 |
| Περιπέτεια, Δράσης, Θρίλερ Διάρκεια:94' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Στα κρύα, βροχερά, χιονισμένα δάση της Αλάσκα μας μεταφέρει το Into The Grizzly Maze, για να μας πει μια ιστορία δύο αδερφών και μιας αρκούδας, όπου τους ενώνουν και τους χωρίζουν πολλά. Μια ιστορία με οικολογικά μηνύματα αλλά και τυπική "ταινία τέρατος", που θα ήθελε να είναι το αντίστοιχο "Τα Σαγόνια... Της Αρκούδας" αλλά ο Ντέιβιντ Χακλ δεν είναι Σπίλμπεργκ.
Η ταινία του Χακλ δεν είναι κακή αλλά δεν μπορεί να ξεφύγει από το μέσο όρο των ταινιών του είδους. Όταν μιλάμε για "είδος", εννοούμε τις περιπέτειες που οι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με τη φύση και κυρίως με άγρια (ή και όχι) ζώα. Αναμφίβολα ο βασιλιάς του είδους και ίσως αυτός που ξεκίνησε την παραγωγή παρόμοιων ταινιών δεν είναι άλλος από τον μεγάλο λευκό καρχαρία του Jaws. Σαφώς υπάρχουν και Τα Πουλιά, του Χίτσκοκ, αρκετά χρόνια πιο πριν και παρότι η προτίμησή μου είναι ξεκάθαρα με τον Χίτσκοκ, ωστόσο το Jaws είχε μεγαλύτερη επιρροή στο κινηματογραφικό κοινό. Είναι σύνηθες λοιπόν από την εποχή εκείνη, οι δημιουργοί που καταπιάνονται με παρόμοια θέματα να έχουν ως Ευαγγέλιο το έργο του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Έτσι συμβαίνει και με τον Ντέιβιντ Χακλ, ο οποίος έχει πολλά στοιχεία στην ταινία του που μας δείχνουν ότι μελέτησε το στήσιμο του Jaws. Κάποια τα παρουσιάζει καλά, κάποια όχι και τόσο, κάποια δεν μπορεί να τα υποστηρίξει καθόλου.
Η κινηματογράφηση του δάσους είναι ένα από τα καλά στοιχεία της ταινίας. Τα τεράστια δάση και οι βουνοκορφές δείχνουν πανέμορφα αλλά και απειλητικά ταυτόχρονα ενώ αρκετά ανεβαίνει στην εκτίμησή μου η προσπάθεια του σκηνοθέτη να μην χρησιμοποιήσει πολλά ψηφιακά εφέ αλλά να το πάει πατροπαράδοτα, με κάποια μηχανικά εφέ αλλά και με την αρκούδα να είναι ένα κανονικό, εκπαιδευμένο φαντάζομαι ζώο.
Ο Τζέμς Μάρσντεν και ο Τόμας Τζέιν έχουν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους εδώ και αποτελούν κι αυτοί ένα ακόμα θετικό στοιχείο της ταινίας, με τον Μπίλι Μπομπ Θόρντον να ακολουθεί , με μια λίγο πιο διεκπεραιωτική ερμηνεία αλλά μερικές φορές ο Μπίλι μας αρκεί κι έτσι! Επίσης έχουμε την εμφάνιση του πάντα αξιόπιστου, Σκοτ Γκλεν, σε ρόλο που παρότι είναι σημαντικός για την εξέλιξη της ταινίας, δεν είναι καλογραμμένος. Τώρα, για το υπόλοιπο καστ, δυστυχώς, δεν μπορώ να πω κάτι ιδιαίτερο.
Η ταινία του Χακλ πέρασε απαρατήρητη από τη χώρα μας αλλά και παγκοσμίως απ' ότι μπορώ να καταλάβω καθώς κινηματογραφική διανομή είχε μόνο στον Καναδά και σε περιορισμένες αίθουσες στις ΗΠΑ. Στον υπόλοιπο κόσμο πήγε κατευθείαν στο DVD και σε streaming υπηρεσίες. Για παρακολούθηση στην τηλεόραση, δεν είναι κακή επιλογή, ιδιαίτερα αν σου αρέσει το συγκεκριμένο είδος και είσαι από αυτούς που γουστάρουν περιπέτειες σε χιονισμένα τοπία και άγρια δάση. Σίγουρα, με το υλικό που προσφέρει το σενάριο, θα μπορούσαμε εδώ να είχαμε ένα καλτ ταινιάκι που θα κέρδιζε τη φήμη του με το πέρασμα των χρόνων αλλά ο Ντέιβιντ Χακλ παίζει εκ του ασφαλούς και ως συνήθως, στον κινηματογράφο όταν παίζεις εκ του ασφαλούς χωρίς να κατέχεις απόλυτα τα "κόλπα" του κάθε είδους, δεν βγαίνεις κερδισμένος. Εκτός και το μόνο που ήθελε ήταν μια συμπαθητική μεν, γρήγορα στα αζήτητα δε, ταινία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου