Είδος: Περιπέτεια
Μπορεί το Moonraker να κάνει φανερή την τεράστια παραγωγή που κρύβεται πίσω του, με εκπληκτικά σκηνικά και εφέ για την εποχή του και με τις εναλλαγές τοπίων, φθάνοντας από τη Βενετία μέχρι το Ρίο αλλά δεν μπορεί να καλύψει το κενά του με αυτόν τον τρόπο. Το σενάριο κακό και οι ατάκες του Μποντ λιγοστές. Η δράση είναι σκηνοθετημένη χωρίς ζωντάνια και σε αφήνει αδιάφορο, εκτός από την εξαιρετική pre credits σκηνή, που ο Μποντ πηδά από ένα αεροπλάνο χωρίς αλεξίπτωτο. Ακόμα και τα σταντς για τα οποία φημίζεται η σειρά ταινιών του Μποντ, μοιάζουν αδιάφορα εδώ, με το κυνηγητό στα στενά της Βενετίας που ο Μποντ οδηγεί μία μηχανοκίνητη γόνδολα και την μάχη σώμα με σώμα του Μποντ με τον Σαγόνια πάνω στο τελεφερίκ του Ρίο, να ξεχνιούνται σύντομα.
Το Bond Girl της ταινίας είναι η Lois Chiles, η οποία, παρότι γοητευτική και φανερά πιο ικανή από προηγούμενα κορίτσια της σειράς, προδίδεται από το μέτριο σενάριο όπως κι ο κακός της υπόθεσης, Χιούγκο Ντραξ. Μια χαρά προσπαθεί να αποδώσει ο Lonsdale τον τρελό αλλά εκλεπτυσμένο Χιούγκο Ντραξ αλλά κι αυτόν μετά την πρώτη του επαφή με τον Μποντ, τον παρακολουθούμε με την ίδια αδιαφορία. Επίσης, επιστρέφει κι ο Σαγόνιας, για να γίνει ο πρώτος κακός σε ταινία του Μποντ που εμφανίζεται σε δεύτερο συνεχόμενο φιλμ!
 |
ΤΖΕΙΜΣ ΜΠΟΝΤ, ΠΡΑΚΤΩΡ 007:
ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΜΟΥΝΡΕΪΚΕΡ Σκηνοθεσία:Lewis Gilbert Σενάριο:Christopher Wood Παίζουν: Roger Moore, Lois Chiles,Michael Lonsdale |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ένα σχέδιο εξόντωσης της ανθρωπότητας, με θανατηφόρο αέριο νεύρων πρέπει να αποτρέψει ο Τζέιμς Μποντ. Για να γίνει αυτό πρέπει να φτάσει μέχρι το διάστημα, εκεί που τον διαστημικό του σταθμό, ο τρελός μεγιστάνας Χιούγκο Ντραξ, σκοπεύει να μετατρέψει σε κιβωτό του Νώε, διασώζοντας άνδρες και γυναίκες με άριστη φυσική κατάσταση, ούτως ώστε να δημιουργηθεί μια ανώτερη φυλή και να κατοικηθεί ξανά η Γη.
ΑΠΟΨΗ: Είχατε φανταστεί ποτέ σε ταινία του Μποντ να πυροβολούν με όπλα λέιζερ και να κινούνται σε μηδενική βαρύτητα; Κι όμως η μεγάλη επιτυχία του Πολέμου των Άστρων και του Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου, το 1977, βάζουν την ιδέα στον παραγωγό Άλμπερτ Μπρόκολι, να στείλει τον Μποντ στο διάστημα, διαθέτοντας το μπάτζετ των 34.000.000$, ποσό που είναι μεγαλύτερο από το μπάτζετ των έξι πρώτων Μποντ! Η ιδέα αποδείχτηκε εξαιρετικά έξυπνη, με αποτέλεσμα το Moonraker να ..."τινάξει την μπάνκα στον αέρα" και το κοινό να ακολουθεί πιστά τον Μποντ μετά την επιτυχία του The Spy Who Loved Me! Όπως όμως ξέρετε τα μεγάλα μπάτζετ μπορεί να δημιουργούν θεαματικές ταινίες αλλά δεν είναι εύκολο να δημιουργήσουν καλές ταινίες από μόνα τους.
Μπορεί το Moonraker να κάνει φανερή την τεράστια παραγωγή που κρύβεται πίσω του, με εκπληκτικά σκηνικά και εφέ για την εποχή του και με τις εναλλαγές τοπίων, φθάνοντας από τη Βενετία μέχρι το Ρίο αλλά δεν μπορεί να καλύψει το κενά του με αυτόν τον τρόπο. Το σενάριο κακό και οι ατάκες του Μποντ λιγοστές. Η δράση είναι σκηνοθετημένη χωρίς ζωντάνια και σε αφήνει αδιάφορο, εκτός από την εξαιρετική pre credits σκηνή, που ο Μποντ πηδά από ένα αεροπλάνο χωρίς αλεξίπτωτο. Ακόμα και τα σταντς για τα οποία φημίζεται η σειρά ταινιών του Μποντ, μοιάζουν αδιάφορα εδώ, με το κυνηγητό στα στενά της Βενετίας που ο Μποντ οδηγεί μία μηχανοκίνητη γόνδολα και την μάχη σώμα με σώμα του Μποντ με τον Σαγόνια πάνω στο τελεφερίκ του Ρίο, να ξεχνιούνται σύντομα.
Το λυπηρό είναι ότι το Moonraker ξεκινά αρκετά καλά και η πρώτη μισή ώρα του δεν φανερώνει την πτώση ρυθμών που ακολουθεί. Ο Μουρ είναι ξανά ένας πολύ καλός Μποντ, με το δικό του πάντα στιλ και όχι όσο σκληρός εμφανίστηκε στο προηγούμενο φιλμ, η Κατάσκοπος Που Με Αγάπησε. Δυστυχώς, όμως, ο σεναριογράφος δεν τον προμηθεύει με καλές ατάκες κι έτσι εμείς αρκούμαστε στο ειρωνικό βλέμμα του Μουρ, που έχει πολλές φορές τη δύναμη μιας καλής ατάκας.
Αν υπάρχει κάτι που μπορείς να θαυμάσεις στο Moonraker αυτό είναι τα εκπληκτικά σκηνικά, για άλλη μια φορά, του Κεν Άνταμ. Ο διαστημικός σταθμός του Ντραξ και το κέντρο ελέγχου είναι εξαιρετικά δείγματα της σχεδίασης του Άνταμ, ο οποίος πήρε ως βάση τον διαστημικό σταθμό του 2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος. Τα οπτικά και ηχητικά εφέ της ταινίας ήταν τότε υποψήφια για όσκαρ και δικαιολογημένα θεωρούνταν πρωτοποριακά, σήμερα όμως δεν προκαλούν ιδιαίτερη εντύπωση.
Από την εξαιρετική λειτουργία του Η Κατάσκοπος Που Με Αγάπησε σε όλα τα επίπεδα, πάμε δύο χρόνια μετά στη απόλυτη δυσλειτουργία της Μποντικής φόρμουλας. Τριάντα ενδιαφέροντα αρχικά λεπτά μας οδηγούν σε ενενήντα αδιάφορα λεπτά, χωρίς νεύρο, χωρίς γρήγορο μοντάζ, χωρίς καλές ατάκες από τον Μποντ και μας κάνουν να θυμηθούμε την ασθένεια που κουβαλούν πολλές ταινίες της σειράς, γνώστη ως "πρέπει να έχω δύο ώρες διάρκεια, πάση θυσία"! Νομίζω ότι το Moonraker θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για τη χειρότερη ταινία Μποντ όλων των εποχών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου