ΘΗΡΑΜΑ
 |
| Δράσης, Επιστημονικής Φαντασίας, Τρόμου Διάρκεια: 124' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Σχεδόν 250 χρόνια πριν ο Ντατς, του Άρνολντ Σβαρτζενέγκερ, και η παρέα του τα βάλουν με τον Κυνηγό, ένα άλλο μέλος της εξωγήινης αυτής φυλής επισκέπτεται τη Γη και προσγειώνεται στα εδάφη των ινδιάνων Κομάντσι. Ινδιάνικη φυλή άξιων κυνηγών, οι Κομάντσι θα έρθουν αντιμέτωποι με το πλάσμα. Κανείς όμως από τους άντρες πολεμιστές της φυλής δε θα μπορέσει να ξεπεράσει τη μαχητικότητα και την ευφυΐα της νεαρής Νάρου, η οποία έρχεται πρώτη σε επαφή με το πλάσμα και προσπαθεί να προειδοποιήσει για τον κίνδυνο που έρχεται.
Ο σκηνοθέτης του 10 Cloverfield Lane, Νταν Τράχτενμπεργκ, επιστρέφει στον κινηματογράφο με το Prey, την πέμπτη ταινία της σειράς ή την έβδομη αν υπολογίσουμε και τα Alien Vs Predator, και παραδίδει μια καλύτερη ταινία σε σχέση με όλα τα προηγούμενα σίκουελ. Εδώ έχουμε ένα πρίκουελ που, έξυπνα το σενάριο των Τράχτενμπεργκ και Πάτρικ Έιζον, τοποθετεί τη δράση σε μια εποχή που ακόμα τα όπλα της ανθρωπότητας είναι αρκετά ανίσχυρα απέναντι στην εξελιγμένη τεχνολογία των εξωγήινων αλλά ακόμα πιο ευρηματική είναι η επιλογή να έρθει ο Κυνηγός αντιμέτωπος με μια φυλή κυνηγών. Αυτός ο παραλληλισμός δίνει έδαφος στο σενάριο να πει πράγματα και δεν αφήνει απέξω και το σχόλιο πάνω στην καταπάτηση των εδαφών των Ινδιάνων της Αμερικής αλλά και το πιο σύνηθες τα τελευταία χρόνια της ισότητας των φύλων. Αν κάτι μπορεί να το κάνει ένας άνδρας τότε μπορεί να το κάνει και μια γυναίκα, απλώς με άλλο τρόπο, ίσως και λίγο πιο έξυπνο, μας λένε οι σεναριογράφοι.
Τη Νάρου, υποδύεται η Άμπερ Μιντθάντερ και η παρουσία της βοηθάει αρκετά την ταινία. Μικροκαμωμένη αλλά με έντονη προσωπικότητα και ικανότητα στο κυνήγι αλλά και στα γιατροσόφια, η Νάρου αποδεικνύεται ένας αντίπαλος πιο αδύναμος σωματικά από τον θηριώδη Κυνηγό αλλά αρκετά παρατηρητική και πιο εύστροφη, ώστε να στήσει την επίθεση στο πλάσμα. Το πλάσμα ξέρει να κυνηγά αλλά η Νάρου ξέρει να επιβιώνει. Σκηνή κλειδί για να κατανοήσει η πρωταγωνίστρια τη δύναμη του Κυνηγού, μια αιματηρή μάχη με μια αρκούδα και τον Κηνυγό λίγο πριν τα μέσα της ταινίας. Εκεί για πρώτη φορά βλέπει το πλάσμα η Νάρου και αρχίζει να το κατανοεί.
Τα τελευταία σαράντα λεπτά της ταινίας είναι τα καλύτερα και δίνουν δύο εξαιρετικά δυνατές σκηνές. Ειδικά η σκηνή στο καμένο δάσος, είναι άψογα χορογραφημένη και ιδιαιτέρως ατμοσφαιρική, ενώ φυσικά πάρα πολύ καλή είναι και η τελική αναμέτρηση.
Το Prey είναι ένα φιλμ που σέβεται το πρωτότυπο και χρησιμοποιεί κάποια στοιχεία που δούλεψαν καλά και στο εμβληματικό φιλμ του Τζον ΜακΤίρναν. "¨Αφού ματώνει, τότε μπορούμε να το σκοτώσουμε", μας πετάει την ατάκα, φόρο τιμής, αλλά ενδιαφέρον θα είχε με κάποιο τρόπο να μπορούσαν να ενσωματώσουν το "get to the chopper"! Αστειεύομαι αλλά τώρα που το σκέφτομαι, θα ήταν εξαιρετικό ένα λογοπαίγνιο!
Μακριά από το προηγούμενο φιλμ της σειράς, The Predator, του Σέιν Μπλακ, το Prey έρχεται με λιγότερη διάθεση για χιούμορ. Είναι βίαιο, έχει αρκετό αίμα και βλέπει σοβαρά τους χαρακτήρες του. Ανήκω σε αυτούς που μια χαρά είχαν περάσει και στην ταινία του Σέιν Μπλακ, διασκεδάζοντας την κόμικ αισθητική και τη δράση. όμως δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω ότι το Prey είναι μια ταινία που πατάει πιο γερά στα πόδια της και τοποθετεί τη δράση σε ένα διαφορετικό πλαίσιο, που αυτόματα δίνει άλλο ενδιαφέρον και τραβάει ίσως και κοινό από διαφορετικά είδη. Αξιόλογο λοιπόν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου