 |
| Δράσης, Τρόμου Διάρκεια: 93' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Φαίνεται το 2024 ότι ήταν η χρονιά του λυκάνθρωπου. Μέσα στη χρονιά κυκλοφόρησε μια Γαλλική παραγωγή του Νέτφλιξ βασισμένη σε επιτραπέζιο παιχνίδι (Loups-Garous), το χολιγουντιανό Wolf Man και συμπληρώνει την τριάδα μια συμπαθητική τελικά "μπιμουβιά" με πρωταγωνιστή τον πάντα φέτες Φρανκ Γκρίλο.
Το Werewolves βασίζεται στην απλή ιδέα του ιού που προκαλεί μεταλλάξεις στους ανθρώπους κάτι που συναντάμε συνεχώς στις ταινίες με ζόμπι. Εδώ όμως αντί για ζόμπι, ο ιός μετατρέπει τους προσβληθέντες σε λυκάνθρωπους. Αυτό συμβαίνει εδώ και δύο χρόνια τις νύχτες που η Σελήνη βρίσκεται πιο κοντά στη Γη, φαινόμενο που φέρει την ονομασία "super moon" σύμφωνα με τον Αγγλικό όρο. Το φαινόμενο παρατηρείται τέσσερις με έξι φορές ετησίως οπότε η ανθρωπότητα εκείνες τις νύχτες προετοιμάζεται για να αντιμετωπίσει την επέλαση των τεράτων. Τα σπίτια μετατρέπονται σε φρούρια και έξω δεν κυκλοφορεί σχεδόν κανείς. Μια ομάδα Αμερικανών επιστημόνων (πάντα με τη βοήθεια του στρατού) προσπαθεί να βρει το αντίδοτο στον ιό και βρίσκεται πολύ κοντά. Στην τελευταία δοκιμή φαίνεται το αντίδοτο να κρατά και η έκθεση στη σελήνη να μην επηρεάζει τους εθελοντές. Προφανώς όμως κάτι δεν θα πάει καλά. Η επίδραση του αντιδότου κρατά για λίγη ώρα και η μεταμόρφωση σε λυκάνθρωπο απλώς καθυστερεί. Οι εθελοντές μεταμορφώνονται και επικρατεί χάος στις εγκαταστάσεις ενώ ο ήρωάς μας, Γουέσλι Μάρσαλ, μοριακός βιολόγος αλλά ντούκι καθώς έχει και στρατιωτική εκπαίδευση, πρέπει να φτάσει στο σπίτι που ζει η ανιψιά του με τη γυναίκα του νεκρού αδερφού του και να τις προστατέψει καθώς κάποια πλάσματα προσπαθούν να εισβάλουν στο χώρο τους.
Δεν μπορώ να πω ότι ξεκίνησα να το παρακολουθώ με μεγάλες προσδοκίες καθώς το όνομα του σκηνοθέτη Στίβεν Σ. Μίλερ φέρνει αυτόματα στο μυαλό μου μερικές από τις χειρότερες ταινίες που έχω παρακολουθήσει. Τα First Kill, Escape Plan 2, Extraction (2015), Marauders, Arsenal, Line of Duty ήταν από αυτές τις περιπέτειες του σωρού όπου "αναγκάζονται" για εύκολα χρήματα να παίζουν ηθοποιοί όπως ο Μπρους Γούιλις, ο Σιλβέστερ Σταλόνε, ο Τζον Κιούζακ και ο Άαρον Έκχαρτ και να μειώνουν κατά πολύ την αξία της φιλμογραφίας τους. Κι αν για τον Γουίλις δόθηκε μια εξήγηση σεβαστή, δυστυχώς δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για τους υπόλοιπους αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα. Η τελευταία ταινία του Μίλερ που θυμάμαι να βρίσκω σχετικά διασκεδαστική με πάει πίσω στο 2012 και το ριμέικ του Silent Night, Deadly Night. Εδώ όμως πρέπει να ομολογήσω ότι αν ξεπεράσουμε τα πρώτα τριάντα περίπου λεπτά, η ταινία αρχίζει να έχει πλάκα. Η δράση δουλεύει, τα πρακτικά εφέ των πλασμάτων είναι αρκετά καλά και ο Μίλερ δίνει και αρκετές δόσεις σπλάτερ ενώ σε μία δύο σκηνές καταφέρνει να δημιουργήσει αγωνία.
Δεν πάνε όλα περίφημα αυτή την τελευταία ώρα της ταινίας. Υπάρχουν θεματάκια στο μοντάζ που φανερώνουν ότι έχει πέσει άγαρμπα ψαλίδι, με αποτέλεσμα να μπαίνουν θεματικές και να εξαφανίζονται ή να λείπει η εξέλιξη κάποιων σκηνών. Όλα αυτά στερούν συνοχή στο έργο του Μίλερ.
Το σενάριο του Μάθιου Κένεντι -αν πρέπει να μιλήσουμε για αυτό- παίρνει πραγματάκια από ταινίες είδους και τα αναμιγνύει. Έτσι το τελικό αποτέλεσμα έχει σαν κορμό τον λυκάνθρωπο, χρησιμοποιεί τη λογική των ταινιών με ζόμπι και βάζει και λίγο από Κάθαρση. Τα υπόλοιπα, σκηνοθέτης και σεναριογράφος τα αφήνουν στον Φρανκ Γκρίλο που ξέρει να χειριστεί μια χαρά το υλικό που του δίνουν. Μπορεί να μην είναι αστέρας πρώτου μεγέθους αλλά ταινίες σαν αυτές μια χαρά τις κουβαλάει.
Το Werewolves σου δίνει τελικά αυτό που θα έπρεπε να περιμένεις. Είναι το καλύτερο που θα μπορούσες να πάρεις; Όχι. Είναι το χειρότερο; Όχι. Θα δεις μάχες λυκανθρώπων, θα δεις μεταμορφώσεις, θα δεις συμπαθητικά πρακτικά εφέ, θα δεις αρκετό αίμα και δράση. Δεν είναι όλα ικανοποιητικά στον ίδιο βαθμό αλλά στο τέλος η ταινία καταφέρνει να πετύχει ένα καλό ποσοστό διασκέδασης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου