Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Όταν κυκλοφόρησε πριν τρία χρόνια το Man of Steel, ξεκινήσαμε στο Δες και Πες μια αναδρομή σε όλες τις κινηματογραφικές ταινίες του Ανθρώπου από Ατσάλι. Η αναδρομή ξεκίνησε από την τελευταία κινηματογραφική εμφάνιση του αγαπημένου υπερήρωα το 2006 και ταξίδεψε πίσω στο χρόνο, μέχρι τη στιγμή που ο Κρίστοφερ Ριβ φόρεσε για πρώτη φορά την κόκκινη μπέρτα του "τελευταίου γιου του Κρύπτον", το 1978. Το ιδιαίτερο φιλμ του Σίνγκερ, που ακόμα προκαλεί διχογνωμία∙ είναι καλό, είναι κακό, είναι μέτριο; Το κατά κοινή ομολογία κάκιστο Superman IV : The Quest For Peace, το τρίτο μέρος που τα πράγματα γίνονται λίγο πιο κωμικά απ' όσο θα περιμέναμε, το δεύτερο μέρος με τον στρατηγό Ζοντ να θέλει να βάλει τους πάντες να γονατίσουν μπροστά του, το κλασικό, νοσταλγικό πρώτο μέρος, αλλά και δύο ακόμα προσθήκες είναι αυτά που θα βρείτε στην ανάρτηση αυτή. Εκτός από όλα αυτά, έχω προσθέσει και την άποψή μου για το Man of Steel αλλά και για το Superman II : The Richard Donner Cut, που κυκλοφόρησε το 2006. Ποιό είναι το καλύτερο φιλμ του Σούπερμαν μέχρι σήμερα; Τη δική μου άποψη θα την μάθετε διαβάζοντας τα παρακάτω κείμενα. Εσείς τι πιστεύετε;
1.Superman The Movie (1978)
 |
ΣΟΥΠΕΡΜΑΝ
Σκηνοθεσία:Richard Donner Σενάριο:Mario Puzo, David Newman,Leslie Newman, Robert Benton Παίζουν:Christopher Reeve, Margot Kidder,Gene Hackman |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο πλανήτης Κρύπτον βρίσκεται στα πρόθυρα της καταστροφής. Ο επιφανής επιστήμονας Τζορ-Ελ θα τοποθετήσει το νεογέννητο γιο του σε μια διαστημική κάψουλα, για να τον σώσει και θα τον στείλει στον πλανήτη Γη. Τον μικρό εξωγήινο θα βρουν ο Τζόναθαν και η Μάρθα Κεντ και θα τον μεγαλώσουν σαν παιδί τους, δίνοντάς του το όνομα Κλαρκ. Ο κίτρινος ήλιος του πλανήτη μας, βοηθάει το σώμα του Κλαρκ να αναπτύξει υπεράνθρωπες δυνάμεις και μετά από χρόνια θα μεταμορφωθεί σε ένα προστάτη της Γης, που όλοι θα γνωρίσουν με το όνομα Σούπερμαν.
ΑΠΟΨΗ: Έχουν περάσει 36 ολόκληρα χρόνια από τότε που οι τίτλοι αρχής του Σούπερμαν, συντροφιά με την επικών διαστάσεων μουσική του Τζον Γουίλιαμς, παίχτηκαν πρώτη φόρα σε κινηματογραφική αίθουσα. 36 ολόκληρα χρόνια μετά, τα εφέ και η τεχνικές του κινηματογράφου έχουν εξελιχθεί πάρα πολύ και οι απαιτήσεις του κοινού γίνονται όλο και μεγαλύτερες, για πιο αληθοφανή εφέ, πιο αληθοφανή σενάρια και μια πιο σοβαρή οπτική σε ότι έχει να κάνει με σούπερ ήρωες. Τι είναι όμως αυτό που κάνει μια ταινία του 1978 να θεωρείται από πολλούς μέχρι σήμερα, η κορυφαία ταινία βασισμένη σε ένα χάρτινο υπερήρωα; Η απάντηση είναι απλή κατ' εμέ. Η ψυχή της.
Ο Superman του 1978, μας ταξιδεύει από τον πλανήτη Κρύπτον, στα λιβάδια του Κάνσας και του Σμόλβιλ, στον Βόρειο Πόλο και μετά από περιήγηση σχεδόν μιας ώρας, στη Μητρόπολη, με έναν πολύ προσεγμένο σχεδιασμό αλλά και με σκηνές γεμάτες συγκινησιακή φόρτιση. Οι στιγμές που ο Τζορ-Ελ αποχαιρετά το μοναχογιό του και η σκηνή που η Μάρθα Κεντ στέκεται αγκαλιασμένη με τον δικό της πλέον γιο, πριν αυτός αναχωρήσει για την αναζήτηση της πραγματικής του ταυτότητας, είναι σκηνές απίστευτα δυνατές, που εκπέμπουν σεβασμό, τόσο στο κινηματογραφικό κοινό όσο και στο κοινό των κόμικς του πρώτου υπερ-ήρωα.
Ο Ρίτσαρντ Ντόνερ έστησε το φιλμ του περίτεχνα, χωρίς βιασύνη, κάνοντας το κοινό να ανυπομονεί για την εμφάνιση του Σούπερμαν, αλλά αυτή η ανυπομονησία ήταν τόσο όμορφη όσο και η στιγμή που ο Κρίστοφερ Ριβ ξεπροβάλει για πρώτη φορά με την περίφημη μπλε και κόκκινη στολή και μας χαρίζει την πρώτη πτήση του ανθρώπου από ατσάλι. Κάπου εκεί γράφεται μια ιδιαίτερη σελίδα κινηματογραφικής ιστορίας, που θέλει έναν άσημο μέχρι τότε ηθοποιό να γίνεται κάτι παραπάνω από αναγνωρίσιμος μέσα σε μία νύχτα, σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο Κρίστοφερ Ριβ, γίνεται ο παντοτινός Σούπερμαν, η απόλυτη ενσάρκωση του υπερανθρώπου στα μάτια εκατομμυρίων κινηματογραφόφιλων και μη. Ακόμα και σήμερα, μετά τον συμπαθέστατο Χένρι Κάβιλ του Man Of Steel, των εξαιρετικών οπτικών εφέ, που δε μπορούν να συγκριθούν ούτε στο ελάχιστο με τα εφέ του 1978, η μορφή του Κρίστοφερ Ριβ στέκεται αγέρωχα στην κορυφή του Ολύμπου των υπερηρώων και μοιάζει δύσκολο κάποιος να τον ρίξει από εκεί. Καλύτεροι ηθοποιοί από τον Ριβ φόρεσαν στολές υπερηρώων (Bale- Μπάτμαν, Downey Jr- Iron Man), η ταύτιση όμως του Ριβ με τον Σούπερμαν είναι κάτι μοναδικό.
Η επιτυχία του Superman όμως, δεν οφείλεται μόνο στην εξαιρετική επιλογή του πρωταγωνιστή και στην έξυπνη σκηνοθεσία του Ντόνερ. Η συμμετοχή του Μάρλον Μπράντο, παρότι μικρή χρονικά, δίνει πόντους στο φιλμ ενώ ο τεράστιος Τζην Χάκμαν δίνει με τη σειρά του έξτρα πόντους, ως Λεξ Λούθορ. Ο Λούθορ του Χάκμαν, ίσως μοιάζει σήμερα εύκολα ξεπερασμένος και ίσως ποτέ δεν έπεισε ως νέμεσις του Σούπερμαν αλλά μην ξεχνάμε ότι υπήρχε διαφορετική οπτική και στα κόμιξ της εποχής, με τη διάθεση να είναι ακόμα τότε περισσότερο ανάλαφρη απ' ότι πχ. μια δεκαετία μετά ή ακόμα περισσότερο σήμερα. Η Μάργκο Κίντερ στο ρόλο της Λόις μοιάζει να έχει χημεία με τον Ριβ, με κορυφαία τους στιγμή την πτήση πάνω από τη Μητρόπολη, με τη συνοδεία του περίφημου πλέον μουσικού κομματιού του Τζον Γουίλιαμς, "Can You Read My Mind?".
Πάσα λοιπόν, για την αξεπέραστη μουσική του Τζον Γουίλιαμς και το επικό θέμα του Σούπερμαν. Άρρηκτα συνδεδεμένο το έργο του Τζον Γουίλιαμς με τη μορφή αλλά και την ψυχοσύνθεση του ανθρώπου από ατσάλι, σε απογειώνει και σε κρατάει ψηλά ακόμα και όταν η μουσική τελειώνει. Ακούγοντας το θέμα του Τζον Γουίλιαμς νιώθεις δυνατός, νιώθεις ότι πρέπει να κάνεις πράγματα, νιώθεις μια απίστευτη ψυχική ανάταση και κλείνοντας τα μάτια σου "πετάς". Δε θα μπορούσε να έχει υπάρξει καλύτερο μουσικό θέμα από αυτό του Γουίλιαμς, τόσο μοναδικά ταιριαστό, για το συγκεκριμένο φιλμ.
Ακόμα κι αν ο Superman έχει μικρές ατέλειες, τις οποίες εντοπίζεις κυρίως στους δευτερεύοντες ρόλους και σε κάποια σημεία της πλοκής του, μοιάζουν "λίγες" μπροστά στο μεγαλείο αυτού του φιλμ και δε μπορούν να μειώσουν την αξία του, στο ελάχιστο. Κορυφαία στιγμή για τον κινηματογράφο (όχι μόνο) του φανταστικού, μοιάζει σήμερα σαν κάτι παραπάνω από μια "μεγάλη" κινηματογραφική ταινία. Είναι σαν ένα ταξίδι παιδικών ονείρων σε ένα κόσμο που μοιάζει αληθινός αλλά δεν είναι. Είναι κάτι καλύτερο. Είναι φανταστικός. Στο παιδί που κρύβουμε μέσα μας (ιδιαίτερα στο παιδί που μεγάλωνε στη δεκαετία του '80), βρίσκεται καλά φυλαγμένος αυτός ο φανταστικός κόσμος και όταν νιώθουμε ότι ο παράλογος αληθινός κόσμος μας κουράζει, επιστρέφουμε σε αυτόν. Σε αυτόν τον κόσμο που κατοικεί ένας χαμογελαστός (υπερ)άνθρωπος που μας έκανε να πιστέψουμε ότι "ένας άνθρωπος μπορεί να πετάξει".
2. Superman II (1981)
 |
ΣΟΥΠΕΡΜΑΝ Νο 2
Σκηνοθεσία:Richard Lester Σενάριο:Mario Puzo,David Newman, Leslie Newman Παίζουν:Christopher Reeve, Gene Hackman,Margot Kidder |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Η Γη δέχεται την επίθεση τριών κακοποιών από τον πλανήτη Κρύπτον, οι οποίοι είχαν φυλακιστεί από τον πατέρα του Σούπερμαν, Τζορ Ελ. Ο Σούπερμαν πρέπει να αντιμετωπίσει τους τρεις κακοποιούς, οι οποίοι έχουν τη βοήθεια του Λεξ Λούθορ στην προσπάθειά τους να σκοτώσουν το Σούπερμαν και να κατακτήσουν τον πλανήτη.
ΑΠΟΨΗ: Αφιερώνοντας μεγάλο μέρος της πρώτης ταινίας στην καταγωγή του Σούπερμαν και τα χρόνια πριν φορέσει τη στολή, ο Ρίτσαρντ Ντόνερ, αφού έδωσε το καλύτερο μέχρι σήμερα origin σε ταινία με σούπερ ήρωα, γύριζε παράλληλα το δεύτερο μέρος, θέλοντας να δώσει περισσότερο βάρος στην περιπέτεια και στην αναζήτηση της θέσης του ήρωα στον κόσμο μας. Η σύγκρουση όμως με τους παραγωγούς, οι οποίοι ήθελαν μια περισσότερο campy διάθεση, τον βρίσκει ηττημένο και απολυμένο, έχοντας ολοκληρώσει μάλιστα το 75% του δεύτερου φιλμ. Κάπου εκεί έρχεται ο Ρίτσαρντ Λέστερ να ολοκληρώσει το φιλμ, κάνοντας τα χατίρια των παραγωγών, και το αποτέλεσμα είναι αυτό που όλοι γνωρίζουμε μέχρι σήμερα ως Superman II.
Μια σύγχυση νιώθω πλέον, για τον δεύτερο Σούπερμαν. Παραμένει διασκεδαστικός αλλά μπορείς να διακρίνεις (όχι εύκολα, είναι η αλήθεια κι αυτό είναι μεγάλο κατόρθωμα των μοντέρ) μια μικρή απώλεια συνοχής και διαφορετικής οπτικής της ιστορίας, προφανώς λόγω της διαφορετικής άποψης των δύο σκηνοθετών. Πολλά πράγματα αναφέρονται και μετά ξεχνιούνται ενώ αρκετά δεν εξηγούνται ποτέ. Χαρακτηριστικά αναφέρω τη σκηνή που ο Κλαρκ επιστρέφει στο Οχυρό ανακτώντας τις δυνάμεις του από ένα πράσινο κρύσταλλο, που ποτέ δεν καταλαβαίνουμε πως λειτουργεί ενώ επίσης υπάρχει η απλούστευση του τελευταίου φιλιού του Κλαρκ στη Λόις, το οποίο επιδρά μαγικά επάνω της, κάνοντας να ξεχάσει τη διπλή ταυτότητα του Κλαρκ. Αυτά και αρκετά άλλα (οι δυνάμεις τηλεκίνησης των κακών, η κραυγή: "Πατέρα!" του Κλαρκ όταν επιστρέφει στο Οχυρό, το περίφημο S που βγάζει από το σήμα του ο Σούπερμαν και τυλίγει τον Νον κλπ) διορθώνονται στην εκδοχή του Ρίτσαρντ Ντόνερ, που είδε το φως 26 χρόνια μετά, η οποία όμως, όπως είχα γράψει πριν λίγο καιρό, δεν μπορεί να παρακολουθηθεί σαν μια κινηματογραφική ταινία αλλά σαν δείγμα του πως θα ήταν ο δεύτερος Σούπερμαν αν ο Ντόνερ δεν είχε απολυθεί.
Ωστόσο, εδώ έχουμε την εκδοχή του Λέστερ (ή πιο σωστά τις δύο εκδοχές μαζί) οπότε σε αυτή θα παραμείνουμε. Τα θετικά της εκδοχής αυτής δεν είναι λίγα, απλώς επισκιάζονται από τη διάθεση του Λέστερ για περισσότερο χιούμορ. Η κορυφαία σκηνή του φιλμ με τη μάχη των τριών υπεράνθρωπων κακών με το Σούπερμαν στη Μητρόπολη, παραμένει μέχρι σήμερα κλασική. Υπάρχουν όμως οι σκηνές σλάπστικ κωμωδίας, πινελιές του Λέστερ, που, στο συγκεκριμένο σημείο, προσωπικά με εκνευρίζουν παρότι δεν μπορούν να καταστρέψουν τα όσα συμβαίνουν στην κεντρική σκηνή. Αν πραγματικά υπάρχει κάτι που με εκνευρίζει, τόσο στο Superman II όσο και στο Superman III, είναι η τάση του Λέστερ για κωμωδία. Σαφώς χρειάζεται ανάλαφρες σκηνές ένα φιλμ τέτοιας θεματικής (μιλάμε για το 1980, μην το ξεχνάτε) όμως ο Λέστερ επιθυμεί να διακωμωδήσει τα πάντα κάτι που συνέβη στο τρίτο μέρος, στο οποίο δε μοιράστηκε τη σκηνοθετική καρέκλα με τον Ντόνερ.
Απ' την άλλη έχουμε την χημεία Κίντερ-Ριβ να σώζει κάπως την κατάσταση στην όχι ιδιαίτερα προσεγμένη σεναριακά απεικόνιση του έρωτα της Λόις με τον Σούπερμαν-Κλαρκ και να λειτουργεί θετικά ακόμα και και στις χιουμοριστικές σκηνές. Η Κίντερ είναι μια αρκετά γήινη Λόις αλλά ενώ θεωρητικά είναι μια έξυπνη γυναίκα [η Λόις], το σενάριο δεν την βοηθά στο να παρουσιαστεί σαν τέτοια, κάτι που διορθώνεται με μικρές κινήσεις στην εκδοχή του Ντόνερ.
Ο Κρίστοφερ Ριβ ήταν, είναι και θα είναι η απόλυτη ενσάρκωση του Σούπερμαν και του αντιήρωα, Κεντ. Ο καμπούρης, ατζαμής, συνεσταλμένος Κλαρκ Κεντ, δεν βγάζει απλώς το γυαλί του για να μεταμορφωθεί αλλά αλλάζει όλη τη στάση του σώματός του, τέχνασμα για το οποίο πρέπει να δοθούν συγχαρητήρια σε όποιον το σκέφτηκε αλλά και στον Ριβ για τον τρόπο που το εκτέλεσε. Το μοναδικό πράγμα που γίνεται καλύτερο στην πορεία των ταινιών του Σούπερμαν, είναι η ερμηνεία του Κρίστοφερ Ριβ. Χωρίς υπερβολή, παρά τα ξεπερασμένα πια εφέ της εποχής, ακόμα και σήμερα, ο Ριβ σε κάνει να πιστέψεις ότι μπορεί να πετάξει.
Στο αντίπαλο στρατόπεδο έχουμε τον πολύ καλό Τζην Χάκμαν αλλά την παράσταση κλέβει ο Ζοντ και η παρέα του. Μπορεί ο Ζοντ του Τέρενς Σταμπ να μειονεκτεί σωματικά μπροστά στον Σούπερμαν του Ριβ, όμως η ερμηνεία του εξαλείφει τη διαφορά, ενώ η ατάκα "Γονάτισε μπροστά στο Ζοντ", παραμένει μέχρι σήμερα αγαπημένη για τους απανταχού geeks.
Αυτό που λείπει από το συγκεκριμένο φιλμ, είναι η αίσθηση του επικού που υπήρχε στην πρώτη ταινία. Λείπει η σοβαρότερη ενασχόληση με τον ψυχισμό του ήρωα, πράγμα που απαιτείται από την εξέλιξη της ιστορίας. Απουσιάζει επίσης κάθε διάθεση των σεναριογράφων να εξηγήσουν ορισμένα πράγματα ενώ οι απαντήσεις που δίνονται αλλού, είναι πρόχειρες. Αυτό που δεν λείπει, είναι το χιούμορ, το οποίο υπάρχει σε υπερβολικές δόσεις όπως ανέφερα και πιο πάνω. Είμαι σίγουρος ότι οι φανατικοί φίλοι του ήρωα θα ήθελαν να φωνάξουν με μια φωνή στον Ρίτσαρντ Λέστερ : "Kneel before Donner!"
3. Superman III (1983)
 |
ΣΟΥΠΕΡΜΑΝ Νο 3
Σκηνοθεσία:Richard Lester Σενάριο:David Newman,Leslie Newman Παίζουν:Christopher Reeve, Richard Pryor,Margot Kidder |
ΥΠΟΘΕΣΗ : Ο αφελής αλλά ιδιοφυής σε ό,τι έχει να κάνει με τους Η/Υ, Gus Gorman προσλαμβάνεται από τον δισεκκατομυριούχο Ross Webster , ο οποίος προσπαθεί να ελέγξει την παγκόσμια οικονομία με βρώμικα μέσα. Όταν ο Σούπερμαν θα σταθεί εμπόδιο στα σχέδιά του, με τη βοήθεια του Gus, θα δημιουργήσει συνθετικό κρυπτονίτη και η επίδραση που θα έχει στον άνθρωπο από ατσάλι, θα είναι εξαιρετικά παράξενη καθώς θα του βγάλει έναν άλλο εαυτό.
ΑΠΟΨΗ : Με την απομάκρυνση του Donner από την καρέκλα του σκηνοθέτη και την αντικατάστασή του από τον Richard Lester, χάνεται πλέον το επικό στοιχείο που χαρακτήριζε τις δύο πρώτες ταινίες και δίνεται έμφαση στο κωμικό.
Πριν ακόμα πέσουν οι εναρκτήριοι τίτλοι το πρώτο πράγμα που βλέπουμε στην οθόνη μας, είναι το πρόσωπο του Richard Pryor. Υπό άλλες προϋποθέσεις δε θα παραξενευόταν κανείς αλλά ο Pryor πρώτη μούρη σε ταινία του Superman... έκανε πολλούς να αισθανθούν αμήχανα. Όταν ξεπεράστηκε αυτό και ήρθε η στιγμή των επικών τίτλων αρχής- μας είχαν κακομάθει, δε φταίμε εμείς- τα πράγματα χειροτέρεψαν. Μια ατελείωτη σκηνή σλάπστικ κωμικών καταστάσεων ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας και οι διθυραμβική μουσική του Williams δε θα ακουστεί ποτέ. Κάπου εκεί οι φανατικοί φίλοι του ανθρώπου από ατσάλι αρχίζουν να χάνουν τις αισθήσεις τους και παρακαλάνε να είναι απλώς ένα κακό όνειρο όλο αυτό.
Λοιπόν...Εντάξει...Να πω την αμαρτία μου. Κάθε φορά που βλέπω την εναρκτήρια σκηνή γελάω με τον τύπο που τρώει την τάρτα στο πρόσωπο από τα χέρια του Reeve και γενικά βρίσκω διασκεδαστική την εναρκτήρια σεκάνς του Superman III, όπως και αρκετές άλλες σκηνές της ταινίας. Δεν ανήκω σε αυτούς που θεωρούν το Superman III κακή ταινία, χωρίς όμως να τη θεωρώ ούτε καλή. Νομίζω πως είναι μια καλογυρισμένη ταινία, με εξαιρετική παραγωγή και πολύ καλά υποστηριγμένη από τους ηθοποιούς της αλλά με πάρα πολλά μειονεκτήματα σε άλλους τομείς.
Το Superman III επιλέγει να είναι μια κωμωδία δράσης. Αν το δεχτούμε αυτό, το αμέσως επόμενο βήμα είναι να δούμε πως τα καταφέρνει σε δύο βασικούς παράγοντες ( κωμωδία-δράση ). Το χιούμορ του Lester το είδαμε ελάχιστα στο Superman II και προσωπικά δεν το βρήκα κακό αλλά δεν το βρήκα ταιριαστό στο σύνολο της ταινίας (το "γιατί" θα το δούμε στο review του Superman II μέσα στις επόμενες ημέρες ). Εδώ, το χιούμορ υπάρχει διαρκώς και δυστυχώς δεν είναι πάντα πετυχημένο. Οι κακοί της ταινίας δεν παρουσιάζονται ποτέ με σοβαρότητα με αποτέλεσμα να μην μοιάζουν και τόσο κακοί αλλά καρικατούρες κακοποιών και εγκληματικών μυαλών. Ο Superman o 3ος λοιπόν σαν κωμωδία πιάνει λίγο πιο κάτω από τη βάση και γίνεται κουραστικός μερικές φορές.
Στον παράγοντα δράση τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα. Θα δούμε αρκετές σκηνές καλογυρισμένες μεν, κακογραμμένες δε. Από τη φωτιά στο εργοστάσιο, τις καταστροφές που θα προκαλέσει ο Σούπερμαν υπό την επίδραση του συνθετικού κρυπτονίτη, μέχρι και τις τελευταίες σκηνές με τον υπερυπολογιστή βλέπουμε αρκετή δράση αλλά με αφέλειες σεναριακές.
Ωστόσο το Superman III έχει μια σκηνή την οποία όλοι θυμούνται μέχρι σήμερα. Μιλάω φυσικά για τη μάχη του Σούπερμαν με τον Κλαρκ Κεντ. Πανέξυπνη ιδέα σεναριακά ο συνθετικός κρυπτονίτης και η κατάληξη της επίδρασής του, που θέλει τον εγωιστή και αδιάφορο πλέον Σούπερμαν να τα βάζει με το alter ego του.
Τα προσχήματα βέβαια εδώ σώζει ο Christopher Reeve με την πιο "cool" εμφάνιση του τόσο ως Σούπερμαν αλλά και ως Κλαρκ Κεντ. Πιο άνετος από ποτέ με τη στολή του υπερήρωα ο Reeve και πιο χαλαρός σαν Κλαρκ. Η ερμηνεία του Reeve στον τρίτο Σούπερμαν θεωρώ, πως είναι καλύτερη από τις δύο πρώτες ταινίες αλλά χάνεται μέσα στη μετριότητα του τελικού αποτελέσματος.
Το Superman III έχει αφοριστεί από τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς του ανθρώπου από ατσάλι ως η πλήρης διακωμώδηση του μύθου και η αρχή του τέλους για ένα franchise που είχε ξεκινήσει με μεγάλες προσδοκίες. Τώρα, 30 χρόνια μετά, ο τρίτος Σούπερμαν παραμένει ίσως μια καλογυρισμένη κακή ιδέα με μια εξαιρετική ερμηνεία από τον χαρισματικό πρωταγωνιστή της.
4. Superman IV The Quest For Peace (1987)
 |
| ΣΟΥΠΕΡΜΑΝ 4 Σκηνοθεσία:Sidney J. Furie Σενάριο:Christopher Reeve, Lawrence Konner,Mark Rosenthal Παίζουν:Christopher Reeve, Gene Hackman,Margot Kidder |
ΥΠΟΘΕΣΗ : Ο Σούπερμαν αναλαμβάνει να εξαφανίσει όλα τα πυρηνικά όπλα απ' τον πλανήτη. Εν τω μεταξύ ο Λεξ Λούθορ θα αποδράσει από τη φυλακή και θα δημιουργήσει ένα πλάσμα με υπεράνθρωπες δυνάμεις, φτιαγμένο από το DNA του Σούπερμαν.
ΑΠΟΨΗ : Από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις με το ανεκδιήγητο Superman IV! Έχοντας πουλήσει πλέον τα κινηματογραφικά δικαιώματα του Supes στους Menahem & Gollan, οι Salkinds αποσύρονται από την παραγωγή των ταινιών του υπερανθρώπου. Αυτομάτως αυτό σήμαινε χαμηλότερο μπάτζετ καθώς οι Menahem & Gollan ασχολούνταν με την παραγωγή χαμηλού κόστους περιπετειών και Ε/Φ (Missing In Action, Anerican Ninja, Lifeforce, Masters Of The universe κ.α.).Το καλύτερο ήρθε όταν το μπάτζετ από 36 εκ. $ έπεσε στα 17 πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα, λόγω οικονομικών προβλημάτων της εταιρίας!
Χαμηλότερο μπάτζετ σημαίνει χειρότερα εφέ κατ' αρχάς. Οι πτήσεις του Σούπερμαν θυμίζουν τηλεοπτικές παραγωγές της ίδιας δεκαετίας ενώ γνωστή είναι σε όλους τους φανατικούς η σκηνή που φαίνονται τα καλώδια που είναι είναι δεμένος ο Christopher Reeve και οι υπόλοιποι για να πετάξουν.
Επόμενο θύμα του μπάτζετ: εξωτερικά γυρίσματα. Τα γυρίσματα των προηγούμενων ταινιών γίνονταν στο κέντρο του Μανχάταν αλλά αυτό κόστιζε κάτι παραπάνω. Τώρα η παραγωγή μπορούσε να διαθέσει χρήματα μόνο για κάποιες περιοχές της Αγγλίας. Το μεγαλύτερο μέρος των εξωτερικών γυρισμάτων έγινε σε μια αγγλική κωμόπολη με την ονομασία Milton Keynes. Άμοιρη Μητρόπολη τι σου 'λαχε να πάθεις!
Μακάρι το μόνο θέμα της ταινίας να ήταν το χαμηλό μπάτζετ. Με ένα καλό σενάριο και ικανή σκηνοθετική καθοδήγηση θα μπορούσε όλο αυτό να είχε καλυφθεί. Δυστυχώς όμως το σενάριο, στο οποίο έβαλε και ο Reeve το χεράκι του( ήταν ένας απ' τους όρους που είχε θέσει για να συμμετάσχει στην ταινία), ήταν τραγικό. Το πρόβλημα δεν ήταν στη βασική ιδέα αλλά στον τρόπο που αναπτύχθηκε αυτή. Τα πυρηνικά όπλα αλλά και η υποπλοκή που είχε να κάνει με τον Τύπο και τον τρόπο που "πουλιέται" η είδηση, σαφώς έχουν ενδιαφέρον. Δεν υπάρχει όμως καμία συνοχή.
Και κάπου εδώ μπαίνει το ζήτημα μοντάζ και σκηνοθεσία. Από πολύ νωρίς γινόμαστε μάρτυρες διαδοχικών σκηνών ασύνδετων μεταξύ τους και από ένα σημείο κι έπειτα είναι σαν να παρακολουθούμε την περίληψη της ταινίας. Οι φήμες λένε πως η αρχική κόπια της ταινίας ήταν 45 λεπτά μεγαλύτερη και αν λάβουμε υπόψιν το χαμηλό μπάτζετ, υποθέτουμε ότι απλώς οι μοντέρς έκοβαν και έραβαν ενώ ποτέ δεν τέθηκε θέμα διορθωτικών γυρισμάτων.
Εδώ θα μου επιτρέψετε ειδική μνεία στους ανθρώπους που σκέφτηκαν τρία πράγματα. Το πρώτο είναι ότι χάρισαν άλλη μια ( υπερ) δύναμη στο Σούπερμαν, την τηλεκίνηση. Θα τη δούμε σε δύο σκηνές : 1.Ο Nuclear Man γκρεμίζει το Σινικό Τείχος και ο Σούπερμαν το ξαναχτίζει με τα μάτια! 2.Ο Nuclear Man υπερυψώνει πολίτες και ο Supes τους κατεβάζει με το βλέμμα του. Το δεύτερο αλησμόνητο επίσης : ο Σούπερμαν θα χρησιμοποιήσει ασανσέρ! Το τρίτο είναι μια πληροφορία που στους περισσότερους διαφεύγει. Οι γυναίκες μπορούν να αναπνεύσουν στο διάστημα! Ευχαριστούμε!
Δεν ξέρω αν μπορούμε να ασχοληθούμε με τις ερμηνείες στο Superman IV και δεν ξέρω αν μπορούμε να καταλογίσουμε πολλά στους ηθοποιούς για το πολύ κακό αποτέλεσμα. Ο Λούθορ με τη μορφή του Hackman είναι εκε,ί όπως τον θυμόμαστε απ' τα παλιά. Η Λόις είναι εκεί όπως τη θυμόμαστε επίσης. Ο Πέρυ, ο Τζίμυ και ο Κλαρκ - Σούπερμαν είναι εκεί όπως τους θυμ... Σωστά! Αν δεν υπήρχαν οι προηγούμενες 3 ταινίες να μας θυμίζουν τους χαρακτήρες τους, μάλλον δε θα δίναμε δεκάρα για αυτό που συμβαίνει στην οθόνη.
Το λυπηρό με το Superman IV είναι ότι κατέστρεψε ένα επιτυχημένο franchise και έβαλε για πολλά χρόνια στον πάγο το κινηματογραφικό σύμπαν του απόλυτου υπερήρωα. Αυτό που δε μπόρεσε να καταστρέψει είναι την εμβληματική απεικόνιση του ανθρώπου από ατσάλι στο πρόσωπο του Reeve. Ο Christopher Reeve φόρεσε τη στολή του για τελευταία φορά και παρότι ήταν η χειρότερη, παραμένει στα μάτια μας ο καλύτερος κινηματογραφικός -και όχι μόνο- Σούπερμαν.
5.Superman Returns (2006)
 |
ΣΟΥΠΕΡΜΑΝ Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Σκηνοθεσία:Bryan Singer Σενάριο:Michael Dougherty,Dan Harris, Bryan Singer Παίζουν:Brandon Routh,Kevin Spacey, Kate Bosworth |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΥΠΟΘΕΣΗ: Όταν αστρονόμοι ανακάλυψαν τα συντρίμμια ενός κατεστραμένου πλανήτη θεώρησαν πιθανό να είναι τα συντρίμμια του Κρύπτον.Έτσι ο Superman θα ταξιδέψει για 5 ολόκληρα χρόνια με την ελπίδα ότι η θεωρία τους θα είναι σωστή.Η επιστροφή του στη Γη και η προσπάθεια να επιστρέψει στο καθήκον του ως Κλαρκ Κεντ και ως Superman θα είναι αρκετά δύσκολη καθώς οι καταστάσεις έχουν αλλάξει.
ΑΠΟΨΗ : Αν υπάρχει μια ταινία στη σειρά του Superman την οποία θεωρώ άκρως αδικημένη και υποτιμημένη, αυτή είναι το Superman Returns.Οι προθέσεις του Singer είναι φανερές από την πρώτη στιγμή.Δεν θέλησε να δώσει νέο αέρα στον υπερήρωα.Θέλησε να γυρίσει μια ταινία φόρο τιμής στις ταινίες του Donner και για εμάς που μεγαλώσαμε με αυτές φάνταζε ιδανικό όλο αυτό.Σβήνει λοιπόν τα Superman III και IV και φτιάχνει ένα σίκουελ των πρώτων δύο ταινιών.
Οι εναρκτήριοι τίτλοι με τη συνοδεία της μουσικής του John Williams σε ταξιδεύουν ήδη πίσω στο χρόνο και ένα ευχάριστο συναίσθημα σε πλημμυρίζει. Η φάρμα των Κεντ είναι ακόμα εκεί όπως τη θυμόμαστε και η Μητρόπολη (Νέα Υόρκη) είναι η γνωστή μοντέρνα και λαμπερή πόλη.Ο μόνος που μοιάζει να παραμένει κολλημένος στο χρόνο είναι ο Κλαρκ.Ο Κλαρκ Κεντ του Κρίστοφερ Ριβ κάνει την εμφάνισή του κι εδώ, με τον Brandon Routh να έχει πάρει τα ηνία και να τα πηγαίνει μάλιστα
Οι εναρκτήριοι τίτλοι με τη συνοδεία της μουσικής του John Williams σε ταξιδεύουν ήδη πίσω στο χρόνο και ένα ευχάριστο συναίσθημα σε πλημμυρίζει. Η φάρμα των Κεντ είναι ακόμα εκεί όπως τη θυμόμαστε και η Μητρόπολη (Νέα Υόρκη) είναι η γνωστή μοντέρνα και λαμπερή πόλη.Ο μόνος που μοιάζει να παραμένει κολλημένος στο χρόνο είναι ο Κλαρκ.Ο Κλαρκ Κεντ του Κρίστοφερ Ριβ κάνει την εμφάνισή του κι εδώ, με τον Brandon Routh να έχει πάρει τα ηνία και να τα πηγαίνει μάλιστα
αρκετά καλά. Ατζαμής και λίγο περισσότερο "φλώρος" απ' όσο μπορούσε, απ' ότι φάνηκε, να ανεχτεί το κοινό του 2006, προσπαθεί να κρύψει την αληθινή του προσωπικότητα από τον κόσμο.
Ο Superman του Routh και του Singer είναι λίγο πιο μελαγχολικός από αυτόν που θυμόμαστε.Θέλει να είναι εκεί για όλους μετά την πολύχρονη απουσία του αλλά παράλληλα νιώθει μοναξιά.Παλεύει όμως και θυσιάζεται όταν χρειαστεί, για να σωθούν οι άνθρωποι, με τον Singer εδώ να κάνει προφανείς αναφορές στο πρόσωπο του Ιησού.
Σε μια απ' τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές που έχουμε δει ποτέ σε ταινία βασισμένη σε κομικ, ο Superman θα χτυπηθεί από τον Λούθορ και τους συνεργούς του τόσο εξευτελιστικά και θα προσπαθήσει να γλυτώσει σέρνοντας το σώμα στο χείλος του γκρεμού. Ο παραλληλισμός νομίζω εδώ είναι διακριτός. Θυμόμαστε έντονα τα βασανιστήρια του Ιησού πριν τη σταύρωση, από τους Ρωμαίους στρατιώτες ενώ αργότερα ακολουθεί και μια σκηνή , η οποία θα μας παραπέμψει σε σταύρωση, προσωρινό θάνατο και ανάσταση.
Προπαγάνδα για πολλούς και βλασφημία όλα αυτά.Διαφωνώ.
Ήταν ίσως ο κατάλληλος τρόπος να παρουσιαστεί έντονα η τραγικότητα του χαρακτήρα του Superman. Ο τρόπος να δοθεί περισσότερο βάθος σε ένα χάρτινο υπερήρωα με υπερδυνάμεις και άτρωτη φύση.Μόνο έτσι φαίνεται τελικά πόσο "τρωτός" είναι και πόσο έντονα ανθρώπινη είναι η ψυχή του, σε αντίθεση με τις υπεράνθρωπες δυνατότητές του.
Ο Superman του Singer δεν εκτιμήθηκε ιδιαίτερα, πρωτίστως από το κοινό και δευτερευόντως από τους κριτικούς.Γλυκανάλατος, ξεπερασμένος, ελάχιστη δράση, σεναριακά κενά και ένα σωρό άλλα πράγματα του φόρτωσαν ως μειονεκτήματα και δεν ασχολήθηκαν περαιτέρω.Κανείς δεν ήθελε μια ταινία υπερήρωα με πολύ "μπλα μπλα", συναισθηματισμούς και έναν Superman να τις "τρώει" αλύπητα και να μην αντιδρά.Θα σας πω όμως τι ένιωσα εγώ βγαίνοντας απ' το σινεμά το 2006. Νοσταλγία.
Νοσταλγία για μια εποχή που έφυγε και που μαζί της πήρε αρκετή από την παιδικότητά και τα ιδανικά που μεγαλώσαμε. Νοσταλγία για τις πτήσεις του Κρίστοφερ Ριβ πάνω απ' τον πλανήτη χαμογελώντας , με την επική μουσική να τον συντροφεύει και εμάς να πιστεύουμε ότι ίσως και να πετάει.Νοσταλγία για έναν ήρωα προηγούμενων δεκαετιών, που δε μισούσε και δεν εκδικούνταν.Νοσταλγία για την ψυχή εκείνης της εποχής.
Το Superman Returns ήθελε να τιμήσει όλα αυτά και -θα το ξαναγράψω- το έκανε επιτυχημένα, δίνοντας μας ένα Superman βαθιά μελαγχολικό.Δεν επεδίωξε κανέναν-σχεδόν- αέρα ανανέωσης και αυτό του κόστισε.Ίσως με τα χρόνια αναγνωριστεί και πάρει μια καλύτερη θέση στο πάνθεον των ταινιών φαντασίας.Ίσως και όχι. Όπως και να 'χει θα παραμείνει μια απ' τις δικές μου αγαπημένες. Δώστε του μια δεύτερη ευκαιρία αν είστε fan του ανθρώπου από ατσάλι.
6. Superman II The Richard Donner Cut (2006)
.jpg "Superman II The Richard Donner Cut") |
| Σκηνοθεσία:Richard Donner Σενάριο:Mario Puzo, David Newman,Leslie Newman Παίζουν:Gene Hackman, Christopher Reeve,Marlon Brando |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Η Γη δέχεται την επίθεση τριών κακοποιών από τον πλανήτη Κρύπτον, οι οποίοι είχαν φυλακιστεί από τον πατέρα του Σούπερμαν, Τζορ Ελ. Ο Σούπερμαν πρέπει να αντιμετωπίσει τους τρεις κακοποιούς, οι οποίοι έχουν τη βοήθεια του Λεξ Λούθορ στην προσπάθειά τους να σκοτώσουν το Σούπερμαν και να κατακτήσουν τον πλανήτη.
ΑΠΟΨΗ: Ο σκηνοθέτης του πρώτου Σούπερμαν, Ρίτσαρντ Ντόνερ, γύριζε τα Superman I και II παράλληλα, θέλοντας να υπάρχει η αίσθηση της συνέχειας αλλά ενώ είχε ολοκληρώσει το 75% των γυρισμάτων και της δεύτερης ταινίας, απολύθηκε λόγω διαφωνιών με τους παραγωγούς. Τη θέση του τότε πήρε ο Ρίτσαρντ Λέστερ, ο οποίος πρόσθεσε αρκετές κωμικές σκηνές και το αποτέλεσμα ήταν το Superman II του 1981 να θεωρείται μια αρκετά καλή ταινία αλλά για τους φανατικούς φίλους του Ανθρώπου από Ατσάλι, το φιλμ έμοιαζε να απομακρύνεται από το αρχικό όραμα του Ντόνερ. Το 2006, λοιπόν, η Warner Bros αποφασίζει να επανορθώσει την αδικία και να δώσει στον Ντόνερ το πράσινο φως για την κυκλοφορία της δικής του εκδοχής του Superman II.
Είναι λοιπόν το Superman II The Richard Donner Cut, η αριστουργηματική συνέχεια μιας εμβληματικής ταινίας επιστημονικής φαντασίας;
Η απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα δεν είναι εύκολη. Η εκδοχή του Ντόνερ, δημιουργήθηκε το 2006 και χρησιμοποίησε πλάνα αρχείου, δοκιμαστικά των ηθοποιών και αρκετά ψηφιακά εφέ (όχι προσεγμένα). Το τελικό υλικό δεν προσφέρεται στο θεατή σαν μια ολοκληρωμένη ταινία αλλά σαν ένα δείγμα του πως είχε φανταστεί ο Ντόνερ τη συγκεκριμένη ταινία να εξελίσσεται.
Η οπτική του Ντόνερ λοιπόν, μοιάζει ενδιαφέρουσα. Αφήνει έξω από την δικιά του εκδοχή τις περισσότερες χιουμοριστικές σκηνές, οι οποίες προστέθηκαν από τον Λέστερ, κρατώντας ωστόσο το χιούμορ μέσα στην ταινία αλλά με πολύ πιο διακριτικό τρόπο. Λείπουν αρκετά ατάκες, οι οποίες είχαν προστεθεί με voice over μετά τα γυρίσματα, κυρίως του Τζην Χάκμαν και της Κίντερ (Λόις Λέιν), οι οποίοι μετά την απόλυση του Ντόνερ δε δέχτηκαν να γυρίσουν νέες σκηνές. Έχουμε επίσης, την επιστροφή του Μάρλον Μπράντο στις σκηνές με τον Κρίστοφερ Ριβ μέσα στο Φρούριο της Απομόνωσης και σαφώς λειτουργούν καλύτερα από αυτές με τη Σουζάνα Γιορκ, η οποία έπαιζε τη μητέρα του Καλ-Ελ στην πρώτη ταινία. Η παρουσία του Μπράντο δίνει μεγαλύτερο κύρος στις σκηνές αυτές, συν το ότι δίνει και μια πιο σαφής εξήγηση στον τρόπο που ο Κλαρκ παίρνει τις δυνάμεις του πίσω.
Η σχέση Κλαρκ-Σούπερμαν-Λόις κερδίζει πόντους στην εκδοχή του Ντόνερ και είναι εμφανής η χημεία Ριβ- Κίντερ καθώς παρακολουθούμε μία ολόκληρη σκηνή από τα δοκιμαστικά που γύρισαν πριν την πρώτη ταινία. Μπορεί να μοιάζει πρόχειρο το στήσιμο, ο φωτισμός και οι ερμηνείες (και είναι, γιατί πρόκειται για δοκιμαστικά είπαμε) αλλά παρ' ολ' αυτά λειτουργεί ή μάλλον θα μπορούσε να λειτουργήσει καλύτερα σαν σκηνή αν είχε χρησιμοποιηθεί αυτή αντί για τη σκηνή που ο Κλαρκ βάζει το χέρι του στη φωτιά, για να πιάσει τη χτένα της Λόις, όπως είναι η σκηνή στην κινηματογραφική εκδοχή του Λέστερ.
Δεν είμαι σίγουρος ότι απάντησα στην ερώτηση, που έθεσα δύο παραγράφους πιο πάνω. Μπορεί να υπάρχουν αρκετά σημεία στα οποία συμφωνώ με την οπτική του Ντόνερ αλλά δε μπορείς, παρά να κάνεις μόνο υποθέσεις για το πως θα ήταν το φιλμ αν είχαν αφήσει τον Ντόνερ να το ολοκληρώσει. Η εκδοχή του Ντόνερ, που κυκλοφόρησε το 2006, δεν μπορεί να θεωρηθεί ολοκληρωμένη κινηματογραφική εμπειρία αλλά μια άποψη του πως θα ήθελε να μετουσιωθούν σε κινηματογραφική εμπειρία οι ιδέες του, ο ίδιος ο Ρίτσαρντ Ντόνερ. Μόνο υποθετικά λοιπόν θα μπορούσα να απαντήσω, λέγοντας ότι η εκδοχή του Ντόνερ μοιάζει να σέβεται λίγο περισσότερο το μύθο του Σούπερμαν, προσπαθώντας να δώσει έμφαση στην ανθρώπινη πλευρά του χαρακτήρα του και στην ανθρωπιά που υπάρχει μέσα στον εξωγήινο άποικο του πλανήτη μας. Στο σύνολό της, ίσως να κερδίζει ελάχιστους πόντους από την εκδοχή του Λέστερ αλλά δε νομίζω ότι θα μιλάγαμε για ένα αριστουργηματικό σίκουελ. Ελαφρώς διαφορετικό ναι, όχι απαραίτητα καλύτερο όμως. Προτείνεται στους φίλους του Σούπερμαν. Στους υπόλοιπους δε νομίζω ότι θα προσφέρει κάτι.
7. Man of Steel (2013)
 |
ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΟ ΑΤΣΑΛΙ
Σκηνοθεσία:Zack Snyder Σενάριο:David S. Goyer, Christopher Nolan Παίζουν:Henry Cavill, Amy Adams, Michael Shannon |
ΑΠΟΨΗ : "Μπορείς να με χτενίσεις όπως αυτόν που είχε χτες στην τηλεόραση; Αυτός με τα μπλε και κόκκινα που πέταγε στον ουρανό και στο διάστημα μετά. Ε; Μπορείς;"
Ήμουν τεσσάρων, ίσως και πέντε,ετών όταν ζήτησα απ' τη μητέρα μου να με χτενίσει με τέτοιο τρόπο ώστε να δημιουργηθεί το S στο μέτωπό μου.Τόσο με είχε επηρεάσει αυτό που είχα δει το προηγούμενο βράδυ στην κρατική τηλεόραση(τότε δεν ήταν πειρατική ακόμα).Δεν είχα συγκρατήσει το όνομα του ανθρώπου που πετούσε και που, όταν δεν πετούσε μεταμφιεζόταν σε έναν αστείο ,ντροπαλό τύπο.Αργότερα το έμαθα.Σούπερμαν, ή Καλ-Ελ, ή Κλαρκ Κεντ, ή Κρίστοφερ Ριβ. Ένα πρόσωπο ήταν όλοι αυτοί.
Ήταν(ή μάλλον είναι) πραγματικά δύσκολο μετά το 1978 ,να εμφανίζεται ο Σούπερμαν και να μην εμφανίζεται με το πρόσωπο του Κρίστοφερ Ριβ.Δεν γίνεται.Δεν είναι αυτός.Τι να κάνουμε δηλαδή;Και στα χειρότερα του ακόμα(βλέπε Superman III και IV) ο Κρίστοφερ ήταν εκεί, να μας χαμογελάει στο τέλος, πετώντας πάνω απ' τον πλανήτη ενώ στα αυτιά μας ηχούσε η εκπληκτική μουσική του John Williams.Κι ακόμα κι όταν έλεγε την ατάκα "...truth,justice and the american way..", και μετά ύψωνε την αμερικανική σημαία,μπορεί να ξενερώναμε για λίγο, αλλά τον συγχωρούσαμε, γιατί δεν έφταιγε αυτός που μεγάλωσε στην Αμερική.Ο πατέρας του έφταιγε.Για όνομα του Θεού Τζορ Ελ!ΚΑΙ στην Αμερική,ΚΑΙ στο Κάνσας!Ήμαρτον.
Πιο σοβαρά τώρα.Το υπόσχομαι.
Είχα γράψει και πριν λίγο καιρό για τις δυσκολίες που είχε να αντιμετωπίσει το ολοκαίνουριο MAN OF STEEL με σημαντικότερη όλων ,τη σύγκριση με τις κλασικές ταινίες του Ντόνερ. Οι ταινίες αυτές, είχαν ένα χαρισματικό πρωταγωνιστή, που συνδέθηκε όσο κανείς άλλος ηθοποιός με οποιονδήποτε ρόλο στην ιστορία του σινέμα και ένα εκπληκτικό μουσικό θέμα, που ακολουθεί τον ήρωα πιστά από τότε.Επίσης η σκηνοθεσία του Ντόνερ αλλά και οι ιδέες που εμπλούτισαν την ιστορία του Σούπερμαν και καθιερώθηκαν μετά και στις ιστορίες του υπερανθρώπου στις σελίδες των κόμιξ(οχυρό της απομόνωσης,το S σαν σύμβολο του οίκου των Ελ κ.α.),συνέθεσαν ένα σύνολο μοναδικό και αξεπέραστο για πολλά χρόνια.
Τι κατάφερε λοιπόν το MAN OF STEEL;
Ο ΆΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΟ ΑΤΣΑΛΙ έκανε ξεκάθαρο από την αρχή με τη συμμετοχή Nolan, Goyer και Snyder, ότι θα έθετε τον πήχη ψηλά, με μια εντελώς νέα οπτική στην ιστορία του Superman.Τι άλλαξαν λοιπόν;
1.ΚΡΥΠΤΟΝ: Ο Κρύπτον δεν είναι ο κατάλευκος πλανήτης που ξέραμε αλλά είναι πιο άγριος και με αρκετά βουνά και φαράγγια.Σε μια σκηνή που θυμίζει Avatar, μαθαίνουμε ότι είχαν κι αυτοί ιπτάμενα ζώα που τα καβαλούσαν και κάνουμε κι εμείς μια βόλτα με τον Τζορ Ελ.
2.ΚΩΔΙΚΑΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΝ: Στον πλανήτη Κρύπτον τα παιδιά δε διαλέγουν ποιο δρόμο θα ακολουθήσουν όταν μεγαλώσουν αλλά έχει προκαθοριστεί ήδη κατά τη διάρκεια της κύησης τους σε μια τεράστια δεξαμενή.Ο κώδικας αυτός θα κλαπεί από τον Τζορ Ελ λίγο πριν την καταστροφή του πλανητή και θα ταξιδέψει με τον Καλ Ελ στη Γη(στην ουσία,ο κώδικας βρίσκεται στο DNA του Καλ Ελ).Αυτός είναι και ο λόγος, που ο Ζοντ θα κυνηγήσει τον Καλ Ελ στον πλανήτη μας και όχι εκδίκηση για τη φυλάκισή του στη Ζώνη Φάντασμα όπως στο ΣΟΥΠΕΡΜΑΝ II.
3.ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΖΟΝΑΘΑΝ ΚΕΝΤ: Ο μπαμπάς Κεντ δεν πεθαίνει από πρόβλημα στην καρδιά του.Βέβαια πεθαίνει αλλά με άλλο τρόπο, πιο συμβολικό.
4.ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ: Ο Κλαρκ αλλάζει δουλειές συνεχώς ακολουθώντας σημάδια, που θα τον οδηγήσουν σε ένα παλιό Κρυπτονιανό σκάφος και εκεί θα μάθει, ποιος αλήθεια είναι.Κρατήστε σε αυτό το σημείο ,ότι ο Καλ Ελ δεν είναι, απ' ότι φαίνεται,ο πρώτος επισκέπτης από τον πλανήτη Κρύπτον.
5.ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΛΟΪΣ - ΚΛΑΡΚ: Εδώ η Λόις ξέρει ποιος είναι ο Κλαρκ και τι δυνάμεις έχει.Είναι αυτή, που τον ακολουθεί κρυφά στο διαστημόπλοιο απ' τον Κρύπτον και εκεί γίνεται η πρώτη γνωριμία τους με τη γνωστή εξέλιξη. Η επίσημη γνωριμία στα γραφεία της DAILY PLANET γίνεται πολύ αργότερα και ενώ η Λόις ξέρει ποιος είναι ο Κλαρκ Κεντ.
6.ΠΕΡΥ ΓΟΥΑΪΤ: Ο Πέρυ εδώ δεν είναι white αλλά black καθότι τον υποδύεται ο Λόρενς Φίσμπερν. Α! Φοράει και σκουλαρίκι.
7.ΣΤΟΛΗ: Εξαφανίζεται το κόκκινο σλιπ και η απόχρωση όλης της στολής είναι λίγο πιο σκοτεινή. Μόνο η μπέρτα είναι έντονα κόκκινη.
Άλλαξαν λοιπόν αρκετά πράγματα αλλά τί κατάφεραν μ' αυτό;
Θεωρώ όχι πολλά.
Η προσπάθεια ήταν να γίνει ο Σούπερμαν πιο ανθρώπινος και η ιστορία του πιο αληθοφανής.Για να έχει περισσότερο ενδιαφέρον αυτό, επιλέχτηκε ο τρόπος αφήγησης που συναντήσαμε στο BATMAN BEGINS.Εικόνες απ' το παρελθόν και εικόνες απ' το παρόν διαδέχονται η μία την άλλη για μεγάλη διάρκεια της ταινίας.Κι αν στο BATMAN αυτό έγινε πετυχημένα, εδώ νομίζω, πιο πολύ κουράζει παρά κρατάει το θεατή.Χάνονται γοητευτικές σκηνές με αυτό το μπρος-πίσω.Ακόμα και ο θάνατος του Τζόναθαν Κεντ φεύγει κάπως έτσι, ενώ μπορούσε να είναι πιο αξιόλογη σκηνή και να αγγίξει το θεατή πολύ περισσότερο.Ίσως αν είχε επιλεχτεί μια πιο κλασική αφήγηση, να μπορούσαμε να νιώσουμε ότι παρακολουθούμε μια πιο δεμένη ταινία.
Αντίθετα με τους περισσότερους το κομμάτι της ταινίας που με ενθουσίασε, ήταν το δεύτερο.Οι μάχες σώμα με σώμα και οι καταστροφές στη Μητρόπολη.Το βρήκα τρομερά χορταστικό σαν θέαμα και εξαιρετικά σκηνοθετημένο παρά τα παράπονα πολλών για την υπερβολική χρήση CGI και τις γρήγορες εναλλαγές τις κάμερας.Ναί, υπάρχουν αυτά αλλά δε νομίζω ότι κουράζουν. Το αντίθετο μάλιστα.Απογειώνουν το θέαμα.Υπέροχη και η πρώτη πτήση του Σούπερμαν.Ίσως το μόνο σημείο που ένιωσα λίγη απ' την αθωότητα του ήρωα από παλιότερες εποχές.
CAST
Τα δύσκολα ήταν για τον Henry Cavill κυρίως, λόγω Κρίστοφερ Ριβ.Τα κατάφερε όμως νομίζω.Τουλάχιστον όσο φοράει τη στολή σε πείθει.Δεν ξεπέρασε το Ριβ, είναι όμως ένας μοντέρνος Σούπερμαν, που βγάζει τα στοιχεία που περιμένουμε από αυτόν.Οι στιγμές του σαν Κλαρκ έχω την αίσθηση ότι χάνονται για το λόγο που ανέπτυξα παραπάνω(τρόπος αφήγησης).
Κάπως έτσι θεωρώ ότι χάθηκαν και οι υπόλοιποι ρόλοι, εξαιρόντας ίσως μόνο τους Ζοντ και Τζορ Ελ, στους οποίους δίνεται και περισσότερος χρόνος στην οθόνη.Επιμένω ότι ο τρόπος αφήγησης δε σε αφήνει να δεθείς σχεδόν με κανένα χαρακτήρα και δεν έπρεπε να χρησιμοποιηθεί με τέτοιο τρόπο.
SOUNDTRACK
Δύσκολη δουλειά κι εδώ.Σούπερμαν στον κινηματογράφο χωρίς το μουσικό θέμα του John Williams, ξενίζει.Όχι ότι ο Hans Zimmer δεν έχει κάνει εξαιρετική δουλειά.Άλλες φορές μελαγχολική και άλλες έντονα επική, η μουσική του βοηθάει αρκετά το θέαμα που παρακολουθούμε.Περίμενες όμως να έρθει το θέμα του Williams και να σε απογειώσει σε κάποια σημεία.
SOUMA
Είχε δύσκολο έργο το MAN OF STEEL. Φοβούμενο τη σύγκριση με τον προκάτοχο και με μπούσουλα το Nolanικό BATMAN, προσπάθησε να κινηθεί σε τελείως άλλα μονοπάτια.Είναι στιγμές που βλέπεις να χάνεται στα μονοπάτια αυτά και να μη ξέρει ποιο να διαλέξει.Έχει όμως και στιγμές που σε παρασέρνει και σε κάνει να νιώθεις ότι παρακολουθείς κάτι πραγματικά καλό και σίγουρα φαντασμαγορικό.Το θέμα είναι πως ποτέ δε γέρνει πιο πολύ προς το καλό ή το κακό, με αποτέλεσμα να κινείται πιο πολύ στο μέτριο στο σύνολό του.Δε μπορεί δυστυχώς να αφυπνίσει τέλειως το αίσθημα αθωότητας που μας έβγαζαν οι ταινίες του Ντόνερ ή την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε ένα λούνα παρκ και δε θες να φύγεις ,όπως έγινε με τους πρόσφατους AVENGERS.
Ανάμικτα συναισθήματα λοιπόν μετα την προβολή του MAN OF STEEL αλλά και μια αίσθηση, ότι στο σίκουελ που έχει ήδη συμφωνηθεί θα γίνει κάτι καλύτερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου