Cinenoxos: Star Wars: Episode II- Attack of the Clones (2002)

STAR WARS: ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ II
Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΚΛΩΝΩΝ

Σκηνοθεσία:George Lucas

Σενάριο:George Lucas,Jonathan Hales

Παίζουν:Hayden Christensen,
Natalie Portman,Ewan McGregor

Γράφει ο Νίκος Ρέντζος

ΥΠΟΘΕΣΗ: Βρισκόμαστε χρονολογικά δέκα χρόνια μετά τα γεγονότα του πρώτου επεισοδίου του Πολέμου των Άστρων. Ο Άνακιν Σκάιγουοκερ είναι μαθητευόμενος τζεντάι και μια απόπειρα δολοφονίας κατά της πρώην Πάντμε Αμιντάλα, θα τον φέρει ξανά στο πλευρό της, ως σωματοφύλακα, και θα ζήσουν ένα απαγορευμένο ειδύλλιο. Παράλληλα ο Όμπι- Ουάν Κενόμπι αναζητώντας τους ενόχους για την απόπειρα δολοφονίας θα ανακαλύψει ένα στρατό από στρατιώτες κλώνους, οι οποίοι έχουν δημιουργηθεί για να βοηθήσουν τους τζεντάι.

ΑΠΟΨΗ: Βλέποντας σήμερα το Attack of The Clones και γνωρίζοντας τι συμβαίνει και στο τρίτο επεισόδιο, καταλαβαίνεις ότι αυτό που ήθελε ο Λούκας ήταν απλώς να πει την ιστορία που οδήγησε τον Άνακιν Σκάιγουοκερ στη σκοτεινή πλευρά της δύναμης. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργήσει δύο αδιάφορες ταινίες και μια τρίτη εμφανώς ανώτερη. Όσο για αυτό το δεύτερο μέρος της δεύτερης τριλογίας, δε μπορώ να πω ότι τα πράγματα πάνε καλύτερα από την Αόρατη Απειλή.

Αφού ο Λούκας κατάλαβε ότι ο κωμικός χαρακτήρας που ακούει στο όνομα Τζαρ Τζαρ Μπίνκς δεν έκανε καλό στο φιλμ του 1999, αποφασίζει να δώσει έναν πιο σκοτεινό -σε κάποια σημεία τουλάχιστον- τόνο στο δεύτερο επεισόδιο. Δείχνει σίγα σιγά τα πρώτα σημάδια της σκοτεινής πλευράς του Άνακιν, τοποθετεί έναν ενδιαφέροντα κακό, με τον Κρίστοφερ Λη ως Κόμη Ντούκου, έστω κι αν αργεί να εμφανιστεί, ενώ βάζει επιτέλους τους τζεντάι να χρησιμοποιήσουν τα φωτόσπαθα και να έχουν ενεργό συμμετοχή στη μάχη. Προσθέστε εδώ και μερικά από τα μουσικά θέματα του Τζον Γουίλιαμς και κάπου εκεί νομίζω ότι τελειώνουν τα θετικά του φιλμ και πάμε στα αρνητικά.

Αυτό που παρακολουθούμε στη μεγαλύτερη διάρκεια του φιλμ είναι, για άλλη μια φορά, διάφορους τύπους να κουβεντιάζουν μπροστά σε τεράστια ψηφιακά σκηνικά για όσα συμβαίνουν στην αυτοκρατορία, χωρίς και πάλι να λένε κάτι ουσιαστικό, ενώ μέσα σε όλα αυτά έχει προστεθεί και το απίστευτα βαρετό ρομάντζο του Άνακιν με την Πάντμε. Ο Κρίστενσεν και η Πόρτμαν βρίσκονται να ανταλλάσσουν ερωτικά λογάκια και ανατριχιαστικά, τρομακτικά βλέμματα στο τέλος κάθε σκηνής, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι για το τι ακριβώς θέλει ο Λούκας να μας δείξει.

Ειδική μνεία σε αυτό το σημείο στην ερμηνεία του Χέιντεν Κρίστενσεν! Δεν ξέρω αν και πόσο καθοδηγήθηκε από τον Λούκας αλλά ο Κρίστενσεν είναι πολύ κακός σε αυτό το φιλμ. Δεν έχει τρόπο να πει την ατάκα του, δεν έχει χιούμορ, με αποτέλεσμα μια δυο πιο "κουλ" ατάκες να πηγαίνουν στα χαμένα, ενώ και με τη Νάταλι Πόρτμαν δε φαίνεται να υπάρχει χημεία. Έπρεπε να ψάξει καλύτερα ο Λούκας τον άνθρωπο που θα ερμήνευε τον μελλοντικό Νταρθ Βέιντερ.

Η κατάσταση σώζεται κάπως από τη μονομαχία του Τζάνγκο Φετ, πατέρα του Μπόμπα Φετ που βλέπουμε εδώ σε νεαρή ηλικία, με τον Όμπι Ουάν Κενόμπι στο πρώτο μέρος του φιλμ και έρχονται μερικές πιο θεαματικές σκηνές στο τρίτο μέρος, με τους τζεντάι να παίρνουν ενεργά μέρος στη μάχη και τον Γιόντα να μονομαχεί με τον Κόμη Ντούκου. Στα συν και η σφαγή που προκαλεί ο Άνακιν στους απαγωγείς της μητέρας του, καθώς είναι το σημείο που φαίνεται καθαρά ότι υπάρχει κάτι σκοτεινό μέσα του.

Δεν το διασκέδασα περισσότερο από το πρώτο επεισόδιο. Είχε κάποια σημεία που ήταν σαφώς πιο ώριμα και απευθύνονταν σε μεγαλύτερο ηλικιακά κοινό αλλά είχε και πολλά βαρετά, ανούσια σημεία. Όλα οδήγησαν στο τρίτο μέρος της τριλογίας, το οποίο ήταν πραγματικά μια καλή ταινία και μας είπε το ενδιαφέρον κομμάτι της ιστορίας. Τόσο η Αόρατη Απειλή όσο και η Επίθεση των Κλώνων δεν αποτελούν ενδιαφέρουσες προσθήκες στην κληρονομιά του Πολέμου Των Άστρων. Ίσως αν ενώνονταν οι δύο ιστορίες σε μια πιο σφιχτά δεμένη ταινία και είχαμε μια διλογία αντί για τριλογία να μιλάγαμε με διαφορετικούς όρους αλλά ποιος λέει όχι σε μερικά εκατομμύρια παραπάνω, κύριε Λούκας...