Είδος : Περιπέτεια, Δράσης
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Το Quantum of Solace ήταν ένα πολύ διαφορετικό βήμα για τον Μποντ σε σχέση με το προ δύο ετών Casino Royale. Στο φιλμ του 2006 είχε δοθεί μεγάλη προσοχή στην πλοκή και στους χαρακτήρες και ο Μποντ αναγεννήθηκε με πολύ προσεκτικό τρόπο. Η δράση ήταν αρκετή και ήταν καλογυρισμένη αλλά υπήρχε η αίσθηση ισορροπίας. Σενάριο και δράση υπήρχαν και αλληλοσυμπληρώνονταν, κάνοντας τη δημιουργία του Μάρτιν Κάμπελ ένα από τα καλύτερα Μποντ που γυρίστηκαν ποτέ. Το 2008, όμως, ο ικανότατος Μαρκ Φόστερ αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία του νέου Μποντ και, παρότι ο ίδιος καμία σχέση δεν είχε μέχρι τότε με ταινίες δράσης, αποφασίζει να φτιάξει μια ταινία που ξεχειλίζει από δράση. Υπερβολικά γρήγορη, υπερβολικά θεαματική. Το κλειδί της αποτυχίας του Quantum of Solace βρίσκεται στη λέξη "υπερβολικά". Ενώ αρχικά εντυπωσιάζεσαι με τις σεκάνς δράσης και αρκετές αν τις απομονώσεις θα δεις ότι είναι από τις θεαματικότερες που είχε ποτέ ο Μποντ, στο τέλος νιώθεις πονοκέφαλο από το γρήγορο μοντάζ και την ασταμάτητη φασαρία.
Το ζήτημα με το Quantum of Solace είναι ότι μπορεί εύκολα κανείς να το θεωρήσει μια από τις καλύτερες ταινίες Μποντ, με τη λογική του ότι έχει ασταμάτητη δράση και φαίνεται να θέλει να γυρίσει στις παλιές εποχές του ήρωα, μπορεί, όμως, το ίδιο εύκολα κάποιος να το θεωρήσει ένα από τα χειρότερα Μποντ, χρησιμοποιώντας ακριβώς τα ίδια επιχειρήματα! Αυτό που φάνηκε με το Casino Royale (και με το Skyfall αργότερα) είναι ότι ο Μποντ θα μεταμορφωθεί σταδιακά στον γνωστό Μποντ αφού κινηθεί σε λίγο πιο ρεαλιστικά και σκοτεινά μονοπάτια. Στο Quantum of Solace, όμως, φάνηκε να βιάζονται να μετατρέψουν τον Κρεγκ σε καθαρό action hero, ο οποίος μια χαρά το υποστηρίζει, αλλά απομακρύνεται αρκετά από τον χαρακτήρα που φάνηκε ξεκάθαρα ότι θέλει να χτίσει από το προηγούμενο φιλμ.
Τα κορίτσια του Μποντ εδώ είναι ίσως τα πιο αδιάφορα καθώς ούτε η Όλγα Κιριλένκο, που έχει τον μεγαλύτερο ρόλο, ούτε η Τζέμα Άρτερτον μπορούν να προκαλέσουν ιδιαίτερες συγκινήσεις. Ακόμα και η αναφορά στον Χρυσοδάκτυλο, με το δολοφονημένο κορίτσι στο κρεβάτι του Μποντ βουτηγμένο στο πετρέλαιο, περνάει στα ψιλά.
 |
Σκηνοθεσία:Marc Forster
Σενάριο:Paul Haggis,
Neal Purvis,Robert Wade
Παίζουν:Daniel Craig,
Olga Kurylenko,Mathieu Amalric |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο Μποντ θέλει εκδίκηση μετά το θάνατο της Βέσπερ και ψάχνει να βρει στοιχεία για τη μυστική οργάνωση που φαίνεται να έχει απλώσει τα πλοκάμια της παντού αλλά η MI 6 δε γνωρίζει τίποτα γι αυτή. Τα στοιχεία που θα βρει ο Μποντ τον οδηγούν στον ιδιοκτήτη της εταιρείας Quantum, Ντόμινικ Γκριν, ο οποίος με κάλυψη την εταιρεία του που μοιάζει να είναι φιλική προς το περιβάλλον, επιθυμεί να εκμεταλλευτεί το πόσιμο νερό της Βολιβίας. Συνεργάζεται λοιπόν με έναν επίδοξο δικτάτορα της χώρας, αγοράζοντας τεράστιες εκτάσει ερήμου, χτίζοντας εκεί υπόγεια φράγματα, αφήνοντας πόλεις χωρίς πόσιμο νερό.
ΑΠΟΨΗ: Αν με ρωτούσες πριν λίγο καιρό : "Τι θυμάσαι από το Quantum of Solace;", θα σου έλεγα κάτι για ένα παράξενο κτίριο στη μέση του πουθενά και τη διαρκής αίσθηση κυνηγητού που με διακατείχε σε όλη τη διάρκεια του φιλμ. Βλέποντας τον 23ο Μποντ ξανά χθες το βράδυ, μπορώ να σας επιβεβαιώσω ότι σήμερα το πρωί, αυτά τα δύο πράγματα εξακολουθώ να θυμάμαι.
Το Quantum of Solace ήταν ένα πολύ διαφορετικό βήμα για τον Μποντ σε σχέση με το προ δύο ετών Casino Royale. Στο φιλμ του 2006 είχε δοθεί μεγάλη προσοχή στην πλοκή και στους χαρακτήρες και ο Μποντ αναγεννήθηκε με πολύ προσεκτικό τρόπο. Η δράση ήταν αρκετή και ήταν καλογυρισμένη αλλά υπήρχε η αίσθηση ισορροπίας. Σενάριο και δράση υπήρχαν και αλληλοσυμπληρώνονταν, κάνοντας τη δημιουργία του Μάρτιν Κάμπελ ένα από τα καλύτερα Μποντ που γυρίστηκαν ποτέ. Το 2008, όμως, ο ικανότατος Μαρκ Φόστερ αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία του νέου Μποντ και, παρότι ο ίδιος καμία σχέση δεν είχε μέχρι τότε με ταινίες δράσης, αποφασίζει να φτιάξει μια ταινία που ξεχειλίζει από δράση. Υπερβολικά γρήγορη, υπερβολικά θεαματική. Το κλειδί της αποτυχίας του Quantum of Solace βρίσκεται στη λέξη "υπερβολικά". Ενώ αρχικά εντυπωσιάζεσαι με τις σεκάνς δράσης και αρκετές αν τις απομονώσεις θα δεις ότι είναι από τις θεαματικότερες που είχε ποτέ ο Μποντ, στο τέλος νιώθεις πονοκέφαλο από το γρήγορο μοντάζ και την ασταμάτητη φασαρία.
Το ζήτημα με το Quantum of Solace είναι ότι μπορεί εύκολα κανείς να το θεωρήσει μια από τις καλύτερες ταινίες Μποντ, με τη λογική του ότι έχει ασταμάτητη δράση και φαίνεται να θέλει να γυρίσει στις παλιές εποχές του ήρωα, μπορεί, όμως, το ίδιο εύκολα κάποιος να το θεωρήσει ένα από τα χειρότερα Μποντ, χρησιμοποιώντας ακριβώς τα ίδια επιχειρήματα! Αυτό που φάνηκε με το Casino Royale (και με το Skyfall αργότερα) είναι ότι ο Μποντ θα μεταμορφωθεί σταδιακά στον γνωστό Μποντ αφού κινηθεί σε λίγο πιο ρεαλιστικά και σκοτεινά μονοπάτια. Στο Quantum of Solace, όμως, φάνηκε να βιάζονται να μετατρέψουν τον Κρεγκ σε καθαρό action hero, ο οποίος μια χαρά το υποστηρίζει, αλλά απομακρύνεται αρκετά από τον χαρακτήρα που φάνηκε ξεκάθαρα ότι θέλει να χτίσει από το προηγούμενο φιλμ.
Ο Ντάνιελ Κρεγκ βγαίνει αλώβητος από την αποτυχία του Quantum of Solace. Στηρίζει απόλυτα το ρόλο του, με συνέπεια στη λογική του άμεσου σίκουελ, καθώς το Quantum of Solace ξεκινάει ακριβώς εκεί που τελειώνει το Casino Royale. Ο Μποντ του Κρεγκ είναι θυμωμένος και καθοδηγείται από οργή και μίσος (εδώ θυμίζει αρκετά την περίπτωση του Τίμοθυ Ντάλτον στο Licence to Kill). Εξακολουθεί να είναι ένας διαφορετικός Μποντ, που έχει όμως πείσει το σύγχρονο κοινό ότι είναι ο Μποντ που του χρειάζεται.
Η αίσθηση συνέχειας είναι πιο έντονη χάρη στη σταθερά που ακούει στο όνομα Τζούντι Ντεντς και που αποδεικνύεται ικανότατη τελικά σε έναν ανδροκρατούμενο ρόλο των περασμένων δεκαετιών. Επιστρέφει επίσης ο Τζέφρι Ράιτ στο χαρακτηριστικό ρόλο του μετέπειτα φίλου του Μποντ από το Αμερικανικό στρατόπεδο, Φίλιξ Λάιτερ.
Τα κορίτσια του Μποντ εδώ είναι ίσως τα πιο αδιάφορα καθώς ούτε η Όλγα Κιριλένκο, που έχει τον μεγαλύτερο ρόλο, ούτε η Τζέμα Άρτερτον μπορούν να προκαλέσουν ιδιαίτερες συγκινήσεις. Ακόμα και η αναφορά στον Χρυσοδάκτυλο, με το δολοφονημένο κορίτσι στο κρεβάτι του Μποντ βουτηγμένο στο πετρέλαιο, περνάει στα ψιλά.
Μια από τα ίδια και για τον κακό της υπόθεσης. Ο Ματιέ Αμαλρίκ είναι μια χαρά ηθοποιός. Σαν αντίπαλος του Μποντ, όμως, δεν είναι ικανοποιητικός. Ούτε το σενάριο τον στηρίζει απόλυτα αλλά ούτε και ο ίδιος μπορεί να κάνει πολλά για να δώσει κάτι παραπάνω στον χαρακτήρα του Ντόμινικ Γκριν. Η μεγαλύτερη απειλή για τον Μποντ παραμένει αυτή η μυστική οργάνωση που έχει ανθρώπους παντού και που τόσο ο Λε Σιφρ, από το προηγούμενο φιλμ, όσο κι ο Γκριν, αποτελούσαν πιόνια της.
Νομίζω ότι λίγοι θεατές έμειναν ικανοποιημένοι από το Quantum of Solace. Αν δεν ανήκε στην κληρονομιά του Μποντ θα είχε ίσως ξεχαστεί εντελώς, ως μια θεαματική μεν περιπέτεια αλλά υπερβολική σε όλα της, χωρίς το βαθμό διασκέδασης που θα μπορούσε ίσως να προσφέρει αν δεν έπαιρνε στα σοβαρά τον εαυτό της. Επειδή, όμως, ο Μποντ του Κρεγκ θέλει να είναι σοβαρός, πιο σκοτεινός και με λιγότερο χιούμορ σε σχέση με τους προκατόχους του, το φιλμ δε μπορεί να λειτουργήσει. Η υπερβολή στις κινηματογραφικές περιπέτειες εξισορροπείται από το χιούμορ, κάτι που γνώριζαν οι παλιότεροι Μποντ. Όταν το χιούμορ δεν υπάρχει κινδυνεύεις να βρεθείς παγιδευμένος στη σοβαροφάνεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου