SHAZAM! Η ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΘΕΩΝ
 |
| Φαντασίας,Κωμωδία, Κόμικ Διάρκεια:130' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Το 2019 ήταν η χρονιά που ο Κάπταιν Μαρ... Συγγνώμη, ο Σαζάμ ήθελα να πω, έκανε την είσοδό του στο κινηματογραφικό σύμπαν της DC με σχετική επιτυχία. Δεν έφερε τρομερά έσοδα στα ταμεία αλλά τόσο το κοινό όσο και οι κριτικοί είδαν με συμπαθητικό μάτι την κινηματογραφική μεταφορά του υπερήρωα που στη δεκαετία του 1940 ήταν πιο δημοφιλής ακόμα και από τον Σούπερμαν, το πρότυπο όλων αυτών των κομιξικών υπερηρώων. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ο Ζάκαρι Λίβαϊ, κέρδισε τις εντυπώσεις, και σε συνδυασμό με τη δουλειά του Ντέιβιντ Φ. Σάντμπεργκ στη σκηνοθεσία έδωσαν στην ταινία μια εφηβική φρεσκάδα που ταίριαζε απόλυτα με τον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα.
Προσωπικά, ούτε εκείνη η πρώτη ταινία με κέρδισε ιδιαίτερα και όπως καταλαβαίνετε, πολύ περισσότερο, ούτε αυτή εδώ. Συμπαθής η πρώτη ταινία, με το χιούμορ της, την ελαφρότητά της αλλά πολύ εύκολα την ξέχασα. Ίσως γιατί κατά βάθος προτιμούσα από ένα σημείο και μετά τον τρόπο που χειριζόταν τους ήρωες της DC ο Ζακ Σνάιντερ, μακριά από την πιο χαλαρή και χωρίς χαρακτήρα πολλές προσέγγιση των κόμικ ηρώων της Μάρβελ. Δεν ήταν ακριβώς στο στιλ των ταινιών της Μάρβελ το "Σαζάμ!" αλλά υπήρχε διάθεση να παρουσιαστεί κάτι πιο ανάλαφρο, πιο κοντά στην εικόνα του MCU. Στον χαρακτήρα του Κάπταιν Μαρ... Συγγνώμη! Του Σαζάμ, ήθελα να πω. Στον χαρακτήρα του Σαζάμ λοιπόν υπήρχε πρόσφορο έδαφος και η DC προσπάθησε να το αξιοποιήσει. Γενικά αυτό φάνηκε να πιάνει. Ειδικά όμως, στον γράφοντα, δεν έπιασε ιδιαίτερα, παρότι ήμουν φαν των ιστοριών του Κάπταιν Μάρβελ (διάολε το είπα...έρχεται η εξήγηση παρακάτω), από τη δεκαετία του 1990, εκεί όπου συχνά στα βίντεο κλαμπ νοικιάζαμε με ένα φίλο βιντεοκασέτες με τη σειρά κινουμένων σχεδίων Shazam! Από εκεί λοιπόν θυμάμαι το όνομα του χαρακτήρα και ήταν απορία μου τι θα κάνει η DC με αυτό στην κινηματογραφική μεταφορά. Το όνομα Κάπταιν Μάρβελ ήταν αυτό που δόθηκε στο χαρακτήρα το 1940 από τους δημιουργούς του, Μπιλ Πάρκερ και Σ.Σ. Μπεκ. Από τη δεκαετία του 1970 όμως υπήρχαν θέματα, καθώς το αντίπαλο δέος της DC έφερε ενστάσεις στη χρησιμοποίηση του ονόματος. Αυτό που δεν γνώριζα είναι ότι επίσημα η DC από το 2011, έχει καταργήσει το όνομα Κάπταιν Μάρβελ και σε όλα τα μέσα χρησιμοποιεί πια το Σαζάμ, τη λέξη που μετατρέπει τον Μπίλι Μπάτσον σε υπερήρωα.
Ας μην πλατιάζουμε όμως και ας πάμε στα της δεύτερης ταινίας, η οποία ξεκινά με τις κόρες του Άτλαντα να επισκέπτονται το μουσείο της Ακρόπολης, στην Ελλάδα, και να κλέβουν το σκήπτρο του Μάγου, που έδωσε τις υπερ δυνάμεις στον Μπίλι Μπάτσον. Οι κόρες κρατούν φυλακισμένο τον Μάγο και τον αναγκάζουν να ενώσει ξανά το σπασμένο σκήπτρο ώστε να χρησιμοποιήσουν τη μαγεία του. Προφανώς, οι μόνοι που μπορούν να σταματήσουν τις κόρες του Άτλαντα, είναι ο Σαζάμ και η υπερηρωική οικογένειά του.
Κανένα νόημα δεν βρήκα στο σίκουελ του Σαζάμ. Ο Ζάκαρι Λιβάϊ είναι ξανά μια χαρά (και φανερά γυμνασμένος εδώ...), η σκηνοθεσία του Σάντμπεργκ είναι οκ, η Έλεν Μίρεν το διασκεδάζει, η Λούσι Λιού όχι, τα εφέ είναι αρκετά καλά αλλά δυστυχώς υπάρχει μια ματαιότητα στην ταινία. Προσπαθεί να δώσει νόημα σε έναν χαρακτήρα που ανήκει σε ένα κινηματογραφικό σύμπαν, το οποίο, τουλάχιστον την εποχή που η ταινία γυριζόταν, δεν ήξερε πως ακριβώς θα κινηθεί. Ακόμα και τώρα, που φαίνεται ότι ο Τζέιμς Γκαν έχει ένα πλάνο, φαίνεται ότι έβαλε το χεράκι του στην εξέλιξη της ταινίας, με σκηνές οι οποίες στήνουν πραγματάκια μεν, είναι εκτός κλίματος δε. Από τη μία ο Σάντμπεργκ φτιάχνει μια ταινία γεμάτη αναφορές, ακόμα και στο Snyderverse, και θέλει να δώσει μια πιο μυθική διάσταση στον ήρωά του, μέσα από μια αρκετά συγκινητική σκηνή, από την άλλη όμως έρχονται να προστεθούν κάποιες σκηνές και κάποια cameos, τα οποία ειλικρινά δεν ξέρω πως μπορεί να τα χειριστεί ένας θεατής που γνωρίζει δυο τρία πράγματα παραπάνω για όσα συμβαίνουν στο κινηματογραφικό σύμπαν της DC.
Δεν είμαι σίγουρος ότι η ταινία θα μου άρεσε περισσότερο αν έλειπαν οι παρεμβολές από το στούντιο ώστε να χωρέσουν τον Σαζάμ στο νέο πλάνο του Τζέιμς Γκαν. Η πρώτη ταινία, παρότι ούτε αυτή με βρήκε 100% μαζί της, είχε αρκετά πράγματα να αγαπήσεις. Ο Ζάκαρι Λίβαϊ, έπαιζε έναν υπερήρωα με μυαλό έφηβου, και το έκανε πολύ καλά. Το ίδιο το κάνει κι εδώ αλλά το πρόβλημα είναι ότι ο Μπίλι Μπάτσον είναι πολύ πιο ώριμος σε σχέση με το alter ego του. Επίσης, υπήρχε ένα σχόλιο γύρω από την ενηλικίωση, την εγκατάλειψη, τη δυσκολία προσαρμογής στο κοινωνικό σύνολο, την υιοθεσία και τις ανάδοχες οικογένειες. Εδώ το σχόλιο περιορίζεται στον χαρακτήρα του Μπίλι και το κλασικό σχόλιο στις υπερηρωικές ταινίες, του ήρωα που φοβάται ότι δεν ξέρει πως να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις που του δόθηκαν.
Γενικά, το Σαζάμ! Η Οργή των Θεών είναι μια ταινία κατώτερη τόσο του πρωτότυπου όσο και των προσδοκιών. Έχω την αίσθηση ότι απλώς έπρεπε να γυριστεί το σίκουελ και ότι μάλλον ήταν πολύ αργά από την πλευρά της παραγωγής να παγώσει και αυτό το εγχείρημα. Δεν ξέρω αν θα πρέπει να περιμένουμε κάτι παρόμοιο και στο σίκουελ του Άκουαμαν, δηλαδή μια αμήχανη ταινία που το μεγαλύτερο μέρος να είναι μια ταινία του σκηνοθέτη και το υπόλοιπο να είναι ενέσεις από τον Τζέιμς Γκαν που θα οδηγήσουν στο νέο σύμπαν της DC, αν και εκεί υπάρχει ο Τζέιμς Γουάν, ο οποίος μάλλον έχει μεγαλύτερη δύναμη σε σχέση με τον Σάντμπεργκ. Όχι ότι είμαι φαν και του πρώτου Αάκουαμαν, εδώ που τα λέμε. Με την σόλο ταινία του Φλας μάλλον θα ξεκαθαρίσει το τοπίο και θα δούμε σε ποιους χαρακτήρες θα οδηγηθούμε. Πόσοι από αυτούς που ξέρουμε θα παραμείνουν και ποιοι θα αποχωρήσουν; Ο Σαζάμ, απ' ότι φαίνεται, θα είναι εκεί και στη συνέχεια, έστω και μέσω αυτής της αμήχανης και χωρίς καθαρή ταυτότητα δεύτερης ταινίας του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου