Είδος: Επιστημονικής Φαντασίας, Δράσης, Κόμικ
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Ο Σαμ Ράιμι σκηνοθετεί και τη δεύτερη περιπέτεια του Spider-Man και δίνει πραγματικά ρεσιτάλ πίσω από την κάμερα, τόσο στην καθοδήγηση των ηθοποιών, όσο στην αφήγηση αλλά και τις εντυπωσιακές σκηνές. Ο Ράιμι χρησιμοποιεί πράγματα που πρωτοείδαμε στο Evil Dead, δίνοντας και δύο-τρεις σκηνές βγαλμένες από το σινεμά του τρόμου, με πιο χαρακτηριστική αυτή στο χειρουργείο, τη στιγμή που πρόκειται να γίνει επέμβαση στον Οκτάβιους, για να αφαιρεθούν τα μηχανικά πλοκάμια από τη σπονδυλική του στήλη. Πολύ καλή ανάπτυξη χαρακτήρων, γρήγορος ρυθμός και αρκετές δυνατές υπερηρωικές στιγμές που μένουν, όπως η σκηνή που ο Spider-Man σταματά το γεμάτο κόσμο τρένο που είναι έτοιμο να συγκρουστεί, σώζοντας για άλλη μια φορά τους ανθρώπους της Νέας Υόρκης που ,όταν σωριάζεται λιπόθυμος, μετά την υπερπροσπάθεια, αυτοί τον σηκώνουν στα χέρια τους και τον συνεφέρουν. Η Νέα Υόρκη πρωταγωνιστεί κι εδώ όπως σε κάθε στιγμή των ιστοριών του Ανθρώπου Αράχνη και επειδή έχουν περάσει μόλις τρία χρόνια από το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους, οι συντελεστές προσπαθούν να περάσουν το μήνυμα ενότητας που διακρίνει τους κατοίκους της πόλης.
Ο Τόμπι Μαγκουάιρ συνεχίζει να ερμηνεύει ιδανικά τον Πίτερ Πάρκερ, κάνοντας καλύτερη δουλειά εδώ όταν φορά τη μάσκα σε σχέση με την πρώτη ταινία. Η Κίρστεν Ντανστ, παρότι εξακολουθώ αν μην τη θεωρώ ιδανική επιλογή για το ρόλο της Μαίρη Τζέην, είναι κι αυτή καλύτερη και φαίνεται να έχουν δουλέψει πολύ περισσότερο με τον Μαγκουάιρ. Η Ρόζμαρι Χάρις είναι μια αγαπημένη θεία Μέι, ο Τζ. Κ. Σίμονς δεν παίζεται ως Τζόνα Τζέιμσον, ενώ πιο πίσω μένει εδώ ο Τζέιμς Φράνκο ως Χάρι Όσμπορν, έχοντας λίγες καλές στιγμές προς το τέλος του φιλμ. Τελευταίος μένει ο επιβλητικός Άλφρεντ Μολίνα, ο οποίος φτιάχνει έναν τρομακτικά αξιόλογο κακό. Δίνει βάθος στο χαρακτήρα του, δίνει ποιότητα στον επιστήμονα Οκτάβιους και μετατρέπεται σε κάτι πολύ πιο σκοτεινό μετά, κυρίως λόγω του χαμού της αγαπημένης του γυναίκας αλλά και των ολοζώντανων πλοκαμιών του, που έχουν το δικό τους χαρακτήρα και φαίνεται να επηρεάζουν τη σκέψη του.
"Ο Σαμ Ράιμι σκηνοθετεί και τη δεύτερη περιπέτεια του Spider-Man και δίνει πραγματικά ρεσιτάλ πίσω από την κάμερα, τόσο στην καθοδήγηση των ηθοποιών, όσο στην αφήγηση αλλά και τις εντυπωσιακές σκηνές. Ο Ράιμι χρησιμοποιεί πράγματα που πρωτοείδαμε στο Evil Dead, δίνοντας και δύο-τρεις σκηνές βγαλμένες από το σινεμά του τρόμου"
 |
Σκηνοθεσία:Sam Raimi
Σενάριο:Alvin Sargent,Alfred Gough,
Miles Millar,Michael Chabon
Παίζουν:Tobey Maguire,
Kirsten Dunst,Alfred Molina |
Η επιστροφή του Ανθρώπου Αράχνη, δύο χρόνια μετά την παρθενική του κινηματογραφική εμφάνιση, έρχεται να γίνει μία ακόμα μεγάλη εξαίρεση στον κανόνα που θέλει τις συνέχειες να είναι χειρότερες από τα πρώτα φιλμ κάθε σειράς. Ο δεύτερος Spider-Man καταφέρνει όμως πολύ περισσότερα από αυτά . Καταφέρνει να γίνει ένα από τα πιο ολοκληρωμένα και συμβολικά υπερηρωικά φιλμ, μεταφέροντας στην οθόνη την ουσία του ψυχισμού του διάσημου κόμικ ήρωα!
Ο Σαμ Ράιμι σκηνοθετεί και τη δεύτερη περιπέτεια του Spider-Man και δίνει πραγματικά ρεσιτάλ πίσω από την κάμερα, τόσο στην καθοδήγηση των ηθοποιών, όσο στην αφήγηση αλλά και τις εντυπωσιακές σκηνές. Ο Ράιμι χρησιμοποιεί πράγματα που πρωτοείδαμε στο Evil Dead, δίνοντας και δύο-τρεις σκηνές βγαλμένες από το σινεμά του τρόμου, με πιο χαρακτηριστική αυτή στο χειρουργείο, τη στιγμή που πρόκειται να γίνει επέμβαση στον Οκτάβιους, για να αφαιρεθούν τα μηχανικά πλοκάμια από τη σπονδυλική του στήλη. Πολύ καλή ανάπτυξη χαρακτήρων, γρήγορος ρυθμός και αρκετές δυνατές υπερηρωικές στιγμές που μένουν, όπως η σκηνή που ο Spider-Man σταματά το γεμάτο κόσμο τρένο που είναι έτοιμο να συγκρουστεί, σώζοντας για άλλη μια φορά τους ανθρώπους της Νέας Υόρκης που ,όταν σωριάζεται λιπόθυμος, μετά την υπερπροσπάθεια, αυτοί τον σηκώνουν στα χέρια τους και τον συνεφέρουν. Η Νέα Υόρκη πρωταγωνιστεί κι εδώ όπως σε κάθε στιγμή των ιστοριών του Ανθρώπου Αράχνη και επειδή έχουν περάσει μόλις τρία χρόνια από το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους, οι συντελεστές προσπαθούν να περάσουν το μήνυμα ενότητας που διακρίνει τους κατοίκους της πόλης.
Το σενάριο γράφει ο Άλβιν Σάρτζεντ, στην ιστορία που έχουν επιμεληθεί οι Άλφρεντ Γκαφ, Μάιλς Μίλαρ (συνεργάτες και στη σειρά Smallville, που μιλά για τις περιπέτειες του νεαρού Superman) και Μάικλ Σαμπόν. Το επιτελείο αυτό βρίσκει τον τρόπο να προβάλει ιδανικά τα ιδιαίτερα σημεία του Ανθρώπου Αράχνη και των χαρακτήρων που τον περιβάλουν. Ο Πίτερ Πάρκερ δεν είναι ένα δισεκατομμυριούχος που έχει λυμένα τα προβλήματά του αλλά ένας νεαρός με οικονομικές δυσκολίες, με μια σχολή που προσπαθεί να τελειώσει, με έναν έρωτα που δε μπορεί να ζήσει και με το βάρος του χαμού του θείου του να υπάρχει ακόμα στις πλάτες του. Δε γίνεται όμως ποτέ το φιλμ ένα σκοτεινό και βαρύ δημιούργημα αλλά διατηρεί στο μεγαλύτερο διάστημα το χιούμορ και τη χαλαρή διάθεση που έχει κι ο ίδιος ο πρωταγωνιστής του στις σελίδες των κόμικς του. Δίνεται βάση στη σχέση του και στην επιρροή που έχει η θεία Μέι πάνω του, τονίζεται η σχέση του με τον μέντορα και εχθρό στην πορεία, Ότο Οκτάβιους, ερευνάται η προβληματική σχέση με τον φίλο του, Χάρι, ενώ μπαίνει ένα ακόμα πρόβλημα στην ερωτική ζωή του, όταν η Μέρι Τζέιν ετοιμάζεται να παντρευτεί τον γιο του Τζόνα Τζέιμσον.
Ο Τόμπι Μαγκουάιρ συνεχίζει να ερμηνεύει ιδανικά τον Πίτερ Πάρκερ, κάνοντας καλύτερη δουλειά εδώ όταν φορά τη μάσκα σε σχέση με την πρώτη ταινία. Η Κίρστεν Ντανστ, παρότι εξακολουθώ αν μην τη θεωρώ ιδανική επιλογή για το ρόλο της Μαίρη Τζέην, είναι κι αυτή καλύτερη και φαίνεται να έχουν δουλέψει πολύ περισσότερο με τον Μαγκουάιρ. Η Ρόζμαρι Χάρις είναι μια αγαπημένη θεία Μέι, ο Τζ. Κ. Σίμονς δεν παίζεται ως Τζόνα Τζέιμσον, ενώ πιο πίσω μένει εδώ ο Τζέιμς Φράνκο ως Χάρι Όσμπορν, έχοντας λίγες καλές στιγμές προς το τέλος του φιλμ. Τελευταίος μένει ο επιβλητικός Άλφρεντ Μολίνα, ο οποίος φτιάχνει έναν τρομακτικά αξιόλογο κακό. Δίνει βάθος στο χαρακτήρα του, δίνει ποιότητα στον επιστήμονα Οκτάβιους και μετατρέπεται σε κάτι πολύ πιο σκοτεινό μετά, κυρίως λόγω του χαμού της αγαπημένης του γυναίκας αλλά και των ολοζώντανων πλοκαμιών του, που έχουν το δικό τους χαρακτήρα και φαίνεται να επηρεάζουν τη σκέψη του.
Δε νοείται λίστα με τα καλύτερα φιλμ βασισμένα σε κόμικς χωρίς τη συμμετοχή του Spider-Man 2 σε αυτή. Έχουν περάσει δέκα τρία χρόνια από τη δημιουργία του, ο υπερηρωικός κινηματογράφος βρίσκεται σε μια απίστευτη έξαρση αλλά το φιλμ του Ράιμι εκτός από θεαματικό και για την εποχή του αλλά και σήμερα (τα ειδικά εφέ του παραμένουν πολύ καλά) είναι και ουσιαστικό, έχοντας βρει τη χρυσή τομή ανάμεσα στα ειδικά εφέ, την αφήγηση, το κωμικό στοιχείο, το δράμα και την περιπέτεια. Το σημαντικότερο πράγμα που κατάφερε όμως το φιλμ του Ράιμι είναι ότι έχει καρδιά και ψυχή. Βρήκε τι υπάρχει κάτω από τη μάσκα του διάσημου υπερήρωα και κατάφερε να το αποτυπώσει στην οθόνη μοναδικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου