Είδος: Μυστηρίου
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Η ιστορία της ταινίας, που είναι βασισμένη σε μυθιστόρημα του Ιταλού συγγραφέα Σίλβιο Ράφο, μας μεταφέρει στην Τοσκάνη του 1950. Εκεί μια νεαρή νοσοκόμα καλείται σε ένα παλιό αρχοντικό για να βοηθήσει στην αποκατάσταση του νεαρού Τζέικομπ, ο οποίος δεν έχει μιλήσει εδώ κι έξι μήνες, από την εποχή που έχασε τη μητέρα του. Ο πατέρας και το προσωπικό του αρχοντικού είναι αρκετά απόμακροι και αυστηροί απέναντι στη νοσοκόμα, δυσκολεύοντας το έργο της, ενώ ο μικρός επικοινωνεί μόνο με ένα κομμάτι τοίχου του σπιτιού, μέσα από το οποίο θεωρεί ότι ακούει τη νεκρή μητέρα του. Η φαντασία και η πραγματικότητα μπλέκονται, τόσο για την πρωταγωνίστρια όσο και για τους θεατές, ενώ μια ερωτική ιστορία εκτυλίσσεται ανάμεσα στη νοσοκόμα και τον πατέρα, η οποία μπερδεύει ακόμα περισσότερο τα πράγματα και όχι με ευχάριστο για εμάς τρόπο.
Στην ουσία, το φιλμ του Έρικ Ντ. Χάουελ μας διηγείται μια ιστορία φαντασμάτων. Άνθρωποι που πότισαν με την ενέργεία τους τους τοίχους του σπιτιού και που βρίσκονται ακόμα εκεί, είτε γιατί αρνούνται να φύγουν, είτε γιατί οι αγαπημένοι τους τους έχουν ανάγκη. Ενώ υπάρχει μια ατμόσφαιρα μυστηρίου κι ένας σκοτεινός τόνος στα πλάνα του σκηνοθέτη, δεν υπάρχουν άλλα στοιχεία που μπορούν να διατηρήσουν το ενδιαφέρον σου στην οθόνη. Το σενάριο δε βοηθά, ούτε με τις ατάκες, ούτε με τον τρόπο που χειρίζεται τους πρωταγωνιστές, μη μπορώντας να μας δώσει ένα χαρακτήρα τον οποίο θα βρούμε λίγο πιο φυσιολογικό και θα μπορέσουμε κάπως να παρακολουθήσουμε το φιλμ έστω από τη δική του οπτική. Αυτό λειτουργεί σε βάρος των ηθοποιών, οι οποίοι δε φαίνεται να γνωρίζουν απόλυτα τι ακριβώς πρέπει να κάνουν, πως να παρουσιάσουν τους χαρακτήρες τους και μοιάζει και ο σκηνοθέτης να μην έχει ξεκαθαρίσει στο κεφάλι του τι ιστορία θέλει να πει. Το φιλμ του ακροβατεί ανάμεσα στο Σπίτι των Πνευμάτων, στο Οι Άλλοι και το Στρίψιμο της Βίδας, αλλά δε μπορεί να βρει ρυθμό και να πει ξεκάθαρα την ιστορία, μπερδεύοντας τους ηθοποιούς και κουράζοντας τους θεατές.
Λίγο ιστορία φαντασμάτων, λίγο ερωτική ιστορία, λίγο ψυχολογικό δράμα στα χρόνια μετά το τέλος του 'Β Παγκοσμίου Πολέμου, το Voice From The Stone θα ήθελε να πει πολλά αλλά καταφέρνει να πει ελάχιστα και είναι δυστυχώς ένα από τα πιο βαρετά φιλμ του 2017, που έχω δει μέχρι τώρα. Μένουν μόνο η καλή φωτογραφία και μία -δύο ενδιαφέρουσες σκηνές.
"Λίγο ιστορία φαντασμάτων, λίγο ερωτική ιστορία, λίγο ψυχολογικό δράμα στα χρόνια μετά το τέλος του 'Β Παγκοσμίου Πολέμου, το Voice From The Stone θα ήθελε να πει πολλά αλλά καταφέρνει να πει ελάχιστα."
 |
Σκηνοθεσία:Eric D. Howell
Σενάριο:Andrew Shaw,
Silvio Raffo(Μυθιστόρημα)
Παίζουν:Emilia Clarke,
Marton Csokas,Caterina Murino |
Η Εμίλια Κλαρκ προσπαθεί να βρει ένα δυνατό κινηματογραφικό ρόλο, αφού κέρδισε τη μικρή οθόνη μέσα από το Game of Thrones, αλλά η επιλογή του Voice From The Stone δε θα μπορούσε να είναι πιο λανθασμένη.
Η ιστορία της ταινίας, που είναι βασισμένη σε μυθιστόρημα του Ιταλού συγγραφέα Σίλβιο Ράφο, μας μεταφέρει στην Τοσκάνη του 1950. Εκεί μια νεαρή νοσοκόμα καλείται σε ένα παλιό αρχοντικό για να βοηθήσει στην αποκατάσταση του νεαρού Τζέικομπ, ο οποίος δεν έχει μιλήσει εδώ κι έξι μήνες, από την εποχή που έχασε τη μητέρα του. Ο πατέρας και το προσωπικό του αρχοντικού είναι αρκετά απόμακροι και αυστηροί απέναντι στη νοσοκόμα, δυσκολεύοντας το έργο της, ενώ ο μικρός επικοινωνεί μόνο με ένα κομμάτι τοίχου του σπιτιού, μέσα από το οποίο θεωρεί ότι ακούει τη νεκρή μητέρα του. Η φαντασία και η πραγματικότητα μπλέκονται, τόσο για την πρωταγωνίστρια όσο και για τους θεατές, ενώ μια ερωτική ιστορία εκτυλίσσεται ανάμεσα στη νοσοκόμα και τον πατέρα, η οποία μπερδεύει ακόμα περισσότερο τα πράγματα και όχι με ευχάριστο για εμάς τρόπο.
Στην ουσία, το φιλμ του Έρικ Ντ. Χάουελ μας διηγείται μια ιστορία φαντασμάτων. Άνθρωποι που πότισαν με την ενέργεία τους τους τοίχους του σπιτιού και που βρίσκονται ακόμα εκεί, είτε γιατί αρνούνται να φύγουν, είτε γιατί οι αγαπημένοι τους τους έχουν ανάγκη. Ενώ υπάρχει μια ατμόσφαιρα μυστηρίου κι ένας σκοτεινός τόνος στα πλάνα του σκηνοθέτη, δεν υπάρχουν άλλα στοιχεία που μπορούν να διατηρήσουν το ενδιαφέρον σου στην οθόνη. Το σενάριο δε βοηθά, ούτε με τις ατάκες, ούτε με τον τρόπο που χειρίζεται τους πρωταγωνιστές, μη μπορώντας να μας δώσει ένα χαρακτήρα τον οποίο θα βρούμε λίγο πιο φυσιολογικό και θα μπορέσουμε κάπως να παρακολουθήσουμε το φιλμ έστω από τη δική του οπτική. Αυτό λειτουργεί σε βάρος των ηθοποιών, οι οποίοι δε φαίνεται να γνωρίζουν απόλυτα τι ακριβώς πρέπει να κάνουν, πως να παρουσιάσουν τους χαρακτήρες τους και μοιάζει και ο σκηνοθέτης να μην έχει ξεκαθαρίσει στο κεφάλι του τι ιστορία θέλει να πει. Το φιλμ του ακροβατεί ανάμεσα στο Σπίτι των Πνευμάτων, στο Οι Άλλοι και το Στρίψιμο της Βίδας, αλλά δε μπορεί να βρει ρυθμό και να πει ξεκάθαρα την ιστορία, μπερδεύοντας τους ηθοποιούς και κουράζοντας τους θεατές.Λίγο ιστορία φαντασμάτων, λίγο ερωτική ιστορία, λίγο ψυχολογικό δράμα στα χρόνια μετά το τέλος του 'Β Παγκοσμίου Πολέμου, το Voice From The Stone θα ήθελε να πει πολλά αλλά καταφέρνει να πει ελάχιστα και είναι δυστυχώς ένα από τα πιο βαρετά φιλμ του 2017, που έχω δει μέχρι τώρα. Μένουν μόνο η καλή φωτογραφία και μία -δύο ενδιαφέρουσες σκηνές.
Και πολύ λογικό το βρίσκω. Ακούμε, διαβάζουμε γνώμες αλλά από εκεί και πέρα το κάθε φιλμ το βλέπουμε με τα δικά μας μάτια και βγάζουμε το δικό μας συμπέρασμα... Στη χειρότερη αντί για συμπέρασμα... βγάζουμε τα μάτια μας :)
ΑπάντησηΔιαγραφήMAΠΑ MEGALH.....3/10
ΑπάντησηΔιαγραφή