 |
Σκηνοθεσία:Ben Samuels
Σενάριο:Mark Garbett, Ralph Glenn Howard Παίζουν:Robert Englund, Diane Cary,Daniel Gadi |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ένα γκρουπ ηθοποιών θα συγκεντρωθεί σε ένα παλιό αρχοντικό, με σκοπό να γνωρίσουν τον παραγωγό ενός νέου θεατρικού έργου και να ξεκινήσουν πρόβες. Ο παραγωγός και πρωταγωνιστής του θεατρικού είναι ένας νεαρός, παράξενος εκατομμυριούχος, ο οποίος όμως δεν έχει αποκαλύψει όλη την αλήθεια στους ηθοποιούς. Το έργο που θα ανεβάσουν έχει τον τίτλο Καντεμίρ και είναι γραμμένο σε ένα παλιό, καταραμένο βιβλίο. Σύντομα, ρόλοι και πραγματικότητα θα μπερδευτούν.
ΑΠΟΨΗ: Ο Φρέντι Κρούγκερ...εεε, με συγχωρείτε... Ο Ρόμπερτ Ίνγκλαντ ακόμα και τόσα χρόνια μετά το τέλος του ρόλου που τον έκανε διάσημο στον Εφιάλτη Στο Δρόμο Με Τις Λεύγες, εξακολουθεί να παραμένει, για τους φίλους των ταινιών τρόμου, μια καλτ φιγούρα. Έτσι, οι παραγωγοί του Καντεμίρ, τον βάζουν πρώτο όνομα στο φιλμ, ρίχνουν και μια γοτθικού περιεχομένου υπόθεση και μια σχετικά σκοτεινή αφίσα και περιμένουν να δουν τι ψάρια θα πιάσουν. Το σίγουρο είναι ότι για να υπάρχει τόση παραγωγή ταινιών τρόμου, κυρίως b movies, γιατί και το Καντεμίρ τέτοια είναι, οι εταιρείες παραγωγής μάλλον κερδισμένες βγαίνουν.
Τέλος πάντων, λίγο με απασχολούν τα οικονομικά των εταιρειών παραγωγής. Στο κομμάτι του αποτελέσματος μιας παραγωγής, στο φιλμ δηλαδή που κυκλοφορεί στις αίθουσες ή στο dvd, επικεντρώνομαι κι εκεί τα πράγματα για το Καντεμίρ δεν είναι καλά.
Ο Ίνγκλαντ μια χαρά τα πάει στο φιλμ, υπάρχουν και μερικά εσωτερικά αστεία με αφορμή την καριέρα του και γενικά είναι μέσα στο κλίμα που θα έπρεπε να είναι. Μόνο αυτός όμως τα καταφέρνει. Ηθοποιοί, σεναριογράφοι και σκηνοθέτης βρίσκονται αλλού. Ερμηνείες κακές αλλά βλέποντας αρκετά b-movies στη ζωή μου, δεν περιμένω ποτέ πολλά σε αυτόν τον τομέα. Ξέρω, πλέον, ότι αν κάτι μπορεί να κάνει τη διαφορά σε μια τέτοια ταινία, βρίσκεται στο σενάριο ή τη σκηνοθεσία. Κι εδώ, όμως, τα πράγματα δεν πάνε καλύτερα. Ωραία η κεντρική ιδέα με το καταραμένο θεατρικό και την κατάρα που ακολουθεί τον ιδιοκτήτη του αρχοντικού αλλά δοσμένη φτωχά και χωρίς εκπλήξεις. Αντιθέτως, το φιλμ είναι απόλυτα προβλέψιμο.
Αφού, λοιπόν, ούτε ερμηνευτικά ούτε σεναριακά μας κερδίζει το Καντεμίρ, απομένει το κομμάτι που μπορεί να σώσει ένας σκηνοθέτης μαζί με έναν καλό μοντέρ κι ένα καλό διευθυντή φωτογραφίας. Ούτε ατμόσφαιρα υπάρχει όμως στη μεγαλύτερη διάρκεια του φιλμ, ούτε αγωνία δημιουργείται, ούτε γρήγορη ροή έχουμε.
Αν ο μόνος λόγος που θα επιλέξεις να δεις το Καντεμίρ είναι γιατί γουστάρεις τη φάτσα του Ίνγκλαντ και έχεις μεγαλώσει με το franchise του Εφιάλτη, τότε πρέπει να είσαι ικανοποιημένος, γιατί το μόνο που αξίζει τελικά σε ολόκληρο το φιλμ, είναι ο Ίνγκλαντ.
Βαθμολογία άλλων ιστοσελίδων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου