Είδος: Τρόμου
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Τίποτα πρωτότυπο, όπως καταλάβετε, στο Ghosts of Darkness, όλα καλά όμως, γιατί δεν περίμενα κάτι τέτοιο ούτως ή άλλως. Αν ξεκινήσεις την προβολή περιμένοντας κάτι διαφορετικό, θα σταματήσεις στα πρώτα δέκα λεπτά, καθώς δε θα είσαι προετοιμασμένος ούτε για το πιο ερασιτεχνικό στήσιμο του φιλμ, σε όλα τα επίπεδα. Το πανέμορφο εξωτερικό του αρχοντικού έρχεται σε αντίθεση με το αδιάφορο εσωτερικό, ενώ γενικότερα υπάρχουν στιγμές που θεωρείς ότι το φιλμ είναι γυρισμένο από ερασιτέχνες, που δε γνωρίζουν πως να χρησιμοποιήσουν το φωτισμό τους, πως να μοντάρουν, πως να καθοδηγήσουν τους ηθοποιούς. Από την πλευρά των ηθοποιών συναντάμε το παράδοξο. Ο Μάικλ Κόουλτς είναι ο επαγγελματίας ηθοποιός με αρκετές δουλειές στη φιλμογραφία του. Ο Πολ Φλάνερι δεν έχει εμφανιστεί ποτέ ξανά στον κινηματογράφο, παρά έχει δουλέψει σαν ηθοποιός στο θέατρο, ενώ είναι μουσικός και εκπαιδευμένος σεφ. Ο Κόουλτς δεν καταφέρνει ούτε μία στιγμή να σταθεί αξιοπρεπώς μπροστά στην κάμερα. Ο Φλάνερι είναι ο κυριότερος λόγος που το φιλμ σε κρατάει. Η σαρκαστική διάθεση προσέγγισης του ρόλου του και το γενικότερα ιδιαίτερο στήσιμό του βάζουν ενδιαφέρον στην οθόνη μας.
 |
Σκηνοθεσία:David Ryan Keith
Σενάριο:David Ryan Keith
Παίζουν:Michael Koltes,
Paul Flannery,Steve Weston |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Δυο ερευνητές του μεταφυσικού, δέχονται να κλειστούν για τρεις ημέρες μέσα σε ένα παλιό αρχοντικό σπίτι, το οποίο έχει τη φήμη του στοιχειωμένου, για να λύσουν το μυστήριο που περιβάλει το σπίτι και να κερδίσουν μια μεγάλη χρηματική αμοιβή. Ένας αιώνας ανεξήγητων φόνων και μια κατάρα φαίνεται να κυνηγά όλους τους γόνους της ιδιοκτήτριας οικογένειας. Σε τρεις νύχτες πρέπει να λυθεί το μυστήριο αλλιώς κανείς τους δε θα βγει από εκεί ζωντανός.
ΑΠΟΨΗ: Χαμηλού, χαμηλότατου προϋπολογισμού ταινία τρόμου, που μας έρχεται από το Ηνωμένο Βασίλειο και έχει ένα δύο στοιχεία που την κάνουν οριακά υποφερτή για τους φίλους του είδους.
Η ιστορία είναι τυπική για το Ghosts of Darkness και θα σας θυμίσει παλιότερα φιλμς, όπως το The Haunting, το House on The Haunted Hill και το The Legend of Hell House. Άγνωστοι καλούνται να παραμείνουν σε ένα στοιχειωμένο σπίτι με ανταμοιβή και με σκοπό να λύσουν το μυστήριο. Εδώ ο αριθμός των αγνώστων περιορίζεται στους δύο. Ο ένας (Μάικλ Κόουλτς) έχει το ρόλο του πιο σοβαρού επιστημονικού ερευνητή, με τα σύγχρονα ερευνητικά μέσα, ενώ ο άλλος (Πολ Φλάνερι) είναι το μέντιουμ, αυτός που η επιστημονική κοινότητα και η πλειοψηφία εκεί έξω δεν έχουν σε ιδιαίτερη υπόληψη. Προφανώς η σχέση τους αρχικά δεν είναι καλή αλλά στην πορεία, λόγω των γεγονότων αναγνωρίζουν ο ένας την προσφορά του άλλου και τα πράγματα γίνονται πιο φιλικά μεταξύ τους, όταν πόρτες αρχίζουν να ανοιγοκλείνουν και παραμορφωμένες ανθρώπινες φιγούρες τους κυνηγούν.
Τίποτα πρωτότυπο, όπως καταλάβετε, στο Ghosts of Darkness, όλα καλά όμως, γιατί δεν περίμενα κάτι τέτοιο ούτως ή άλλως. Αν ξεκινήσεις την προβολή περιμένοντας κάτι διαφορετικό, θα σταματήσεις στα πρώτα δέκα λεπτά, καθώς δε θα είσαι προετοιμασμένος ούτε για το πιο ερασιτεχνικό στήσιμο του φιλμ, σε όλα τα επίπεδα. Το πανέμορφο εξωτερικό του αρχοντικού έρχεται σε αντίθεση με το αδιάφορο εσωτερικό, ενώ γενικότερα υπάρχουν στιγμές που θεωρείς ότι το φιλμ είναι γυρισμένο από ερασιτέχνες, που δε γνωρίζουν πως να χρησιμοποιήσουν το φωτισμό τους, πως να μοντάρουν, πως να καθοδηγήσουν τους ηθοποιούς. Από την πλευρά των ηθοποιών συναντάμε το παράδοξο. Ο Μάικλ Κόουλτς είναι ο επαγγελματίας ηθοποιός με αρκετές δουλειές στη φιλμογραφία του. Ο Πολ Φλάνερι δεν έχει εμφανιστεί ποτέ ξανά στον κινηματογράφο, παρά έχει δουλέψει σαν ηθοποιός στο θέατρο, ενώ είναι μουσικός και εκπαιδευμένος σεφ. Ο Κόουλτς δεν καταφέρνει ούτε μία στιγμή να σταθεί αξιοπρεπώς μπροστά στην κάμερα. Ο Φλάνερι είναι ο κυριότερος λόγος που το φιλμ σε κρατάει. Η σαρκαστική διάθεση προσέγγισης του ρόλου του και το γενικότερα ιδιαίτερο στήσιμό του βάζουν ενδιαφέρον στην οθόνη μας.
Παρά τη φθηνή παραγωγή, το κακό CGI του φινάλε και τα πολλά κλισέ στοιχεία που συναντάμε, το Ghosts of Darkness είναι μια συμπαθητική b movie, που κινείται όμως κάτω από τα όρια του μετρίου. Μια υποτυπώδης ατμόσφαιρα τρόμου υπάρχει ανά διαστήματα και μία με δύο σκηνές που σε πιάνουν στον ύπνο υπάρχουν. Μέχρι εκεί όμως. Οι έχοντες συμπάθεια στις b movies μπορούν να ρίξουν μια ματιά. Οι φθηνές παραγωγές σε προκαλούν να τις δεις με μια πιο επιεικής ματιά και το ίδιο συμβαίνει και με αυτό το μικρό φιλμ τρόμου, με τα έντονα κωμικά στοιχεία, τα οποία οφείλονται κυρίως στον Φλάνερι και ίσως και στην σκηνοθετική ανεπάρκεια του Ντέιβιντ Ράιαν Κιθ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου