Είδος : Επιστημονικής Φαντασίας
Το Stargate έχει ως βάση την λίγο πολύ γνωστή θεωρία του Ολλανδού Έριχ Φον Ντένικεν, που υποστηρίζει ότι ο πολιτισμός των αρχαίων Αιγυπτίων, και όχι μόνο, προέρχεται από εξωγήινους. Ο Έμεριχ και ο στενός συνεργάτης του Ντιν Νέβλιν βασίζουν το σενάριό τους σε αυτή την τρελή θεωρία, χρησιμοποιώντας και τη θεωρία των αστρικών πυλών και χτίζουν μια ιστορία, οι οποία τουλάχιστον αρχικά μοιάζει να θέλει να εμβαθύνει αρκετά, άσχετα αν στο φινάλε καταλήγει μια απλή μάχη μεταξύ καλού και κακού. Η πρώτη μία ώρα του φιλμ είναι και η καλύτερη, δίνοντας χρόνο στο θεατή να κατανοήσει την πλοκή και να γνωρίσει τους πρωταγωνιστές, οι οποίοι εδώ που τα λέμε δεν εμφανίζουν και κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ψιλοστανταράκια τους λες στα φιλμ του είδους αλλά τουλάχιστον εδώ έχουμε καλούς ηθοποιούς, που βοηθούν την κατάσταση.
Γενικά το φιλμ του Έμεριχ προσφέρεται για τους φίλους της επιστημονικής φαντασίας. Η δυναμική του με το πέρασμα των χρόνων μεγάλωσε, οδηγώντας μάλιστα σε τρεις τηλεοπτικές σειρές ιδιαίτερα επιτυχημένες. Το Stargate SG-1 ξεκίνησε το 1997 και διήρκεσε 10 σεζόν, το Stargate Atlantis προβλήθηκε από το 2004 έως το 2009 και τέλος το Stargate Universe, που άντεξε μόλις δύο χρόνια. Προσθέστε και μια σειρά κινουμένων σχεδίων μιας σεζόν αλλά και δύο ακόμα τηλεοπτικές ταινίες με τους πρωταγωνιστές του SG-1 και αυτομάτως καταλαβαίνετε ότι μιλάμε για ένα αρκετά διευρυμένο σύμπαν, το οποίο ξεκίνησε με την ταινία του Έμεριχ. Πράγματα που μένουν αναπάντητα στο φιλμ και δίνουν μια αίσθηση λειψής δημιουργίας, υπήρχε πρόθεση να εξηγηθούν σε δύο ακόμα φιλμ καθώς οι αρχικές προθέσεις ήταν να δημιουργηθεί μια τριλογία. Είναι πάντως ένα από τα σημεία που δεν βοηθούν το φιλμ.
 |
Σκηνοθεσία:Roland Emmerich
Σενάριο:Dean Devlin, Roland Emmerich Παίζουν:Kurt Russell, James Spader,Jaye Davidson |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΥΠΟΘΕΣΗ: Το 1928 σε αρχαιολογική ανασκαφή κοντά στην πυραμίδα της Γκίζας, ο αρχαιολόγος καθηγητής Λάνγκφορντ φέρνει στο φως ένα τεράστιο μεταλλικό δαχτυλίδι. 56 χρόνια μετά η κόρη του Λάνγκφορντ και η κυβέρνηση των Η.Π.Α. ζητούν τη βοήθεια του Ντάνιελ Τζάκσον, Αιγυπτιολόγου και γλωσσολόγου, στη μετάφραση των συμβόλων που υπάρχουν πάνω στο γιγάντιο δαχτυλίδι, το οποίο γνωρίζουν πως είναι μια αστρική πύλη, δηλαδή μια συσκευή που μπορεί να σε μεταφέρει από τη μία άκρη του σύμπαντος στην άλλη σε χρόνο μηδέν, αλλά δε μπορούν να την ανοίξουν. Ο Τζάκσον θα λύσει το γρίφο και μαζί με μια ομάδα στρατιωτικών θα περάσουν μέσα από την πύλη για να δουν τι βρίσκεται στην άλλη πλευρά.
ΑΠΟΨΗ: Έχω ομολογήσει επανειλημμένα ότι οι ταινίες του Έμεριχ αποτελούν για μένα ένα είδος ένοχης απόλαυσης. Μπορεί να βασίζονται σε ελλειπή σενάρια, μπορεί να έχουν ένα σωρό λάθη στην πλοκή και μπορεί να πλήττεται ο ρεαλισμός τους από τις επιλογές του Έμεριχ, το φτωχό μου το μυαλό, όμως, μπορεί να διασκεδάζει, ακόμα κι όταν εντοπίζει τα μειονεκτήματα τους. (Η μόνη ταινία του Έμεριχ που πραγματικά δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω και την παράτησα πριν τη μέση ήταν το 10.000 π.Χ.) Λίγο πριν το 1996 και την ίσως πιο διασκεδαστική ταινία του Έμεριχ, τη Μέρα Ανεξαρτησίας, ο Γερμανός σκηνοθέτης έδωσε ένα ακόμα δείγμα ταινίας επιστημονικής φαντασίας, που προσπαθούσε να σταθεί σε πιο σοβαρά μονοπάτια σε σχέση με το μεγαλύτερο μέρος της μετέπειτα δουλειάς του.
Το Stargate έχει ως βάση την λίγο πολύ γνωστή θεωρία του Ολλανδού Έριχ Φον Ντένικεν, που υποστηρίζει ότι ο πολιτισμός των αρχαίων Αιγυπτίων, και όχι μόνο, προέρχεται από εξωγήινους. Ο Έμεριχ και ο στενός συνεργάτης του Ντιν Νέβλιν βασίζουν το σενάριό τους σε αυτή την τρελή θεωρία, χρησιμοποιώντας και τη θεωρία των αστρικών πυλών και χτίζουν μια ιστορία, οι οποία τουλάχιστον αρχικά μοιάζει να θέλει να εμβαθύνει αρκετά, άσχετα αν στο φινάλε καταλήγει μια απλή μάχη μεταξύ καλού και κακού. Η πρώτη μία ώρα του φιλμ είναι και η καλύτερη, δίνοντας χρόνο στο θεατή να κατανοήσει την πλοκή και να γνωρίσει τους πρωταγωνιστές, οι οποίοι εδώ που τα λέμε δεν εμφανίζουν και κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ψιλοστανταράκια τους λες στα φιλμ του είδους αλλά τουλάχιστον εδώ έχουμε καλούς ηθοποιούς, που βοηθούν την κατάσταση.
Το μεγάλο όνομα εδώ ήταν σαφώς για εκείνη την εποχή ο Κερτ Ράσελ, ο οποίος δε φαίνεται να προσπαθεί να κάνει κάτι παραπάνω με το ρόλο του αλλά το πάει μέχρι εκεί που μπορείς να δεχτείς ότι τουλάχιστον δε μοιάζει να αδιαφορεί. Αυτός που κλέβει εύκολα την παράσταση και δίνει πόντους στο φιλμ είναι ο Τζέιμς Σπέιντερ. Ο Σπέιντερ φτιάχνει έναν πιο ανθρώπινο χαρακτήρα και τον υποστηρίζει με ευκολία, κάνοντας τον Ράσελ να μοιάζει σαν δεύτερο όνομα. Ο Σπέιντερ είναι ίσως ένας από τους κύριους λόγους που νιώθεις ότι το φιλμ πατάει με το ένα πόδι στο έδαφος και μπορεί ο θεατής να το παρακολουθήσει πολύ πιο εύκολα. Η τρίτη ερμηνεία που έπρεπε να είναι δυνατή στο φιλμ είναι αυτή του κακού, του Ρα. Ο Ρα έχει τη μορφή του Τζέι Ντέιβιντσον. Ο Ρα είναι μια μορφή που δεν είναι ποτέ ξεκάθαρη η σεξουαλικότητά του. Δεν είναι άντρας, δεν είναι γυναικά, είναι και τα δύο, θέλοντας ίσως έτσι ο Έμεριχ να τον διαφοροποιήσει από τα υπόλοιπα πλάσματα και να του προσδώσει μια πιο "θεϊκή" υπόσταση, μακρυά από την εξωτερική εμφάνιση. Ο Ντέιβιντσον δεν είναι κακός, ίσα-ίσα υποστηρίζει αρκετά καλά αυτό που του έχει ζητηθεί. Βγάζει αντιπάθεια αλλά δεν είναι ωστόσο μια μορφή κακού ιδιαίτερα ισχυρή, ικανή να σε τρομοκρατήσει.
Γενικά το φιλμ του Έμεριχ προσφέρεται για τους φίλους της επιστημονικής φαντασίας. Η δυναμική του με το πέρασμα των χρόνων μεγάλωσε, οδηγώντας μάλιστα σε τρεις τηλεοπτικές σειρές ιδιαίτερα επιτυχημένες. Το Stargate SG-1 ξεκίνησε το 1997 και διήρκεσε 10 σεζόν, το Stargate Atlantis προβλήθηκε από το 2004 έως το 2009 και τέλος το Stargate Universe, που άντεξε μόλις δύο χρόνια. Προσθέστε και μια σειρά κινουμένων σχεδίων μιας σεζόν αλλά και δύο ακόμα τηλεοπτικές ταινίες με τους πρωταγωνιστές του SG-1 και αυτομάτως καταλαβαίνετε ότι μιλάμε για ένα αρκετά διευρυμένο σύμπαν, το οποίο ξεκίνησε με την ταινία του Έμεριχ. Πράγματα που μένουν αναπάντητα στο φιλμ και δίνουν μια αίσθηση λειψής δημιουργίας, υπήρχε πρόθεση να εξηγηθούν σε δύο ακόμα φιλμ καθώς οι αρχικές προθέσεις ήταν να δημιουργηθεί μια τριλογία. Είναι πάντως ένα από τα σημεία που δεν βοηθούν το φιλμ.
Επιθυμία να δημιουργηθεί κάτι ελαφρώς πιο βαθύ αλλά που μένει μόνο επιθυμία εν τέλει, ωστόσο το Stargate παραμένει μια αξιοπρεπής ταινία επιστημονικής φαντασίας. Προσπαθεί να βάλει πράγματα στο τραπέζι, από τη θεωρία του Φον Ντένικεν μέχρι ζητήματα θρησκευτικά και κοινωνικοπολιτικά αλλά προτιμά να καταλήξει σε ένα απλούστερο φινάλε, με πυροβολισμούς καλών και κακών και ένα μικρό ρομάντζο. Δεν είναι κακό αλλά όπως γνωρίζετε και όπως πολλές φορές ακούτε σε τέτοιες περιπτώσεις : θα μπορούσε να είναι καλύτερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου