Είδος : Τρόμου
Ο Καρλόφ στο ρόλο του τέρατος είναι ξανά εξαιρετικός. Διαφωνεί αρχικά με το ότι το τέρας σε αυτό το φιλμ μαθαίνει να μιλά και προτιμά το βωβό ρόλο που είχε και στο πρώτο φιλμ. Όμως, παρά τις λίγες ατάκες του, δίνει στο τέλος μια από τις κορυφαίες ατάκες στην ιστορία του κινηματογράφου, όταν καταστρέφοντας το κάστρο του Πρετόριους μαζί με αυτόν και τη μνηστή του μέσα και δίνοντας χρόνο στον Φρανκενστάιν και τη γυναίκα του να απομακρυνθούν λέει: "We belong dead..."
 |
Η ΜΝΗΣΤΗ ΤΟΥ
ΦΡΑΝΚΕΝΣΤΑΪΝ Σκηνοθεσία:James Whale Σενάριο:William Hurlbut, John L. Balderston Παίζουν:Boris Karloff, Elsa Lanchester,Colin Clive |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΥΠΟΘΕΣΗ: Το τέρας που δημιούργησε ο Χένρι Φρανκενστάιν είναι ακόμα ζωντανό και επιστρέφει, ζητώντας από το γιατρό να του φτιάξει ένα ταίρι.
ΑΠΟΨΗ: Τέσσερα χρόνια μετά τον αριστουργηματικό Φρανκενστάιν, ο Τζέιμς Γούεηλ δίνει μια ακόμα σημαντική και σαφώς πιο ιδιαίτερη ταινία στον παγκόσμιο κινηματογράφο, τη Μνηστή Του Φρανκενστάιν. Για τους περισσότερους κριτικούς κινηματογράφου, Η Μνηστή του Φρανκενστάιν αποτελεί την καλύτερη ταινία τρόμου της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ.
Η παρακολούθηση της Μνηστής του Φρανκενστάιν αποδεικνύεται ακόμα και σήμερα μια περίεργη διαδικασία. Το θέαμα του Φρανκενστάιν του 1931 ήταν μεγαλειώδες για εκείνη την εποχή, με την επιρροή του εξπρεσιονισμού φανερή στο έργο του Τζέιμς Γουέηλ,την αριστοτεχνική δουλειά στο make up αλλά και τις εξαιρετικές ερμηνείες των Καρλόφ και Κλάιβ. Ο Φρανκενστάιν παραμένει μέχρι σήμερα ένα εξαιρετικό δείγμα τέχνης και ένα σχόλιο στον κοινωνικό ρατσισμό αλλά και τα όρια της ανθρώπινης φύσης. Στη Μνηστή του Φρανκενστάιν, ο Γουέηλ δέχτηκε να επιστρέψει στη σκηνοθεσία, με την προϋπόθεση ότι θα έχει πλήρη καλλιτεχνική ελευθερία. Το αποτέλεσμα ήταν η Μνηστή του Φρανκενστάιν να γίνει μια πιο σινεφίλ ταινία, που δύσκολα μπορείς να την αναγνώσεις μόνο ως ταινία τρόμου.
Ο εξπρεσιονιστής Γουέηλ κρατά κι εδώ τα πολλές φορές στρεβλά σκηνικά και παίζει με τις σκιές αλλά τολμά να περάσει πίσω από τις εικόνες του, μηνύματα δύσκολα για εκείνη την εποχή. Υπάρχουν για παράδειγμα νύξεις για την ομοφυλοφιλία, με το δόκτορα Φρανκενστάιν και το δόκτορα Πρετόριους να παραπέμπουν σε γονείς του τέρατος ενώ το τέρας και ο τυφλός ερημίτης αποτελούν για πολλούς ένα σχόλιο πάνω στο ίδιο θέμα. Επίσης στοιχεία σουρεαλισμού και επιθυμία σάτιρας θα βρούμε σε αρκετά σημεία του φιλμ, με το χιούμορ να είναι διάχυτο στη μεγαλύτερη διάρκεια.
Ο Καρλόφ στο ρόλο του τέρατος είναι ξανά εξαιρετικός. Διαφωνεί αρχικά με το ότι το τέρας σε αυτό το φιλμ μαθαίνει να μιλά και προτιμά το βωβό ρόλο που είχε και στο πρώτο φιλμ. Όμως, παρά τις λίγες ατάκες του, δίνει στο τέλος μια από τις κορυφαίες ατάκες στην ιστορία του κινηματογράφου, όταν καταστρέφοντας το κάστρο του Πρετόριους μαζί με αυτόν και τη μνηστή του μέσα και δίνοντας χρόνο στον Φρανκενστάιν και τη γυναίκα του να απομακρυνθούν λέει: "We belong dead..."
Ο Πρετόριους είναι μια άλλη μορφή που σου μένει αποτυπωμένη στη μνήμη μέσα από αυτό το φιλμ. Ο κλασικός τρελός επιστήμονας, αυτός που βλέπουμε χρόνια να παρωδείται σε ταινίες, κόμιξ, κινούμενα σχέδια, είναι βασισμένος στον Πρετόριους που ερμηνεύει ο Ernest Thesinger με αρκετή υπερβολή.
Άλλη μια μεγάλη μορφή για το σινεμά του τρόμου είναι αυτή της μνηστής του τέρατος. Η Elsa Lanchester υποδύεται το θηλυκό τέρας και παρότι εμφανίζεται μόλις μερικά λεπτά στο τέλος του φιλμ, μένει για πάντα χαραγμένη στην κινηματογραφική μνήμη. Οι κινήσεις της, που θυμίζουν έντονα πτηνό (η ίδια έχει πει ότι εμπνεύστηκε τις κινήσεις αλλά και τους ήχους από τους κύκνους στο Ρίτζεντ Παρκ) και το περίεργο μαλλί της με την ανταύγεια που θυμίζει κεραυνό, αποτελούν σημείο αναφοράς πλέον για τους λάτρεις του κινηματογράφου.
Όσο κι αν η Μνηστή του Φρανκενστάιν αποτελεί μια ιδιαίτερη ταινία, μια πιο καλλιτεχνική ταινία σε σχέση με τον Φρανκενστάιν του 1931, ομολογώ ότι προτιμώ την πρώτη ταινία. Η πρώτη ταινία μοιάζει πιο αγνή και μακρυά από τους πολλούς συμβολισμούς ετούτου του φιλμ, του οποίου σαφώς υποκλίνομαι μπροστά στο μεγαλείο του και στον ιδιοφυή σκηνοθέτη του αλλά δυστυχώς δεν μπόρεσα να το απολαύσω όπως το πρώτο φιλμ. Ίσως, μερικά χρόνια μετά να έχω άλλη άποψη καθώς, ομολογουμένως, η Μνηστή του Φρανκενστάιν είναι φιλμ που δεν αρκεί μια θέαση για να το καταλάβεις. Είναι από τα φιλμ που πρέπει να δεις ξανά και με απόλυτη προσήλωση κάθε φορά για να είσαι απόλυτα δίκαιος μαζί του. Επιφυλάσσομαι λοιπόν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου