ΧΕΛΩΝΟΝΙΝΤΖΑΚΙΑ- Η ΑΝΟΔΟΣ:
Η ΤΑΙΝΙΑ
 |
| Κινούμενα Σχέδια, Δράσης, Επιστημονικής Φαντασίας Διάρκεια: 82' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Μπορεί η σειρά του Νικελόντεον, Rise of the Teenage Mutant Ninja Turtles, να κράτησε μόλις δύο χρόνια και να μην δέχτηκε και τις καλύτερες κριτικές, αυτό όμως φαίνεται να μην εμπόδισε το Netflix να παραγγείλει μια ταινία / συνέχεια της σειράς. Τα τέσσερα μεταλλαγμένα έφηβα χελωνάκια με την εκπαίδευση νίντζα επιστρέφουν λοιπόν και παρότι αυτή εδώ η εκδοχή τους είναι αρκετά διαφορετική, τόσο στο σχέδιο όσο και στους χαρακτήρες, δεν μπορώ να πω ότι απογοητεύουν τους μικρούς αλλά και του μεγαλύτερους φίλους τους.
Η ιστορία μας ξεκινά στο μέλλον, εκεί όπου βρίσκουμε δύο εμφανώς μεγαλύτερης ηλικίας χελώνες, τον Μικελάντζελο και τον Λεονάρντο να προσπαθούν μαζί με τον φίλο τους, Κέισι Τζόουνς να σταματήσουν την εξωγήινη φυλή των Κρανκ. Μόνος τρόπος για να το πετύχουν αυτό, είναι να στείλουν τον Κέισι πίσω στο χρόνο και να αποτρέψει ένα μυστικιστικό τεχνούργημα να πέσει στα λάθος χέρια, που δεν είναι άλλα από τη συμμόρια της Πατούσας. Χάρη στις μεταφυσικές δυνάμεις των Χελωνών (ναι, εδώ αλλά και στη σειρά, τα Χελωνονιντζάκια έχουν και από αυτές...), ο Κέισι επιστρέφει πίσω στο χρόνο και με τη βοήθεια των νεότερων χελωνών θα προσπαθήσει να σταματήσει την εξωγήινη εισβολή.
Η ταινία ξεπέρασε κατά πολύ τις προσδοκίες μου και στο τέλος με κέρδισε παρότι είχα να διαχειριστώ αρκετές αλλαγές. Ο σχεδιασμός των χαρακτήρων είναι πολύ διαφορετικός εδώ. Οι τέσσερις χελώνες δεν είναι πανομοιότυπες, ώστε να χρειάζεται να τις διακρίνεις από το χρώμα της μάσκας τους. Ο Ραφ είναι πολύ πιο μυώδης από τους υπόλοιπους, ενώ εδώ είναι και ο αρχηγός της ομάδας. Ο Λεονάρντο, που ήταν ο ηγέτης σε όλες τις υπόλοιπες εκδοχές, εδώ φαίνεται ότι ψάχνει ακόμα τη θέση του μέσα στην ομάδα/οικογένεια. Ο Ντονατέλο και ο Μικελάντζελο είναι αυτοί που παραμένουν σταθεροί ως προς τις μέχρι τώρα απεικονίσεις τους. Ο Σπλίντερ είναι κοντούλης και παχουλούλης, η Έιπριλ αφροαμαερικανίδα ενώ Σρέντερ δεν υπάρχει.
Τα χρώματα είναι έντονα και γενικά στην οθόνη υπάρχει αρκετή ενέργεια. Ο ρυθμός είναι φρενήρης και μπορεί εύκολα να κουράσει αλλά οριακά νομίζω ότι το γλυτώνει, καθώς όλο αυτό το πανδαιμόνιο που επικρατεί μερικές φορές, οι δημιουργοί της ταινίας φαίνεται ότι μπορούν να το χειριστούν και να το χρησιμοποιήσουν ώστε να δώσουν χαρακτήρα στο έργο τους.
Άφθονο χιούμορ, ωραίο σχέδιο, σχόλιο για την εσωτερική δύναμη του καθενός αλλά και φυσικά για την δύναμη της ενότητας, της οικογένειας και καλή δόμηση χαρακτήρων έστω κι αν αρχικά δεν το περιμένεις. Υπάρχει μάλιστα περίπτωση στο τέλος να συγκινηθείτε. Έχει στιγμές που γίνεται λίγο πιο δύσκολο για τις μικρές ηλικίες αλλά νομίζω ότι από τα 7-8 χρόνια και πάνω, μπορούν να χειριστούν καλύτερα τα μηνύματα που περνάει η ταινία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου