Είδος: Δράμα
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
 |
Σκηνοθεσία:David Gordon Green
Σενάριο:Gary Hawkins,
Larry Brown (novel)
Παίζουν:Nicolas Cage,
Tye Sheridan,Gary Poulter |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο Τζο Ράνσομ, πρώην κατάδικος, θα δώσει εργασία σε ένα 15χρονο πιτσιρικά. Όταν ο Τζο ανακαλύπτει, ότι ο μικρός έχει δυο αλκοολικούς γονείς, οι οποίοι εκμεταλλεύονται τα τα δυο τους παιδιά, θα πάρει υπό την προστασία του τον μικρό, θέλοντας να δώσει νόημα και στην δική του ,ανύπαρκτη ζωή.
ΑΠΟΨΗ: Δεν ανήκω σε αυτούς που αρέσκονται να παρακολουθούν "βαριά", καταθλιπτικά ψυχοδράματα. Δε μπορούσα όμως, να αντισταθώ σε μια ταινία, που οι φήμες ήθελαν τον Νίκολας Κέητζ να δίνει μια ουσιαστική και αληθινή ερμηνεία, μετά από σχεδόν 15-20 χρόνια. Μα σε πόση σαβούρα έχει παίξει αυτός ο άνθρωπος; Μικρές αναλαμπές ανά διαστήματα υπήρχαν αλλά δεν αρκούσαν για να "ανέβει" ξανά στα μάτια των περισσότερων κινηματογραφόφιλων. Με το Joe, λοιπόν, καταφέρνει να μας δείξει πόσο ταλαντούχος ηθοποιός εξακολουθεί να είναι αλλά και πόσο λάθος (καλλιτεχνικά, πάντα) χειρίστηκε την καριέρα του όλα αυτά τα χρόνια.
Βαθιά, υπόγεια και ανθρώπινη η ερμηνεία του Κέητζ, μακρυά από όλες αυτές τις καρικατούρες με τις αστείες κομμώσεις που έχει υποδυθεί τα τελευταία χρόνια, σε μαγνητίζει από την αρχή του φιλμ και μέχρι το τέλος του, σε έχει κερδίσει ολοκληρωτικά. Κορυφαία στιγμή του Κέητζ στο φιλμ, είναι ένας εσωτερικός μονόλογος, ο οποίος γίνεται περίπου στα μισά της διάρκειας και είναι καθηλωτικός. Οι σκέψεις του Τζο δένουν απόλυτα με τις σκοτεινές, μίζερες σκηνές που περνάνε από μπροστά μας, βουτώντας κι εμάς μέσα στον αληθινό κόσμο του Τζο. Ο κόσμος αυτός δεν είναι μακρυά από τον δικό μας κόσμο, τον κόσμο των αταίριαστων, των παρείσακτων. Ο Τζο δε χωράει σε αυτόν τον κόσμο και δεν θέλει αυτόν τον κόσμο αλλά δεν ξέρει ούτε πως να τον αλλάξει, ούτε πως να προσαρμοστεί.
Μπορεί η μεγάλη έκπληξη να έρχεται από τον Νίκολας Κέητζ, όμως το φιλμ έχει άλλες δύο άξιες ερμηνείες. Αυτές του νεαρού Tye Sheridan και του Gary Poulter, ο οποίος υποδύεται τον πατέρα του νεαρού. Ο Tye Sheridan δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τη μεστή ερμηνεία του Κέητζ, φανερώνοντας ένα απίστευτα ώριμο ταλέντο και ίσως ένα μελλοντικό "μεγάλο" ηθοποιό, αν το Χόλιγουντ δεν τον "κάψει", όπως πολύ συχνά συμβαίνει με τα ταλέντα αυτών των ηλικιών. Ο Gary Poulter απ' την άλλη, σε παραξενεύει με τη φυσικότητα με την οποία ερμηνεύει τον ρόλο του "χαμένου κορμιού". Άγνωστος μέχρι πριν από το Joe, ο Poulter, κρύβει μια τραγική ιστορία. Άστεγος και αλκοολικός στην πραγματικότητα, έπεσε τυχαία πάνω στον σκηνοθέτη της ταινίας, David Gordon Green, ο οποίος του έδωσε άμεσα το ρόλο, καθώς πολλές φορές βάζει ανθρώπους της τοπικής κοινωνίας στην οποία εξελίσσεται η ταινία, να παίξουν μικρούς ρόλους . Δυο μήνες μετά το τέλος των γυρισμάτων, ο Poulter βρέθηκε νεκρός μετά από μέθη, στους δρόμους του Όστιν.
Ο σκηνοθέτης, David Gordon Green, είναι μια παράξενη περίπτωση δημιουργού, θεωρώ, έχοντας στη φιλμογραφία του από τη μία κωμωδίες γεμάτες ενέργεια (άλλες καλές, άλλες μέτριες) και απ' την άλλη αργά, άνευρα μα ταυτόχρονα εσωτερικά, "βαθιά", δράματα. Αφήνει πάντως ένα στίγμα στην ανεξάρτητη Αμερικανική κινηματογραφική σκηνή, ιδιαίτερα με τις δύο τελευταίες ταινίες του (Prince Avalanche, Joe). Αναμένουμε και το επερχόμενο Manglehorn, με τον Αλ Πατσίνο, για να δούμε αν θα συνεχίσει στο ίδιο ύφος.
Το Joe δεν είναι μια δραματική ταινία που μπορούν να παρακολουθήσουν όλοι. Είναι αργή, είναι σκοτεινή, είναι καταθλιπτική και ομολογουμένως υπάρχουν σημεία που θα μπορούσαν να έχουν παραλειφθεί χωρίς να κοστίσουν στη συνολική εικόνα του φιλμ. Οι τρεις πρωταγωνιστές του όμως, δίνουν ρεσιτάλ ερμηνειών, όχι κραυγαλέων (τύπου "δώστε μου μια υποψηφιότητα") αλλά χαμηλότονων και ανθρωπίνων διαστάσεων. Μόνο και μόνο γι αυτό αξίζει να δείτε το Joe, μέχρι το σκληρό αλλά και συμβολικό του φινάλε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου