 |
| ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΣΕ ΔΕΥΤΕΡΟ ΧΡΟΝΟ Δράσης,Αστυνομική,Περιπέτεια Σκηνοθεσία:Bruce Malmuth Σενάριο:Steven McKay Πρωταγωνιστούν:Steven Seagal, Kelly LeBrock,William Sadler, Frederick Coffin Διάρκεια: 96' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Είμαι ένας άνθρωπος που αγαπάει τον κινηματογράφο δράσης κι έχω μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου για τους λεγόμενους "action heroes". Γεννήθηκα στις αρχές της δεκαετίας του 1980 οπότε υπάρχει μια ιδιαίτερη σχέση με τους action heroes εκείνης της δεκαετίας αλλά και της επόμενης. Μπορεί να μην βλέπω όλες τις ταινίες τους σήμερα με την ίδια οπτική που τις έβλεπα στα δέκα, στα δέκα πέντε ή στα είκοσι και αρκετές να έχουν ξεθωριάσει αλλά ομολογουμένως υπάρχει κάτι σε εκείνη την περίοδο, που κάνει ακόμα και τις κακές ταινίες ενδιαφέρουσες. Μεγάλο ρόλο σε αυτό θεωρώ ότι έπαιξε η προσωπικότητα των πρωταγωνιστών και ιδιαιτέρως αυτών που έρχονταν από το χώρο των πολεμικών τεχνών, όπως ο Τσακ Νόρις, ο Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ αλλά και όχι ο τόσο αγαπητός πλέον, Στίβεν Σιγκάλ. Ο Νόρις βρήκε μια κατάλληλη περσόνα και την στήριξε μια χαρά για αρκετά χρόνια, ο Βαν Νταμ έγραφε τέλεια στο φακό ενώ ο Σιγκάλ πούλησε τις γνώσεις του στο αϊκίντο και την ... παλιόφατσά του. Κανείς από αυτούς δεν μπορεί να περηφανεύεται για τις υποκριτικές του ικανότητες, παρότι οι δύο πρώτοι έκαναν κάποιες φιλότιμες προσπάθειες, αλλά στο σινεμά δράσης δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Είναι η φυσική εμπλοκή του πρωταγωνιστή στις σκηνές δράσης και για αυτό μπορούν να περηφανεύονται οι συγκεκριμένοι.
Αν ωστόσο υπήρχε βραβείο πιο αντιπαθητικού ηθοποιού ταινιών δράσης, νομίζω ότι θα το κέρδιζε με διαφορά ο Σιγκάλ και δε νομίζω ότι θα διαφωνούσα, έστω κι αν πιτσιρικάς έβλεπα αρκετά άνετα τις περισσότερες από αυτές. Οι ιστορίες από τους ανθρώπους που κατά καιρούς δούλεψαν μαζί του είναι άφθονες και δεν είναι καθόλου τιμητικές ενώ και ο ίδιος δεν βοήθησε ποτέ με τις συνεντεύξεις του και γενικότερα τη στάση ζωής του. Ακόμα και πίσω στο 1990, την εποχή που άρχιζε να γίνεται μεγάλο όνομα και πρωταγωνιστούσε στη δεύτερη ταινία του, Hard to Kill, ο Σιγκάλ φρόντιζε να δίνει αφορμές στους συνεργάτες του να τον αντιπαθήσουν και να ανθεματίζουν την ώρα που επέλεξαν να συνεργαστούν μαζί του.
Σε αυτό το 100% γνήσιο δείγμα αστυνομικής περιπέτειας από τα παλιά, ο Στίβεν μας υποδύεται τον Μέισον Στορμ, έναν αστυνομικό που ετοιμάζεται να ξεσκεπάσει ένα δίκτυο διεφθαρμένων πολιτικών και αστυνομικών. Λίγο πριν τη μεγάλη αποκάλυψη, κουκουλοφόροι εισβάλουν στο σπίτι του και σκοτώνουν όλη την οικογένεια. Ο Στορμ όμως δεν είναι νεκρός, γιατί αν ήταν, η ταινία μας θα είχε τελειώσει εδώ. Μετά από πολύωρο χειρουργείο, η ζωή του ήρωά μας σώζεται αλλά ο ίδιος πέφτει σε κώμα για εφτά ολόκληρα χρόνια, ενώ ο συνάδελφος και φίλος του, Ο'Μάλεϊ, έχει φροντίσει όλα αυτά χρονιά να κρατηθεί μυστική η επιβίωση του Στορμ. Τα νέα δεν αργούν όμως να διαδοθούν και ο αστυνομικός βρίσκεται ξανά στο στόχαστρο των επίδοξων δολοφόνων του. Με τη βοήθεια μιας νοσηλεύτριας θα καταφέρει να κρυφτεί για λίγο καιρό και σιγά σιγά θα ετοιμάσει την εκδίκησή του.
Η πολύ απλή πλοκή είναι από τα ατού τόσο αυτής της ταινίας όσο και γενικότερα των ταινιών δράσης της εποχής. Αδιάφθορος μπάτσος εναντίον διεφθαρμένων και προσωπική εκδίκηση μετά το χαμό της οικογένειάς του. Ε, δεν θέλει πολύ ο θεατής για να στηρίξει τον ήρωα, έστω κι αν αυτός ο ήρωας εμφανίζεται πιο ξύλινος και από τον Πινόκιο.
Μπορεί ο Σιγκάλ και η συμπρωταγωνίστριά του, Κέλι Λε Μπροκ, να δίνουν ρεσιτάλ κακών ερμηνειών, μπορεί το μοντάζ της ταινίας να είναι ελαττωματικό αλλά με κάποιο τρόπο όλο αυτό λειτουργεί και το τελικό αποτέλεσμα είναι διασκεδαστικό. Προφανώς οι σκηνές μάχης είναι το δυνατό σημείο της ταινίας, παρότι δεν είναι πάρα πολλές, αλλά είναι αυτές οι στιγμές που ο Σιγκάλ νιώθει πολύ πιο άνετα μπροστά στην κάμερα και αυτό φαίνεται. Επίσης, στον αντίποδα των κακών Σιγκάλ και ΛεΜπροκ, υπάρχουν οι καλοί καρατερίστες, Γουίλιαμ Σάντλερ και Φρέντερικ Κόφιν, για να ανεβάσουν το μέσο όρο.
Από εδώ και πέρα, για περίπου μια εφταετία, ο Σιγκάλ είναι ένας μεγάλος χολιγουντιανός αστέρας. Το Hard to Kill έπαιξε το ρόλο του σε αυτό και μπορώ να καταλάβω τους λόγους, έστω κι αν δε μπορώ να καταλάβω τους λόγους που ο Σιγκάλ έγινε τόσο μεγάλο όνομα, τόσο που να εξαργυρώνει ακόμα και σήμερα εκείνη τη χρυσή του εφταετία (άντε δεκαετία). Έχει μια μαγνητική παρουσία στην οθόνη αλλά είναι τόσο άκαμπτος, που ανά διαστήματα σου προκαλεί εκνευρισμό ενώ και το αϊκίντο, του οποίου προβάλλεται ως ο πρώτος Δυτικός που του επιτράπηκε να εξάγει την τέχνη από την Ιαπωνία, δεν είναι και η πιο "κινηματογραφική" πολεμική τέχνη. Το Hard to Kill όμως παρά τα ελαττώματά του είναι μια ταινία που μπορείς να προτείνεις σε μια συγκεκριμένη μερίδα κοινού, που είναι μεγαλωμένη στις δεκαετίες 1980-'90 και μπορεί να κατανοήσει το γενικότερο πλαίσιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου