Είδος : Θρίλερ
Κάπου εδώ, το μπαλάκι πάει στον 74 ετών σκηνοθέτη της ταινίας, Πίτερ Άσκιν. Δε θέλω να φανεί πικρόχολο το σχόλιό μου και το γράφω με κάθε σεβασμό, αλλά η λογική λέει ότι ένας άνθρωπος 74 ετών, σπάνια διαθέτει ενέργεια, οπότε είναι αρκετά δύσκολο να βγάλει ενέργεια ένας σκηνοθέτης αυτής της ηλικίας από τους ηθοποιούς του αλλά και να δώσει ενέργεια σε ολόκληρο το φιλμ. Για όνομα του Θεού, δε λέω πως αυτό είναι κανόνας αλλά όταν βλέπεις ταινίες μεγάλων σκηνοθετών σε προχωρημένη ηλικία (πχ Χίτσκοκ, Κόπολα- φωτεινή εξαίρεση ο Ίστγουντ, νομίζω) και νιώθεις ότι τους λείπει ενέργεια, καταλαβαίνεις ότι είναι δύσκολο ένας σκηνοθέτης χαμηλότερων προσδοκιών και ελάχιστης επαφής με το αντικείμενο μέσα σε 21 χρόνια (μόλις 5 φιλμ) να μπορεί να κάνει κάτι καλύτερο.
 |
Σκηνοθεσία:Peter Askin
Σενάριο:Stephen King Παίζουν:Joan Allen,Anthony LaPaglia, Stephen Lang |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΥΠΟΘΕΣΗ: Η Ντάρσι κι ο Μπομπ είναι παντρεμένοι 25 χρόνια, ζουν μια ευτυχισμένη ζωή και είναι έτοιμοι να παντρέψουν την κόρη τους. Η Ντάρσι ,όμως, ανακαλύπτει ένα τρομερό μυστικό, που ο σύζυγός της της κρατούσε κρυφό όλα αυτά τα χρόνια. Ο Μπομπ είναι ο διαβόητος κατά συρροήν δολοφόνος, που χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο ΜπίΝτι και ευθύνεται για το θάνατο δεκάδων νεαρών γυναικών.
ΑΠΟΨΗ: Πείτε μου, ειλικρινά, πόσες φορές είδατε μια ταινία βασισμένη σε γραπτά του Κινγκ και την βρήκατε αξιόλογη; Νομίζω ότι οι περισσότεροι δε θα χρειαστεί να μετρήσετε χρησιμοποιώντας τα δάχτυλα και των δύο χεριών σας!
Στο συγκεκριμένο φιλμ βάζει την υπογραφή του στο σενάριο ο ίδιος ο, εξηνταεφτάχρονος πλέον, συγγραφέας, διασκευάζοντας το ομότιτλο διήγημα από τη συλλογή "Σκοτάδι Βαθύ, Δίχως Άστρα". Αν θεωρείτε ότι αυτό είναι καλό, έχετε ξεγελαστεί, όχι όμως ότι μπορώ να φορτώσω την ευθύνη για το μέτριο αποτέλεσμα στο σενάριο του Κινγκ. Όπως συμβαίνει με τα περισσότερα δημιουργήματα του Κινγκ που διασκευάζονται για τη μικρή ή μεγάλη οθόνη, ενώ το υλικό τους είναι πολύ καλό, κάτι συμβαίνει κατά τη μεταφορά και εμφανίζονται ελλειπή στην τελική τους οπτικοποιημένη μορφή. Έτσι κι εδώ, έχουμε ένα θρίλερ που δουλεύει στο "ρελαντί". Ενώ μπόρεσα να το παρακολουθήσω με σχετικό ενδιαφέρον, γιατί το θέμα του είναι αρκετά ιδιόμορφο, δεν ένιωσα καμία στιγμή αγωνία, κάτι που σύμφωνα με το είδος του φιλμ (thriller = φιλμ αγωνίας) αποτελεί το βασικό του συστατικό.
Κάπου εδώ, το μπαλάκι πάει στον 74 ετών σκηνοθέτη της ταινίας, Πίτερ Άσκιν. Δε θέλω να φανεί πικρόχολο το σχόλιό μου και το γράφω με κάθε σεβασμό, αλλά η λογική λέει ότι ένας άνθρωπος 74 ετών, σπάνια διαθέτει ενέργεια, οπότε είναι αρκετά δύσκολο να βγάλει ενέργεια ένας σκηνοθέτης αυτής της ηλικίας από τους ηθοποιούς του αλλά και να δώσει ενέργεια σε ολόκληρο το φιλμ. Για όνομα του Θεού, δε λέω πως αυτό είναι κανόνας αλλά όταν βλέπεις ταινίες μεγάλων σκηνοθετών σε προχωρημένη ηλικία (πχ Χίτσκοκ, Κόπολα- φωτεινή εξαίρεση ο Ίστγουντ, νομίζω) και νιώθεις ότι τους λείπει ενέργεια, καταλαβαίνεις ότι είναι δύσκολο ένας σκηνοθέτης χαμηλότερων προσδοκιών και ελάχιστης επαφής με το αντικείμενο μέσα σε 21 χρόνια (μόλις 5 φιλμ) να μπορεί να κάνει κάτι καλύτερο.
Οι δύο πρωταγωνιστές, ωστόσο, και κυρίως η Τζόαν Άλεν, στέκονται με αξιοπρέπεια. Δεν παρουσιάζουν κάτι ιδιαίτερο αλλά σέβονται τουλάχιστον αυτό που κάνουν και αποδίδουν όσο καλύτερα τους επιτρέπει η κατάσταση, κάνοντας λίγο πιο υποφερτό το τελικό αποτέλεσμα. Ένα τελικό αποτέλεσμα, το οποίο δεν είμαι σίγουρος πού θα βρει το κοινό του, είμαι, όμως, σίγουρος πού δεν θα το βρει. Οπότε, οι θεατές κάτω των 25 ετών ας το προσπεράσουν, ακόμα κι αν ανήκουν στο αναγνωστικό κοινό του Κινγκ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου