Είδος: Περιπέτεια, Δράσης
 |
ΛΕΥΚΟΣ ΟΙΚΟΣ: Η ΠΤΩΣΗ
Σκηνοθεσία:Roland Emmerich
Σενάριο:James Vanderbilt
Παίζουν: Channing Tatum, Jamie Foxx,
Maggie Gyllenhaal
|
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΥΠΟΘΕΣΗ : Ο Τζον Κέιλ είναι μέλος της αστυνομίας του καπιτωλίου, ενώ έχει μόλις ενημερωθεί ότι η αίτηση του για τη δουλειά των ονείρων του έχει απορριφθεί - η οποία δεν είναι άλλη από το να γίνει μυστικός πράκτορας στην υπηρεσία του προέδρου των ΗΠΑ, Τζέιμς Σόιερ. Στην προσπάθεια του να μην απογοητεύσει τη μικρή του κόρη με τη δυσάρεστη είδηση, την ξεναγεί στον Λευκό Οίκο. Για κακή τους τύχη, όμως, μια βαριά οπλισμένη παραστρατιωτική οργάνωση καταλαμβάνει το συγκρότημα. Τώρα, καθώς η κυβέρνηση διαλύεται κι ο χρόνος τελειώνει, είναι στο χέρι του Κέιλ να σώσει τον πρόεδρο, την κόρη του και φυσικά τη χώρα. (Cine.gr)
ΑΠΟΨΗ : Δεύτερη φορά φέτος που ο Λευκός Οίκος δέχεται επίθεση. Η πρώτη έγινε με το Olympus Has Fallen και ήρθε ο Emmerich να τον διαλύσει ξανά μέσα σε λίγους μήνες. Όσο κι αν θα παραξενέψει πολλούς η άποψή μου, την ταινία του Emmerich την βρήκα διασκεδαστική ενώ το Olympus σταμάτησα να το παρακολουθώ μετά το πρώτο 45λεπτο! Ναι, είναι και τα δύο "αμερικανιές" μέχρι εκεί που δεν παίρνει (είχαμε πολύ καιρό να δούμε τέτοιου είδους "αμερικανιές"), ναι, έχουν και τα δύο προπαγανδιστικό σενάριο και ναι, είναι και τα δύο αντιγραφές του "Πολύ σκληρός για να πεθάνει". Οι διαφορές τους είναι δύο. Οι κακοί στο Olympus έρχονται από έξω (Βόρεια Κορέα) ενώ στο White House έρχονται από μέσα και η δεύτερη διαφορά είναι η απόλυτη σοβαροφάνεια του Olympus σε αντίθεση με το χαλαρό κλίμα του White House. Τα δύο αυτά σημεία ήταν που με κούρασαν στην πρώτη ταινία και δε μπόρεσα να την παρακολουθήσω μέχρι τέλους.
Στο White House Down δε θα συναντήσεις τα στοιχεία της μοντέρνας περιπέτειας, που θα σε συναρπάσει με το κοφτό μοντάζ της και την κίνηση της κάμερας κλπ κλπ. Το ύφος είναι παλιομοδίτικο σε όλα του. Από τον πρωταγωνιστή μέχρι τις χιουμοριστικές (στα αυτιά μου τουλάχιστον, στου Αμερικανού μπορεί να ακούγονται αλλιώς ) ατάκες του προέδρου της Αμερικής (πχ "Κάτω τα χέρια σου από τα Τζόρνταν μου"). Όλα τα μοτίβα που ακολουθεί η ταινία είναι τα κλασικά της αμερικανικής περιπέτειας του '80 και του '90. Υπερβολή, υπερ-ηρωισμός, ο Πρόεδρος πάνω απ' όλα, η σημαία θα κυματίσει περήφανα σε κάποια σκηνή και διάφορα τέτοια. Μοτίβα που οι τριαντάρηδες τα γνωρίζουμε πολύ καλά και ίσως για αυτό μπορούμε να παρακολουθήσουμε ταινίες σαν αυτές χωρίς να μας νοιάζει ιδιαίτερα το σεναριακό κομμάτι τους. Γιατί κακά τα ψέμματα, το σενάριο, τα λάθη και οι ανακρίβειες, βρίσκονται παντού μέσα στο φιλμ.
Προσωπική μου άποψη για τον Emmerich... Είναι ο σκηνοθέτης που κάνει κακές ( έστω μέτριες), ανεγκέφαλες ταινίες αλλά που η διάρκειά τους κυλάει σαν νεράκι, με αποτέλεσμα να μην βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή που μπήκες στην αίθουσα (μόνο το 10.000 B.C. δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω από τον Emmerich).
Με λίγα λόγια : (Για το ανδρικό κοινό) Αμερικανική μουφίτσα, που δε θα σε αφήσει όμως ενοχλημένο, παραπονεμένο ή βαριεστημένο μπροστά στην οθόνη, κυρίως γιατί δεν παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά.
(Για το γυναικείο κοινό) Αμερικανική μουφίτσα, που παίζει ο Channing Tatum!
Βαθμολογία άλλων ιστοσελίδων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου