Είδος: Τρόμου
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Το σενάριο του Ρόμπερτ Μπεν Γκαράντ βάζει τους πρωταγωνιστές της ιστορίας του να συμπεριφέρονται με τον γνωστό, αψυχολόγητο τρόπο που συμπεριφέρονται οι χαρακτήρες σε κάθε ταινία τρόμου που σέβεται τον εαυτό της και το θεατή που δίνει τα λεφτά του και τα -ακόμα σημαντικότερα- λεπτά απ' τη ζωή του. Από τη στιγμή που φτάνουν στο ράντσο οι πρωταγωνιστές, τους δίνεται κάθε αφορμή, αν όχι να φύγουν την ίδια στιγμή και να επιστρέψουν με περισσότερα άτομα για μεγαλύτερη ασφάλεια κάποια άλλη στιγμή, τουλάχιστον να φύγουν πριν πέσει το σκοτάδι. Όχι όμως! Αυτοί εκεί, επιμένουν! Όταν δε, μπαίνουν στο εγκαταλελειμμένο εδώ και 25 χρόνια σπίτι και γυρίζουν τους διακόπτες του ρεύματος, θέλοντας να ανάψουν τα φώτα, ακούγεται η εκπληκτική, αποστομωτική ατάκα: "Δεν υπάρχει ρεύμα"! Άντε! Πλάκα κάνεις! Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Λες να μην πλήρωσε κανείς τον τελευταίο λογαριασμό; Τηλέφωνο; Τσέκαρε κανείς; Ασύρματο δίκτυο; Μέσα στα περίπου ενενήντα λεπτά διάρκειας της ταινίας, δεν είναι η μόνη φορά που θεωρείς ότι το σενάριο γράφτηκε στο πόδι από κάποιο πιτσιρικά, που δεν έχει ιδέα πως φέρονται οι φυσιολογικοί άνθρωποι. Ακολουθούν κι άλλα διαμαντάκια, που σας αφήνω τη χαρά να τα ανακαλύψετε μόνοι σας, αν αποφασίσετε να παρακολουθήσετε το The Veil.
 |
ΤΟ ΠΕΠΛΟ
Σκηνοθεσία:Phil Joanou
Σενάριο:Robert Ben Garant
Παίζουν:Jessica Alba,Lily Rabe,
Thomas Jane |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Το 1985 τα μέλη της αίρεσης Πέπλο του Παραδείσου αυτοκτονούν ομαδικά στο ράντσο του ιδρυτή και καθοδηγητή της αίρεσης, Τζιμ Τζέικομπς. Είκοσι πέντε χρόνια μετά μια δημοσιογράφος ετοιμάζει ένα ντοκιμαντέρ με μια γυναίκα, η οποία, πεντάχρονο κοριτσάκι τότε, ήταν η μοναδική που επέζησε. Μαζί με το κινηματογραφικό συνεργείο της θα πάνε στο ράντσο και θα αναζητήσουν την αλήθεια πίσω από το τραγικό συμβάν, όμως, κανένας δεν είναι προετοιμασμένος γι αυτό που τους περιμένει εκεί.
ΑΠΟΨΗ: Ονόματα όπως της Τζέσικα Άλμπα, του Τόμας Τζέιν και της -γνωστής από τη συμμετοχή της στο American Horror Story- Λίλι Ρέιμπ βρίσκονται στους τίτλους ενός φιλμ κι όμως το φιλμ αυτό διαφημίζεται ελάχιστα (στη χώρα μας καθόλου) από την εταιρεία παραγωγής! "99% κάτι δεν πάει καλά με το εν λόγω δημιούργημα", σκέφτεσαι, "αλλά ας ρίξω τη ζαριά μου. Ποτέ δεν ξέρεις..." Λίγα λεπτά μετά την έναρξη της ταινίας... ξέρεις, πλέον.
Αρχικά το φιλμ μου θύμισε το παλιότερο The Sacrament και δικαιολογημένα, καθώς παίρνει τη βασική του ιδέα από το ίδιο, πραγματικό γεγονός, που βασίστηκε και το φιλμ του Τάι Γουέστ. Εδώ, όμως, δεν έχουμε να κάνουμε με found footage αλλά ούτε επικεντρωνόμαστε στην εξιστόρηση των γεγονότων που οδήγησαν στην ομαδική αυτοκτονία. Πάμε 25 χρόνια μπροστά και προσπαθούμε να βρούμε τι ακριβώς συνέβη τότε, με τη βοήθεια μιας επιζήσαντας και ντοκουμέντων που υπάρχουν ακόμα στον τόπο της τραγωδίας. Τώρα το πως τα ντοκουμέντα βρίσκονται ακόμα εκεί είναι μια άλλη ιστορία και είναι το λιγότερο που μπορεί να σας ενοχλήσει όση ώρα παρακολουθείτε το φιλμ.
Η ταινία του Φιλ Τζόανου υστερεί σε πάρα πολλά σημεία, τα οποία δεν μπορεί να καλύψει η συμπαθητική φωτογραφία και η κάποια προσπάθεια δημιουργίας ατμόσφαιρας. Όλοι οι χαρακτήρες είναι αδιάφοροι, ακόμα και οι τρεις πρωταγωνιστές, πράγμα που σε μια ταινία τρόμου δεν βοηθά ποτέ. Πρέπει κάποιον να συμπαθήσεις, με κάποιον να ταυτιστείς, για να δημιουργηθεί το απαραίτητο κλίμα αγωνίας. Εδώ, όμως, δε γίνεται τίποτα.
Το σενάριο του Ρόμπερτ Μπεν Γκαράντ βάζει τους πρωταγωνιστές της ιστορίας του να συμπεριφέρονται με τον γνωστό, αψυχολόγητο τρόπο που συμπεριφέρονται οι χαρακτήρες σε κάθε ταινία τρόμου που σέβεται τον εαυτό της και το θεατή που δίνει τα λεφτά του και τα -ακόμα σημαντικότερα- λεπτά απ' τη ζωή του. Από τη στιγμή που φτάνουν στο ράντσο οι πρωταγωνιστές, τους δίνεται κάθε αφορμή, αν όχι να φύγουν την ίδια στιγμή και να επιστρέψουν με περισσότερα άτομα για μεγαλύτερη ασφάλεια κάποια άλλη στιγμή, τουλάχιστον να φύγουν πριν πέσει το σκοτάδι. Όχι όμως! Αυτοί εκεί, επιμένουν! Όταν δε, μπαίνουν στο εγκαταλελειμμένο εδώ και 25 χρόνια σπίτι και γυρίζουν τους διακόπτες του ρεύματος, θέλοντας να ανάψουν τα φώτα, ακούγεται η εκπληκτική, αποστομωτική ατάκα: "Δεν υπάρχει ρεύμα"! Άντε! Πλάκα κάνεις! Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Λες να μην πλήρωσε κανείς τον τελευταίο λογαριασμό; Τηλέφωνο; Τσέκαρε κανείς; Ασύρματο δίκτυο; Μέσα στα περίπου ενενήντα λεπτά διάρκειας της ταινίας, δεν είναι η μόνη φορά που θεωρείς ότι το σενάριο γράφτηκε στο πόδι από κάποιο πιτσιρικά, που δεν έχει ιδέα πως φέρονται οι φυσιολογικοί άνθρωποι. Ακολουθούν κι άλλα διαμαντάκια, που σας αφήνω τη χαρά να τα ανακαλύψετε μόνοι σας, αν αποφασίσετε να παρακολουθήσετε το The Veil.
Από την πλευρά των ηθοποιών δε σου μένει τίποτα πέρα από την υπερβολική ερμηνεία του Τόμας Τζέην ως αρχηγού της αίρεσης. Ούτε η Άλμπα, ούτε η Ρέημπ, ούτε οι υπόλοιποι των συντελεστών. Μόνο ο Τζέην, του οποίου την υπερβολή μπορείς αν είσαι καλοπροαίρετος να τη δικαιολογήσεις κιόλας αλλά έτσι όπως κυλάει το φιλμ, δεν έχεις ούτε αυτή τη διάθεση.
Μπορεί τα τελευταία του λεπτά να προσπαθεί να προκαλέσει και να γίνει βλάσφημο και σοκαριστικό αλλά το παιχνίδι έχει χαθεί για το Πέπλο. Το κάκιστο σενάριο, η παράβλεψη της χρησιμοποίησης ενδιαφερόντων χαρακτήρων και η χαμένη προσπάθεια στη δημιουργία ατμόσφαιρας, με τη χρησιμοποίηση μιας γκρίζας παλέτας χρωμάτων, καθιστούν το The Veil άλλη μια απογοητευτική ταινία τρόμου των τελευταίων ετών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου