινία δεν αρκεί να έχει δυνατή κεντρική ιδέα αν δεν την ντύσει κατάλληλα. Το αρχικό στήσιμο μοιάζει να τα πηγαίνει καλά αλλά τα πάντα γίνονται εντελώς απλοϊκά στην πορεία, με το εντελώς προβλέψιμο και ξεπερασμένο πια τρόπο που ολοκληρώνεται το φιλμ, να είναι το κερασάκι στην τούρτα. Μια τούρτα που μοιάζει περιποιημένη εξωτερικά αλλά όταν τη δοκιμάζεις έχει εντελώς διαφορετική γεύση από αυτή που περίμενες να δώσουν τα υλικά που την αποτελούν. Και όταν μέσα έχεις "υλικά" όπως ο Τομ Χανκς, ο Τζον Μπογιέγκα και η συμπαθητική γενικά Έμα Γουότσον, περιμένεις μια καλύτερη γεύση. Άλλο ένα από τα κομμάτια που αποτυγχάνει ο Πόνσολντ όμως είναι η καθοδήγηση των ηθοποιών του με αποτέλεσμα να αποσπάσει κακές ερμηνείες από τους νεαρούς ηθοποιούς και αδιάφορες από τους πιο έμπειρους.
"Μια ταινία δεν αρκεί να έχει δυνατή κεντρική ιδέα αν δεν την ντύσει κατάλληλα. Το αρχικό στήσιμο μοιάζει να τα πηγαίνει καλά αλλά τα πάντα γίνονται εντελώς απλοϊκά στην πορεία, με το εντελώς προβλέψιμο και ξεπερασμένο πια τρόπο που ολοκληρώνεται το φιλμ, να είναι το κερασάκι στην τούρτα. Μια τούρτα που μοιάζει περιποιημένη εξωτερικά αλλά όταν τη δοκιμάζεις έχει εντελώς διαφορετική γεύση από αυτή που περίμενες να δώσουν τα υλικά που την αποτελούν."
 |
Ο ΚΥΚΛΟΣ
Σκηνοθεσία:James Ponsoldt
Σενάριο:James Ponsoldt,Dave Eggers
Παίζουν:Emma Watson,
Tom Hanks,John Boyega |
Άλλο ένα βιβλίο που μεταφέρεται στον κινηματογράφο. Άλλη μια ταινία που ασχολείται με το διαδίκτυο (τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για την ακρίβεια) και τις επιπτώσεις της αλόγιστης χρήσης του. Άλλη μια ταινία με ενδιαφέρουσα κεντρική ιδέα και υποσχέσεις που δε μπορεί να εκπληρώσει. Άλλη μια αχρείαστη επιλογή για την καριέρα του Τομ Χανκς, από αυτές που κάνει ανά διαστήματα.
Ντέιβ Έγκερς λέγεται ο κύριος που έγραψε το βιβλίο στο οποίο βασίζεται το φιλμ, του οποίου το σενάριο υπογράφει ο ίδιος μαζί με τον σκηνοθέτη της ταινίας, Τζέιμς Πόνσολντ. Για το βιβλίο δε γνωρίζω τίποτα αλλά η ιστορία της ταινίας έχει ως εξής: Νεαρή με το όνομα Μέι πιάνει δουλειά στη μεγαλύτερη εταιρεία διαδικτυακών υπηρεσιών στον κόσμο, τον Κύκλο. Μέσα κοινωνικής δικτύωσης, e-mail, τράπεζες και άλλα προσφέρει ο Κύκλος, με τη λογική όλα καταλήγουν σε μία μοναδική διαδικτυακή ταυτότητα για τους χρήστες, με σκοπό τη διευκόλυνση των ιδίων και τη διαφάνεια. Η Μέι ανεβαίνει ραγδαία την ιεραρχία και είναι ιδιαίτερα ενθουσιασμένη με τις συνθήκες δουλειάς. Εκεί που θα ξεφύγει η κατάσταση από τα χέρια της είναι όταν θα δεχτεί να πάρει μέρος σε ένα πείραμα, που θα βγάλει την ιδιωτική της ζωή στο διαδίκτυο. Μια μίνι κάμερα κατασκευής της εταιρείας είναι καρφιτσωμένη στο πέτο της όλη μέρα, κάθε μέρα, η οποία εκτός από την προβολή όλων όσων συμβαίνουν στη ζωή της, έχει τη δυνατότητα να αναλύει και τη συναισθηματική κατάσταση αλλά να παρακολουθεί και τις αντιδράσεις του σώματός της. Εκατομμύρια χρήστες παρακολουθούν και ακολουθούν τη Μέι σε αυτή τη συνεχόμενη ζωντανή μετάδοση της ζωής της, η δημοφιλία της αυξάνεται, όμως οι δικοί της άνθρωποι αρχίζουν να αντιμετωπίζουν προβλήματα και όπως συμβαίνει στην πλειοψηφία των ταινιών του είδους, (καλών, μέτριων και κακών) η πρωταγωνίστρια κάποια στιγμή ανακαλύπτει ότι κρύβονται περισσότερα πίσω από αυτό το πείραμα απ' ότι φανταζόταν και όταν ξυπνά από το λήθαργο καλείται να βρει τρόπο να ξεσκεπάσει τους υπεύθυνους.
Η ιδέα έχει ενδιαφέρον και μέχρι περίπου το πρώτο μισάωρο παρακολουθούμε και μια ταινία τηλεοπτικών προδιαγραφών μεν, καλών προθέσεων δε. Οι παγίδες που κρύβει το διαδίκτυο και η υπερβολική ενασχόληση με τα μέσα μαζικής δικτύωσης απασχολούν το σενάριο και η αλήθεια είναι ότι τολμά να μας παρουσιάσει μια εταιρεία που θυμίζει εντονα την Google και ένα μέσο που δε μπορεί να μην το παρομοιάσετε με κάποιο από τα γνωστά μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Οι συζητήσεις για μία μοναδική ηλεκτρονική ταυτότητα για όλους, μέσα από την οποία οι χρήστες θα μπορούν να κάνουν τα πάντα χωρίς να απομακρύνονται από το σπίτι τους είναι κάτι που μπορεί εδώ να παρουσιάζεται ως ένα θέμα που απασχολεί ένα θρίλερ που παίζει στα όρια της επιστημονικής φαντασίας, αλλά δεν είναι κάτι που μοιάζει πολύ μακρινό. Ακόμα και για τη δυνατότητα να ψηφίζουν μέσα από αυτή την ταυτότητα οι χρήστες γίνεται αναφορά και όλα αυτά σαν σεναριακές ιδέες κεντρίζουν το ενδιαφέρον του οποιουδήποτε σκεπτόμενου ανθρώπου.
Και με αυτή την αλλαγή παραγράφου τελειώνουν τα θετικά που μπορώ να βρω στο φιλμ του Πόνσολντ. Μια ταινία δεν αρκεί να έχει δυνατή κεντρική ιδέα αν δεν την ντύσει κατάλληλα. Το αρχικό στήσιμο μοιάζει να τα πηγαίνει καλά αλλά τα πάντα γίνονται εντελώς απλοϊκά στην πορεία, με το εντελώς προβλέψιμο και ξεπερασμένο πια τρόπο που ολοκληρώνεται το φιλμ, να είναι το κερασάκι στην τούρτα. Μια τούρτα που μοιάζει περιποιημένη εξωτερικά αλλά όταν τη δοκιμάζεις έχει εντελώς διαφορετική γεύση από αυτή που περίμενες να δώσουν τα υλικά που την αποτελούν. Και όταν μέσα έχεις "υλικά" όπως ο Τομ Χανκς, ο Τζον Μπογιέγκα και η συμπαθητική γενικά Έμα Γουότσον, περιμένεις μια καλύτερη γεύση. Άλλο ένα από τα κομμάτια που αποτυγχάνει ο Πόνσολντ όμως είναι η καθοδήγηση των ηθοποιών του με αποτέλεσμα να αποσπάσει κακές ερμηνείες από τους νεαρούς ηθοποιούς και αδιάφορες από τους πιο έμπειρους.
Ο Κύκλος λοιπόν είναι ένα φιλμ που το παρακολουθείς σκεπτόμενος αυτά που επιχειρεί να πει, αλλά δε σε βάζει ποτέ μέσα στον κόσμο του. Δε σε προβληματίζει όσο θα έπρεπε να το κάνει ένα φιλμ που ασχολείται με το θέμα της δύναμης του διαδικτύου και των ανθρώπων που επιχειρούν να χειραγωγήσουν το κοινό μέσα από αυτό. Κακή ανάλυση της κεντρική ιδέας, προβλέψιμη και απλοϊκή εξέλιξη και όλα αυτά δυστυχώς από μια πλειάδα καλών συντελεστών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου