Είδος: Περιπέτεια, Δράσης
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Καταρχάς, οφείλω να αναγνωρίσω ότι για την πρώτη μισή ώρα της ταινίας, ο Σταλόνε προσεγγίζει αρκετά σοβαρά το χαρακτήρα. Εξακολουθεί να έχει το βλέμμα που είχε στο πρώτο φιλμ. Το βλέμμα του ανθρώπου που δε μπορεί να κοινωνικοποιηθεί ακόμα, που δε χωρά σε αυτή την κοινωνία. Ο Ράμπο είναι ένας τύπος που το μόνο που μπορεί να κάνει πλέον καλά είναι να πολεμά και βρίσκεται σε μια ασταμάτητη μάχη με τον εαυτό του και την άρνηση της κοινωνίας να δεχτεί πίσω τους βετεράνους του Βιετνάμ. Όλα αυτά λοιπόν υπάρχουν ακόμα στις εκφράσεις και στο μονίμως χαμένο βλέμμα του πρωταγωνιστή της. Μετά το μισάωρο, όμως, τα πράγματα αλλάζουν και το παράδοξο εδώ είναι ότι ενώ χειροτερεύουν, στην ουσία το φιλμ γίνεται πιο διασκεδαστικό και, σε πολλές στιγμές, γίνεται αυτό που λέμε "τόσο κακό που είναι καλό"!
Όσο το φιλμ του Κοσμάτος ξεφεύγει και γίνεται πλέον μια καθαρή ταινία δράσης, έχει ομολογουμένως αρκετές διασκεδαστικές στιγμές, άλλες γιατί είναι στημένες και σκηνοθετημένες πολύ καλά και κάποιες άλλες γιατί είναι απίστευτα ανόητες. Ο Κοσμάτος κάνει καλή δουλειά με την κάμερα, δίνοντας αρκετή ενέργεια σε αυτό που βλέπουμε στην οθόνη. Πολύ καλά εναέρια πλάνα και γρήγορη κίνηση της κάμερας με ταχύτατες εστιάσεις σε κοντινά πλάνα, ενώ η σεκάνς που ο Ράμπο κρύβεται στη ζούγκλα και εμφανίζεται απ' το πουθενά "καθαρίζοντας" τους αντιπάλους του είναι κλασική πλέον, παρά την απίστευτη υπερβολή της. Είναι σχεδόν κωμικό από ένα σημείο και μετά! Σαν ο Ράμπο να έχει κλωνοποιηθεί και να βγαίνει από κάθε δέντρο, κάθε βράχο, κάθε τρύπα της ζούγκλας!
Το Ράμπο 2: Η Αποστολή στην εποχή του έσκισε στα ταμεία και καθιέρωσε τον Σταλόνε ως ήρωα ταινιών δράσης. Μπορεί να είναι φανερή η προπαγάνδα, μπορεί να είναι αφελέστατο και χαζό σε αρκετά σημεία, παραμένει, όμως, αρκετά διασκεδαστικό μέχρι σήμερα. Ο Κοσμάτος έκανε καλή δουλειά στον τομέα της δράσης και ακόμα και εξωπραγματικές σκηνές, όπως αυτές που ανέφερα πριν, δίνουν έναν άλλο τόνο στο φιλμ. Είπαμε ότι βρισκόμαστε στα μέσα του 1980, μια δεκαετία που η υπερβολή και το κιτς έκαναν συχνά την εμφάνισή τους στον κινηματογράφο. Το Ράμπο 2 είναι ένα δείγμα εκείνης της εποχής.
 |
ΡΑΜΠΟ II: Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ
Σκηνοθεσία:George P. Cosmatos
Σενάριο:Sylvester Stallone,
James Cameron
Παίζουν:Sylvester Stallone,
Richard Crenna,Charles Napier |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο Τζον Ράμπο έχει καταδικαστεί και υπηρετεί σε ένα στρατόπεδο καταναγκαστικών έργων, όπου εκεί τον επισκέπτεται ο συνταγματάρχης Τράουτμαν. Ο Τράουτμαν δίνει στον Ράμπο την ευκαιρία να αποφυλακιστεί, προτείνοντας μια αποστολή στο Βιετνάμ. Εκεί πρέπει να βρεθεί στη ζούγκλα και να τραβήξει φωτογραφίες από ένα στρατόπεδο των Βιετναμέζων που πιστεύεται ότι κρατούνται Αμερικανοί αιχμάλωτοι πολέμου. Ο Ράμπο, όμως, δεν αρκείται στις φωτογραφίες και θέλει να φέρει πίσω όσους αιχμαλώτους μπορεί, με αποτέλεσμα να απομείνει μόνος του εναντίον των Βιετναμέζων αλλά και των Ρώσων συνεργατών τους.
ΑΠΟΨΗ: Βρισκόμαστε στο 1985 και στην εποχή που ο Σταλόνε αποφασίζει να ασχοληθεί ξεκάθαρα με το σινεμά δράσης, να αφήσει στην άκρη όποια πιθανότητα είχε να κάνει περισσότερα πράγματα με το υποκριτικό του ταλέντο και το εκτόπισμά του στην οθόνη, από το να δείχνει τα μπράτσα του, και θέτει τον εαυτό του στις υπηρεσίες του τότε Προέδρου Ρίγκαν, για μια δυνατή και ενωμένη Αμερική. Τρέμετε κομούνια!
Καταρχάς, οφείλω να αναγνωρίσω ότι για την πρώτη μισή ώρα της ταινίας, ο Σταλόνε προσεγγίζει αρκετά σοβαρά το χαρακτήρα. Εξακολουθεί να έχει το βλέμμα που είχε στο πρώτο φιλμ. Το βλέμμα του ανθρώπου που δε μπορεί να κοινωνικοποιηθεί ακόμα, που δε χωρά σε αυτή την κοινωνία. Ο Ράμπο είναι ένας τύπος που το μόνο που μπορεί να κάνει πλέον καλά είναι να πολεμά και βρίσκεται σε μια ασταμάτητη μάχη με τον εαυτό του και την άρνηση της κοινωνίας να δεχτεί πίσω τους βετεράνους του Βιετνάμ. Όλα αυτά λοιπόν υπάρχουν ακόμα στις εκφράσεις και στο μονίμως χαμένο βλέμμα του πρωταγωνιστή της. Μετά το μισάωρο, όμως, τα πράγματα αλλάζουν και το παράδοξο εδώ είναι ότι ενώ χειροτερεύουν, στην ουσία το φιλμ γίνεται πιο διασκεδαστικό και, σε πολλές στιγμές, γίνεται αυτό που λέμε "τόσο κακό που είναι καλό"!
Η προπαγάνδα παίρνει μπροστά για τα καλά στο δεύτερο Ράμπο και οι κακοί Ρώσοι και Βιετναμέζοι βρίσκονται εδώ όπως σε κάθε άλλο φιλομιλιταριστικό φιλμ της δεκαετίας του '80, της εποχής Ρίγκαν, όπως αναφέρω και παραπάνω. Ρώσοι και Βιετναμέζοι είναι απλώς άψυχοι, σαδιστές, απεχθής καρικατούρες. Δε φαίνεται να υπάρχει ίχνος ανθρωπιάς πάνω τους. Το σημείο ωστόσο που η ταινία ισορροπεί λίγο τα πράγματα είναι το ότι παρουσιάζει το διεφθαρμένο πρόσωπο και της άλλης πλευράς. Εκτός από τον Ράμπο και τον Συνταγματάρχη Τράουτμαν (ο Κριένα εξακολουθεί να με εκνευρίζει με τον τρόπο παιξίματός του) έχουμε τους Αμερικανούς υπεύθυνους στη βάση του Βιετνάμ, που δεν τους λες και υπερπατριώτες. Παρουσιάζεται το γραφειοκρατικό πρόσωπο του στρατού των Η.Π.Α., στο οποίο δίνει λύση στο τέλος ο πρωταγωνιστής, με τρόπο που νομίζω θα επίλυε και τα προβλήματα γραφειοκρατίας στη χώρα μας. "Μπουρλότοοοο", που έλεγε και η συγχωρεμένη Σαπφώ Νοταρά!
Όσο το φιλμ του Κοσμάτος ξεφεύγει και γίνεται πλέον μια καθαρή ταινία δράσης, έχει ομολογουμένως αρκετές διασκεδαστικές στιγμές, άλλες γιατί είναι στημένες και σκηνοθετημένες πολύ καλά και κάποιες άλλες γιατί είναι απίστευτα ανόητες. Ο Κοσμάτος κάνει καλή δουλειά με την κάμερα, δίνοντας αρκετή ενέργεια σε αυτό που βλέπουμε στην οθόνη. Πολύ καλά εναέρια πλάνα και γρήγορη κίνηση της κάμερας με ταχύτατες εστιάσεις σε κοντινά πλάνα, ενώ η σεκάνς που ο Ράμπο κρύβεται στη ζούγκλα και εμφανίζεται απ' το πουθενά "καθαρίζοντας" τους αντιπάλους του είναι κλασική πλέον, παρά την απίστευτη υπερβολή της. Είναι σχεδόν κωμικό από ένα σημείο και μετά! Σαν ο Ράμπο να έχει κλωνοποιηθεί και να βγαίνει από κάθε δέντρο, κάθε βράχο, κάθε τρύπα της ζούγκλας!
Πάμε τώρα στις αγαπημένες "κακές" σκηνές του φιλμ, οι οποίες κλέβουν την παράσταση. Γράψαμε ήδη για την "κλωνοποίηση" του Ράμπο, οπότε πάμε σε μια από τις πρώτες σκηνές. Η κλασική σκηνή προετοιμασίας του Ράμπο πριν φύγει για τη μάχη, έχει μέσα ένα απίστευτα αστείο πλάνο. Κοντινό σε όλα τα όπλα του Ράμπο, κοντινό στις αρβύλες, κοντινό στο πίσω μέρος του κεφαλιού του Σταλόνε τη στιγμή που δένει την κόκκινη κορδέλα στο μέτωπό του, κοντινό στους μύες του Σταλόνε φυσικά και μετά από όλα αυτά έρχεται το απίστευτο πλάνο του "οπλισμού" της φωτογραφικής μηχανής! Δεν κάνω πλάκα. Δείτε το φιλμ ξανά και παρατηρείστε τη σεκάνς.Δείχνει τη φωτογραφική μηχανή και το Ράμπο να τοποθετεί το φιλμ μέσα, με τον τρόπο που έδειξε λίγα δευτερόλεπτα πριν να τοποθετεί κάλυκες στο όπλο του! Κορυφαίο! Κι αν δε σου φτάνει αυτό, έχει κι άλλα. Εδώ αρχίζει η γνωστή ιστορία "50 μας πυροβολούν από απόσταση αναπνοής και δε μας πετυχαίνει κανείς". Ο Ράμπο κι ένας αιχμάλωτος πολέμου τρέχουν μέσα στη ζούγκλα και Βιετναμέζοι τους πυροβολούν απ' τα 5 μέτρα και δε μπορούν να πετύχουν ούτε έναν από τους φουσκωμένους μύες του πρωταγωνιστή. Πάμε και στις δύο σκηνές μπαζούκας! Ο Ράμπο αρχικά βρίσκει στόχο και διαλύει έναν Βιετναμέζο αξιωματικό από απόσταση μισού χιλιομέτρου με ένα μπαζούκας ενώ λίγο πριν το φινάλε, χρησιμοποιεί για δεύτερη φορά μπαζούκας, μέσα σε ελικόπτερο παρακαλώ, για να ρίξει στο απέναντι ελικόπτερο! Πόσο διασκεδαστικό γίνεται αυτό το φιλμ ανά διαστήματα!
Το Ράμπο 2: Η Αποστολή στην εποχή του έσκισε στα ταμεία και καθιέρωσε τον Σταλόνε ως ήρωα ταινιών δράσης. Μπορεί να είναι φανερή η προπαγάνδα, μπορεί να είναι αφελέστατο και χαζό σε αρκετά σημεία, παραμένει, όμως, αρκετά διασκεδαστικό μέχρι σήμερα. Ο Κοσμάτος έκανε καλή δουλειά στον τομέα της δράσης και ακόμα και εξωπραγματικές σκηνές, όπως αυτές που ανέφερα πριν, δίνουν έναν άλλο τόνο στο φιλμ. Είπαμε ότι βρισκόμαστε στα μέσα του 1980, μια δεκαετία που η υπερβολή και το κιτς έκαναν συχνά την εμφάνισή τους στον κινηματογράφο. Το Ράμπο 2 είναι ένα δείγμα εκείνης της εποχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου