Είδος: Κινούμενα σχέδια, Κωμωδία
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Ας προσπαθήσουμε να τα βάλουμε σε μία λογική σειρά κι ας δούμε τα πράγματα όσο μπορούμε πιο καθαρά, για να οδηγηθούμε σε ένα, όσο γίνεται, λογικό συμπέρασμα, γύρω από αυτό το απόλυτο περίεργο δημιούργημα.
Ακόμα κι αν βρίσκαμε περισσότερα καλά πράγματα στο φιλμ, δυστυχώς το απίστευτα κακό χιούμορ που επιλέγει για ακόμα μια φορά ο Σάντλερ, ενώ δεν τον θεωρώ κακό κωμικό, ούτε κακό ηθοποιό, διαλύει τα πάντα. Τα αστεία με τα εθνικά στερεότυπα, την τριχοφυΐα σε ανεπιθύμητα μέρη, τους παραπληγικούς, τους ανθρώπους που δεν το μέσο IQ άλλα ίσως λίγο χαμηλότερο, δεν μπορώ να καταλάβω τι δουλεία έχουν σε μια τέτοια ταινία, που αν επιθυμεί να ακολουθήσει αυτό το δρόμο, δε θα προκαλούσε κανένα θέμα στους θεατές, αφού εύκολα ξεσκαρτάρεις ποιους επιθυμείς να έχεις κοντά σου και ποιους όχι. Αντίθετα, η ταινία φαίνεται να μην αποφασίζει να ακολουθήσει αυτόν τον προκλητικό δρόμο ξεκάθαρα αλλά να το ανακατεύει πολλές φορές με πιο ήπιους τόνους και κοινωνικά μηνύματα βγαλμένα από άλλη ταινία. Το φινάλε είναι μια εντελώς διαφορετική ταινία, που σχεδόν γίνεται συγκινητική (μπορώ να κατανοήσω ακόμα και τον τρόπο που παρουσιάζει το εμπορικό κέντρο) αλλά πως να ξεπεράσεις όλο αυτό το πράγμα που έχεις δει τα προηγούμενα σχεδόν πενήντα λεπτά;
"Περίεργη ταινία! Το πολύ καλό κινούμενο σχέδιο, η γιορτινή ατμόσφαιρα που προσδίδει πολλές φορές τόσο επιτυχημένα η εικόνα, έρχονται σε τρομερή αντιδιαστολή με την πολύ παράξενη αίσθηση του χιούμορ που έχει ο Σάντλερ!"
 |
ΟΚΤΩ ΤΡΕΛΕΣ ΝΥΧΤΕΣ
Σκηνοθεσία:Seth Kearsley
Σενάριο:Brooks Arthur,
Allen Covert,Brad Isaacs, Adam Sandler
Παίζουν:Adam Sandler,
Rob Schneider,Jackie Sandler |
Ο Άνταμ Σάντλερ το 2002 βρίσκεται σε μια αρκετά καλή φάση της καριέρας του και κάνει την έκπληξη, αποφασίζοντας να εκτελέσει χρέη παραγωγού και πρωταγωνιστή σε μια ταινία κινουμένων σχεδίων, για όλη την οικογένεια, με γιορτινό θέμα! Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζαν οι περισσότεροι από τους γονείς που πήγαν τα πιτσιρίκια τους να παρακολουθήσουν την ταινία εν αγνοία τους, όταν συνειδητοποίησαν ότι το φιλμ δεν προσφέρετε και τόσο για οικογενειακή διασκέδαση.
Η ταινία ακολουθεί την πορεία του Ντέιβι Στόουν, αλκοολικού με ποινικό μητρώο, ο οποίος μετά το τελευταίο ξέσπασμά του, υποχρεώνεται από τον δικαστή της πόλης σε οκτώ ημέρες κοινωνικής εργασίας. Υποχρέωση του Ντέιβι είναι να βοηθά έναν ηλικιωμένο τυπάκο, με το όνομα Γουάιτι, στα καθήκοντά του ως διαιτητής αγώνων μπάσκετ. Ο μίζερος και γκρινιάρης, αλκοολικός Ντέιβι, σε αυτές τις οκτώ ημέρες, που γιορτάζεται παράλληλα η Χανουκά (Εβραϊκή γιορτή) και τα Χριστούγεννα, θα αναθεωρήσει τη στάση του απέναντι στη ζωή και θα δει ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι και πράγματα με τα οποία αξίζει να ασχοληθεί.
Ο Σάντλερ ήθελε να φτιάξει μια ταινία που θα συνδύαζε τα Χριστούγεννα με τη Χανουκά, όντας Εβραίος, και σαν σκέψη ήταν έξυπνη είναι η αλήθεια, παρότι οι δύο αυτές θρησκευτικές γιορτές δεν έχουν σχέση μεταξύ τους πέρα από την, πολλές φορές, ίδια ημερολογιακή περίοδο εορτασμού. Ωστόσο, καλή τη πίστει, δεχόμαστε τις καλές προθέσεις των δημιουργών και πάμε παρακάτω, ελπίζοντας ότι αυτό που θα δούμε θα φανερώνει τουλάχιστον αυτές τις καλές προθέσεις. Κι εδώ που τα λέμε, οι καλές προθέσεις δεν κρύβονται. Υπάρχουν! Το πρόβλημα είναι όμως στον τρόπο προσέγγισης του υλικού και στο απίστευτο σενάριο που από τη μία προσπαθεί να φτιάξει μια ταινία με ενωτικό μήνυμα για δύο μεγάλες θρησκευτικές γιορτές και από την άλλη επιλέγει να βάλει μέσα αστεία με ελάφια που τρώνε ... σκατά και έναν μεθυσμένο που κάνει σεξ με το αμάξι του!
Ας προσπαθήσουμε να τα βάλουμε σε μία λογική σειρά κι ας δούμε τα πράγματα όσο μπορούμε πιο καθαρά, για να οδηγηθούμε σε ένα, όσο γίνεται, λογικό συμπέρασμα, γύρω από αυτό το απόλυτο περίεργο δημιούργημα.
Το καλύτερο πράγμα στο Eight Crazy Nights είναι το πάρα πολύ καλό κινούμενο σχέδιο. Εδώ μιλάμε για τον κλασικό, παλιό, αγαπημένο τρόπο δημιουργίας κινουμένου σχεδίου και όχι για το τρισδιάστατο animation που είχε εισβάλει εκείνη την εποχή παντού κι εκτοπίζει σιγά σιγά το δισδιάστατο "παλιό". Παλιό λοιπόν αγαπημένο κινούμενο σχέδιο και μάλιστα πολύ προσεγμένο, με διάθεση να μιμηθεί την Disney, αφήνοντάς μου την αίσθηση ότι εσκεμμένα κάποιοι χαρακτήρες, ειδικά θηλυκοί, έμοιαζαν έντονα σε χαρακτήρες των ταινιών της Disney, με διάθεση να "πικάρουν" την εταιρεία, χρησιμοποιώντας σχέδια παρόμοια με τα δικά της σε μια παραγωγή που στοχεύει σε πιο ενήλικο κοινό.
[Α, ναι! Σε περίπτωση που δεν το ξεκαθαρίσαμε, ας γίνει τώρα. Η ταινία ΔΕΝ είναι για οικογενειακή θέαση. Δεν πρέπει να τη δείτε με τα παιδιά σας, γιατί υπάρχουν μέσα αστεία σεξουαλικού περιεχομένου, σκατολογικό χιούμορ και άλλες αναφορές που μόνο ενήλικες μπορούν να κατανοήσουν. Το αν θα τις εκτιμήσουν, είναι άλλο θέμα, προσωπικό για τον καθένα σας.]
Το δεύτερο καλύτερο πράγμα της ταινίας είναι οι καλές ερμηνείες! Παρά το κακό σενάριο, τόσο ο Σάντλερ, όσο και οι υπόλοιποι ηθοποιοί, κάνουν καλή δουλειά. Ακόμα και στα μουσικά μέρη, που είναι πολλά, υπάρχει αρκετή ενέργεια αλλά όπως και στο σενάριο υπάρχουν διάλογοι που σε αποσυντονίζουν, ως προς το τι ταινία ακριβώς παρακολουθείς, έτσι συμβαίνει και με τα τραγούδια. Ένα έξυπνο μουσικά κομμάτι προκαλεί εντελώς περίεργα συναισθήματα, που μόνο διπολικός μπορεί να τα κατανοήσει και ψυχολόγος να τα αναλύσει!
Ακόμα κι αν βρίσκαμε περισσότερα καλά πράγματα στο φιλμ, δυστυχώς το απίστευτα κακό χιούμορ που επιλέγει για ακόμα μια φορά ο Σάντλερ, ενώ δεν τον θεωρώ κακό κωμικό, ούτε κακό ηθοποιό, διαλύει τα πάντα. Τα αστεία με τα εθνικά στερεότυπα, την τριχοφυΐα σε ανεπιθύμητα μέρη, τους παραπληγικούς, τους ανθρώπους που δεν το μέσο IQ άλλα ίσως λίγο χαμηλότερο, δεν μπορώ να καταλάβω τι δουλεία έχουν σε μια τέτοια ταινία, που αν επιθυμεί να ακολουθήσει αυτό το δρόμο, δε θα προκαλούσε κανένα θέμα στους θεατές, αφού εύκολα ξεσκαρτάρεις ποιους επιθυμείς να έχεις κοντά σου και ποιους όχι. Αντίθετα, η ταινία φαίνεται να μην αποφασίζει να ακολουθήσει αυτόν τον προκλητικό δρόμο ξεκάθαρα αλλά να το ανακατεύει πολλές φορές με πιο ήπιους τόνους και κοινωνικά μηνύματα βγαλμένα από άλλη ταινία. Το φινάλε είναι μια εντελώς διαφορετική ταινία, που σχεδόν γίνεται συγκινητική (μπορώ να κατανοήσω ακόμα και τον τρόπο που παρουσιάζει το εμπορικό κέντρο) αλλά πως να ξεπεράσεις όλο αυτό το πράγμα που έχεις δει τα προηγούμενα σχεδόν πενήντα λεπτά;
Περίεργη ταινία! Το πολύ καλό κινούμενο σχέδιο, η γιορτινή ατμόσφαιρα που προσδίδει πολλές φορές τόσο επιτυχημένα η εικόνα, έρχονται σε τρομερή αντιδιαστολή με την πολύ παράξενη αίσθηση του χιούμορ που έχει ο Σάντλερ! Τα Χριστούγεννα και η Χανουκά ενώνονται σε αυτό το παράξενο δημιούργημα ... "παράξενα", με τρόπο που δε θα μπορούσε να συλλάβει ξανά το ανθρώπινο μυαλό. Ωστόσο, θα πρότεινα να δείτε την ταινία, μόνο και μόνο για να διαπιστώσετε με τα μάτια σας πόσο περίεργη διαδικασία είναι η προβολή της. Ειλικρινά, ήταν από τις πιο περίεργες στιγμές που έχω βιώσει τελευταία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου