Είδος : Δραματική
Η ερμηνεία της Gainsbourg σε αφήνει πραγματικά με το στόμα ανοιχτό και πολύ γρήγορα αρχίζεις να νιώθεις σχεδόν συμπόνοια για την ηρωίδα που εξευτελίζει τη σάρκα, αυτοτιμωρεί και "μαστιγώνει'' τον εαυτό της στη θέαση του ακόλαστου χορού του σώματός της ενάντια στην κοινωνία, την οικογένεια, το Θεό.
 |
Σκηνοθεσία:Lars von Trier
Σενάριο:Lars von Trier Παίζουν:Charlotte Gainsbourg, Stellan Skarsgård,Stacy Martin, Willem Dafoe |
Γράφει η Γκρέτα Λαϊνά
ΥΠΟΘΕΣΗ: 1ο Μέρος:Ένας εβραϊκής καταγωγής Δανός διανοούμενος, o Seligman (Stellan Skarsgård) βρίσκει στη μέση του δρόμου κακοποιημένη και αναίσθητη μια γυναίκα, την Joe (Charlotte Gainsbourg). Την περιθάλπει σπίτι του κι εκείνη αρχίζει να του διηγείται την ιστορία της ζωής της, γεμάτη ατέλειωτες ερωτικές περιπέτειες.
2ο Μέρος: Η Joe (Charlotte Gainsbourg) συνεχίζει να εξιστορεί τις σεξουαλικές περιπέτειές της στον Seligman (Stellan Skarsgård), οι οποίες ολοκληρώνονται με έναν απρόοπτο, ανατρεπτικό τρόπο.
Σημείωση:Το “Nymphomaniac” προβλήθηκε στη χώρα μας σε δύο λογοκριμένα μέρη (Volumes), το πρώτο μέρος στις 30/01/14 και το δεύτερο μέρος στις 20/02/14. Η κριτική αυτή καλύπτει και τα δύο μέρη της ταινίας, δηλαδή όλο το έργο του Lars von Trier στο σύνολό του.
ΑΠΟΨΗ: Πάντοτε θαύμαζα τη σκηνοθετική ευφυΐα του Lars Von Trier! Μας έχει χαρίσει άλλωστε κάποια διαμάντια! Το περίεργο με τη δουλειά του είναι που ή θα τον λατρέψεις ή θα είναι πολύ αλλόκοτος για τα γούστα σου. Αύτη τη φορά ήμουν σ' ένα ενδιάμεσο στάδιο παραδόξως, ενώ γενικά λατρεύω την ποιητική σχεδόν, σκηνοθετική ματιά του Trier, το Nymphomaniac με έκανε να εθίζομαι περισσότερο στη μουσική του background (η αλήθεια είναι οτι το soundtrack τού προσθέτει πολύ, με τις αρχικές ακόμα σκηνές να γεμίζουν με Rammstein η ακόμα και το Führe mich). Βασανιστικά,άγρια περιγράφει η ταινία τις προσπάθειες της κεντρικής ηρωίδας, Joe, να ψάχνει απεγνωσμένα να βρει την ευχαρίστηση και τη σεξουαλική ικανοποίηση, κάτι που αναπόφευκτα την οδηγεί σε σκοτεινά μέρη του ίδιου της του μυαλού αλλά και σε καταστάσεις που σε βάζουν να σκέφτεσαι. Έτσι ο Trier καταφέρνει για άλλη μια φορά να έχει απέναντί του έναν θεατή που τρίβει το μέτωπο του σε μια προσπάθεια να ηρεμήσει τα ερωτηματικά του.
Η ερμηνεία της Gainsbourg σε αφήνει πραγματικά με το στόμα ανοιχτό και πολύ γρήγορα αρχίζεις να νιώθεις σχεδόν συμπόνοια για την ηρωίδα που εξευτελίζει τη σάρκα, αυτοτιμωρεί και "μαστιγώνει'' τον εαυτό της στη θέαση του ακόλαστου χορού του σώματός της ενάντια στην κοινωνία, την οικογένεια, το Θεό.
Κριτικοί και κοινό βιάστηκαν κατά τη γνώμη μου να θεωρήσουν ότι οι ερωτικές σκηνές και το θέμα της ταινίας είναι άλλη μια προσπάθεια του Trier να προκαλέσει. Από τη στιγμή που ο θεατής σκέφτεται, χλευάζει, ξενερώνει, κάνει γκριμάτσες σημαίνει ότι επηρεάζεται, άρα πέτυχε το σκοπό του. Δε θα αρνηθώ βέβαια στο σημείο αυτό ότι, ναι, το παρατραβάει λίγο με μια μικρή δόση υπερβολής.
Προτείνω να τη δείτε μόνοι σας την ταινία, γιατί είτε θα υπάρξει κάποιος που θ' αρχίσει να ρωτάει με εκνευριστικά γρήγορο ρυθμό:"Τι εννοεί;" μασουλώντας κι εγώ δεν ξέρω τι, σε απόσταση αναπνοής από το τύμπανο σας ή που θα κάνει pause σε κρίσιμη στιγμή, για να πάρει το κινητό και να βάλει το soundhound, για να βρει το κομμάτι που παίζει ... Ο λόγος για την αδερφή μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου