Είδος: Επιστημονικής Φαντασίας, Θρίλερ, Τρόμου
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Στο πιο καταθλιπτικό φιλμ της σειράς συναντάμε ξανά τη Ρίπλεϊ, της οποίας η κάψουλα διαφυγής μαζί με τους επιζώντες του Aliens, συγκρούεται σε ένα πλανήτη που χρησιμοποιείται ως φυλακή. Η Ρίπλεϊ είναι η μόνη που επιζεί της πρόσκρουσης και σύντομα συνειδητοποιεί ότι ο λόγος που εν τέλει επέζησε οφείλεται σε έναν εξωγήινο λαθρεπιβάτη, ο οποίος θα κάνει την εμφάνιση του στο μέρος. Η εταιρεία Γουέιλαντ -Γιουτάνι, η ίδια για την οποία εργαζόταν η Ρίπλει και αναφέρεται σε όλα τα προηγούμενα φιλμς, είναι ιδιοκτήτης και των φυλακών που διαδραματίζεται η ιστορία και προσπαθεί να κρατήσει τη Ρίπλεϊ και το πλάσμα ζωντανούς. Η ηρωίδα λοιπόν πρέπει να τα βάλει για άλλη μια φορά με το θανάσιμο εχθρό της, μερικούς επικίνδυνους κρατούμενους και την εταιρεία που τόσο καιρό προσπαθεί να αποκτήσει ένα εξωγήινο ον.
Δεν ικανοποιεί ο τρόπος που προσεγγίζεται η συνέχεια της ιστορίας σε τούτο το φιλμ. Επιχειρούνται ιδεολογικές και θρησκευτικές προσεγγίσεις που ανά διαστήματα μοιάζει να βρίσκουν στόχο, όμως,, γενικά τα πλάνα και η ιστορία είναι ποτισμένα σταγόνες νιχιλισμού, που υπό προϋποθέσεις θα μπορούσαν να λειτουργήσουν σε μια σειρά ταινιών με ένα πλάσμα που καταστρέφει τις ζωές των πάντων και το ίδιο δεν είναι δείγμα "ζωής", αλλά τόσο μηδενισμό στα πάντα και τόση κατάθλιψη, πραγματικά δε μπόρεσα να την αντέξω. Ψήγματα υπήρχαν και στα δύο προηγούμενα φιλμ, όμως, υπήρχαν χαρακτήρες ενδιαφέροντες, δράση και εκπληκτικά σκηνικά ενώ η ιστορία όταν έπαιρνε μπροστά, δε σταματούσε. Εδώ είναι σαν να μην αποφασίζει ποτέ να ξεκινήσει το φιλμ. Υπάρχουν στιγμές που γίνεται κάτι το οποίο μπορεί να πυροδοτήσει την ενέργεια και το φιλμ να πάει μπροστά, όμως, πάντα σταματά και πάντα περιμένουμε την επόμενη. Μένει μόνο μια ικανοποιητική σκηνή αγωνίας (με άσχημη κινηματογράφηση) προς το φινάλε, η εμφάνιση παλιών γνώριμων και το φινάλε που είναι στο πνεύμα όλων όσων αναφέρω παραπάνω. Σε ένα διαφορετικό φιλμ ίσως το τέλος να ήταν ιδανικό και απρόσμενο αλλά εδώ δεν λειτουργεί όσο δυναμικά θα ήθελαν προφανώς οι δημιουργοί.
"Δεν ικανοποιεί ο τρόπος που προσεγγίζεται η συνέχεια της ιστορίας σε τούτο το φιλμ. Επιχειρούνται ιδεολογικές και θρησκευτικές προσεγγίσεις που ανά διαστήματα μοιάζει να βρίσκουν στόχο, όμως,, γενικά τα πλάνα και η ιστορία είναι ποτισμένα σταγόνες νιχιλισμού, που υπό προϋποθέσεις θα μπορούσαν να λειτουργήσουν σε μια σειρά ταινιών με ένα πλάσμα που καταστρέφει τις ζωές των πάντων και το ίδιο δεν είναι δείγμα "ζωής", αλλά τόσο μηδενισμό στα πάντα και τόση κατάθλιψη, πραγματικά δε μπόρεσα να την αντέξω."
 |
ΑΛΙΕΝ 3:
Η ΤΕΛΙΚΗ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ
Σκηνοθεσία:David Fincher
Σενάριο:David Giler,
Walter Hill,Larry Ferguson
Παίζουν:Sigourney Weaver,
Charles S. Dutton,Charles Dance |
Αν σε κάτι έχει γίνει προσεκτική επιλογή από τους παραγωγούς στη σειρά του Alien, αυτό είναι η επιλογή των ανθρώπων που κάθονται στην σκηνοθετική καρέκλα. Από τον Ρίντλεϊ Σκοτ που έδωσε ζωή στη σειρά, στον Τζέιμς Κάμερον, από εκεί στον Ντέιβιντ Φίντσερ και αμέσως μετά στον οραματιστή Ευρωπαίο, Ζαν Πιερ Ζενέ. Βέβαια και οι καλοί σκηνοθέτες έχουν δικαίωμα στην αποτυχία, είτε αυτό είναι δικό τους λάθος είτε οφείλεται σε άλλους παράγοντες, και το τρίτο μέρος της σειράς δεν αποτελεί καλή στιγμή για τον Φίντσερ, στην πρώτη μεγάλου μήκους δουλειά του, μετά τη μακρά ενασχόληση του με τα βίντεοκλιπ.
Το Alien 3 δεν βρήκε θετική ανταπόκριση στην εποχή του, ούτε από κοινό ούτε από κριτικούς αλλά η πορεία του Φίντσερ από εκεί και μετά έκανε πολλούς να επιστρέψουν στο φιλμ και να το επανεξετάσουν. Κάπως έτσι άρχισε να εκτιμάται διαφορετικά η προσπάθεια του σκηνοθέτη και το φιλμ να κερδίζει μερικούς θαυμαστές. Η δική μου άποψη ωστόσο παραμένει μέχρι σήμερα αρνητική και καταλαβαίνω το λόγο που ο Φίντσερ δε θέλει μέχρι σήμερα να έχει καμιά σχέση με το συγκεκριμένο δημιούργημα.
Στο πιο καταθλιπτικό φιλμ της σειράς συναντάμε ξανά τη Ρίπλεϊ, της οποίας η κάψουλα διαφυγής μαζί με τους επιζώντες του Aliens, συγκρούεται σε ένα πλανήτη που χρησιμοποιείται ως φυλακή. Η Ρίπλεϊ είναι η μόνη που επιζεί της πρόσκρουσης και σύντομα συνειδητοποιεί ότι ο λόγος που εν τέλει επέζησε οφείλεται σε έναν εξωγήινο λαθρεπιβάτη, ο οποίος θα κάνει την εμφάνιση του στο μέρος. Η εταιρεία Γουέιλαντ -Γιουτάνι, η ίδια για την οποία εργαζόταν η Ρίπλει και αναφέρεται σε όλα τα προηγούμενα φιλμς, είναι ιδιοκτήτης και των φυλακών που διαδραματίζεται η ιστορία και προσπαθεί να κρατήσει τη Ρίπλεϊ και το πλάσμα ζωντανούς. Η ηρωίδα λοιπόν πρέπει να τα βάλει για άλλη μια φορά με το θανάσιμο εχθρό της, μερικούς επικίνδυνους κρατούμενους και την εταιρεία που τόσο καιρό προσπαθεί να αποκτήσει ένα εξωγήινο ον.
Δεν ικανοποιεί ο τρόπος που προσεγγίζεται η συνέχεια της ιστορίας σε τούτο το φιλμ. Επιχειρούνται ιδεολογικές και θρησκευτικές προσεγγίσεις που ανά διαστήματα μοιάζει να βρίσκουν στόχο, όμως,, γενικά τα πλάνα και η ιστορία είναι ποτισμένα σταγόνες νιχιλισμού, που υπό προϋποθέσεις θα μπορούσαν να λειτουργήσουν σε μια σειρά ταινιών με ένα πλάσμα που καταστρέφει τις ζωές των πάντων και το ίδιο δεν είναι δείγμα "ζωής", αλλά τόσο μηδενισμό στα πάντα και τόση κατάθλιψη, πραγματικά δε μπόρεσα να την αντέξω. Ψήγματα υπήρχαν και στα δύο προηγούμενα φιλμ, όμως, υπήρχαν χαρακτήρες ενδιαφέροντες, δράση και εκπληκτικά σκηνικά ενώ η ιστορία όταν έπαιρνε μπροστά, δε σταματούσε. Εδώ είναι σαν να μην αποφασίζει ποτέ να ξεκινήσει το φιλμ. Υπάρχουν στιγμές που γίνεται κάτι το οποίο μπορεί να πυροδοτήσει την ενέργεια και το φιλμ να πάει μπροστά, όμως, πάντα σταματά και πάντα περιμένουμε την επόμενη. Μένει μόνο μια ικανοποιητική σκηνή αγωνίας (με άσχημη κινηματογράφηση) προς το φινάλε, η εμφάνιση παλιών γνώριμων και το φινάλε που είναι στο πνεύμα όλων όσων αναφέρω παραπάνω. Σε ένα διαφορετικό φιλμ ίσως το τέλος να ήταν ιδανικό και απρόσμενο αλλά εδώ δεν λειτουργεί όσο δυναμικά θα ήθελαν προφανώς οι δημιουργοί.
Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να παρακολουθήσω ένα φιλμ που δεν ασχολείται τόσο με το "τέρας" όσο με όσα συμβαίνουν γύρω του, ως συνέπειες της ύπαρξής του. Τελειώνοντας μάλιστα την προβολή του τέταρτου φιλμ της σειράς πριν λίγο, σκεφτόμουν πόσο ενδιαφέρον θα είχε μια συνέχεια της σειράς και όχι τα πρίκουελ που αποφάσισε ο Σκοτ να σκηνοθετήσει. Μια συνέχεια που θα ασχολείται με τον χαρακτήρα της Ρίπλεϊ, μακρυά από το πλάσμα. Πέρα από όλα τ' άλλα, ο ακρογωνιαίος λίθος αυτής της σειράς είναι ο χαρακτήρας που υποδύεται η Σιγκούρνι Γουίβερ, η οποία φροντίζει να δίνει πράγματα κάθε φορά, τοποθετώντας την Έλεν Ρίπλεϊ στο πάνθεον των χαρακτήρων της επιστημονικής φαντασίας. Μπορεί αυτό το τρίτο φιλμ να μην λειτούργησε αλλά η Ρίπλεϊ στάθηκε στο ύψος της, έστω και με τις άτοπες αποφάσεις και τις υπερβολές του σεναρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου