We Have A Ghost (2023) Review

ΕΧΟΥΜΕ ΕΝΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑ

Κωμωδία, Φαντασίας
Διάρκεια:126'

 

 

Γράφει ο Νίκος Ρέντζος

 Υπάρχουν αρκετά πράγματα που δεν καταλαβαίνω σε σχέση με τις ταινίες του Νέτφλιξ. Δύο από αυτά είναι α) γιατί πρέπει όλες να έχουν την ίδια "εικόνα" και β) γιατί πρέπει όλες να έχουν διάρκεια δύο ώρες και κάτι, ειδικά όταν μιλάμε για κωμωδίες. Μια όμως συγκεκριμένη απορία κυριαρχούσε στο μυαλό μου κατά την θέαση του We Have A Ghost και ήταν η εξής: γιατί ο Ντέιβιντ Χάρμπορ έπρεπε να κυκλοφορεί με αυτή την ... "κόμμωση"; Που ακριβώς παίζει ρόλο η καράφλα του Χάρμπορ στην εξέλιξη της ταινίας; Ποιος θεώρησε ότι θα προσθέσει κάτι στην κωμωδία η συγκεκριμένη εμφάνιση;

 Όπως και να 'χει, η ιστορία του We Have A Ghost, είναι μια παραλλαγή του E.T. Ο Εξωγήινος, αν στη θέση του εξωγήινου βάλεις ένα φάντασμα. Ένας πιτσιρικάς γίνεται φίλος με το φιλικό φάντασμα που κατοικεί στο σπίτι που μόλις αγόρασε η οικογένειά του. Το φάντασμα ονομάζεται Έρνεστ και φαίνεται να έχει παγιδευτεί στον κόσμο μας, καθώς δεν θυμάται το λόγο του θανάτου του (μάλλον έτσι λειτουργούν τα στοιχειώματα!). Ολόκληρη η οικογένεια θα συμπαθήσει τον Έρνεστ και παρότι αρχικά προσπαθούν να τον εκμεταλλευτούν, για μερικά έξτρα χρήματα από τη φήμη που θα αποκτήσουν, ως οι πρώτοι που έχουν επίσημα στοιχεία για την ύπαρξη φαντασμάτων, στην πορεία θα κάνουν ό,τι μπορούν ώστε ο Έρνεστ να ξεκολλήσει από τον κόσμο αυτό. 

 Με όχι μεγάλες προσδοκίες ξεκίνησα να παρακολουθώ το We Have A Ghost και ίσως αυτός είναι και ο λόγος που το βρήκα -οριακά- συμπαθητικό αλλά όχι αρκούντως διασκεδαστικό. Ο Κρίστοφερ Λάντον, που γράφει και σκηνοθετεί την ταινία, δείχνει ότι θέλει να φτιάξει μια ιστορία με συναίσθημα και να μην κάνει μια αρπαχτή. Φτιάχνει μια ατμόσφαιρα κατάλληλη για οικογενειακή ταινία, με συγκεκριμένο τύπο χιούμορ και βάζει μέσα δόσεις Ε.Τ. Ο Εξωγήινος και λίγο απο Contact, του Ρόμπερτ Ζεμέκις, προς το φινάλε. Το πρόβλημα είναι ότι η ταινία πλασάρεται ως κωμωδία και δυστυχώς ως τέτοια δεν είναι αρκετά αστεία. Έχει στιγμούλες αλλά όχι σημαντικές ενώ και σαν ταινία φαντασίας αντιγράφει με όχι και τόσο έξυπνο τρόπο, παλιότερες και καλύτερες ταινίες του είδους.

 Εξίσου σημαντικό ρόλο στην ταινία παίζει ο τρόπος που όμως είπαμε "φροντίζει" τις ταινίες του το Νέτφλιξ. Υπάρχει κάτι στην αισθητική τους, που δεν αφήνει να ξεχωρίσει το ύφος των σκηνοθετών. Μια λογική τηλεοπτικής σειράς, που όλα τα επεισόδια πρέπει να έχουν το ίδιο ύφος. Όταν μιλάμε όμως για μια αυτοτελής ιστορία, θεωρώ ότι η πλάτφόρμα πρέπει να αναθεωρήσει λίγο την προσέγγισή της.

  Ο Χάρμπορ, ως Έρνεστ, βρίσκει μερικές φορές πραγματάκια να δώσει στον χαρακτήρα του, ενώ έχει καλή χημεία με τον επίσης συμπαθητικό Τζάχι Ντάι Αλό Γουίνστον. Αντιθέτως, καθόλου δεν αξιοποιούνται οι Τιγκ Νοτάρο και Τζένιφερ Κούλιτζ. Η Κούλιτζ ειδικά έχει έναν ρόλο εντελώς αχρείαστο για την εξέλιξη της ταινίας. Παρόλαυτα, το We Have A Ghost, μια σχετικά καλή παρέα, την κρατάει στον θεατή που δεν έχει μεγάλες απαιτήσεις. Με βάση όμως τους συντελεστές, θα έπρεπε να έχουμε εδώ κάτι παραπάνω από μια συμπαθής ταινία φαντασίας, για οικογενειακή θέαση.