Είδος: Κωμωδία
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Το οπτικό κομμάτι του φιλμ είναι αυτό που κλέβει την παράσταση, με τον Τζακέ να περνάει στην οθόνη το κλίμα των τελών της δεκαετίας του 1960. Ψυχεδέλεια, ναρκωτικά, σεξουαλική επανάσταση, κοστουμαρισμένοι συντηρητικοί απ' τη μία, χίπις απ' την άλλη αλλά και το κλίμα των ταινιών κατασκοπίας με μοντέρνες εξάρσεις βίας είναι πράγματα που ο Γάλλος σκηνοθέτης μπορεί να τα περάσει με επιτυχία στην οθόνη. Το στιλιζάρισμα των πλάνων του είναι εξαιρετικό ανά διαστήματα, όμως, κάπου ενδιάμεσα χάνει λίγο την καλή ροή που διατηρούσε στο φιλμ κι αυτό είναι το σημείο που χάνει αρκετούς πόντους το φιλμ. Ενώ κινείται σε γρήγορους ρυθμούς, με καλές ατάκες, με ξαφνικά ξεσπάσματα από τον Ρον Πέρλμαν, υπάρχει αυτό το σημείο που οι πρωταγωνιστές βρίσκονται στη βίλα εκκεντρικού σκηνοθέτη κι εκεί νιώθεις ότι δεν γίνονται ενδιαφέροντα πράγματα στην οθόνη.
 |
Σκηνοθεσία:Antoine Bardou-Jacquet
Σενάριο:Dean Craig
Παίζουν:Rupert Grint,Ron Perlman,
Robert Sheehan |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Βρισκόμαστε στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και η CIA στέλνει έναν έμπειρο αλλά ασταθή πράκτορα στο Λονδίνο, για να συναντήσει τον περίφημο Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Σκοπός τους είναι να σκηνοθετήσουν την προσσελήνωση του Απόλλων 11, έτσι ώστε αν η πραγματική αποστολή δεν κατάφερνε να φτάσει στο φεγγάρι, να έδιναν στον κόσμο μια ψεύτικη εικόνα, καταφέρνοντας έτσι να κερδίσουν τους Ρώσους, σε μια εποχή ο Ψυχρός πόλεμος καλά κρατούσε. Ο πράκτορας, όμως, πέφτει πάνω σε δύο άφραγκους απατεώνες, οι οποίοι προσπαθούν να βγάλουν εύκολο χρήμα, υποδυόμενοι τον Κιούμπρικ και τον ατζέντη του. Τα χρήματα περνούν στα χέρια τους αλλά ο πράκτορας θα τους αναζητήσει και θα προσπαθήσει να διεκπεραιώσει την αποστολή του, αναγκάζοντας και τους ίδιους να τον βοηθήσουν. Μαφιόζοι, απατεωνίσκοι, ναρκωτικά, σεξ, τρελοί σκηνοθέτες, μπλέκονται σε μια απίστευτη ιστορία, βασισμένη σε μια "αληθινή" θεωρία συνωμοσίας!
ΑΠΟΨΗ: Στην εποχή που δεν υπήρχε το διαδίκτυο, τα πράγματα ήταν πιο εύκολα, όχι για το κοινό, αλλά για τους δημιουργούς! Για να στήσεις λοιπόν μια κωμωδία, βασισμένη σε μια καμμένη φωτογραφία διάσημου σκηνοθέτη, δε δυσκολεύεσαι ιδιαίτερα, αρκεί το κουβάρι της ιστορίας να ξετυλίγεται σε μια προ Google εποχή. Τοποθετείς και τον Ρον Πέρλμαν σε ρόλο αποκομμένου από την κοινωνική ζωή, ασταθή πνευματικά (λόγω εμπλοκής στο Βιετνάμ) πράκτορα και κάπως έτσι δεχόμαστε κι εμείς την εύκολη λύση, που πυροδοτεί την πλοκή του συμπαθητικού αυτού φιλμ, που σκηνοθέτησε ο Γάλλος, Αντουάν Μπαρντού- Τζακέ.
Το οπτικό κομμάτι του φιλμ είναι αυτό που κλέβει την παράσταση, με τον Τζακέ να περνάει στην οθόνη το κλίμα των τελών της δεκαετίας του 1960. Ψυχεδέλεια, ναρκωτικά, σεξουαλική επανάσταση, κοστουμαρισμένοι συντηρητικοί απ' τη μία, χίπις απ' την άλλη αλλά και το κλίμα των ταινιών κατασκοπίας με μοντέρνες εξάρσεις βίας είναι πράγματα που ο Γάλλος σκηνοθέτης μπορεί να τα περάσει με επιτυχία στην οθόνη. Το στιλιζάρισμα των πλάνων του είναι εξαιρετικό ανά διαστήματα, όμως, κάπου ενδιάμεσα χάνει λίγο την καλή ροή που διατηρούσε στο φιλμ κι αυτό είναι το σημείο που χάνει αρκετούς πόντους το φιλμ. Ενώ κινείται σε γρήγορους ρυθμούς, με καλές ατάκες, με ξαφνικά ξεσπάσματα από τον Ρον Πέρλμαν, υπάρχει αυτό το σημείο που οι πρωταγωνιστές βρίσκονται στη βίλα εκκεντρικού σκηνοθέτη κι εκεί νιώθεις ότι δεν γίνονται ενδιαφέροντα πράγματα στην οθόνη.
Ο Ρον Πέρλμαν είναι αυτός από την πλευρά των ηθοποιών που επιβάλλεται εύκολα στην οθόνη. Χαρισματικός ο Πέρλμαν παρότι δεν έχει πάρει ποτέ μεγάλους ρόλους, μπορεί να είναι και ερμηνευτικά καλός αλλά και να χρησιμοποιεί τον όγκο του ως προτέρημα για βίαιες σκηνές δράσης, αφήνοντας πάντα το χιούμορ να υπάρχει κάπου μέσα στο βλέμμα και την ατάκα του. Αστείος είναι επίσης ο επί μονίμου βάσεως αποχαυνωμένος Λίον, τον οποίο υποδύεται ο Ιρλανδός, Ρόμπερτ Σίχαν. Άλλοτε ως σωσίας του Κιούμπρικ άλλοτε ως αποτυχημένος αλλά συμπαθής σε όλους ηθοποιός, ο Σίχαν έχει αρκετές καλές στιγμές. Απ' την άλλη, αυτός που μοιάζει να είναι εκτός κλίματος είναι ο, γνωστός από τη συμμετοχή του στη σειρά ταινιών Χάρι Πότερ, Ρούπερτ Γκριντ. Άλλοτε υπερβολικός, άλλοτε άχαρος στην ατάκα του, ο Γκριντ ήταν λάθος επιλογή για το ρόλο.
Γενικά το φιλμ του Τζακέ είναι μια συμπαθητική κωμωδία με καλές στιγμές. Κάνει μια κοιλιά κάπου ενδιάμεσα, ικανή να κάνει το θεατή να στρέψει για λίγο αλλού το βλέμμα του, ενώ έχει και σεναριακά κάποια θεματάκια που θα μπορούσαν να διορθωθούν. Συνολικά, όμως, είναι μια αξιόλογη προσπάθεια, που θα σε διασκεδάσει και θα σε μεταφέρει στα τέλη της δεκαετίας του 1960 με πειστικό τρόπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου