Είδος: Περιπέτεια, Επιστημονικής Φαντασίας, Σάτιρα
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Ο Σταλόνε παίρνει το φιλμ πάνω του με ευκολία, χωρίς βέβαια να κάνει κάτι ιδιαίτερο αλλά δίνοντας έναν τυπικό ήρωα δράσης. Απέναντί του ο Γουέσλι Σνάιπς, ο οποίος διασκεδάζει το χαρακτήρα του Σάιμον Φίνιξ, βάφει το μαλλί κατακίτρινο, δίνοντας έμπνευση στο Ντένις Ρόντμαν, και μοιράζει κλωτσιές. Η Σάντρα Μπούλοκ βρίσκεται επίσης εκεί, ένα χρόνο πριν εκτοξευθεί με το Speed, ο Νάιτζελ Χόθορν παίζει τον διεφθαρμένο πολιτικό, ο Ντένις Λίρι τον αρχηγό των επαναστατών, ενώ σε μικρούς ρόλους βλέπουμε τους νεαρούς τότε Μπέντζαμιν Μπρατ και Ρομπ Σνάιντερ.
 |
Σκηνοθεσία:Marco Brambilla
Σενάριο:Daniel Waters,
Robert Reneau,Peter M. Lenkov
Παίζουν:Sylvester Stallone,
Wesley Snipes,Sandra Bullock |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Το 1996, ο Τζον Σπάρταν, αστυνομικός στο Λος Άντζελες με το προσωνύμιο "Κατατροφέας", κυνηγά τον διαβόητο κακοποιό Σάιμον Φίνιξ. Ο Φίνιξ συλλαμβάνεται από τον Σπάρταν, όμως, κατά τη διάρκεια της διαμάχης τους σε ένα παλιό εργοστάσιο φαίνεται να έχασαν τη ζωή τους όμηροι παγιδευμένοι στο χώρο. Ο Φίνιξ κάνει τον Σπάρταν να φανεί υπεύθυνος για το θάνατο των ομήρων κι έτσι και οι δύο καταδικάζονται σε εβδομήντα χρόνια φυλάκισης σε κρυογονική φυλακή. Τριάντα χρόνια μετά, ο Φίνιξ αποδρά με μυστήριο τρόπο και προκαλεί χάος στο μελλοντικό Λος Άντζελες, ένα μέρος που εγληματικότητα βρίσκεται πια σε μηδενικό ποσοστό και οι αστυνομικοί δεν έχουν την κατάλληλη εκπαίδευση να αποκρούσουν κρούσματα βίας. Ο μόνος που μπορεί να σταματήσει ξανά τον Φίνιξ είναι ο Τζον Σπάρταν, ο άνθρωπος που τον συνέλλαβε τριάντα χρόνια πριν. Έτσι, ο Σπάρταν βγαίνει από τον κρυογονική φυλακή και βρίσκεται ξανά στους δρόμους του Λος Άντζελες, όπου εκτός από έναν επικίνδυνο εγκληματία, έχει να αντιμετωπίσει και τις νέες συνήθειες του μέλλοντος.
ΑΠΟΨΗ: Υπάρχουν αρκετές ταινίες, για τις οποίες η άποψή σου αλλάζει όταν τις παρακολουθείς μετά από αρκετά χρόνια. Υπάρχουν κι αυτές που η άποψή σου μπορεί να μην αλλάζει αλλά να αλλάζει ο τρόπος αξιολόγησης και οι λόγοι που θεωρείς το "Χ" φιλμ καλό ή κακό. Το Demolition Man είναι μια τέτοια περίπτωση. Πίσω στα τέλη του 1990, πιτσιρικάς ακόμα, την είχα βρει διασκεδαστική και αποτελεσματική σαν περιπέτεια αλλά τα κωμικά στοιχεία με παραξένεψαν. Είκοσι χρόνια μετά, εξακολουθώ να βρίσκω το φιλμ διασκεδαστικό, όχι τόσο σαν ταινία δράσης αλλά σαν μια περίεργη σάτιρα της μελλοντικής κοινωνίας, που φαντάστηκαν οι σεναριογράφοι πίσω στο 1993, με δόσεις κλασικής δράσης των '90ς, αφού πρωταγωνιστής ήταν ένας από τους μεγαλύτερους action heroes του Χόλιγουντ, ο Σιλβέστερ Σταλόνε, σε μια εποχή που βρίσκονταν ξανά στα πάνω του, μετά και την τεράστια επιτυχία του Cliffhanger στα ταμεία, μερικούς μήνες πριν.
Στη σκηνοθεσία βρίσκουμε τον τριαντατριάχρονο τότε Ιταλό, Μάρκο Μπραμπίλα. Το Demolition Man ήταν η πρώτη από τις δύο μεγάλους μήκους ταινίες που σκηνοθέτησε ο Ιταλός, ο οποίος έπειτα σκηνοθέτησε μερικά μικρού μήκους φιλμ κι ελάχιστα επεισόδια της τηλεοπτικής σειράς Dinotopia. Η δουλειά του Μπραμπίλα στο φιλμ δεν είναι κακή. Σήμερα μπορείς να διακρίνεις ότι η κατεύθυνση που ήθελε να πάει το φιλμ ήταν αυτή της σάτιρας και υπάρχουν αρκετές στιγμές που αυτή λειτουργεί αρκετά καλά. Η αποστειρωμένη κοινωνία, η απώλεια της πραγματικής επαφής των ανθρώπων και η άθλια ενδυματολογική μόδα μας δείχνουν μια περίεργα ενοχλητική "καθαρή" άποψη του μέλλοντος, με τους ανθρώπους να μοιάζουν ουδέτερες υπάρξης μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό. Αυτό που δεν καταφέρνει ο Μπραμπίλα είναι να υπάρχει μια ισορροπία ανάμεσα στη σάτιρα, το χιούμορ και τις σκηνές δράσεις. Η σάτιρα είναι καλή, το χιούμορ καλό, οι σκηνές δράσης καλές αλλά η μίξη όλων αυτών μοιάζει να μη γίνεται με κατάλληλο τρόπο, γεγονός που μέχρι σήμερα μπερδεύει τους θεατές ως προς το είδος του φιλμ που παρακολουθούν.
Ο Σταλόνε παίρνει το φιλμ πάνω του με ευκολία, χωρίς βέβαια να κάνει κάτι ιδιαίτερο αλλά δίνοντας έναν τυπικό ήρωα δράσης. Απέναντί του ο Γουέσλι Σνάιπς, ο οποίος διασκεδάζει το χαρακτήρα του Σάιμον Φίνιξ, βάφει το μαλλί κατακίτρινο, δίνοντας έμπνευση στο Ντένις Ρόντμαν, και μοιράζει κλωτσιές. Η Σάντρα Μπούλοκ βρίσκεται επίσης εκεί, ένα χρόνο πριν εκτοξευθεί με το Speed, ο Νάιτζελ Χόθορν παίζει τον διεφθαρμένο πολιτικό, ο Ντένις Λίρι τον αρχηγό των επαναστατών, ενώ σε μικρούς ρόλους βλέπουμε τους νεαρούς τότε Μπέντζαμιν Μπρατ και Ρομπ Σνάιντερ.
Το Demolition Man ήταν μια ακόμα εισπρακτική επιτυχία για τον Σταλόνε και για πολλούς μια ακόμα ανούσια ταινία δράσης της εποχής. Με μια άλλη ματιά σήμερα μπορώ να θεωρήσω το φιλμ ως ένα από τα ιδιαίτερα της καριέρας του. Περισσότερο μια σατιρική ματιά πάνω στην εξέλιξη και στη διαμόρφωση των κοινωνικών θεσμών, της τεχνολογίας και τη χρησιμοποίηση του ξύλινου λόγου, παρά μια ταινία δράσης. Κάποιος ωστόσο θα μπορούσε άνετα να υποστηρίξει ακριβώς το αντίθετο. Ξεκάθαρα θέμα "οπτικής γωνίας".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου