Είδος: Δράσης, Θρίλερ
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Όπως και να 'χει, το φιλμ τα πήγε μια χαρά στα ταμεία και τρία χρόνια μετά ακολούθησε μια ακόμα ταινία, με μεγαλύτερες εισπράξεις. Μετά τον Λευκό Οίκο, σειρά είχε το Λονδίνο και οι παγκόσμιοι ηγέτες που βρίσκοντας εκεί για την κηδεία του Άγγλου πρωθυπουργού, ο οποίος βρέθηκε νεκρός υπό μυστήριες συνθήκες. Ο Μπάνινγκ βρίσκεται εκεί, συνοδεία του Αμερικανού Προέδρου και προσπαθεί να τον οδηγήσει σε ασφαλές μέρος, τη στιγμή που ολόκληρο το Λονδίνο καταρρέει μετά από την τρομοκρατική επίθεση, εκ της Υεμένης αυτή τη φορά, οργανωμένη από λαθρέμπορο όπλων που πριν λίγα χρόνια έχασε το γιο του σε χτύπημα των Αμερικανών και των συμμάχων τους. Προσωπική υπόθεση λοιπόν, που στοχεύει στους ηγέτες ολόκληρου του Δυτικού κόσμου, για αντίποινα.
Στο Angel Has Fallen, ο Μάικ Μπάνινγκ γίνεται επιτέλους λίγο πιο ανθρώπινος και συμπαθής και από αυτό και μόνο, η ταινία με κερδίζει από τα πρώτα λεπτά. Βάλε κι ότι επιλέγει να χρησιμοποιήσει έναν εχθρό εκ των έσω και δεν καταφεύγει σε Ισλαμιστές, Βορειοκορεάτες κλπ. Βάλε και την b movie αισθητική που επιλέγει ο σκηνοθέτης, Ρικ Ρόμαν Γόου. Βάλε και τον Νικ Νόλτε στο ρόλο του ημίτρελου πατέρα του Μπάνινγκ, πράγμα που μας δείχνει ότι έστω και για λίγο η ταινία προσπαθεί να μην τα πάρει όλα στα σοβαρά όπως οι προηγούμενες δύο. Βάλε και τις πιο πειστικές, μέσα στο πνεύμα της ταινίας, ερμηνείες των κύριων ρόλων (Ντάνι Χιούστον, Τιμ Μπλέικ Νέλσον και φυσικά Μπάτλερ, Νόλτε και στο λίγο χρόνο που έχει ο Φρίμαν). Τι άλλο να βάλεις για να δεις ότι αυτή είναι μια πραγματικά διασκεδαστική, καλή "κακή" ταινία.
"Η χειρότερή μου είναι οι ταινίες αυτού του ύφους, όπως και το Olympus Has Fallen, να παίρνουν τον εαυτό τους στα σοβαρά. Αυτό ήταν κι ένα από τα βασικά μου θέματα με την βγαλμένη από τη δεκαετία του 1990 αυτή περιπέτεια, που έβαλε τον συμπαθή Αυστραλό, Τζέραλντ Μπάτλερ, σε ρόλου Αμερικάνου υπέρ - κομάντο!"
Όταν το 2013 παρακολούθησα το Olympus Has Fallen με τίποτα δεν είχα φανταστεί ότι είχα μπροστά μου μια μελλοντική σειρά ταινιών. Μια σειρά ταινιών βγαλμένη από μια πρώτη ταινία, η οποία νοσταλγούσε την εποχή της δεκαετίας του 1990 και είχε διάθεση για πολιτική και μιλιταριστική προπαγάνδα, δοσμένη μέσα από τη λογική του Πολύ Σκληρός Για να Πεθάνει. Δε σας κρύβω μάλιστα ότι στην πρώτη προβολή της ταινίας το 2013 απλώς τη σταμάτησα στα σαράντα περίπου λεπτά, καθώς όλοι φαίνονταν να παίρνουν πολύ σοβαρά το ρόλο τους. Δεν είχα ποτέ πρόβλημα στην παρακολούθηση παρόμοιων ταινιών αλλά έπρεπε πάντα να πληρούν δύο βασικές προϋποθέσεις. Η μία ήταν να είναι γυρισμένες τη δεκαετία του 1980 , άντε του 1990, γιατί εκείνη την εποχή υπήρχε μια γενικότερη αφέλεια στην προσέγγιση των ταινιών του είδους, η οποία δεν ήταν επιτηδευμένη. Έπρεπε να φτιάξουν κάποιες ταινίες κατά παραγγελία της κυβέρνησης και το κάνανε με τόσο φανερό τρόπο, που η προπαγάνδα δε σε απασχολούσε, γιατί στην ουσία δε μπορούσε να σε αγγίξει με τον τρόπο που παρουσιάζονταν. Μην ανησυχείτε, η καλά δουλεμένη προπαγάνδα (η σωστή!) και ο τρόπος να περάσει το Χόλιγουντ τα μηνύματα που θέλουν τα αφεντικά, υπάρχει σε πολύ πιο αξιόλογες ταινίες και περνά στο θεατή με πολύ πιο "ύπουλο" τρόπο. Συνεχίζω λοιπόν με τη δεύτερη προϋπόθεση που θέλω να πληρούν οι ταινίες δράσης με πατριωτικές προεκτάσεις. Η δεύτερη λοιπόν προϋπόθεση είναι η ταινία να μην παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό της. Όταν η ταινία πληρεί και τις δύο προϋποθέσεις τότε τα πράγματα είναι τέλεια.
Η χειρότερή μου είναι οι ταινίες αυτού του ύφους, όπως και το Olympus Has Fallen, να παίρνουν τον εαυτό τους στα σοβαρά. Αυτό ήταν κι ένα από τα βασικά μου θέματα με την βγαλμένη από τη δεκαετία του 1990 αυτή περιπέτεια, που έβαλε τον συμπαθή Αυστραλό, Τζέραλντ Μπάτλερ, σε ρόλου Αμερικάνου υπέρ - κομάντο! Υπάρχει ωστόσο ένα ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα για μένα, το οποίο συνειδητοποίησα στη δεύτερη προβολή (ολόκληρης αυτή τη φορά) της ταινίας. Ο χαρακτήρας που υποδύεται ο Μπάτλερ είναι ένας αντιπαθητικός τύπος. Είναι ένας τύπος που ηδονίζεται στη θέα του θανάτου. Ένας τύπος που δεν σκοτώνει απλώς για να σώσει την κατάσταση αλλά που φαίνεται, ειδικά στις δύο πρώτες ταινίες, ότι του αρέσει να το παρακάνει, μαχαιρώνοντας ξανά και ξανά τους αντιπάλους, ενώ φροντίζει να πετάξει και την ατάκα του στο τέλος.
Στην πρώτη ταινία ο πράκτορας Μάικ Μπάνινγκ, αφού έχει αποσυρθεί από τη φύλαξη του Προέδρου, μετά από ένα ατυχές γεγονός που κόστισε το θάνατο της πρώτης κυρίας, αναγκάζεται να επιστρέψει στον Λευκό Οίκο, όταν αυτός καταλαμβάνεται από τρομοκράτες. Οι τρομοκράτες φυσικά δεν είναι Ρώσοι σήμερα αλλά Βορειοκορεάτες και ο Μπάνινγκ θα τους φάει λάχανο μέχρι να φτάσει στον Πρόεδρο και να τον απελευθερώσει.
Διασκεδαστική ταινία; Προφανώς για μεγάλη μερίδα του κοινού. Καλογυρισμένη θα έλεγα εγώ, με τον Φουκουά να σκηνοθετεί μια χαρά τη δράση αλλά στους υπόλοιπους τομείς η ταινία ήταν μια απογοήτευση για μένα. Οι ερμηνείες είναι κατώτερες στην πλειοψηφία τους από αυτό που απαιτείται για το είδος ενώ οι χαρακτήρες φαίνεται να μην απασχόλησαν κανέναν από τους δημιουργούς. Ούτε καν ο ίδιος ο πρωταγωνιστής δεν έχει ρόλο της προκοπής. Ο Άαρον Έκχαρτ σαν Πρόεδρος παίζει ένα ρόλο που δεν του πάει καθόλου, ενώ ίσως ο πιο αξιοπρεπής είναι ο Μόργκαν Φρίμαν, μαζί με τον τύπο που υποδύεται τον αρχηγό των τρομοκρατών.
Όπως και να 'χει, το φιλμ τα πήγε μια χαρά στα ταμεία και τρία χρόνια μετά ακολούθησε μια ακόμα ταινία, με μεγαλύτερες εισπράξεις. Μετά τον Λευκό Οίκο, σειρά είχε το Λονδίνο και οι παγκόσμιοι ηγέτες που βρίσκοντας εκεί για την κηδεία του Άγγλου πρωθυπουργού, ο οποίος βρέθηκε νεκρός υπό μυστήριες συνθήκες. Ο Μπάνινγκ βρίσκεται εκεί, συνοδεία του Αμερικανού Προέδρου και προσπαθεί να τον οδηγήσει σε ασφαλές μέρος, τη στιγμή που ολόκληρο το Λονδίνο καταρρέει μετά από την τρομοκρατική επίθεση, εκ της Υεμένης αυτή τη φορά, οργανωμένη από λαθρέμπορο όπλων που πριν λίγα χρόνια έχασε το γιο του σε χτύπημα των Αμερικανών και των συμμάχων τους. Προσωπική υπόθεση λοιπόν, που στοχεύει στους ηγέτες ολόκληρου του Δυτικού κόσμου, για αντίποινα.
Εδώ ο Φουκουά δίνει τη σκυτάλη στον Ιρανό σκηνοθέτη, Μπάμπακ Νάτζαφι, ο οποίος χειρίζεται λίγο διαφορετικά το οπτικό κομμάτι της ταινίας. Λίγο πιο μουντά τα χρώματα και λίγο πιο συγκρατημένη δράση, όμως με πάντα μέτριες ερμηνείες κι έναν Μπάνινγκ που συνεχίζει να μου είναι αντιπαθής όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε. Εξακολουθεί να θέλει να μην αφήσει κανέναν ζωντανό, φροντίζοντας να σκοτώνει με μανία όποιον βρίσκει μπροστά του. Το έχει πάρει εντελώς προσωπικά και δεν βλέπω το λόγο. Όπως και στην πρώτη ταινία, έτσι κι εδώ, το σενάριο δε φροντίζει να δείξει κάτι που να δικαιολογεί τη συμπεριφορά του, παρά φροντίζει να τον παρουσιάσει απλώς σαν έναν υπερπατριώτη, που τρελαίνεται στη θέα αυτών που θέλουν να βλάψουν τον Πρόεδρό του.
Ο Νάτζαφι θέλει να εντυπωσιάσει με μια φορτωμένη ψηφιακές εκρήξεις σκηνή επίθεσης στο Λονδίνο και δεν τα πάει άσχημα μέχρι εκεί. Δεν σκηνοθετεί άσχημα τη δράση αλλά δεν έχει τη ζωντάνια που έδινε ο Φουκουά, ο οποίος έχει σαφώς καλύτερα το είδος. Δε μπορώ ωστόσο να μην αναφέρω την πολύ καλή σκηνή της εισβολής του Μπάνινγκ στην Αμερικανική πρεσβεία, με ένα πολύ καλό μονοπλάνο. Με μικρή διαφορά, το "Λονδίνο..." εμφανίζεται λίγο κατώτερο από το πρώτο φιλμ της σειράς αλλά είναι αυτό που απέφερε το μεγαλύτερο κέρδος στους παραγωγούς, πράγμα που μας οδήγησε στην τρίτη και πιο συμπαθητική και διασκεδαστική ταινία της σειράς.
Στο Angel Has Fallen, ο Μάικ Μπάνινγκ γίνεται επιτέλους λίγο πιο ανθρώπινος και συμπαθής και από αυτό και μόνο, η ταινία με κερδίζει από τα πρώτα λεπτά. Βάλε κι ότι επιλέγει να χρησιμοποιήσει έναν εχθρό εκ των έσω και δεν καταφεύγει σε Ισλαμιστές, Βορειοκορεάτες κλπ. Βάλε και την b movie αισθητική που επιλέγει ο σκηνοθέτης, Ρικ Ρόμαν Γόου. Βάλε και τον Νικ Νόλτε στο ρόλο του ημίτρελου πατέρα του Μπάνινγκ, πράγμα που μας δείχνει ότι έστω και για λίγο η ταινία προσπαθεί να μην τα πάρει όλα στα σοβαρά όπως οι προηγούμενες δύο. Βάλε και τις πιο πειστικές, μέσα στο πνεύμα της ταινίας, ερμηνείες των κύριων ρόλων (Ντάνι Χιούστον, Τιμ Μπλέικ Νέλσον και φυσικά Μπάτλερ, Νόλτε και στο λίγο χρόνο που έχει ο Φρίμαν). Τι άλλο να βάλεις για να δεις ότι αυτή είναι μια πραγματικά διασκεδαστική, καλή "κακή" ταινία.
Εδώ ο Μπάνινγκ γίνεται φυγάς, καθώς κατηγορείται για την απόπειρα δολοφονίας του Προέδρου, που πια υποδύεται ο Φρίμαν, παίρνοντας προαγωγή μετά τις δύο πρώτες ταινίες. Ο ήρωας γίνεται φυγάς και προσπαθεί να αποδείξει την πλεκτάνη εις βάρος του, ξεσκεπάζοντας αυτούς που κρύβονται από πίσω.
Ο προϋπολογισμός της ταινίας είναι σχεδόν ο μισός σε σύγκριση με το Olympus Has Fallen και παρότι αυτό είναι φανερό κυρίως όταν γίνεται χρήση ψηφιακών εφέ, δεν κοστίζει στην ταινία τίποτα. Ίσα- ίσα, της δίνει αυτόν τον αέρα b movie που έλειπε από τη σειρά και που της ταιριάζει απόλυτα.
Ίσως αν και τα δύο πρώτα φιλμς επέλεγαν την προσέγγιση της τελευταίας ταινίας να μιλάγαμε για μια σειρά ταινιών που θα μπορούσα να παρακολουθήσω με μεγαλύτερη ευκολία. Λίγο η μιλιταριστική και πολιτική προπαγάνδα, λίγο το "αλύγιστο" του πρωταγωνιστή στις δύο πρώτες ταινίες, η συγκεκριμένη σειρά δεν με κέρδισε ποτέ. Θετικότερη η τελευταία εντύπωση αλλά πάντα μιλάμε για σχετικά κακές ταινίες, με τη διαφορά ότι η τελευταία το γνωρίζει και προχωράει με μεγαλύτερη άνεση.
Olympus... 
London... 
Angel.... 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου