Είδος:Κωμωδία, Περιπέτεια,Δράσης, Κόμικ
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Η δημιουργία της Πράσινης Σφήκας γίνεται το 1936 από τους ραδιοφωνικούς παραγωγούς Τζορτζ Τρεντλ και Φραν Στράικερ. Οι δυο τους στήνουν την ιστορία του Μπριτ Ριντ, εκατομμυριούχου εκδότη της εφημερίδας Ημερήσιος Φρουρός, ο οποίος τη νύχτα γίνεται μασκοφόρος εκδικητής και με τη βοήθεια του Κέιτο, του Ιάπωνα βοηθού του, αστέρι των πολεμικών τεχνών, πολεμούν το έγκλημα. Η Πράσινη Σφήκα γίνεται ραδιοφωνικό σίριαλ, αργότερα περνά στα κόμιξ, ενώ μεγάλη φήμη αποκτά με την τηλεοπτική σειρά του 1966, με τον Βαν Γουίλιαμς στο ρόλο του Ριντ και τον θρυλικό Μπρους Λι στο ρόλο του Κέιτο να κλέβει την παράσταση. Τα επόμενα χρόνια θα υπάρξουν κι άλλες εκδοχές του ήρωα, κυρίως στα κόμικς ενώ το 2011 και μετά από πολλά χρόνια άκαρπων προσπαθειών έρχεται η στιγμή της κινηματογραφικής μεταφοράς.
"Ο Ρόγκεν θέλει να κάνει κωμωδία, ο Γκοντρί όχι ακριβώς κι έτσι λοιπόν αυτό που βγαίνει είναι ένα φιλμ χωρίς χαρακτήρα. Μια ταινία που θέλει να δώσει βάρος στην ιστορία του ήρωα αλλά το ξεχνάει πριν προλάβει να το χτίσει, μια ταινία που προσπαθεί να γίνει ταινία δράσης αλλά η προσπάθεια δεν είναι αρκετή."
 |
Η ΠΡΑΣΙΝΗ ΣΦΗΚΑ
Σκηνοθεσία:Michel Gondry
Σενάριο:Seth Rogen,Evan Goldberg
Παίζουν:Seth Rogen,Jay Chou,
Christoph Waltz |
Υπάρχει ένα τεράστιο πρόβλημα με το χρόνο κι αυτό είναι ότι δεν είναι ποτέ αρκετός! Θέλω πάρα πολύ να πηγαίνω στον κινηματογράφο πιο συχνά αλλά ο καταραμένος χρόνος και η ανάγκη να προλάβεις... γενικά, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια. Ο τελευταίος χρόνος λοιπόν και οι υποχρεώσεις δεν βοηθούν τις επισκέψεις μου στη σκοτεινή αίθουσα. Τη θέση της έχει πάρει το Netflix και τα διάφορα καλούδια ή "κακούδια" που έχει να προσφέρει. Έχω παρακολουθήσει αρκετά καλές σειρές, έχω δει επεισόδια από κακές σειρές, είδα καλά stand ups (ίσως το μεγάλο μου κόλλημα από ότι μπορείς να βρεις στο Netflix) και είδα και αρκετές ταινίες. Φυσικά, τις περισσότερες φορές το μάτι μου πέφτει πάνω στις παλιότερες παραγωγές ή σε εντελώς άγνωστες παραγωγές. Ταινίες από τη δεκαετία του 1980, του 1990 και του 2000 υπάρχουν στην πλατφόρμα, χωρίς ουσία πολλές φορές αλλά γιατί προφανώς είναι φθηνές και βοηθούν το Netflix να γεμίσει το περιέχομενό του. Δεν είναι πάντα κακό αυτό, γιατί ανακαλύπτεις ταινίες που παίζονταν για χρόνια στην τηλεόραση, πάντα έλεγες ότι θα τις δεις, συνήθως το ξέχναγες ή δεν προλάβαινες ή ήταν πια αργά για να αντέξεις τις συνεχόμενες διακοπές για διαφημίσεις και πάει λέγοντας. Βρήκα λοιπόν και αρκετές από αυτές στο Netflix και άλλες άξιζαν την αναζήτηση, άλλες όχι. Επίσης στο Netflix πέφτεις πάνω σε ταινίες που έχεις δει, έχεις ψιλοξεχάσει ακόμα και ότι υπήρχαν και σου δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία. Μια από αυτές είναι το The Green Hornet του εξαιρετικού Μισέλ Γκοντρί, με πρωταγωνιστές τους ταλαντούχους Σεθ Ρόγκεν, Κριστόφ Βαλτζ και Κάμερον Ντίαζ. Σημαίνει αυτό ότι έχουμε και μια καλή ταινία; Όχι.
Η δημιουργία της Πράσινης Σφήκας γίνεται το 1936 από τους ραδιοφωνικούς παραγωγούς Τζορτζ Τρεντλ και Φραν Στράικερ. Οι δυο τους στήνουν την ιστορία του Μπριτ Ριντ, εκατομμυριούχου εκδότη της εφημερίδας Ημερήσιος Φρουρός, ο οποίος τη νύχτα γίνεται μασκοφόρος εκδικητής και με τη βοήθεια του Κέιτο, του Ιάπωνα βοηθού του, αστέρι των πολεμικών τεχνών, πολεμούν το έγκλημα. Η Πράσινη Σφήκα γίνεται ραδιοφωνικό σίριαλ, αργότερα περνά στα κόμιξ, ενώ μεγάλη φήμη αποκτά με την τηλεοπτική σειρά του 1966, με τον Βαν Γουίλιαμς στο ρόλο του Ριντ και τον θρυλικό Μπρους Λι στο ρόλο του Κέιτο να κλέβει την παράσταση. Τα επόμενα χρόνια θα υπάρξουν κι άλλες εκδοχές του ήρωα, κυρίως στα κόμικς ενώ το 2011 και μετά από πολλά χρόνια άκαρπων προσπαθειών έρχεται η στιγμή της κινηματογραφικής μεταφοράς.
Το σενάριο των Ρόγκεν και Γκόλντμπεργκ δίνει διαστάσεις κωμωδίας, στα όρια της παρωδίας, στην ταινία, πράγμα όχι απαραίτητα κακό αλλά φανερά αταίριαστο με τον ήρωα αλλά και τον σκηνοθέτη, Μισέλ Γκοντρί. Ο Ρόγκεν θέλει να κάνει κωμωδία, ο Γκοντρί όχι ακριβώς κι έτσι λοιπόν αυτό που βγαίνει είναι ένα φιλμ χωρίς χαρακτήρα. Μια ταινία που θέλει να δώσει βάρος στην ιστορία του ήρωα αλλά το ξεχνάει πριν προλάβει να το χτίσει, μια ταινία που προσπαθεί να γίνει ταινία δράσης αλλά η προσπάθεια δεν είναι αρκετή.
Η ιστορία θέλει τον κακομαθημένο Μπριτ Ριντ να βρίσκεται μετά το θάνατο του πατέρα του, εκδότη του Ημερήσιου Φύλακα, εκτεθειμένος και αναγκασμένος να αναλάβει τις ευθύνες του, παίρνοντας το βάρος της εφημερίδας στις πλάτες του. Τυχαία γεγονότα τον φέρνουν μπροστά στην ανακάλυψη της δολοφονίας του πατέρα του από έναν νέο μαφιόζο που κυκλοφορεί στην πόλη. Κλειδί στην απόφαση του Ριντ να κάνει κάτι αποτελεί ο Κέιτο, μηχανικός και υπεύθυνος για διάφορα πράγματα στη βίλα του πατέρα του. Ο Κέιτο εκτός από ιδιοφυής μηχανικός και εφευρέτης είναι και γνώστης των πολεμικών τεχνών. Όταν ο Μπριτ τον βλέπει σε δράση τον πείθει να πάρουν το νόμο στα χέρια τους και να γυρίζουν τα βράδια ως μασκοφόροι, καθαρίζοντας την πόλη και προσπαθώντας να φτάσουν στον μαφιόζο που εκτέλεσε τον πατέρα του.
 |
| © 2010 - Sony Pictures, Inc. |
Ούτε θαυμαστής της Σφήκας είμαι, ούτε πολλά πράγματα γνωρίζω για το συγκεκριμένο δημιούργημα. Είναι ωστόσο φανερό ότι για να μιλήσει στο κοινό του σήμερα χρειαζόταν μεγάλη ανανέωση και εντελώς διαφορετική προσέγγιση ή επιστροφή στις ρίζες, όπως συνέβη με έναν άλλο μασκοφόρο ήρωα εκείνης της εποχής στην κινηματογραφική του εκδοχή, τον Άνθρωπο Σκιά. Εδώ παίρνεται η απόφαση ο ήρωας όχι μόνο να εκμοντερνιστεί αλλά και να γίνει αρκετά κωμικός. Βρισκόμαστε όμως πάντα στη μέση. Ο Γκοντρί θέλει να εκμοντερνίσει όμως δεν μας πείθει ότι το κάνει με την καρδιά του αλλά πιο πολύ για να δικαιολογήσει την πληρωμή του. Ο Ρόγκεν θέλει να κάνει πλάκα και το κάνει, αρκετές φορές πετυχημένα αλλά άστοχα με βάση το φιλμ και τον χαρακτήρα που πρέπει να υποστηρίξει. Ο Κριστόφ Βαλτζ είναι στη φάση που σχεδόν έχει τυποποιηθεί ο ρόλος του στο Χόλιγουντ και παίζει έναν ξενόφερτο κακό, κωμικά όμως εδώ. Ο Τζέι Τσου δεν ήταν και η καλύτερη επιλογή σε ένα ρόλο που έκανε γνωστό τον Μπρους Λι ενώ η Κάμερον Ντίαζ... υπάρχει στο φιλμ.
Ταινία που δε μπορείς να προτείνεις σε κάποιον. Μερικές καλές σκηνές δράσης, στιγμές καλού χιούμορ αλλά συνολικά ένα απρόσωπο, χωρίς ξεκάθαρο στιλ φιλμ που θα έπρεπε ή να έχει διαλέξει διαφορετικό σκηνοθέτη ή διαφορετικό πρωταγωνιστή. Με λίγα λόγια, ή καν' το όπως ο Μπάτμαν του 1966 και άσε την κωμωδία να ξεφύγει ή δες το εντελώς σοβαρά και παρουσίασε έναν νουάρ ήρωα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου