ΔΕΣΠΟΣΥΝΗ
 |
| Φαντασίας,Δράσης, Διάρκεια: 110' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Στο Damsel, η Μίλι Μπόμπι Μπράουν έρχεται να τα βάλει με ένα δράκο και να του δείξει πως το κάνουν οι δεσποσύνες! Ένα συμπαθητικό παραμυθάκι με φινάλε άλα Game Of Thrones και μια πρέζα υπερβολής παραπάνω απ' όσο θα χρειαζόταν, για να δείξει πόσο bad ass είναι ηρωίδα του.
Ένα βασίλειο που χρειάζεται επειγόντως χρήματα για τους υπηκόους του, οι οποίοι λιμοκτονούν κι ένα βασίλειο που ζητά μια πριγκήπησσα για το νεαρό πρίγκηπα, με αντάλαγμα άφθονο χρυσό. Κάπως έτσι η δεσποσύνη Έλοντι, ταξιδεύει με τον πατέρα, τη μητριά και την αδελφή της, ώστε να γίνει ο βασιλικός γάμος που θα σώσει το βασίλειο του πατέρα της. Όταν μάλιστα συναντά από κοντά τον πρίγκηπα και βλέπει πόσο συμπαθητικός και γοητευτικός είναι, τότε δεν έχει κανέναν ενδοιασμό για τον γάμο. Ο πρίγκηπας όμως γνωρίζει ότι τα σχέδια της οικογένειάς του είναι διαφορετικά και η Έλοντι προορίζεται για θυσία στον δράκο που ζει ψηλά στο βουνό, πάνω από το κάστρο, ώστε να μη διαταραχθεί η ειρήνη του βασιλείου. Η Έλοντι όμως δεν είναι μια αθώα δεσποσύνη αλλά ένα κορίτσι με τσαγανό που δεν πρόκειται να το βάλει κάτω απέναντι στο δράκο.
Ο σκηνοθέτης του Damsel, Χουάν Κάρλος Φρεσναντίγιο, μας έχει δώσει δύο αρκετά ενδιαφέρουσες ταινίες στην πορεία του, τον Άθικτο του 2001 και το 28 Εβδομάδες Μετά του 2007. Παρότι η ματιά του ήταν αρκετά ιδιαίτερη, δεν γύρισε αρκετές ταινίες αλλά έκτοτε δούλεψε κυρίως στην τηλεόραση και σε μικρής διάρκειας ταινίες. Την εμπειρία του τη δείχνει και με το Damsel, χαρίζοντας κινηματογραφικό ύφος σε μια ταινία του Νέτφλιξ, καταφέρνοντας να ξεφύγει από την τηλεοπτική χροιά που έχουν οι περισσότερες παραγωγές της πλατφόρμας. Όλο αυτό που στήνει είναι αρκετά απολαυστικό, παρά τις αστοχίες του σεναρίου που έγραψε ο Νταν Μέιζο, τις οποίες με ευκολία προσπερνάς, βλέποντας μια ενδιαφέρουσα ιστορία φαντασίας με βασιλιάδες, βασίλισσες, δράκους, ιππότες, ωραία σκηνικά αλλά κι ένα σχόλιο για τη θέση της γυναίκας και τη γυναικεία κακοποίηση μέσα στα χρόνια.
Βοηθάει και το καλό επιτελείο ηθοποιών, έστω κι αν πέρα από την πρωταγωνίστρια και το δράκο, με την υπέροχη φωνή της Σουρέι Αντασλού, δεν δίνεται πολύ καλό υλικό στους υπόλοιπους αλλά έχεις ηθοποιούς όπως η Άντζελα Μπάσετ, η Ρόμπιν Ράιτ και ο Ρέι Γουίνστον που και μόνο η παρουσία τους δίνει πόντους στο τελικό αποτέλεσμα. Προφανώς την ταινία κουβαλάει πάνω της η εικοσάχρονη πια Μίλι Μπόμπι Μπράουν, η οποία τα καταφέρνει περίφημα, αν και πρέπει να παραδεχτώ ότι δεν είμαι μεγάλος θαυμαστής του ερμηνευτικού τρόπου της.
Που μας τα χαλάει το Damsel;
Στο τελευταίο του μισάωρο, που αποφασίζει να βάλει την πρωταγωνίστριά του να παίρνει "σκληρές" πόζες και να παίρνει την εκδίκησή της με τρόπο θεαματικό για το "φαίνεσθαι" αλλά εντελώς ανούσιο και άκυρο για το χαρακτήρα που παρουσίαζε η δεσποσύνη μέχρι τότε. Μας χαλάει λίγο τη γεύση του παραμυθιού που βλέπαμε μέχρι εκεί και σίγουρα θα εκτιμούσαμε περισσότερο μια διαφορετική κλιμάκωση όμως δεν "πέφτει" τελείως το οικοδόμημα του Φρεσναντίγιο, ο οποίος υποψιάζομαι ότι το χρησιμοποίησε σαν πρόβα για το επόμενο σκηνοθετικό του πλάνο, το Ντισνεϊκό, The Sword in The Stone.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου