Είδος: Τρόμου
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΑΠΟΨΗ: Υπάρχει ένα παλιό ποίημα για το λυκάνθρωπο, το οποίο έχει τις ρίζες του στην Ανατολική Ευρώπη:
Χωρίς να φτάνει την αισθητική του Frankenstein (1931) και χωρίς τον ιδιαίτερο πρωταγωνιστή του Dracula (1930), παρ'ολ'αυτά ο Λυκάνθρωπος καταφέρνει να σταθεί χωρίς φόβο δίπλα στα άλλα δύο τέρατα που απασχόλησαν τη Universal. Ο Λον Τσέινι δίνει μια αρκετά καλή ερμηνεία, ως ο παρεξηγημένος, ο παρείσακτος της ιστορίας, που ακόμα κι όταν επιστρέφει έτοιμος να αλλάξει τα πράγματα, η μοίρα του επιφυλάσσει κάτι ακόμα, κάνοντας το παραμύθι ακόμα πιο τραγικό.
 |
Ο ΛΥΚΑΝΘΡΩΠΟΣ
Σκηνοθεσία:George Waggner
Σενάριο:Curt Siodmak
Παίζουν:Lon Chaney Jr.,
Claude Rains,Warren William |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο Λάρι Τάλμποτ επιστρέφει από την Αμερική στον πύργο της οικογένειάς του, σε ένα μικρό χωριό της Ουαλίας. Εκεί θα ερωτευθεί την Γκουέν Κόνλιφ και το βράδυ που θα βγουν μαζί με μια φίλη του κοριτσιού, την Τζένι, θα επισκεφθούν έναν τσιγγάνικο καταυλισμό. Λίγο αργότερα η Τζένι δέχεται επίθεση από ένα λύκο και ο Λάρι στην προσπάθεια του να τη σώσει δαγκώνεται από το ζώο, το οποίο πέφτει νεκρό μετά τα χτυπήματα από το ασημένιο μπαστούνι του Λάρι. Ένας τσιγγάνος βρίσκεται νεκρός το επόμενο πρωί στο σημείο που έπρεπε να βρίσκεται το ζώο και η αστυνομία αναζητά το δράστη. Ο Λάρι σύντομα καταλαβαίνει ότι ο δράστης δεν είναι άλλος από τον ίδιο καθώς ο τσιγγάνος ήταν λυκάνθρωπος και πια ο Λάρι κουβαλά την ίδια κατάρα, μετά το δάγκωμα του θηρίου. Η μεταμόρφωση του Λάρι δεν αργεί να έρθει, τα θύματα αυξάνονται και ο ίδιος προσπαθεί να βρει μια λύση.
ΑΠΟΨΗ: Υπάρχει ένα παλιό ποίημα για το λυκάνθρωπο, το οποίο έχει τις ρίζες του στην Ανατολική Ευρώπη:
"Ακόμα κι ένας άνθρωπος αγνός στην καρδιά,
που προσεύχεται κάθε βράδυ,
μπορεί να γίνει λύκος σαν το ακόνιτο ανθίσει
και το φεγγάρι λαμπρά φωτίσει".
Ψέμα! Το ποίημα είναι αληθινό αλλά καμία σχέση δεν έχει με την Ανατολική Ευρώπη. Είναι δημιουργία του Κερτ Σιόντμακ, του ανθρώπου που έγραψε το σενάριο για τον κλασικό Λυκάνθρωπο της Universal. Αυτό το ποίημα και άλλες πολλές θεωρίες που υπάρχουν σήμερα για τους λυκάνθρωπους αποτελούν την κληρονομιά που άφησε το φιλμ του Τζορτζ Βάγκνερ το 1941!
Η δεύτερη φορά που ο κινηματογράφος ασχολείται με τον λυκάνθρωπο είναι η πιο εμβληματική (πρώτη ήταν το 1935, με τίτλο Werewolf of London). Ο Λον Τσέινι ο νεότερος, παίρνει τον ρόλο που θα τον κυνηγά για πάντα και θα χαρακτηρίσει την καριέρα του και ο Τζορτζ Βάγκνερ σκηνοθετεί την πιο διάσημη ταινία της σκηνοθετικής του καριέρας. Έχοντας δουλέψει μέχρι το 1941 σε μια ντουζίνα γουέστερν, εκείνη τη χρονιά ο Βάγκνερ θα γυρίσει δύο φιλμ τρόμου. Το πρώτο ήταν το Man Made Monster και το δεύτερο το The Wolf Man, με τον Λον Τσέινι να παίζει και στα δύο το "τέρας". Η μεγάλη επιτυχία και το φιλμ που έμεινε κλασικό ήταν φυσικά το The Wolf Man, μια ακόμα προσθήκη στο σύμπαν τεράτων της Universal.
Ο Λυκάνθρωπος εξελίσσεται στην Βρετανική ύπαιθρο, εκεί που υπάρχει χώρος για παλιές δοξασίες και δεισιδαιμονίες. Μετά την φωτεινή του έναρξη, ο Βάγκνερ βουτάει το φιλμ στο σκοτάδι και την ομίχλη και φτιάχνει μια εξαιρετική ατμόσφαιρα, στα όρια του παραμυθιού και του τρόμου. Το χωριό, το δάσος, το τσιγγάνικο καραβάνι, που βρίσκεται ο άνθρωπος που κουβαλά την κατάρα του θηρίου και θα τη μεταδώσει στον πρωταγωνιστή, έχουν όλα μια μυστικιστική χροιά. Το ασπρόμαυρο βοηθά σε όλα αυτά και μας μεταφέρει ακόμα πιο βαθιά σε αυτόν τον διαφορετικό κόσμο τρομακτικού, σκοτεινού παραμυθιού, για έναν πρίγκηπα (τοπικός άρχοντας ο πατέρας του ήρωά μας) που μεταμορφώνεται σε τέρας, σε μια οικογένεια που φαίνεται να έχει παρελθόν στην τραγωδία.
Χωρίς να φτάνει την αισθητική του Frankenstein (1931) και χωρίς τον ιδιαίτερο πρωταγωνιστή του Dracula (1930), παρ'ολ'αυτά ο Λυκάνθρωπος καταφέρνει να σταθεί χωρίς φόβο δίπλα στα άλλα δύο τέρατα που απασχόλησαν τη Universal. Ο Λον Τσέινι δίνει μια αρκετά καλή ερμηνεία, ως ο παρεξηγημένος, ο παρείσακτος της ιστορίας, που ακόμα κι όταν επιστρέφει έτοιμος να αλλάξει τα πράγματα, η μοίρα του επιφυλάσσει κάτι ακόμα, κάνοντας το παραμύθι ακόμα πιο τραγικό.
Ο Λυκάνθρωπος αποτελεί το αγαπημένο μου φιλμ του φιλμικού σύμπαντος τεράτων της Universal. Η ατμόσφαιρα και οι μετρημένες ερμηνείες με κέρδισαν από την αρχή ενώ η ψυχολογική κατάρρευση του ήρωα, ο οποίος δε μπορεί να θυμηθεί ποτέ τι έχει συμβεί κατά τη μεταμόρφωσή του σε λύκο, αποδίδεται υποδειγματικά από ηθοποιό και σκηνοθέτη. Και τέλος, φυσικά, το σενάριο του Κερτ Σιόντμακ είναι αυτό που πρέπει να πάρει αρκετά εύσημα. Είτε είχε στο μυαλό του μια παραβολή για το τέρας που κρύβουμε μέσα μας, για τα δεινά του ναζισμού απέναντι στους Εβραίους, είτε ήθελε απλώς να πει ένα σκοτεινό παραμύθι, όσα σκαρφίστηκε ο Σιόντμακ το 1941, έχουν περάσει σαν αστικοί μύθοι από γενιά σε γενιά. Γι αυτό προσέξτε, "σαν το ακόνιτο ανθίσει"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου