Ο ΜΠΑΤΣΟΣ ΤΗΣ... ΜΑΜΑΣ
 |
| Κωμωδία, Αστυνομική Διάρκεια:87' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, κρύος ιδρώτας κυλά στο μέτωπο μου κι ένα έντονο καρδιοχτύπι επιτίθεται στο στήθος μου. Λίγες αράδες πριν τη μεγάλη αποκάλυψη, λίγα σκαλοπάτια πριν την κατακραυγή των απανταχού κινηματογραφόφιλων, τα δάχτυλά μου με δυσκολία πηγαίνουν από το ένα πλήκτρο του πληκτρολογίου στο άλλο, καθώς με φόβο αλλά και πάθος θα προχωρήσω στην παρακάτω δήλωση: Μου αρέσει το "Ο Μπάτσος της... Μαμάς"!
Ο Σταλλόνε έχει μετανιώσει που γύρισε αυτή την ταινία και χαλαρά μπαίνει στο τοπ 5 των χειρότερων ταινιών του αλλά έλα που μερικές κακές ταινίες μπορούν να αποκτήσουν μια κάποια συναισθηματική αξία για τον καθένα μας, για διαφορετικούς λόγους. Αυτό συμβαίνει λοιπόν και με τη συγκεκριμένη ταινία. Κατανοώ ότι είναι γεμάτη κακές επιλογές (σεναριακές, σκηνοθετικές, επιλογές ηθοποιών κα) αλλά θυμάμαι από πιτσιρικάς να διασκεδάζω κάθε φορά που πετύχαινα την ταινία στην τηλεόραση και τύχαινε να βρίσκεται μαζί μου και η δική μου μητέρα. Η ίδια διασκέδαζε (και διασκεδάζει) αφάνταστα με την μικροκαμωμένη Εστέλ Γκέτι και τον τρόπο που τρέλαινε τον κινηματογραφικό γιο της και ομολογώ ότι ακόμα περισσότερο διασκέδαζα κι εγώ μαζί της κατανοώντας τους συνειρμούς που έκανε εκείνη τη στιγμή στο μυαλό της, όντας και η ίδια μια πολύ τρυφερή μητέρα που ήθελε (και θέλει) να αγκαλιάζει τον γιόκα της και να τον φιλάει, να του φτιάχνει ένα σωρό φαγητά και να κάνει ένα σωρό πράγματα που οι μανάδες θέλουν να κάνουν για τα παιδιά τους. Από την άλλη τα παιδιά όταν πια γίνουν ενήλικες δυσκολεύονται λίγο να δεχτούν με την ίδια ευκολία τα χάδια και την περιποίηση της μητέρας και κάπου έρχονται οι αμήχανες στιγμές, από τις οποίες είναι γεμάτες και η ταινία.
Δεν έχει να κάνει λοιπόν το σημερινό κείμενο με "κριτική" απέναντι στην ταινία που σκηνοθέτησε ο Ρότζερ Σπότισγουντ και αποτελεί την πρώτη απόπειρα του Σλάι στην κωμωδία. Είναι η κατάθεση της εντελώς υποκειμενικής μου άποψης για την ταινία, χωρίς καμία διάθεση να το κρύψω αυτό και να προσπαθήσω να μιλήσω αντικειμενικά για αυτή. Εξάλλου, πάντα μου ήταν δύσκολο να αφήσω το συναίσθημα απέξω, σε όλα μου τα κείμενα. Δεν είμαι επαγγελματίας "κριτικός" κινηματογράφου. Μου άρεσε και μου αρέσει να γράφω κείμενα, τα οποία οδηγούνται πρώτα από το συναίσθημα και λιγότερο από τη γνώση του αντικειμένου, πράγμα που θεωρείται ολότελα λάθος για τους επαγγελματίες κριτικούς κινηματογράφου. Είναι λογικό λοιπόν να έχουν αρνητική στάση απέναντι στο Ο Μπάτσος της... Μαμάς, οι κριτικοί. Ποτέ όμως δεν πρέπει αυτό να εμποδίσει κανέναν στο να αγαπήσει μια ταινία η οποία είναι κατά γενική παραδοχή "κακή".
Πίσω από τις ταινίες κρύβονται αναμνήσεις. Αναμνήσεις μιας περιόδου της ζωής μας, καλής ή κακής, αναμνήσεις κοινής θέασης με αγαπημένα πρόσωπα. Για πάντα λοιπόν, αυτή η κακή ταινία θα είναι μια απο τις ιδιαίτερα αγαπημένες μου, γιατί είναι μια ταινία που πάντα θα τη συνδυάζω με την ανάμνηση της κοινής θέασης με τη μητέρα μου και πάντα θα διασκεδάζω με την ατάκα της Εστέλ Γκέτι, "Πάμε να τους πιάσουμε, αγόρι μου!".
Μην σκάτε αν οι κριτικές θάβουν μια ταινία, την οποία εσείς μπορεί να λατρέψετε. Όταν πρέπει να κρίνεις μια ταινία, πρέπει να λάβεις υπόψιν σου αρκετά πράγματα, τα οποία δεν αφορούν ιδιαίτερα τον μέσο θεατή, ούτε τον σημερινό, ούτε τον παλιότερο και ίσως ούτε και τον μελλοντικό. Δεν τρέχει κάτι αν ένας ή όλοι οι κριτικοί είναι αρνητικοί απέναντι στην ταινία που εσύ αγαπάς. Σίγουρα σημαίνει κάτι αυτό για την ταινία και μάλλον όχι κάτι καλό αλλά σίγουρα κάτι σημαίνει για την ταινία, ακόμα και το ότι ένας άνθρωπος την αγαπά και αυτό είναι σίγουρα κάτι καλό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου