Είδος: Τρόμου
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Λειτουργώντας σαν πρίκουελ στο Ouija: Πίνακας Πνευμάτων, χωρίς ωστόσο να υπάρχει λόγος να δείτε το κακό αυτό φιλμ του 2014, η ταινία του Φλάναγκαν μας πηγαίνει πίσω στη δεκαετία του 1960 με κάθε τρόπο. Δεν είναι μόνο τα κοστούμια και η γενικότερη απεικόνιση της εποχής αλλά ακόμα και το αρχικό σήμα της Universal, οι τίτλοι έναρξης που εμφανίζονται με το κλασικό κάδρο με τη λατινική αρίθμηση, ακόμα και η εικόνα της ταινίας είναι πολλές φορές "σκονισμένη" ενώ εμφανίζεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα η κουκκίδα στο πάνω μέρος της οθόνης, γνωστή ως cigarrete burn, που φανέρωνε την αλλαγή μπομπίνας, πολύ πριν τον ερχομό των ψηφιακών μέσων. Επίσης οι γωνίες λήψης και ο τρόπος χρησιμοποίησης της κάμερας μας βάζουν ακόμα πιο πολύ στο κλίμα της εποχής, με καδραρισμένα πλάνα με παλιομοδίτικο τρόπο και χρησιμοποίηση τεχνικών ζουμαρίσματος από άλλες εποχές. Θα μου πεις, "γιατί μας λες αυτές τις τεχνικές λεπτομέρειες"; Γιατί κι αυτά παίζουν ρόλο στην εμπειρία προβολής της ταινίας. Τα τεχνικά μικροπράγματα πολλές φορές καταστρέφουν ή καλυτερεύουν τη θέαση μιας ταινίας, χωρίς να το καταλαβαίνουν οι περισσότεροι από εμάς, γιατί δε γνωρίζουμε. Απλώς συνειδητοποιούμε ότι κάτι μας ενοχλεί κατά την προβολή μιας ταινίας, η οποία μπορεί, για παράδειγμα, να έχει πολύ κακό μοντάζ, ή το αντίθετο, ένα πολύ καλό μοντάζ μας βοηθά στο να "μπούμε" πιο εύκολα μέσα στο πνεύμα μιας ταινίας. Εδώ λοιπόν ο Φλάναγκαν προσέχει τέτοιες λεπτομέρειες και δίνει μια άλλη φινέτσα στο φιλμ του. Δημιουργεί ένα φιλμ τρόμου αρκετά ευχάριστο στην όψη του, με μια κόμικ αισθητική μέσα σε όλο αυτό το χρώμα των '60ς, που γίνεται πιο σκοτεινό μόνο στο τέλος του. Τα ξαφνικά τρομάγματα και τα κλισέ δεν λείπουν, ούτε ο Φλάναγκαν φτιάχνει κάτι επαναστατικό και ριζοσπαστικό στον τομέα "τρόμος στον κινηματογράφο". Αποφεύγει, όμως, κάποια τρικ που χρησιμοποιούνται στο είδος για να επηρεάσουν το κοινό, όπως τα κλασικά πλάνα με τον πρωταγωνιστή μπροστά στην κάμερα και πίσω του, στον "κενό" χώρο, κάτι να κάνει την εμφάνισή του ή την έντονη μουσική τη στιγμή που κάτι θα εμφανιστεί μπροστά μας, επιβάλλοντας έτσι την τρομάρα μας. Αυτά τα δύο πραγματάκια εκτιμήθηκαν αρκετά από πλευράς μου, καθώς ο σκηνοθέτης δείχνει ότι προτιμά να αφήσει στο θεατή την επιλογή του να τρομάξει ή όχι με αυτό που βλέπει στην οθόνη και όχι να του το επιβάλλει.
Στα ίδια πλαίσια κινούνται και οι ερμηνείες. Δεν ξεφεύγουν σε υπερβολές και κρατάνε ένα συμπαθητικό επίπεδο, με τη φάτσα της μικρούλας να είναι αυτή που κλέβει την παράσταση. Η μικρή έχει μια απίστευτα όμορφη φατσούλα, κάνοντας τις ατάκες της, από τη στιγμή που επικοινωνεί με τα πνεύματα, αρκετά ενοχλητικές σε σημεία. Αρκετά καλή είναι και η μεγάλη αδερφή, το κορίτσι που είχαμε δει και στην προηγούμενη καλή ταινία τρόμου του Φλάναγκαν, Oculus.
 |
OUIJA:
Η ΠΗΓΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ
Σκηνοθεσία:Mike Flanagan
Σενάριο:Mike Flanagan,Jeff Howard
Παίζουν:Elizabeth Reaser,
Lulu Wilson,Annalise Basso |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Στο Λος Άντζελες του 1967, μετά το θάνατο του συζύγου της, μια γυναίκα με τις δυο κόρες της παλεύει με κάθε τρόπο να τα βγάλει πέρα οικονομικά. Έχει στήσει λοιπόν μια αθώα επιχείρηση επίκλησης πνευμάτων, ξεγελώντας στην ουσία τους πελάτες, λέγοντας τους αυτό που θέλουν να ακούσουν, με τα συνοδεία πάντα τα κατάλληλα πρακτικά εφέ, με τη βοήθεια των δύο κοριτσιών. Αυτό που θα αλλάξει τη ζωή τους είναι η αποκάλυψη της ικανότητας της μικρής κόρης να επικοινωνεί όντως με πνεύματα μέσω ενός επιτραπέζιου πίνακα πνευμάτων, το λεγόμενο Ouija. Η επιχείρηση είναι πια αληθινή, η μικρή βοηθά τη μητέρα της αλλά η επικοινωνία με τα πνεύματα δεν είναι μια τόσο αθώα υπόθεση.
ΑΠΟΨΗ: Το Ouija: Origin of Evil είναι κι επίσημα στη λίστα με τις πιο εύκολα θαμμένες ταινίες του 2016 από τους Έλληνες κριτικούς. Οι ταινίες τρόμου δεν είναι γενικά αγαπημένο είδος για τους κριτικούς και ειδικά για τους Ευρωπαίους που πάντα αναζητούν το βαθύτερο ψυχολογικό μήνυμα και ξεχνούν ότι μια ταινία τρόμου μπορεί να είναι απλώς διασκεδαστική, χωρίς να αποζητά να πει ή να κάνει κάτι περισσότερο από το να σε πάει μια βόλτα σε ένα τρομακτικό σπίτι, ένα παλιό κάστρο ή ένα σκοτεινό, γεμάτο υγρασία βάλτο. Το φιλμ αυτό του Μάικ Φλάναγκαν, όντας μια αξιοπρεπής, επαγγελματική και με καλλιτεχνικές πινελιές δημιουργία έπρεπε να τύχει καλύτερης αντιμετώπισης.
Λειτουργώντας σαν πρίκουελ στο Ouija: Πίνακας Πνευμάτων, χωρίς ωστόσο να υπάρχει λόγος να δείτε το κακό αυτό φιλμ του 2014, η ταινία του Φλάναγκαν μας πηγαίνει πίσω στη δεκαετία του 1960 με κάθε τρόπο. Δεν είναι μόνο τα κοστούμια και η γενικότερη απεικόνιση της εποχής αλλά ακόμα και το αρχικό σήμα της Universal, οι τίτλοι έναρξης που εμφανίζονται με το κλασικό κάδρο με τη λατινική αρίθμηση, ακόμα και η εικόνα της ταινίας είναι πολλές φορές "σκονισμένη" ενώ εμφανίζεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα η κουκκίδα στο πάνω μέρος της οθόνης, γνωστή ως cigarrete burn, που φανέρωνε την αλλαγή μπομπίνας, πολύ πριν τον ερχομό των ψηφιακών μέσων. Επίσης οι γωνίες λήψης και ο τρόπος χρησιμοποίησης της κάμερας μας βάζουν ακόμα πιο πολύ στο κλίμα της εποχής, με καδραρισμένα πλάνα με παλιομοδίτικο τρόπο και χρησιμοποίηση τεχνικών ζουμαρίσματος από άλλες εποχές. Θα μου πεις, "γιατί μας λες αυτές τις τεχνικές λεπτομέρειες"; Γιατί κι αυτά παίζουν ρόλο στην εμπειρία προβολής της ταινίας. Τα τεχνικά μικροπράγματα πολλές φορές καταστρέφουν ή καλυτερεύουν τη θέαση μιας ταινίας, χωρίς να το καταλαβαίνουν οι περισσότεροι από εμάς, γιατί δε γνωρίζουμε. Απλώς συνειδητοποιούμε ότι κάτι μας ενοχλεί κατά την προβολή μιας ταινίας, η οποία μπορεί, για παράδειγμα, να έχει πολύ κακό μοντάζ, ή το αντίθετο, ένα πολύ καλό μοντάζ μας βοηθά στο να "μπούμε" πιο εύκολα μέσα στο πνεύμα μιας ταινίας. Εδώ λοιπόν ο Φλάναγκαν προσέχει τέτοιες λεπτομέρειες και δίνει μια άλλη φινέτσα στο φιλμ του. Δημιουργεί ένα φιλμ τρόμου αρκετά ευχάριστο στην όψη του, με μια κόμικ αισθητική μέσα σε όλο αυτό το χρώμα των '60ς, που γίνεται πιο σκοτεινό μόνο στο τέλος του. Τα ξαφνικά τρομάγματα και τα κλισέ δεν λείπουν, ούτε ο Φλάναγκαν φτιάχνει κάτι επαναστατικό και ριζοσπαστικό στον τομέα "τρόμος στον κινηματογράφο". Αποφεύγει, όμως, κάποια τρικ που χρησιμοποιούνται στο είδος για να επηρεάσουν το κοινό, όπως τα κλασικά πλάνα με τον πρωταγωνιστή μπροστά στην κάμερα και πίσω του, στον "κενό" χώρο, κάτι να κάνει την εμφάνισή του ή την έντονη μουσική τη στιγμή που κάτι θα εμφανιστεί μπροστά μας, επιβάλλοντας έτσι την τρομάρα μας. Αυτά τα δύο πραγματάκια εκτιμήθηκαν αρκετά από πλευράς μου, καθώς ο σκηνοθέτης δείχνει ότι προτιμά να αφήσει στο θεατή την επιλογή του να τρομάξει ή όχι με αυτό που βλέπει στην οθόνη και όχι να του το επιβάλλει.
Στα ίδια πλαίσια κινούνται και οι ερμηνείες. Δεν ξεφεύγουν σε υπερβολές και κρατάνε ένα συμπαθητικό επίπεδο, με τη φάτσα της μικρούλας να είναι αυτή που κλέβει την παράσταση. Η μικρή έχει μια απίστευτα όμορφη φατσούλα, κάνοντας τις ατάκες της, από τη στιγμή που επικοινωνεί με τα πνεύματα, αρκετά ενοχλητικές σε σημεία. Αρκετά καλή είναι και η μεγάλη αδερφή, το κορίτσι που είχαμε δει και στην προηγούμενη καλή ταινία τρόμου του Φλάναγκαν, Oculus.
Δώστε μια ευκαιρία στο Ouija: Origin of Evil. Δεν είναι πρωτότυπο φιλμ, δεν είναι κάτι που δεν έχεις ξαναδεί αλλά είναι ένα φιλμ που δεν το κρύβει αυτό. Δεν επιθυμεί να σε ξεγελάσει, δεν κρύβει ότι χρησιμοποιεί κλισέ του είδους, απλώς το κάνει πολλές φορές με τρόπο που αφήνει στο θεατή την επιλογή. Θα προτιμούσα μόνο να είχε αποφύγει τη χρήση CGI και να επέλεγε πρακτικά εφέ της παλιάς σχολής και τότε θα με άφηνε με πιο ευχάριστη γεύση στο τέλος. Όπως και να 'χει, είναι ένα φιλμ που άξιζε καλύτερης αντιμετώπισης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου