Είδος: Κωμωδία, Σάτιρα
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
 |
Σκηνοθεσία:Αλέκος Σακελλάριος
Σενάριο:Αλέκος Σακελλάριος,
Χρήστος Γιαννακόπουλος
Παίζουν:Βασίλης Λογοθετίδης,
Λαυρέντης Διανέλλος,Μίμης Φωτόπουλος |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Βρισκόμαστε μόλις λίγα χρόνια μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και η Ελλάδα περνά ένα δύσκολο στάδιο επανάκαμψης από την κατοχή. Οι ενωμένοι σαν γροθιά Έλληνες απέναντι στους Γερμανούς, τώρα που απελευθερώθηκαν ζούνε σε μια μόνιμη διχόνοια, χωρισμένοι σε αριστερούς και δεξιούς. Ο φιλήσυχος οικογενειάρχης, Θόδωρος Γκινόπουλος, επηρεασμένος από την κατάσταση που επικρατεί γύρω του και βλέποντας τη γειτονιά του και τους φίλους του να ζει χωρισμένοι στα δύο, νοσταλγεί την εποχή που ήταν όλοι ενωμένοι απέναντι στους ναζί. Ένα άρθρο που θέλει το Χίτλερ να είναι ακόμα ζωντανός, προκαλεί στον Θόδωρο έναν εφιάλτη, που θέλει τους Γερμανούς να επιστρέφουν στην Ελλάδα και τους Έλληνες να βρίσκονται ξανά κυνηγημένοι.
ΑΠΟΨΗ: Στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου υπάρχουν δημιουργήματα που δυστυχώς μοιάζουν πάντα επίκαιρα. Το δημιούργημα των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου, παρότι κουβαλά στην πλάτη του 68 χρόνια (70 αν προσθέσουμε και τα δύο χρόνια πριν, που ανέβηκε το ομώνυμο θεατρικό) δε σταμάτησε ποτέ να είναι επίκαιρο γι αυτή τη χώρα, που οι "Γερμανοί" μοιάζει να μην έφυγαν ποτέ από πάνω της.
Ο Αλέκος Σακελλάριος συνεργάζεται με τον Χρήστο Γιαννακόπουλο και ανεβάζουν το 1946 στην Αθήνα, το θεατρικό τους έργο με τίτλο "Οι Γερμανοί Ξανάρχονται". Η απήχηση τεράστια αλλά και η κριτική σκληρή, από τους φοβισμένους πατριώτες, για την επίδραση που μπορεί να έχει το έργο στο κοινό. Το αποτέλεσμα ήταν το κοινό να αγαπήσει το δημιούργημα, οι κριτικοί της εποχής να μοιραστούν στα δύο (όπως όλοι τότε στην Ελλάδα) και δύο χρόνια μετά το θεατρικό να γίνει κινηματογραφική ταινία, με τον Σακελλάριο να αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία.
 |
| Από το αρχείο της Finos Film |
Παραγωγή της Φίνος Φιλμ (με τον ίδιο τον Φίνο να κάνει το μοντάζ), το Οι Γερμανοί Ξανάρχονται παραμένει ένα ακατέργαστο διαμάντι του Ελληνικού κινηματογράφου, με το Σακελλάριο να δίνει στην ταινία του ένα πιο θεατρικό στήσιμο, καταφέρνοντας έτσι μέχρι σήμερα, να μπορούμε να δώσουμε βάση στο εξαιρετικό αυτό κείμενο που έγραψαν με τον Γιαννακόπουλο. Πόσες και πόσες ατάκες δε βρίσκουν το στόχο τους κατευθείαν ακόμα και σήμερα, που τις ακούς και κάνεις έναν απλό μορφασμό κουνώντας το κεφάλι σου. Όχι μόνο το κλασικό "Άνθρωποι, Άνθρωποι! Προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός..." από τον τεράστιο Τσαγανέα αλλά και οι πιο απλοϊκές, λαϊκού προβληματισμού παρατηρήσεις του Λογοθετίδη για το πρόβλημα της χώρας. "Ποτέ δε θα ησυχάσουμε από τα πολιτικά σε αυτόν τον τόπο;", αναρωτιέται βλέποντας τους γνωστούς να τσακώνονται, χωρισμένοι σε δεξιούς και κομμουνιστές, ενώ λίγο αργότερα τον ακούμε να μονολογεί, "ήμασταν στο σκοτάδι και περιμέναμε το φως, τώρα είμαστε στο φως και μας τρώει το σκοτάδι". Τεράστια ατάκα!
Μια πλειάδα μεγάλων ηθοποιών συγκεντρώνεται στο πλατό του Οι Γερμανοί Ξανάρχονται, με πρωταγωνιστή τον Βασίλη Λογοθετίδη. Ο Λογοθετίδης είναι αυτός που κλέβει την παράσταση και που παίρνει το φιλμ πάνω του, όμως, υπάρχουν στιγμές για τους υπόλοιπους συντελεστές σημαντικότατες. Οι Διανέλλος, Πρωτόπαππας, Δημόπουλος και ο Μίμης Φωτόπουλος στην πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση (παραλίγο να είναι και η τελευταία του σύμφωνα με τον ίδιο λόγω εμπλοκής του ΚΚΕ στην πορεία του, καθώς θεώρησαν ότι παρότι μέλος του κόμματος και ο ίδιος, ο ρόλος του στην ταινία ήταν απαξιωτικός για το κόμμα) έχουν τις στιγμές τους, με πολύ καλές ατάκες. Ο Τσαγανέας είναι μια από τις πιο χαρακτηριστικές μορφές του φιλμ ενώ ο Γερμανός κατάσκοπος είναι μια ανατριχιαστική, κινηματογραφική φιγούρα.
Το φιλμ του Σακελλάριου έχει, όπως είναι αναμενόμενο, ατέλειες, που έχουν να κάνουν κυρίως με τα τεχνικά μέρη αλλά κι αυτές, αν λάβεις υπόψη σου ότι η χώρα ακόμα προσπαθούσε να ορθοποδήσει μετά την κατοχή, μοιάζουν μικρές. Θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί ίσως η μακρόσυρτη αφήγηση του Διανέλλου, για τη φανταστική επέλαση των Γερμανικών στρατευμάτων, αλλά είπαμε ότι βρισκόμαστε στο 1948 και ο κινηματογράφος για τη χώρα μας κάπου εδώ αρχίζει να παίρνει μπροστά.
Εξαιρετικό κείμενο από τους Σακελλάριο και Γιαννακόπουλο, με μεράκι σκηνοθεσία από τον Σακελλάριο, ερμηνείες μεστές από τους ηθοποιούς, μουσική από έναν ακόμα μεγάλο, τον Κώστα Γιαννίδη. Μια από τις μεγάλες στιγμές του Ελληνικού κινηματογράφου, που έχει αυτό που θα ήθελαν να έχουν πολλά σημερινά δημιουργήματα αλλά τείνει να εξαφανιστεί. Ψυχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου