Είδος: Κωμωδία
 |
ΚΟΥΒΑΝΕΖΙΚΟΣ ΕΡΩΤΑΣ
Σκηνοθεσία:James Griffiths Σενάριο:Jon Brown,Nick Frost Παίζουν:Nick Frost, Rashida Jones,Chris O'Dowd |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΥΠΟΘΕΣΗ: Παιδί-χορευτής θαύμα στη σάλσα τη δεκαετία του '80, που έπεσε θύμα bullying και τα παράτησε, υπέρβαρος και με έλλειψη αυτοπεποίθησης και ενδιαφέροντος στη ζωή του σήμερα, ο Μπρους Γκάρετ ζει μια μίζερη ζωή, δεχόμενος τα πειράγματα του αυτάρεσκου συνεργάτη του, Ντρου. Το πάθος του Γκάρετ για τη σάλσα, θα ξυπνήσει 22 χρόνια μετά, όταν θα ερωτευτεί τη Τζούλια, τη νέα διευθύντρια της εταιρείας στην οποία εργάζεται, και θα ανακαλύψει την αγάπη της για τη σάλσα. Ο Γκάρετ θα χορέψει ξανά με τη βοήθεια του μέντορά του, Ρον Πάρφιτ, προσπαθώντας να βρει τη χαμένη του αυτοπεποίθηση και να κατακτήσει τη Τζούλια.
ΑΠΟΨΗ: Δεν ήμουν ποτέ φαν του Νικ Φροστ ούτε του κολλητού του Σάιμον Πεγκ, παρότι ομολογουμένως, παρέα με τον σκηνοθέτη Έντγκαρ Ράιτ, έδωσαν μια νότα φρεσκάδας στην Βρετανική κωμωδία από το 2004 και μετά. Ίσως βρίσκω περισσότερο κωμικό και αστείο τον έτερο πρωταγωνιστή του φιλμ, Chris O'Dowd, γνωστό κυρίως από την κωμική σειρά The IT Crowd κι ας μην πούλησε ποτέ το όνομά του όσο του Φροστ ή του Πεγκ. Ωστόσο, η ιδέα ο Φροστ με τα παραπανίσια κιλά του, να υποδυθεί έναν τύπο που πρέπει να χορέψει λάτιν, θεώρησα ότι θα έβγαζε γέλιο. Δεν έπεσα και διάνα αλλά ούτε αστόχησα τελείως.
Το φιλμ έχει μερικές πολύ καλές στιγμές, για τις οποίες όμως δεν ευθύνεται τόσο ο Φροστ, όσο κυρίως οι συμπρωταγωνιστές του. Τα κάφρικα πειράγματα του O'Dowd είναι αλήθεια ότι προκαλούν γέλιο αλλά αυτός που δίνει ρεσιτάλ είναι ο Kayvan Novak, στο ρόλο του Μπιζάν, του γκέι χορευτή που θα γίνει κολλητάρι με τον Μπρους. Ο Novak είναι απολαυστικός στις σκηνές που έχει με τον Frost, δίνοντας τις πιο εύκολες στιγμές γέλιου της ταινίας.
Αν αναρωτιέστε τώρα, τι ακριβώς είναι το φιλμ, δηλαδή κωμωδία ή ρομαντική κομεντί, θα έλεγα ότι γέρνει σαφώς περισσότερο προς την κωμωδία. Θα θυμίσει σε πολλούς, τις ανάλογου ύφους κωμωδίες-παρωδίες του Γουίλ Φέρελ ( Semi-Pro, Blades Of Glory) αλλά χωρίς τον έντονο σουρεαλισμό και το ακραίο χιούμορ τους, με εξαίρεση τη σκηνή της χορευτικής μονομαχίας του Μπρους με τον Ντρου σε ένα γκαράζ.
Σε γενικές γραμμές , το Cuban Fury είναι μια καλή πρόταση για το καλοκαιράκι (28 Αυγούστου κάνει πρεμιέρα στην Ελλάδα) χωρίς όμως να γίνεται ποτέ μια πολύ καλή κωμωδία, παρότι είχε αρκετά πράγματα που θα μπορούσαν να την είχαν ανεβάσει ένα-δύο επίπεδα παραπάνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου