Είδος: Φαντασίας, Δράσης, Κόμικ
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Μόλις έντεκα χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση στις σελίδες των κόμιξ, ο Hellboy, μεταπηδά στη μεγάλη οθόνη. Το 1993 δημιούργησε τον χαρακτήρα ο Μάικ Μινιόλα και εκδόθηκαν οι πρώτες ιστορίες του από την Dark Horse Comics μετά την απόρριψη του χαρακτήρα από την DC, η οποία προτίμησε να μην εμπλακεί με έναν ήρωα που το όνομά του ξεκινά με τη λέξη "κόλαση" (hell). Ο Μινιόλα απευθύνεται στην Dark Horse και τα υπόλοιπα είναι ιστορία, με το Hellboy να αποτελεί πλέον έναν από τους δυνατότερους τίτλους της εταιρείας.
Η ιστορία μας ξεκινά πίσω στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μια παγανιστική τελετή των Ναζί, η οποίοι συνεργάζονται με τον διαβολικό Ρασπούτιν, τον περίφημο Ρώσο μυστικιστή, που συναντάμε ζωντανό εδώ, τριάντα χρόνια σχεδόν μετά τον επίσημο θάνατό του. Αμερικανοί στρατιώτες κι ένας καθηγητής, μελετητής του μεταφυσικού, βρίσκονται στο σημείο όπου πρόκειται να τελεστεί το μυστήριο, που σκοπό έχει το άνοιγμα μιας πύλης που θα φέρει στη Γη πλάσματα από έναν άλλο κόσμο, ικανά να βοηθήσουν το τρίτο Ράιχ να κερδίσει τον πόλεμο. Τη στιγμή που ο Ρασπούτιν ανοίγει την πύλη, οι Αμερικανοί επιτίθενται, κατατροπώνουν τους Γερμανούς, ο Ρασπούτιν χάνεται και φαινομενικά όλα έχουν τελειώσει. Ένα μωρό δαίμονας όμως έχει περάσει την πύλη και ο καθηγητής Μπρούτενχολμ θα το μαζέψει και θα του σώσει τη ζωή. Εξήντα χρόνια μετά, ο Μπρούτενχολμ είναι επικεφαλής μιας μυστικής ομάδας του FBI, με σκοπό να προστατεύει τον κόσμο από μεταφυσικές απειλές. Ο δαίμονας, Hellboy ή Κόκκινος, όπως τον αποκαλούν τα μέλη της ομάδας, αποτελεί την πρώτη γραμμή άμυνας και μαζί με ένα άλλο αλλόκοτο πλάσμα, τον Αβραάμ Σάπιεν, συνεργάζονται εναντίον των απειλών που κατά καιρούς καλείται να αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα. Η μεγαλύτερη απειλή εμφανίζεται όταν ο Ρασπούτιν επιστρέφει από τους νεκρούς και επιχειρεί να φέρει σε πέρας το παλιό του σχέδιο.
Σκοτεινό, θεαματικό και αστείο, το Hellboy, αποτελεί ιδανική πρόταση για κάποιον που θέλει να δει κάτι ελαφρώς διαφορετικό στο είδος των υπερηρωικών ταινιών. Η ματιά του Ντελ Τόρο κάνει το φιλμ να ξεχωρίζει και μαζί με το δεύτερο μέρος, που έρχεται τέσσερα χρόνια μετά, να αποτελούν μια εναλλακτική πρόταση για τους φίλους τόσο των κόμιξ όσο και γενικότερα της φαντασίας. Εξαιρετική φωτογραφία, όμορφη χρωματική παλέτα και ειδικά εφέ που κρατάνε καλά ακόμα και σήμερα σε γενικές γραμμές αλλά και χρησιμοποίηση πρακτικών εφέ, που πλέον συναντάμε όλο και πιο δύσκολα στις ταινίες. Το σημαντικό είναι ότι ο Μεξικανός σκηνοθέτης δεν εστιάζει τόσο στη δράση, όσο στο χτίσιμο του κόσμου του Hellboy. Αυτό βέβαια μπορεί για πολλούς να θεωρηθεί μειονέκτημα, επιτρέψτε μου όμως να το βλέπω διαφορετικά και να προτιμώ ένα φιλμ "φορτωμένο" με πλούσιες εικόνες και φανταστικά πλάσματα παρά ένα φιλμ φορτωμένο με ατελείωτες σκηνές δράσης βασισμένες κυρίως στα ψηφιακά εφέ.
Ο Ρον Πέρλμαν, μεταμορφωμένος, είναι ιδανικός για το ρόλο του Hellboy και δεν είναι τυχαίο ότι αποτέλεσε την πρώτη επιλογή του Ντελ Τόρο αλλά και του ίδιου του Μινιόλα για την ενσάρκωση του δημιουργήματός του. Ο Πέρλμαν δεν αφήνει κανένα περιθώριο σε κανέναν να αμφισβητήσει την καταλληλότητά του για το ρόλο και κάνει τον χαρακτήρα συμπαθή στο κοινό, μέσα από τα ψεγάδια του χαρακτήρα του, επιλέγοντας να τον παρουσιάσει πιο πολύ σαν ένα μεγάλο παιδί, που μέσα σε όλη αυτή την αλλόκοτη ζωή του, καλείται να τα βγάλει πέρα όχι μόνο με τα κάθε λογής τέρατα αλλά και με την καθημερινότητά του, με προβλήματα που δε διαφέρουν πολύ από αυτά που έχει να αντιμετωπίσει ένας έφηβος. Ανεξαρτησία, αντιμαχίες με τον πατέρα, τον καθηγητή, αλλά και ερωτικές ανησυχίες! Ο Τζον Χαρτ πολύ καλός κι εδώ στο ρόλο του καθηγητή και θετού πατέρα του Hellboy, ενώ ο Νταγκ Τζόουνς φορά για άλλη μια φορά μάσκα και υποδύεται το αμφίβιο πλάσμα που ακούει στο όνομα Άβρααμ Σάπιενς, χρόνια πριν υποδυθεί το γνωστότερο αμφίβιο πλάσμα, στο The Shape Of Water! Η αλήθεια είναι ότι την παράσταση κλέβουν τρεις ηθοποιοί στην ταινία. Ο πρωταγωνιστής, Ρον Πέρλμαν, ο Νταγκ Τζόουνς και ο Ρασπούτιν του Κάρελ Ρόντεν είναι αυτοί που εύκολα ξεχωρίζουν, ενώ για το κωμικό του τάιμινγκ διακρίνεται ο Τζέφρι Τάμπορ. Το πρωτοπαλίκαρο του Ρασπούτιν είναι μια μορφή που επίσης σου μένει, παρότι ποτέ δε βλέπουμε το πρόσωπό του αλλά μήπως κι αυτό δεν είναι ένα από τα χαρίσματα του Ντελ Τόρο, το ότι καταφέρνει να φτιάξει χαρακτήρες που σε κερδίζουν χωρίς καν να φανερώνουν το αληθινό τους πρόσωπο και χωρίς να χρειαστεί να μιλήσουν πολλές φορές. Σέλμα Μπλερ και Ρούπερτ Έβανς ακολουθούν, με το γράψιμο των χαρακτήρων τους να μην είναι και το καλύτερο, με τον τελευταίο να μπορεί κάλλιστα να μην υπάρχει καθόλου στο φιλμ, καθώς φαίνεται να βρίσκεται εκεί μόνο για να παίξει τον αντίζηλο στο ειδύλλιο του Hellboy με τη Λιζ, της Σέλμα Μπλερ.
"Μπορεί να μην αποτέλεσε σταθμό για το είδος, μπορεί να μην έφερε τα πάνω κάτω, αλλά το Hellboy αξίζει της προσοχής σας, όπως εξάλλου αξίζει της προσοχής σας κάθε ταινία του Ντελ Τόρο. Λάτρης της ατμόσφαιρας και των ιστοριών που λέγονται κυρίως μέσα από την εικόνα και όχι τόσο από το σενάριο, ο Μεξικανός μας δίνει ένα ακόμα διαφορετικό υπερηρωικό φιλμ μετά το δεύτερο Blade."
 |
HELLBOY:
Ο ΗΡΩΑΣ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ
Σκηνοθεσία:Guillermo del Toro
Σενάριο:Guillermo del Toro,
Peter Briggs
Παίζουν:Ron Perlman,
Doug Jones,Selma Blair |
Το Hellboy υπήρξε η ταινία που με εισήγαγε στον κόσμο του σκοτεινού παραμυθά, Γκιγέρμο Ντελ Τόρο, σε μια εποχή που ρουφούσα οποιαδήποτε ταινία βασισμένη σε κόμικ κυκλοφορούσε, ακόμα κι αν αυτό ήταν το άγνωστο στα μέρη μας δημιούργημα του Μάικ Μινιόλα. Ένας δαίμονας που βρίσκεται στην υπηρεσία της ανθρωπότητας, σκοτεινές δυνάμεις, σατανικοί μάγοι, πλάσματα από άλλους κόσμους και τι περισσότερο θα μπορούσε να ζητήσει ο Ντελ Τόρο για να προσαρμόσει το όραμά του σε χολιγουντιανό υπερθέαμα!
Μόλις έντεκα χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση στις σελίδες των κόμιξ, ο Hellboy, μεταπηδά στη μεγάλη οθόνη. Το 1993 δημιούργησε τον χαρακτήρα ο Μάικ Μινιόλα και εκδόθηκαν οι πρώτες ιστορίες του από την Dark Horse Comics μετά την απόρριψη του χαρακτήρα από την DC, η οποία προτίμησε να μην εμπλακεί με έναν ήρωα που το όνομά του ξεκινά με τη λέξη "κόλαση" (hell). Ο Μινιόλα απευθύνεται στην Dark Horse και τα υπόλοιπα είναι ιστορία, με το Hellboy να αποτελεί πλέον έναν από τους δυνατότερους τίτλους της εταιρείας.
Το 2004 έρχεται η στιγμή για την κινηματογραφική μεταφορά του Hellboy. Το υλικό πέφτει στα ιδανικά χέρια, αυτά του Ντελ Τόρο, και αυτό που προκύπτει είναι μεν μια χολιγουντιανή παραγωγή αλλά με ιδιαίτερες πινελιές, από αυτές που μόνο δημιουργοί της αξίας του Ντελ Τόρο μπορούν να δώσουν, έστω και μέσα από τα στάνταρς που θέτουν οι Αμερικανικές εταιρείες παραγωγής. Ακόμα μεγαλύτερη ελευθερία αποκτά ο Ντελ Τόρο στο δεύτερο μέρος του Hellboy, τέσσερα χρόνια μετά, ερχόμενος από τον θρίαμβο του Λαβύρινθου Του Πάνα και τα βραβεία που σάρωσε η κορυφαία δημιουργία του. Αυτά όμως θα τα συζητήσουμε σε μελλοντικό κείμενο. Για την ώρα επιστρέφουμε στο 2004 και το πρώτο φιλμ του Hellboy.
Η ιστορία μας ξεκινά πίσω στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μια παγανιστική τελετή των Ναζί, η οποίοι συνεργάζονται με τον διαβολικό Ρασπούτιν, τον περίφημο Ρώσο μυστικιστή, που συναντάμε ζωντανό εδώ, τριάντα χρόνια σχεδόν μετά τον επίσημο θάνατό του. Αμερικανοί στρατιώτες κι ένας καθηγητής, μελετητής του μεταφυσικού, βρίσκονται στο σημείο όπου πρόκειται να τελεστεί το μυστήριο, που σκοπό έχει το άνοιγμα μιας πύλης που θα φέρει στη Γη πλάσματα από έναν άλλο κόσμο, ικανά να βοηθήσουν το τρίτο Ράιχ να κερδίσει τον πόλεμο. Τη στιγμή που ο Ρασπούτιν ανοίγει την πύλη, οι Αμερικανοί επιτίθενται, κατατροπώνουν τους Γερμανούς, ο Ρασπούτιν χάνεται και φαινομενικά όλα έχουν τελειώσει. Ένα μωρό δαίμονας όμως έχει περάσει την πύλη και ο καθηγητής Μπρούτενχολμ θα το μαζέψει και θα του σώσει τη ζωή. Εξήντα χρόνια μετά, ο Μπρούτενχολμ είναι επικεφαλής μιας μυστικής ομάδας του FBI, με σκοπό να προστατεύει τον κόσμο από μεταφυσικές απειλές. Ο δαίμονας, Hellboy ή Κόκκινος, όπως τον αποκαλούν τα μέλη της ομάδας, αποτελεί την πρώτη γραμμή άμυνας και μαζί με ένα άλλο αλλόκοτο πλάσμα, τον Αβραάμ Σάπιεν, συνεργάζονται εναντίον των απειλών που κατά καιρούς καλείται να αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα. Η μεγαλύτερη απειλή εμφανίζεται όταν ο Ρασπούτιν επιστρέφει από τους νεκρούς και επιχειρεί να φέρει σε πέρας το παλιό του σχέδιο.
Σκοτεινό, θεαματικό και αστείο, το Hellboy, αποτελεί ιδανική πρόταση για κάποιον που θέλει να δει κάτι ελαφρώς διαφορετικό στο είδος των υπερηρωικών ταινιών. Η ματιά του Ντελ Τόρο κάνει το φιλμ να ξεχωρίζει και μαζί με το δεύτερο μέρος, που έρχεται τέσσερα χρόνια μετά, να αποτελούν μια εναλλακτική πρόταση για τους φίλους τόσο των κόμιξ όσο και γενικότερα της φαντασίας. Εξαιρετική φωτογραφία, όμορφη χρωματική παλέτα και ειδικά εφέ που κρατάνε καλά ακόμα και σήμερα σε γενικές γραμμές αλλά και χρησιμοποίηση πρακτικών εφέ, που πλέον συναντάμε όλο και πιο δύσκολα στις ταινίες. Το σημαντικό είναι ότι ο Μεξικανός σκηνοθέτης δεν εστιάζει τόσο στη δράση, όσο στο χτίσιμο του κόσμου του Hellboy. Αυτό βέβαια μπορεί για πολλούς να θεωρηθεί μειονέκτημα, επιτρέψτε μου όμως να το βλέπω διαφορετικά και να προτιμώ ένα φιλμ "φορτωμένο" με πλούσιες εικόνες και φανταστικά πλάσματα παρά ένα φιλμ φορτωμένο με ατελείωτες σκηνές δράσης βασισμένες κυρίως στα ψηφιακά εφέ.
Ο Ρον Πέρλμαν, μεταμορφωμένος, είναι ιδανικός για το ρόλο του Hellboy και δεν είναι τυχαίο ότι αποτέλεσε την πρώτη επιλογή του Ντελ Τόρο αλλά και του ίδιου του Μινιόλα για την ενσάρκωση του δημιουργήματός του. Ο Πέρλμαν δεν αφήνει κανένα περιθώριο σε κανέναν να αμφισβητήσει την καταλληλότητά του για το ρόλο και κάνει τον χαρακτήρα συμπαθή στο κοινό, μέσα από τα ψεγάδια του χαρακτήρα του, επιλέγοντας να τον παρουσιάσει πιο πολύ σαν ένα μεγάλο παιδί, που μέσα σε όλη αυτή την αλλόκοτη ζωή του, καλείται να τα βγάλει πέρα όχι μόνο με τα κάθε λογής τέρατα αλλά και με την καθημερινότητά του, με προβλήματα που δε διαφέρουν πολύ από αυτά που έχει να αντιμετωπίσει ένας έφηβος. Ανεξαρτησία, αντιμαχίες με τον πατέρα, τον καθηγητή, αλλά και ερωτικές ανησυχίες! Ο Τζον Χαρτ πολύ καλός κι εδώ στο ρόλο του καθηγητή και θετού πατέρα του Hellboy, ενώ ο Νταγκ Τζόουνς φορά για άλλη μια φορά μάσκα και υποδύεται το αμφίβιο πλάσμα που ακούει στο όνομα Άβρααμ Σάπιενς, χρόνια πριν υποδυθεί το γνωστότερο αμφίβιο πλάσμα, στο The Shape Of Water! Η αλήθεια είναι ότι την παράσταση κλέβουν τρεις ηθοποιοί στην ταινία. Ο πρωταγωνιστής, Ρον Πέρλμαν, ο Νταγκ Τζόουνς και ο Ρασπούτιν του Κάρελ Ρόντεν είναι αυτοί που εύκολα ξεχωρίζουν, ενώ για το κωμικό του τάιμινγκ διακρίνεται ο Τζέφρι Τάμπορ. Το πρωτοπαλίκαρο του Ρασπούτιν είναι μια μορφή που επίσης σου μένει, παρότι ποτέ δε βλέπουμε το πρόσωπό του αλλά μήπως κι αυτό δεν είναι ένα από τα χαρίσματα του Ντελ Τόρο, το ότι καταφέρνει να φτιάξει χαρακτήρες που σε κερδίζουν χωρίς καν να φανερώνουν το αληθινό τους πρόσωπο και χωρίς να χρειαστεί να μιλήσουν πολλές φορές. Σέλμα Μπλερ και Ρούπερτ Έβανς ακολουθούν, με το γράψιμο των χαρακτήρων τους να μην είναι και το καλύτερο, με τον τελευταίο να μπορεί κάλλιστα να μην υπάρχει καθόλου στο φιλμ, καθώς φαίνεται να βρίσκεται εκεί μόνο για να παίξει τον αντίζηλο στο ειδύλλιο του Hellboy με τη Λιζ, της Σέλμα Μπλερ.
Μπορεί να μην αποτέλεσε σταθμό για το είδος, μπορεί να μην έφερε τα πάνω κάτω, αλλά το Hellboy αξίζει της προσοχής σας, όπως εξάλλου αξίζει της προσοχής σας κάθε ταινία του Ντελ Τόρο. Λάτρης της ατμόσφαιρας και των ιστοριών που λέγονται κυρίως μέσα από την εικόνα και όχι τόσο από το σενάριο, ο Μεξικανός μας δίνει ένα ακόμα διαφορετικό υπερηρωικό φιλμ μετά το δεύτερο Blade. Μπορεί να μην είναι η πιο προσωπική του ταινία και να μην είχε ακόμα την ελευθερία που επιθυμούσε αλλά δεν παύει η δημιουργία του να είναι ιδιαίτερα αξιόλογη και να φαίνεται ότι μπορεί να κρατήσει μέσα στα χρόνια, όπως κρατάνε τα καλά παραμύθια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου