Είδος: Περιπέτεια, Επιστημονικής Φαντασίας
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
 |
Ο ΑΤΡΩΤΟΣ
Σκηνοθεσία: Paul Michael Glaser
Σενάριο:Stephen King (novel),
Steven E. de Souza
Παίζουν:Arnold Schwarzenegger,
Maria Conchita Alonso,Richard Dawson |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Βρισκόμαστε στο 2017 και η παγκόσμια οικονομία έχει καταρρεύσει. Η Αμερική είναι μια απολυταρχική κοινωνία με το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού να ζει στη φτώχεια και η τηλεόραση χρησιμοποιείται για τη χειραγώγηση της μάζας. Το πιο επιτυχημένο πρόγραμμα στην ιστορία της τηλεόρασης είναι ένα είδος ριάλιτυ σόου, στο οποίο παίρνουν μέρος κατάδικοι και λέγεται "Ο Δρομέας". Εκεί, οι κατάδικοι ελευθερώνονται σε ένα παλιό κατεστραμμένο σημείο της πόλης και γίνονται θηράματα αιμοσταγών κυνηγών, παλεύοντας για τη ζωή τους, με μεγάλο έπαθλο την ελευθερία τους, αν βγουν ζωντανοί. Σ' αυτό το παιχνίδι θα πάρει μέρος κι ένας πρώην αστυνομικός, ο Μπεν Ρίτσαρντς, στον οποίο οι ανώτεροι του φόρτωσαν το φόνο 300 άοπλων πολιτών και τον έκλεισαν φυλακή. Ο Μπεν έχει την ευκαιρία, βγαίνοντας ζωντανός από το παιχνίδι, να αποδείξει την αθωότητα του.
ΑΠΟΨΗ: Είναι πολύ πιθανό το 1987, το Running Man , να θεωρήθηκε μια "τραβηγμένη" μορφή σάτιρας για τη δύναμη της τηλεόρασης αλλά και μια φασαριόζικη arcade μορφής περιπέτεια. Δεκτά και τα δύο, με το δεύτερο σκέλος να με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Το δεύτερο μισό της ταινίας είναι ακριβώς αυτό. Ο ένας κυνηγός μετά τον άλλο ρίχνονται στο διάβα του Σβαρτσενέγκερ και αυτός τους εξολοθρεύει. Εντάξει, βρισκόμαστε στο 1987, ο Σβαρτσενέγκερ είναι στα ντουζένια του, είναι τίγκα στα μούσκουλα, ρίχνει ξύλο, πετάει τις κλασικές "τσαμπουκοατάκες" του και φτάνει στο φινάλε χαλαρός και "άτρωτος". Απλώς, αυτό το κομμάτι του φιλμ είναι το πλέον βαρετό, τουλάχιστον σήμερα, που γράφω αυτό το κείμενο, το Μάρτιο του 2014. Είκοσι χρόνια πριν φαντάζομαι ότι πούλαγε πολύ εύκολα, καθώς όλα τα περιπετειώδη φιλμ του Χόλιγουντ, διατηρούσαν αυτό το μοτίβο.
Το κομμάτι που με προβλημάτισε ιδιαίτερα στο φιλμ, είναι αυτό που ασχολείται με τη δύναμη της τηλεόρασης και τον τρόπο που (παρα)πληροφορεί και ψυχαγωγεί το κοινό. Πολλά από αυτά που βλέπουμε στο φιλμ, εν έτει 2014 δεν ανήκουν πλέον στη φαντασία του Στίβεν Κινγκ (σε δικό του διήγημα βασίζεται η ταινία) αλλά έχουν συμβεί. Μπορεί να μη φτάσαμε (ακόμα;) στο σημείο να βλέπουμε τηλεπαιχνίδια, όπου αφαιρούνται ανθρώπινες ζωές, αλλά ο ευτελισμός της ανθρώπινης ζωής βρίσκεται σε κάθε τηλεοπτικό κανάλι είτε με τη μορφή διαφόρων άθλιων σόου είτε μέσα από τις ειδήσεις των μεγάλων καναλιών. Αν λοιπόν αξίζει για κάποιο λόγο να δείτε το Running Man, είναι μόνο για να δείτε πως η πραγματικότητα ξεπέρασε τη φαντασία και μάλιστα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Μπορεί στην Ελλάδα η κατηφόρα να άρχισε κάπου γύρω στο 2000 αλλά σε άλλα σημεία του πλανήτη, η φθορά και το σκουπιδαριό είχε αρχίζει να εμφανίζεται από τη δεκαετία του '90.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου