Spawn (1997)

Είδος: Φαντασίας, Δράσης

ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΕΚΔΙΚΗΤΗΣ

Σκηνοθεσία:Mark A.Z. Dippé

Σενάριο:Alan B. McElroy,

Mark A.Z. Dippé

Παίζουν:Michael Jai White,

John Leguizamo,

Martin Sheen

Γράφει ο Νίκος Ρέντζος

ΥΠΟΘΕΣΗ: Ενας δολοφονος που λεγεται Al Simmons, προδιδεται και δολοφονειται απο το αφεντικο του Jason Wynn. O Al κανει μια συμφωνια με το διαβολο και επιστρεφει στη γη σαν Spawn για να δει τη γυναικα του. Διαταζεται απο το βοηθο του διαβολου τον κλοουν να σκοτωσει τον Wynn. Αυτος εχει επισης κανει καποια συμφωνια με τον κλοουν και υποτιθεται οτι θα καταστρεψει τον κοσμο χρησιμοποιωντας εναν θανατηφορο ιο. (Cine.gr)

ΑΠΟΨΗ : Ο Roger Ebert ήταν ένας εκ των κορυφαίων κριτικών κινηματογράφου, με διεισδυτική ματιά, που τη χρησιμοποιούσε σε οτιδήποτε κι αν παρακολουθούσε. Θα έκανε κριτική με τον ίδιο τρόπο είτε έπρεπε να γράψει για τον "Ελαφοκυνηγό" είτε για τις "Χριστουγεννιάτικες Διακοπές του Τρελού Θηριοτροφείου" ,εκτιμώντας πάντα αυτό που ήθελε να προσφέρει στο κοινό η κάθε ταινία. Δεν είναι τυχαίο ότι είναι ο μοναδικός κριτικός κινηματογράφου που έχει αστέρι στο Walk Of Fame του Χόλιγουντ ενώ ήταν τιμητικά μέλος της Ένωσης Σκηνοθετών Αμερικής. Αν ρίξετε μια ματιά στη βιογραφία του αλλά και στις κριτικές του θα καταλάβετε πόσο ιδιαίτερη ματιά διέθετε ο Ebert και πόσο σοβαρά έπαιρνε αυτό που έκανε, κάτι για το οποίο δεν διακρίνονται όλοι οι κριτικοί κινηματογράφου. Ακόμα κι όταν ήταν αρνητικός απέναντι σε μια ταινία, θα τεκμηρίωνε την άποψή του με τρόπο εξαιρετικό κι όχι απαξιώντας για την προσπάθεια των συντελεστών. Όταν δε, θεωρούσε ότι έχει αδικήσει ταινίες σε παλιότερες κριτικές του, επέστρεφε μετά από χρόνια αναθεωρώντας και γράφοντας νέα κριτική.

  Όταν πριν λίγο καιρό χαζεύοντας διάφορες κριτικές του Ebert έπεσα πάνω στην κριτική του Spawn, ομολογώ ότι έμεινα έκπληκτος! Σχεδόν 4 (στα τέσσερα) αστέρια! Η έκπληξη έχει να κάνει με τη θύμηση της συγκεκριμένης ταινίας, καθώς την είχα παρακολουθήσει περίπου δέκα χρόνια πριν και την είχα βρει απογοητευτική. Αποφάσισα τότε να ρίξω άλλη μια ματιά στο Spawn θεωρώντας ότι δεν το είχα παρακολουθήσει όπως του άξιζε αφού ολόκληρος Ebert του έχει βάλει τόσο υψηλή βαθμολογία.

  Δέκα χρόνια μετά η άποψή μου για το Spawn δεν έχει αλλάξει δραματικά παρά τη θετικότατη κριτική του Ebert. Διέκρινα την προσπάθεια μιας διαφορετικής δημιουργίας αλλά διέκρινα και την ελλειπτική ματιά του σκηνοθέτη στο στήσιμο της ταινίας. Υπάρχουν στιγμές που γίνεται αξιοποίηση των ειδικών εφέ εξαιρετική αλλά υπάρχουν στιγμές που τα εφέ θυμίζουν ηλεκτρονικό παιχνίδι. Υπάρχει η ενδιαφέρουσα ιδέα-παραλλαγή της ιστορίας του Φάουστ αλλά υπάρχει κι ένα προβληματικό σενάριο.

  Η ιστορία του Spawn ξεκινάει το 1992, όταν ο σκιτσογράφος και συγγραφέας, Todd McFarlane, αποχωρεί από τη Marvel, αφού έχει καταφέρει να κάνει τον Spider-man Νο 1 σε πωλήσεις comic. Ο McFarlane μαζί με άλλους δημιουργούς θα ιδρύσουν την Image Comics, ανεξάρτητη εταιρεία όπου οι δημιουργοί δεν χρειάζονταν να πουλήσουν τα δικαιώματα της τέχνης τους στην ίδια την εταιρεία. Εκεί λοιπόν δημιουργείται ο Spawn από τον McFarlane και γίνεται, σε σύντομο χρονικό διάστημα, το πρώτο σε πωλήσεις κόμικ στην Αμερική και φυσικά η πιο επιτυχημένη ανεξάρτητη σειρά (σειρά που δεν ανήκει στους κολοσσούς Marvel και DC).

Παρά την εξαιρετική δουλειά που γίνονταν στα κόμικς του Spawn, η κινηματογραφική του μεταφορά δεν είχε την αναμενόμενη επιτυχία. Εισπρακτικά δεν τα πήγε άσχημα, κυρίως λόγω των πολλών φίλων του κόμικ που έσπευσαν στις αίθουσες. Το ζήτημα είναι ότι βγαίνοντας από τις αίθουσες, οι περισσότεροι ήταν απογοητευμένοι.

  Στη μεγαλύτερη διάρκειά του, το Spawn μοιάζει με τηλεοπτική παραγωγή λόγω των "περιορισμένων" χώρων που χρησιμοποιήθηκαν για τα γυρίσματα. Τα κάδρα που επιλέγει ο, εξαιρετικός στα ειδικά εφέ (τα γνωστότερα επιτεύγματά του: οι δεινόσαυροι του Jurasic Park και ο τύπος που άλλαζε μορφές στο Terminator 2) αλλά μετριότατος σκηνοθετικά, Dippe, μοιάζουν ασφυκτικά μικρά και περιορίζουν το θεατή. Ακόμα και στον τομέα του, στα ειδικά εφέ, η δουλειά που έχει γίνει δεν ικανοποιεί, έστω κι αν μιλάμε για το 1997. Ο σχεδιασμός του Spawn είναι εξαιρετικός και οι στιγμές που εμφανίζεται ο κόκκινος μανδύας του, κλέβει την παράσταση αλλά το σκηνικό της κόλασης και ο σχεδιασμός του δαίμονα είναι βγαλμένα από ηλεκτρονικό παιχνίδι της εποχής.

  Ο χειρισμός των ηθοποιών από των Dippe δεν έβγαλε πουθενά και πέρα από τον Leguizamo, παρότι θυμίζει έντονα τον Πιγκουίνο του Batman Returns, δε νομίζω ότι σώζεται κανείς. Οι ερμηνείες είναι στιγμές που θα σας θυμίσουν παιδική τηλεοπτική σειρά τύπου Power Rangers.

  Το Spawn ήθελε να είναι μια μοντέρνα και ίσως λίγο techno εκδοχή του Batman ή του The Crow αλλά δεν έχει τα προσόντα να το υποστηρίξει όλο αυτό. Δεν μπορεί να σε αγγίξει  ή να σε ιντριγκάρει σεναριακά, ερμηνευτικά αλλά ούτε και οπτικά. Οι ενδιαφέρουσες στιγμές του είναι τόσο μικρές που δεν αρκούν για να αλλάξουν τη γενική εικόνα του φιλμ. Οπότε, δυστυχώς, όσο κι αν ο Ebert είχε άλλη άποψη για το Spawn, ίσως γιατί μπόρεσε να διακρίνει ένα φιλμ πειραματισμού όπως γράφει και να το κριτικάρει ως τέτοιο, η δική μου άποψη δεν άλλαξε. Θεωρώ το Spawn μια κάτω του μετρίου ταινία βασισμένη σε κόμικ, που δύσκολα θα βρει ποτέ υποστηρικτές. Τώρα αν ο Ebert μπορούσε να διακρίνει κάτι, που δεν μπορούμε εμείς οι υπόλοιποι... Λυπάμαι...

Με λίγα λόγια : Αδύναμη μεταφορά ενός υπερ-επιτυχημένου κόμικ, που μάλλον θα απογοητεύσει τους περισσότερους.

Βαθμολογία άλλων ιστοσελίδων :

Cine.gr