Είδος : Περιπέτεια
Το σενάριο του αχώριστου σχεδόν διδύμου Ντάνι Μπίλσον και Πολ Ντι Μέο κατά παράξενο τρόπο είναι πολύ καλύτερο απ' ότι συνήθως, κάτι που με κάνει να υποψιαστώ ότι εδώ έπαιξε ρόλο ο τρίτος σεναριογράφος, Γουίλιαμ Ντίαρ. Οι Μπίλσον και Ντι Μέο είναι γνωστοί κυρίως για την τηλεοπτική σειρά του Flash το 1990 και για τη σειρά b movies, Trancers. Οι διάλογοι δεν ήταν ποτέ το δυνατό τους χαρτί αλλά εδώ λειτουργούν συμπαθητικά και "μέσα" στο γενικότερο κλίμα της ταινίας.
 |
ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΟΥ
ROCKETEERΣκηνοθεσία:Joe Johnston Σενάριο:Danny Bilson,Paul De Meo, William Dear Παίζουν:Billy Campbell, Jennifer Connelly,Alan Arkin |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΥΠΟΘΕΣΗ: Γκάνγκστερς κυνηγημένοι από την αστυνομία κρύβουν στην αποθήκη ενός μικρού αεροδρομίου ένα πρωτότυπο αεριωθούμενο σύστημα, σχεδιασμένο να φορεθεί από ένα άτομο και να του δώσει τη δυνατότητα να πετάξει. Η συσκευή πέφτει στα χέρια ενός νεαρού πιλότου, ο οποίος θα τη δοκιμάσει και θα γίνει πρώτη είδηση μέσα σε λίγο καιρό ως ο Ρουκετοφόρος (Rocketeer).
ΑΠΟΨΗ: Γκάνγκστερς, FBI, αεροπλάνα, Χόλιγουντ, ναζί, ο Χάουαρντ Χιούζ, η δεκαετία του 1930 κι ένας Ρουκετοφόρος. Η Γουόλτ Ντίσνεϋ παρουσιάζει τις περιπέτειες του Rocketeer!
Ο Rocketeer είναι το κόμικ δημιούργημα του Ντέιβ Στίβενς και εκδόθηκε μια μικρή σειρά περιπετειών του το 1982 ενώ ακολούθησαν μερικά ακόμη τεύχη τα επόμενα χρόνια. Μικρή η ζωή του Rocketeer σαν κόμικ αλλά πρόλαβε να αποκτήσει αρκετούς φανατικούς φίλους, κάτι που οδήγησε τη Ντίσνεϋ στην παραγωγή της μεγάλου μήκους ομώνυμης ταινίας. Η ιδέα του Στίβενς προήρθε από τα κινηματογραφικά σίριαλ των δεκαετιών 1930-'40 και '50 και συγκεκριμένα από το King of The Rocket Men, του 1949. Ο Στίβενς ήθελε να δείξει την αγάπη του για τα σίριαλ εκείνης της εποχής και με το πνεύμα του Rocketeer κατάφερε να το περάσει αυτό στο κοινό των κόμιξ. Εμφανές είναι αυτό και στο φιλμ του Rocketeer.
O Τζο Τζόνστον, ο σκηνοθέτης του Captain America: ο Πρώτος Εκδικητής, έχει κάνει μόλις δύο χρόνια πριν μια μεγάλη επιτυχία με τη Ντίσνεϋ, με τον τίτλο Αγάπη μου Συρρίκνωσα τα Παιδιά. Ο Rocketeer είναι η δεύτερη σκηνοθετική δουλειά του και ομολογουμένως τα πήγε αρκετά καλά. Το κλίμα των σίριαλ που αναφέρω παραπάνω υπάρχει και στο φιλμ του Τζόνστον, εμπλουτισμένο με δόσεις σάτιρας για τον κόσμο του Χόλιγουντ, με κόμικ αισθητική και με μια γενικότερη χαλαρή διάθεση. Χρησιμοποιεί σε σωστό βαθμό τα οπτικά εφέ, τα οποία δίνουν πόντους στο φιλμ όταν έρχεται η ώρα της πτήσης του Ρουκετοφόρου!
Το σενάριο του αχώριστου σχεδόν διδύμου Ντάνι Μπίλσον και Πολ Ντι Μέο κατά παράξενο τρόπο είναι πολύ καλύτερο απ' ότι συνήθως, κάτι που με κάνει να υποψιαστώ ότι εδώ έπαιξε ρόλο ο τρίτος σεναριογράφος, Γουίλιαμ Ντίαρ. Οι Μπίλσον και Ντι Μέο είναι γνωστοί κυρίως για την τηλεοπτική σειρά του Flash το 1990 και για τη σειρά b movies, Trancers. Οι διάλογοι δεν ήταν ποτέ το δυνατό τους χαρτί αλλά εδώ λειτουργούν συμπαθητικά και "μέσα" στο γενικότερο κλίμα της ταινίας.
Η φράση κλειδί για τα πάντα μέσα στο φιλμ είναι η εξής : "η ατμόσφαιρα και η λογική των σίριαλς των '30-'40-'50". Έτσι λοιπόν και οι ερμηνείες κινούνται μέσα σε αυτή τη λογική. Ο καλός είναι ξεκάθαρα "καλός" και ο κακός είναι χωρίς κανένα περιθώριο αμφισβήτησης "κακός". Ο Μπίλι Κάμπελ και το καθαρό του πρόσωπο αποτελούν τη φωτεινή πλευρά ...της Δύναμης και ο Τίμοθυ Ντάλτον, αφού ξεμπέρδεψε με τον Τζέιμς Μποντ, γίνεται ο μοχθηρός σταρ του κινηματογράφου παύλα κατάσκοπος των ναζί, Νέβιλ Σίνκλερ. Το κορίτσι είναι η νεαρά τότε Τζένιφερ Κόνελι (της οποίας η αγνότητα και αθωότητα ελαφρώς αμφισβητείται από τα πονηρά στιγμιαία πλάνα που φροντίζει η "Ντίσνεϋ" να υπάρχουν σχεδόν σε κάθε ταινία της) και ο Άλαν Άρκιν στηρίζει τον Μπίλι Κάμπελ ως μέντορας, φίλος και μηχανικός, που φροντίζει την αεριωθούμενη συσκευή του. Η πιο κόμικ φιγούρα του φιλμ είναι σίγουρα ο Λόθαρ, ο τεράστιος ασχημομούρης κατάσκοπος, τον οποίο υποδύεται ο στην πραγματικότητα τεράστιος Tiny Ron, συντροφιά με τα δύο μέτρα και 13 εκατοστά του.
Είχα χρόνια να παρακολουθήσω το The Rocketeer και ομολογώ ότι το βρήκα διασκεδαστικό. Αυτό που επιχείρησαν να κάνουν οι συντελεστές του το πέτυχαν σε μεγάλο βαθμό, δίνοντας στο φιλμ τόνο εύθυμο και χαλαρό. Στα χέρια ενός σκηνοθέτη όπως ο Σπίλμπεργκ το Rocketeer ίσως να πετύχαινε πολύ περισσότερα, όμως, ο Σπίλμπεργκ απότισε το δικό του φόρο τιμής στα κινηματογραφικά σίριαλ του '30 μερικά χρόνια πριν, με ένα-δύο φιλμ που είχαν πρωταγωνιστή έναν παράξενο αρχαιολόγο με ένα χαρακτηριστικό καπέλο κι ένα μαστίγιο... Να δεις πως τον λένε... Να δεις πως τον λένε... Τέλος πάντων. Ο Rocketeer είναι μια ταινία οπτικά προσεγμένη και με καλή λειτουργία, η οποία αποδίδει μέχρι σήμερα ικανοποιητικά. Τους πιτσιρικάδες του σήμερα δεν ξέρω αν θα μπορέσει να τους ακουμπήσει καθώς η εποχή μας θέλει αληθοφανείς και σκοτεινούς υπερήρωες, όμως, τους μεγαλύτερους "πιτσιρικάδες", αυτούς των πρώτων -άντα και πάνω νομίζω ότι τους κερδίζει εύκολα, κυρίως λόγω των παιδικών κινηματογραφικών αναμνήσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου