Είδος: Περιπέτεια, Δράσης
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Ο Πίτερ Γέιτς αναλαμβάνει το δύσκολο έργο της αναγέννησης του κλασικού χαρακτήρα, που δημιούργησε στα μυθιστορήματά του ο Έντγκαρ Ράις Μπάροουζ, το 1912. Εξαιρετικά δημοφιλής ο Ταρζάν, δεν αργεί να περάσει και στον κινηματογράφο, με πρώτο φιλμ το 1918 και πρώτο κινηματογραφικό Ταρζάν τον Έλμο Λίνκολν. Την τεράστια δημοφιλία του, όμως, την κερδίζει στις αρχές της δεκαετίας του 1930, όπου αναλαμβάνει το ρόλο ο Ολυμπιονίκης της κολύμβησης, Τζόνι Βάισμιλερ. Ο Βάισμιλερ κρατά το ρόλο για δέκα έξι χρόνια και γίνεται είδωλο. Από το 1948 κι έπειτα υπάρχει μια συνεχόμενη μείωση του ενδιαφέροντος του κοινού για τον Ταρζάν και παρότι γυρίζονται κι άλλες ταινίες, τηλεοπτικές σειρές και μια σειρά κινουμένων σχεδίων, ο Ταρζάν έχει πεθάνει κινηματογραφικά. Το 1984 γίνεται μια πολύ καλή προσπάθεια, μακρυά από την μέχρι τότε απεικόνιση του ήρωα, με πρωταγωνιστή τον Κριστόφ Λαμπέρτ και σκηνοθέτη τον Χιού Χάντσον αλλά το κοινό δεν ενδιαφέρεται ενώ ακόμα χειρότερα ήταν τα αποτελέσματα το 1998, με το Tarzan And The Lost City.
Ναι! Ομολογώ ότι διασκέδασα το Θρύλο Του Ταρζάν. Η όμορφη φωτογραφία, τα ψηφιακά δοσμένα τοπία, οι μικρές προσθήκες στο μύθο του Ταρζάν και η μίξη πραγματικών και φανταστικών γεγονότων και προσώπων σε κερδίζουν αρχικά. Η σκοτεινή φωτογραφία σε προδιαθέτει για μια "βαριά" περιπέτεια, όμως, ο τόνος είναι πολλές ανάλαφρος και το χιούμορ υπάρχει σε αρκετά σημεία, έστω κι αν πολλές φορές αυτά τα σημεία είναι λάθος και αφαιρούν την ένταση κάποιων σκηνών (εσένα κοιτάζω Σάμιουελ Τζάκσον...). Οι σκηνές του Ταρζάν με τα άγρια ζώα είναι συγκινητικές (ο θάνατος της Κάλα, ο χαιρετισμός με τα λιοντάρια) και θεαματικές, όπως θεαματική είναι και η δράση όταν έρχεται. Το θετικό είναι ότι ο Γέιτς δε χάνει χρόνο για να μας δείξει την προέλευση του Ταρζάν αλλά προτιμά να το κάνει αυτό μέσα από φλάσμπακς, τα οποία μπαίνουν σε κατάλληλα σημεία, χωρίς να κόβουν τη ροή του φιλμ.
Ο Σκάρσγκαρντ είναι συμπαθητικός Ταρζάν, έστω κι αν εμφανισιακά δεν παραπέμπει σε αυτό που περιγράφει ο Μπάροουζ. Εκτός από την εκπληκτική δουλειά που έκανε με το σώμα του, καταφέρνει να δώσει κι ένα σχετικό βάθος σε ένα χαρακτήρα που δε γράφτηκε για να έχει ιδιαίτερο βάθος. Η Μάργκοτ Ρόμπι είναι καλή ως Τζέιν, παρότι ο χαρακτήρας της είναι γραμμένος με παλιομοδίτικο τρόπο, ενώ καλός είναι και ο Κρίστοφ Βαλτς, στο γνωστό πλέον ρόλο του κακού. Η απόλυτη τυποποίηση για τον Αυστριακό ηθοποιό, έστω και αν εδώ τον βρήκα πραγματικά μισητό. Και φτάνουμε στον χαρακτήρα που μοιάζει να έρχεται από διαφορετική ταινία, τον Τζορτζ Γουάσινγκτον Γουίλιαμς, του Σάμιουελ Τζάκσον. Την έχει την ατάκα ο Τζάκσον, ξέρει πως να κάνει πλάκα, όμως, ειλικρινά, ένιωθα ότι κάποιος πέταξε τον Τζάκσον μέσα στο φιλμ μόνο και μόνο για να υπάρχει ένας Αμερικανός στην υπόθεση, ο οποίος θα είναι επί μονίμου βάσεως χαλαρός και θα λέει τις cool ατάκες, λες και έχει έρθει από το μέλλον. Δε λέω ότι δε γέλασα με τον Τζάκσον, αλλά ότι κι αν δεν υπήρχε στο φιλμ, δε θα άλλαζε τίποτα ως προς τη ροή. Θα μπορούσαν τουλάχιστον οι ατάκες του να έμπαιναν σε πιο ταιριαστά σημεία.
 |
Ο ΘΡΥΛΟΣ ΤΟΥ ΤΑΡΖΑΝ
Σκηνοθεσία:David Yates
Σενάριο:Adam Cozad,Craig Brewer
Παίζουν:Alexander Skarsgård,
Christoph Waltz,Samuel L. Jackson |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο Ταρζάν έχει επιστρέψει εδώ και χρόνια στην έπαυλη των Γκρέιστοουκ και ζει ως ένας γνήσιος Άγγλος λόρδος. Ο Βασιλιάς του Βελγιού, Λεοπόλδος ο Δεύτερος, θα τον προσκαλέσει στο Κονγκό, θέλοντας να δώσει διαστάσεις, λόγω της φήμης του Ταρζάν, στα όσα έχει προσφέρει το Βέλγιο στις αποικίες. Με την προτροπή του Αμερικανού αξιωματικού, Τζορτζ Γουάσινγκτον Γουίλιαμς, ο οποίος γνωρίζει ότι κάτι κρύβεται πίσω από την πρόσκληση καθώς τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά στο Κονγκό για τους ντόπιους, ο Ταρζάν δέχεται την πρόσκληση και ταξιδεύει μαζί με την αγαπημένη του Τζέιν Πόρτερ και τον Γουίλιαμς στην Αφρική. Εκεί θα βρεθεί αντιμέτωπος με τον Λέον Ρομ, απεσταλμένο του βασιλιά Λεοπόλδου στο Κονγκό, ο οποίος έχει στήσει μια παγίδα στον Ταρζάν, με σκοπό να εκμεταλλευθεί το θησαυρό μιας φυλής που ζητά εκδίκηση από τον βασιλιά της ζούγκλας.
ΑΠΟΨΗ: Ο Ταρζάν των Πιθήκων επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη δέκα οκτώ χρόνια μετά την αποτυχημένη μεταφορά του 1998 με πρωταγωνιστή τον Κάσπερ Βαν Ντίεν. Από τότε μέχρι σήμερα οι κινηματογραφικές εμφανίσεις του Ταρζάν ήταν μόνο σε μορφή κινουμένων σχεδίων, της Ντίσνεϊ το 1999 και μια αδιάφορη γερμανική παραγωγή του 2013 (διαβάστε την κριτική εδώ), πάντα με τον τίτλο Tarzan.Το 2016, όμως, ο Ταρζάν επιστρέφει πιο χορταστικός και θεαματικός.
Ο Πίτερ Γέιτς αναλαμβάνει το δύσκολο έργο της αναγέννησης του κλασικού χαρακτήρα, που δημιούργησε στα μυθιστορήματά του ο Έντγκαρ Ράις Μπάροουζ, το 1912. Εξαιρετικά δημοφιλής ο Ταρζάν, δεν αργεί να περάσει και στον κινηματογράφο, με πρώτο φιλμ το 1918 και πρώτο κινηματογραφικό Ταρζάν τον Έλμο Λίνκολν. Την τεράστια δημοφιλία του, όμως, την κερδίζει στις αρχές της δεκαετίας του 1930, όπου αναλαμβάνει το ρόλο ο Ολυμπιονίκης της κολύμβησης, Τζόνι Βάισμιλερ. Ο Βάισμιλερ κρατά το ρόλο για δέκα έξι χρόνια και γίνεται είδωλο. Από το 1948 κι έπειτα υπάρχει μια συνεχόμενη μείωση του ενδιαφέροντος του κοινού για τον Ταρζάν και παρότι γυρίζονται κι άλλες ταινίες, τηλεοπτικές σειρές και μια σειρά κινουμένων σχεδίων, ο Ταρζάν έχει πεθάνει κινηματογραφικά. Το 1984 γίνεται μια πολύ καλή προσπάθεια, μακρυά από την μέχρι τότε απεικόνιση του ήρωα, με πρωταγωνιστή τον Κριστόφ Λαμπέρτ και σκηνοθέτη τον Χιού Χάντσον αλλά το κοινό δεν ενδιαφέρεται ενώ ακόμα χειρότερα ήταν τα αποτελέσματα το 1998, με το Tarzan And The Lost City.
Πολύ δύσκολο, λοιπόν, το έργο του Πίτερ Γέιτς και των υπολοίπων. Πως να παρουσιάσεις στο κοινό του 2016 έναν ήρωα ξεχασμένο, βγαλμένο από μια τελείως διαφορετική εποχή; Το πρότυπο του λευκού παντοδύναμου αρσενικού κρύβει παγίδες ως προς την απεικόνισή του κι αυτός είναι ίσως ο κυριότερος λόγος της "εξαφάνισης" του Ταρζάν, όλα αυτά τα χρόνια. Μπορεί το 1912 τα βιβλία του Μπάροουζ να μην ενοχλούσαν ιδιαίτερα και να διασκέδαζαν τους αναγνώστες, όμως, διαβάζοντας μερικές αράδες σήμερα, διακρίνεις εύκολα το ρατσιστικό περιεχόμενό τους. Ο Γέιτς καταφέρνει να προσπεράσει διακριτικά αυτό το εμπόδιο και να μας δώσει τελικά μια ενδιαφέρουσα ταινία.
Ο Σκάρσγκαρντ είναι συμπαθητικός Ταρζάν, έστω κι αν εμφανισιακά δεν παραπέμπει σε αυτό που περιγράφει ο Μπάροουζ. Εκτός από την εκπληκτική δουλειά που έκανε με το σώμα του, καταφέρνει να δώσει κι ένα σχετικό βάθος σε ένα χαρακτήρα που δε γράφτηκε για να έχει ιδιαίτερο βάθος. Η Μάργκοτ Ρόμπι είναι καλή ως Τζέιν, παρότι ο χαρακτήρας της είναι γραμμένος με παλιομοδίτικο τρόπο, ενώ καλός είναι και ο Κρίστοφ Βαλτς, στο γνωστό πλέον ρόλο του κακού. Η απόλυτη τυποποίηση για τον Αυστριακό ηθοποιό, έστω και αν εδώ τον βρήκα πραγματικά μισητό. Και φτάνουμε στον χαρακτήρα που μοιάζει να έρχεται από διαφορετική ταινία, τον Τζορτζ Γουάσινγκτον Γουίλιαμς, του Σάμιουελ Τζάκσον. Την έχει την ατάκα ο Τζάκσον, ξέρει πως να κάνει πλάκα, όμως, ειλικρινά, ένιωθα ότι κάποιος πέταξε τον Τζάκσον μέσα στο φιλμ μόνο και μόνο για να υπάρχει ένας Αμερικανός στην υπόθεση, ο οποίος θα είναι επί μονίμου βάσεως χαλαρός και θα λέει τις cool ατάκες, λες και έχει έρθει από το μέλλον. Δε λέω ότι δε γέλασα με τον Τζάκσον, αλλά ότι κι αν δεν υπήρχε στο φιλμ, δε θα άλλαζε τίποτα ως προς τη ροή. Θα μπορούσαν τουλάχιστον οι ατάκες του να έμπαιναν σε πιο ταιριαστά σημεία.
Αυτά για το Θρύλο Του Ταρζάν. Ωραίο το βρήκα, παρά τις μέτριες κριτικές που δέχτηκε πριν λίγο καιρό. Αρκετά καλή επιλογή για βραδιά καλοκαιριού, ένα φιλμ με όμορφη εικόνα, δράση και μια τόση δα μικρή δόση πολιτικού και αντιρατσιστικού σχολίου. Δώστε μια ευκαιρία στον νέο αυτό Ταρζάν. Μπορεί να μην είναι κάτι το τόσο ιδιαίτερο και να υπήρχαν δυνατότητες να γίνει κάτι καλύτερο, μπορεί να υπερβάλλει λίγο στο φινάλε του, όμως, μια χαρά θα περάσετε την ώρα σας. Αν είστε δε και φιλόζωοι, νομίζω ότι θα εκτιμήσετε αυτή την υπέροχη ιδέα της αρμονικής συνύπαρξης ζώων και ανθρώπων, που γενικότερα διακρίνεται στη φιλοσοφία του Ταρζάν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου