Είδος : Κωμωδία, Φαντασίας
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Ο Τζακ Μπλακ είναι λίγο πιο συγκρατημένος σε σχέση με τον συνηθισμένο Τζακ Μπλακ αλλά πάντα αστείος και με την ατάκα εύκολη, έχοντας ως συμπαραστάτη τον νεαρό Ράιαν Λη, ο οποίος στον κλασικό ρόλο του "φίλου που κανείς δε θέλει για παρέα γιατί είναι τίγκα στις παραξενιές" τα πάει μια χαρά και προσφέρει μερικές αστείες στιγμές. Γενικά τα πιτσιρίκια του φιλμ δεν τα πάνε άσχημα και δίνουν αυτό που μπορούν σε ρόλους που ήταν ούτως ή άλλως γραμμένοι με εντελώς στερεότυπο τρόπο, μην αφήνοντας πολλά περιθώρια στους ηθοποιούς, ανεξαρτήτως ηλικίας.
 |
ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΕΣ
Σκηνοθεσία:Rob Letterman
Σενάριο:Darren Lemke,
Scott Alexander & Larry Karaszewski(story), R.L. Stine (βιβλία)
Παίζουν:Jack Black,
Dylan Minnette,Odeya Rush |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο νεαρός Ζακ μετακομίζει με τη μητέρα στην επαρχιακή πόλη του Μάντισον και σύντομα γνωρίζεται με την όμορφη Χάνα, κόρη του παράξενου γείτονα, που προσπαθεί να τον κρατήσει μακρυά από την κόρη και το σπίτι του. Ο Ζακ θα εισβάλει στο σπίτι τους μαζί με ένα φίλο, θέλοντας να βοηθήσει την Χάνα που μοιάζει αποκλεισμένη από τον έξω κόσμο και θύμα καταπίεσης από τον πατέρα της. Μια απροσεξία όμως θα απελευθερώσει σε ολόκληρη την πόλη τέρατα, τα οποία βρίσκονταν κλειδωμένα στις σελίδες των βιβλίων του παράξενου γείτονα, που δεν είναι άλλος από τον συγγραφέα παιδικών ιστοριών τρόμου, Ρόμπερτ Λ. Στάιν. Τώρα ο Στάιν, με τη βοήθεια των παιδιών πρέπει να παγιδέψει ξανά τα τέρατα στα βιβλία τους και να τα κλειδώσει για πάντα εκεί.
ΑΠΟΨΗ: Λυκάνθρωποι, ζόμπι, ένα γιγαντιαίο αλογάκι της Παναγίας, ένα αιμοβόρο κανίς, δεκάδες άλλα τέρατα και μια ολοζώντανη κούκλα εγγαστρίμυθου στην κορυφή της συμμορίας των τεράτων, ξεπηδούν από τα βιβλία του Ρ. Λ. Στάιν και έρχονται στις οθόνες μας, για να διασκεδάσουν, κυρίως, τους μικρούς μας φίλους.
Ο συγγραφέας νεανικών ιστοριών τρόμου Ρ. Λ. Στάιν έγινε διάσημος με τη σειρά βιβλίων "Ανατριχίλες", στις οποίες γνωστά τέρατα ή δικά του δημιουργήματα ζωντάνευαν και τρομοκρατούσαν νεαρούς αναγνώστες. Ο Στάιν και οι "Ανατριχίλες" έγιναν περισσότερο γνωστοί στη χώρα μας τη δεκαετία του 1990, μέσα από την ομώνυμη παιδική τηλεοπτική σειρά, που πρόβαλε ο ΑΝΤ1 εκείνη την εποχή, τα πρωινά του σαββατοκύριακου. Θυμάμαι ακόμα την μικρότερη κατά έξι χρόνια αδερφή μου, γύρω στα 7 προς 8 εκείνη την εποχή, να παρακολουθεί τη σειρά και αυτή είναι η μόνη σχέση και ανάμνηση που έχω από της Ανατριχίλες. Όπως και η εν λόγω σειρά, έτσι και το φιλμ των Ανατριχίλων, δεν απευθύνεται σε ενήλικες αλλά σε πιτσιρίκια και έφηβους, χωρίς να κλείνει τελείως την πόρτα της διασκέδασης στους άνω των 25-30 ετών. Είναι μια ταινία φαντασίας στα χνάρια του Τζουμάντζι με κάποιες δανεισμένες στιγμές από τα Γκρέμλινς και τους Ghostbusters, σε ό,τι έχει να κάνει με την πλοκή και την ατμόσφαιρα, καταφέρνοντας έτσι να μην χάσει τελείως και τις μεγαλύτερες ηλικίες. Δεν υπάρχει τρόμος και σκηνές αγωνίας αλλά γρήγοροι ρυθμοί, κωμικές ατάκες και πλάσματα φτιαγμένα με ψηφιακά εφέ, όχι αρκετά αληθοφανή πολλές φορές, ίσως εσκεμμένα, για να μην γίνονται ποτέ πολύ τρομακτικά. Υπάρχει ενέργεια στην κάμερα του Λέτερμαν, ειδικά από τη στιγμή που απελευθερώνεται το τεράστιο αλογάκι της Παναγίας και αρχίζει το κυνηγητό στους δρόμους. Δεν υπάρχει ωστόσο πρωτοτυπία σε κανένα πλάνο και σε κανένα σημείο της πλοκής του σεναρίου, με αποτέλεσμα να παρακολουθούμε μια ταινία που ξέρουμε βήμα την εξέλιξή της, ή τουλάχιστον γνωρίζουμε τα περισσότερα βήματα και την κατάληξή της, δεχόμενοι έστω μια μικρή σεναριακή "έκπληξη"(η λέξη έκπληξη σε διπλά εισαγωγικά, παρακαλώ).
Ο Τζακ Μπλακ είναι λίγο πιο συγκρατημένος σε σχέση με τον συνηθισμένο Τζακ Μπλακ αλλά πάντα αστείος και με την ατάκα εύκολη, έχοντας ως συμπαραστάτη τον νεαρό Ράιαν Λη, ο οποίος στον κλασικό ρόλο του "φίλου που κανείς δε θέλει για παρέα γιατί είναι τίγκα στις παραξενιές" τα πάει μια χαρά και προσφέρει μερικές αστείες στιγμές. Γενικά τα πιτσιρίκια του φιλμ δεν τα πάνε άσχημα και δίνουν αυτό που μπορούν σε ρόλους που ήταν ούτως ή άλλως γραμμένοι με εντελώς στερεότυπο τρόπο, μην αφήνοντας πολλά περιθώρια στους ηθοποιούς, ανεξαρτήτως ηλικίας.
Σώζεται εν τέλει το Goosebumps, από την ενέργειά του και από αυτή την αθώα ατμόσφαιρα τρόμου που αναδίδει, καταφέρνοντας να πιάσει τον παλμό του κοινού που το απασχολεί. Είπαμε ότι και οι μεγαλύτεροι δε θα βαρεθείτε τη ζωή σας αλλά είναι μια ταινία για μικρότερο ηλικιακά κοινό, για παιδιά που πάνε ακόμα σχολείο, και ως τέτοια, λειτουργεί ικανοποιητικά. Ίσως όχι ότι ακριβώς θα επιθυμούσε ο συγγραφέας των πασίγνωστων βιβλίων (ο οποίος κάνει κι ένα έξυπνο σύντομο πέρασμα στο τέλος του φιλμ) και σίγουρα όχι ότι θα μπορούσε να μας δώσει ένας παραμυθάς, όπως ο Σπίλμπεργκ, ο Μπάρτον ή ο Τζο Ντάντε, αλλά όχι και μια ταινία που μπορείς να τη δεις με αυστηρότητα και να τη θεωρήσεις κακή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου