Είδος: Τρόμου
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Ο Λουκ, ο Ρόμπερτ, ο Χατς, ο Φιλ και ο Ντομ προσπαθούν να σχεδιάσουν το επόμενο ταξίδι τους ένα βράδυ στην παμπ, χωρίς ωστόσο να συμφωνούν, με τον Ρόμπερτ να επιμένει να πάνε για πεζοπορία σε ένα μέρος της Σκανδιναβίας. Στο δρόμο του γυρισμού ο Λουκ και ο Ρόμπερτ μπαίνουν σε μια κάβα να προμηθευτούν ποτά για τον Λουκ αλλά εκεί πραγματοποιείται ληστεία και ο Ρόμπερτ πέφτει νεκρός από τα χτυπήματα των ληστών, ενώ ο φίλος του προλαβαίνει να κρυφτεί. Έξι μήνες μετά, η παρέα πραγματοποιεί το ταξίδι που ήθελε ο Ρόμπερτ να κάνουνκαι βρίσκονται στη Σκανδιναβική ύπαιθρο. Η σχέση όμως των ανδρών έχει κλονιστεί. Ο Λουκ κατηγορεί τον εαυτό του για ότι συνέβη στο φίλο του, κάτι που κάνουν και τα υπόλοιπα μέλη της παρέας, χωρίς να το έχουν παραδεχτεί ποτέ ανοιχτά. Το δασός που πρέπει να περάσουν για να κόψουν δρόμο για το καταφύγιο θα γίνει ο λόγος για να ανοίξουν τα στόματα. Οι φίλοι χάνουν το δρόμο και βρίσκονται σε μια καλύβα με περίεργα σύμβολα ενώ φαίνεται κάτι να υπάρχει στο δάσος και να τους παρακολουθεί.
Κλασική ιστορία τρόμου χωρίς ιδιαίτερες πρωτοτυπίες αλλά μέχρι τα μισά της κινείται αξιοπρεπέστατα. Ο Λουκ, που υποδύεται ο Ρέιφ Σπολ, ο πιο γνωστός ίσως φυσιογνωμικά από τους ηθοποιούς, είναι ο χαρακτήρας που επικεντρώνεται το φιλμ και παίζει με την ψυχολογική του κατάσταση. Συνεχείς αναδρομές στη νύχτα του θανάτου του Ρόμπερτ, ξεπροβάλλουν μέσα στο δάσος, ακόμα και στην τελευταία σκηνή, φανερώνοντας την πρόθεση του σκηνοθέτη να λυτρώσει τον Λουκ, να τον βάλει απέναντι στη μοιραία νύχτα και να του δώσει μια δεύτερη ευκαιρία να αποδείξει στους φίλους του ότι δεν είναι δειλός.
"Το δάσος, το βουνό, οι ήχοι τους, οι σιωπές τους είναι τα πράγματα που προκαλούν τις αισθήσεις μας και όση ώρα το φιλμ βασίζεται σε αυτά τα πάει περίφημα. Όσο ο τρόμος είναι "επίγειος" νιώθεις άβολα."
 |
Η ΙΕΡΟΤΕΛΕΣΤΙΑ
Σκηνοθεσία:David Bruckner
Σενάριο:Joe Barton,
Adam Nevill (βιβλίο)
Παίζουν:Rafe Spall,
Arsher Ali,Robert James-Collier |
Η Ιεροτελεστία έρχεται με φανερά καλές προθέσεις. Δεν επιδιώκει να μας πιάσει απ' τα μούτρα αρχίζοντας να επενδύει στα εύκολα τρομάγματα των jump scares αλλά στήνει μια ιστορία γύρω από μια παρέα φίλων- όχι εφήβων, ευτυχώς- και μέσα από τη μεταξύ τους σχέση ξετυλίγει μια ιστορία τρόμου, που, όπως συνέβαινε με τις περισσότερες Βρετανικές ταινίες τρόμου της δεκαετίας του 1970 αλλά και πολλές από τις μετέπειτα παραγωγές, όπως αυτή εδώ, δε βασίζεται τόσο στο μεταφυσικό αλλά στον τρόμο που βγαίνει από την ίδια τη γη. Το δάσος, το βουνό, οι ήχοι τους, οι σιωπές τους είναι τα πράγματα που προκαλούν τις αισθήσεις μας και όση ώρα το φιλμ βασίζεται σε αυτά τα πάει περίφημα. Όσο ο τρόμος είναι "επίγειος" νιώθεις άβολα. Το κακό είναι ότι στην πλειοψηφία των ταινιών που φαίνεται να υπάρχει ένα πλάσμα στο δάσος, στη θάλασσα, στη λίμνη, στο διαστημόπλοιο, διακρίνεται αδυναμία των συντελεστών να αυξήσουν τους παλμούς μας όταν αυτό εμφανίζεται και κάτι τέτοιο έχουμε και στο The Ritual.
Ο Λουκ, ο Ρόμπερτ, ο Χατς, ο Φιλ και ο Ντομ προσπαθούν να σχεδιάσουν το επόμενο ταξίδι τους ένα βράδυ στην παμπ, χωρίς ωστόσο να συμφωνούν, με τον Ρόμπερτ να επιμένει να πάνε για πεζοπορία σε ένα μέρος της Σκανδιναβίας. Στο δρόμο του γυρισμού ο Λουκ και ο Ρόμπερτ μπαίνουν σε μια κάβα να προμηθευτούν ποτά για τον Λουκ αλλά εκεί πραγματοποιείται ληστεία και ο Ρόμπερτ πέφτει νεκρός από τα χτυπήματα των ληστών, ενώ ο φίλος του προλαβαίνει να κρυφτεί. Έξι μήνες μετά, η παρέα πραγματοποιεί το ταξίδι που ήθελε ο Ρόμπερτ να κάνουνκαι βρίσκονται στη Σκανδιναβική ύπαιθρο. Η σχέση όμως των ανδρών έχει κλονιστεί. Ο Λουκ κατηγορεί τον εαυτό του για ότι συνέβη στο φίλο του, κάτι που κάνουν και τα υπόλοιπα μέλη της παρέας, χωρίς να το έχουν παραδεχτεί ποτέ ανοιχτά. Το δασός που πρέπει να περάσουν για να κόψουν δρόμο για το καταφύγιο θα γίνει ο λόγος για να ανοίξουν τα στόματα. Οι φίλοι χάνουν το δρόμο και βρίσκονται σε μια καλύβα με περίεργα σύμβολα ενώ φαίνεται κάτι να υπάρχει στο δάσος και να τους παρακολουθεί.
Κλασική ιστορία τρόμου χωρίς ιδιαίτερες πρωτοτυπίες αλλά μέχρι τα μισά της κινείται αξιοπρεπέστατα. Ο Λουκ, που υποδύεται ο Ρέιφ Σπολ, ο πιο γνωστός ίσως φυσιογνωμικά από τους ηθοποιούς, είναι ο χαρακτήρας που επικεντρώνεται το φιλμ και παίζει με την ψυχολογική του κατάσταση. Συνεχείς αναδρομές στη νύχτα του θανάτου του Ρόμπερτ, ξεπροβάλλουν μέσα στο δάσος, ακόμα και στην τελευταία σκηνή, φανερώνοντας την πρόθεση του σκηνοθέτη να λυτρώσει τον Λουκ, να τον βάλει απέναντι στη μοιραία νύχτα και να του δώσει μια δεύτερη ευκαιρία να αποδείξει στους φίλους του ότι δεν είναι δειλός.
Μέχρι τα μισά λοιπόν του φιλμ έχουμε την αντιπαράθεση της ομάδας, το δάσος που φαίνεται να τους καταπίνει και αυτή την μικρή υποψία, η οποία ποτίζει την ατμόσφαιρα, ότι υπάρχει κάτι ακόμα εκεί έξω και τους ακολουθεί. Στη συνέχεια έχουμε τα πρώτα δείγματα ότι τελικά αυτό που υπάρχει είναι κάτι τερατώδες και όχι κάτι ανθρώπινο, ενώ λίγο πριν το τέλος αυτό επιβεβαιώνεται. Εκεί δεν είναι ότι το φιλμ γίνεται κακό. Το πρόβλημα είναι ότι δεν γίνεται καλύτερο. Έχουμε ιεροτελεστίες κάποιων ντόπιων , έχουμε ένα πλάσμα, έχουμε ένα ενδιαφέροντος σχεδιασμού πλάσμα κι έχουμε μια ίσως αναμενόμενη εξέλιξη, πράγμα που απαραίτητα κακό δεν είναι αλλά είναι αυτό που λέει η ίδια η λέξη: αναμενόμενο.
Καλές ερμηνείες από τους τέσσερις ηθοποιούς, εξαιρετική φωτογραφία και εκπληκτική απόδοση του δάσους αλλά μέχρι εκεί. Ο τρόμος ξεθωριάζει στην πορεία αλλά ως ένα σημείο σε ανταμείβει, ειδικά αν ενδιαφέρεσαι για ταινία χαρακτήρων κι όχι ανούσιων τρεχαλητών και ουρλιαχτών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου