Είδος: Κωμωδία
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Ο Τζ. Κ. Σίμμονς είναι προφανώς ο μόνος λόγος για να δεις το φιλμ, κλέβοντας εύκολα τις σκηνές από τον συμπαθή γενικά αλλά αδιάφορο εδώ Εμίλ Χιρς. Ο Σίμμονς στηρίζει και το κωμικό κομμάτι αλλά και το υπόλοιπο πιο δραματικό με ευκολία αλλά τι να το κάνεις. Ο Τάραν Κίλαμ προσπαθεί να βρει τρόπο να κάνει καριέρα και στον κινηματογράφο αφού τέλειωσε με το Saturday Night Live αλλά ενώ μπορεί να κάνει κάτι με τους δεύτερους μικρούς ρόλους, δεν το χειρίζεται ούτε εδώ καλά. Καλή ωστόσο είναι η σκηνή που μοιράζεται με την Κρίστεν Σάαλ, διακωμωδώντας τα συζυγικά καυγαδάκια, που ο ένας προσπαθεί να ρίξει το λάθος στον άλλο και αρχίζει ένας φαύλος κύκλος φλυαρίας.
 |
ΦΟΒΟΥ ΤΟΝ ΠΕΘΕΡΟ
Σκηνοθεσία:Gavin Wiesen
Σενάριο:Seth W. Owen
Παίζουν: J.K. Simmons,
Emile Hirsch,Taran Killam |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο Μάρτιν θα γνωρίσει επιτέλους τον πατέρα της κοπέλας του, Τζιν, και δε φαίνεται κανείς από τους δύο να συμπαθεί ιδιαίτερα τον άλλο. Τη σχέση πατέρα και κόρης δε τη λες θερμή καθώς ο εργασιομανής Φρανκ Γκάλο έφευγε πάντα για μεγάλα διαστήματα μακρυά από την οικογένεια. Έξι μήνες μετά ο Φρανκ εμφανίζεται στην πόρτα του Μάρτιν αναζητώντας την κόρη του, για να μάθει ότι οι δυο τους έχουν χωρίσει εδώ και τρεις μήνες. Αφού δε μπορεί να επικοινωνήσει με την κόρη του, καθώς το κινητό της είναι κλειστό, ο Φρανκ αναγκάζει τον Μάρτιν να τον ακολουθήσει και να τον οδηγήσει σε όλα τα πιθανά μέρη που μπορεί να βρίσκεται η Τζιν, ψάχνοντας όλους τους φίλους του κοριτσιού σε μια αναζήτηση που κρατά μια ολόκληρη μέρα και τους οδηγεί σε μπελάδες.
ΑΠΟΨΗ: Αν κάτι μου τη δίνει κατά τη διάρκεια της προβολής μιας ταινίας, είναι όταν συνειδητοποιώ ότι η ταινία δεν ξέρει πως να χειριστεί το υλικό της και δε μπορεί να αποφασίσει τι θέλει να παρουσιάσει. Έναν εκνευρισμό λοιπόν μου τον δημιούργησε το All Nighter.
Παρά την αρχικά καλή εντύπωση του πρώτου ημίωρου και των συμπαθητικά αστείων σκηνών της γνωριμίας γαμπρού και πεθερού και της δεύτερης επαφής τους, από εκεί και μετά το φιλμ άρχισε να με χάνει. Το χιούμορ όλο και πιο αραιά να εμφανίζεται και αυτό πλέον με αμήχανο τρόπο, ενώ το είδος της ταινίας αρχίζει να μετατρέπεται από κωμωδία σε ηθικοπλαστικό δράμα για την αναζήτηση του εαυτού μας και του πως αφήνουμε το χρόνο να περάσει άσκοπα και όλα αυτά τα πολύ ωραία. Δε λειτουργεί όμως έτσι. Δυστυχώς αυτό που ξεκινά σαν μια συμπαθητική φάρσα στα ίχνη του Meet The Parents, στην πορεία δημιουργεί άστοχα αστεία και καταλήγει ένα βαρετό "δραμεντί", με αδιάφορους χαρακτήρες.
Ο Τζ. Κ. Σίμμονς είναι προφανώς ο μόνος λόγος για να δεις το φιλμ, κλέβοντας εύκολα τις σκηνές από τον συμπαθή γενικά αλλά αδιάφορο εδώ Εμίλ Χιρς. Ο Σίμμονς στηρίζει και το κωμικό κομμάτι αλλά και το υπόλοιπο πιο δραματικό με ευκολία αλλά τι να το κάνεις. Ο Τάραν Κίλαμ προσπαθεί να βρει τρόπο να κάνει καριέρα και στον κινηματογράφο αφού τέλειωσε με το Saturday Night Live αλλά ενώ μπορεί να κάνει κάτι με τους δεύτερους μικρούς ρόλους, δεν το χειρίζεται ούτε εδώ καλά. Καλή ωστόσο είναι η σκηνή που μοιράζεται με την Κρίστεν Σάαλ, διακωμωδώντας τα συζυγικά καυγαδάκια, που ο ένας προσπαθεί να ρίξει το λάθος στον άλλο και αρχίζει ένας φαύλος κύκλος φλυαρίας.
Για τον κινηματογράφο δεν είναι καλή ιδέα το All Nighter. Είναι από τις περιπτώσεις ταινιών που μας έχει συνηθίσει το Netflix τελευταία. Με λίγα λόγια, τηλεοπτικής εμβέλειας. Περιμένετε λίγο καιρό να κυκλοφορήσει το DVD και αν για κάποιο λόγο επιμένετε να το δείτε - μπορεί να είστε φαν του Σίμμονς, ας πούμε, οπότε το καταλαβαίνω- νοικιάστε το, να σας φύγει και η απορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου