ΤΟ ΠΛΑΣΜΑ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ
 |
| Τρόμου, Μυστηρίου Διάρκεια: 89' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Η Κριστίνα Ρίτσι είναι μια σχετικά "ήσυχη" ηθοποιός με αρκετά πλούσια όμως φιλμογραφία. Ξεκίνησε ως μια συμπαθητική παιδική φατσούλα και έγινε παιδί σταρ του Χόλιγουντ ευθύς αμέσως, με τη συμμετοχή της στις δύο ταινίες του Μπάρι Σόνεφελντ, Οικογένεια Άνταμς και Οικογένεια Άνταμς 2, και αμέσως μετά στην κινηματογραφική μεταφορά του αξιαγάπητου φαντάσματος, Κάσπερ. Όλα αυτά από το 1991 μέχρι το 1995. Από εκεί κι έπειτα, η Κριστίνα άρχισε να έχει όλο και πιο ενδιαφέροντες και απαιτητικούς ρόλους σε ανεξάρτητες παραγωγές, παράλληλα με τη συμμετοχή της σε πιο mainstream ταινίες. Ωστόσο, παρά την ενδιαφέρουσα φιλμογραφία της, η Ρίτσι δεν έγινε ποτέ αστέρας πρώτου μεγέθους, αλλά μια πολύ αναγνωρίσιμη φυσιογνωμία για όλους εμάς που είμαστε ηλικιακά κοντά της (άχρηστη πληροφορία: έχουμε γενέθλια την ίδια μέρα, με διαφορά δύο χρόνων-1980 η Ρίτσι,1982 ο γράφων)και μεγαλώναμε παράλληλα μαζί της. Δεν κρύβω επίσης ότι η μικροκαμωμένη Κριστίνα ήταν αυτό που λέμε το celebrity crash μου! Ο λόγος λοιπόν που αποφάσισα να παρακολουθήσω το Monstrous ήταν το όνομά της στον πρωταγωνιστικό ρόλο, καθώς οι παλιές αγάπες δεν ξεχνιούνται!
Το θέμα της ταινίας είναι λίγο πιο βαθύ από αυτό που φαίνεται, αλλά καλό είναι να μην γνωρίζετε πολλά πριν την παρακολουθήσετε καθώς ποντάρει στην τελική ανατροπή. Τα βασικά λοιπόν που χρειάζεται να ξέρει κανείς είναι ότι κάπου πίσω στη δεκαετία του 1950, μια μητέρα μετακομίζει σε ένα σπίτι στην Αμερικανική επαρχία με τον επτάχρονο γιο της, προσπαθώντας να απομακρυνθεί από τον πατέρα του παιδιού, που φαίνεται να τους προκαλεί προβλήματα. Το νέο τους σπίτι βρίσκεται δίπλα σε μια όμορφη λίμνη, που κρύβει όμως κάποιο σκοτεινό μυστικό, το οποίο απειλεί την ίδια και το παιδί της.
Παρότι η ιστορία έχει ενδιαφέρον, δεν βοηθά ιδιαίτερα ο τρόπος αφήγησης που επιλέγει ο σκηνοθέτης. Η Ρίτσι είναι αξιοπρεπής και είναι σίγουρα το δυνατό χαρτί της ταινίας αλλά οπτικά βγαίνει μια προχειρότητα, που θυμίζει τηλεόραση περασμένων δεκαετιών. Αν ξεπεράσεις την αργή εξέλιξη στη μέση και φτάσεις στο τέλος ίσως να νιώσεις μια κάποια συναισθηματική ικανοποίηση, ακόμα κι αν υποψιαστείς την ανατροπή που έρχεται (δεν είναι και πολύ δύσκολο αν έχεις παρακολουθήσει ταινίες τρόμου της τελευταίας εικοσαετίας). Σίγουρα δεν ανήκει στις ταινίες που την προτείνεις χωρίς ενδοιασμούς αλλά δεν είναι και από αυτές που ανήκουν στην κατηγορία "έχασα το χρόνο μου". Τίποτα συνταρακτικό αλλά μια μικρή ιστοριούλα τρόμου με ψυχολογικές προεκτάσεις που υπό προϋποθέσεις μπορεί να σε αγγίξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου