Cinenoxos: Sherlock Holmes in New York (1978)

Είδος: Μυστηρίου

"Μέτριο τελικό αποτέλεσμα αλλά χωρίς να μπορείς να το αντιπαθήσεις, λόγω του ταλέντου των ανθρώπων που βρίσκονται μπροστά από την κάμερα."

Σκηνοθεσία: Boris Sagal

Σενάριο: Alvin Sapinsley

Παίζουν:Roger Moore,
John Huston,Patrick Macnee

Γράφει ο Νίκος Ρέντζος

Η φαντασία του Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ δημιούργησε έναν από τους πιο αναγνωρίσιμους και εικονικούς χαρακτήρες ανά τον κόσμο. Οι περιπέτειες του Σέρλοκ Χολμς αγαπήθηκαν και διαβάστηκαν από εκατομμύρια ανθρώπους ενώ ακόμα κι αυτοί που δεν έχουν διαβάσει ούτε μία σελίδα από το έργο του Ντόιλ, αναγνωρίζουν τον ήρωα που δημιούργησε. Σαφές παράδειγμα δημιουργήματος που ξεπέρασε σε φήμη τον ίδιο το δημιουργό του! Η αλήθεια είναι βέβαια ότι αυτή η τεράστια αναγνωρισιμότητα με το πέρασμα των χρόνων οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις κινηματογραφικές και τηλεοπτικές ενσαρκώσεις του ήρωα, που μόνο λίγες δεν τις λες. Αν δεν κάνω λάθος, ο Χολμς είναι ο χαρακτήρας που έχει μεταφερθεί τις περισσότερες φορές στον κινηματογράφο. Αυτή την πληροφορία σας την δίνω με επιφύλαξη αλλά αν δεν είναι πρώτος στη συγκεκριμένη λίστα είναι σίγουρα κάπου στις πρώτες θέσεις καθώς από το 1900 και μια μικρού (πολύ μικρού όμως) μήκους κωμική ταινία με τίτλο Sherlock Holmes Baffled, ο διάσημος ερευνητής δε σταματά μέχρι σήμερα να υπάρχει στη μικρή και μεγάλη οθόνη.

Ο άνθρωπος που υποδύθηκε πιο πολλές φορές τον Χολμς στη μεγάλη οθόνη είναι ο Μπέιζιλ Ράθμποουν, ο οποίος ξεκίνησε το 1939 με το κλασικό The Hound of The Baskervilles και τελείωσε με το ρόλο το 1946. Τα χρόνια μπορεί να ήταν εφτά, ο Ράθμποουν όμως έπαιξε τον Χολμς δέκα πέντε φορές και κατά πολλούς αποτελεί την καλύτερη ενσάρκωση του ήρωα.

Μετά από χρόνια και από αρκετούς ακόμα ηθοποιούς που υποδύθηκαν τον Χολμς έρχεται και η σειρά του Ρότζερ Μουρ να παίξει το ρόλο, σε μια τηλεταινία του 1976. Ο Μουρ είναι ήδη ο Τζέιμς Μποντ της εποχής και τεράστιος κινηματογραφικός αστέρας και προφανώς οι παραγωγοί αυτής της τηλεταινίας πόνταραν στη φήμη του για την επιτυχία της παραγωγής.

Σκηνοθέτης αυτής της "χαζούλικης" (ας μου επιτραπεί η έκφραση, καθώς νομίζω ότι περιγράφει απόλυτα την ταινία) μεταφοράς είναι ο Μπορίς Σαγκάλ, κυρίως τηλεοπτικός σκηνοθέτης, με μικρή θητεία στον κινηματογράφο και πιο γνωστή ταινία του το The Omega Man, με τον Τσάρλτον Ίστον. Ο Σαγκάλ αφήνει τον Μουρ εντελώς ελεύθερο απ' ό,τι φαίνεται να παίξει τον Χολμς με τον δικό του τρόπο, χωρίς καμιά σπουδαία ερμηνεία αλλά με τους μανιερισμούς που χρόνια χρησιμοποιούσε σε όλους τους ρόλους του. Οπότε ο Χολμς εδώ είναι λίγο πιο γοητευτικός απ' ότι πρέπει και λίγο πιο χαλαρός απ' όσο γνωρίζαμε.

Η υπόθεση τον βάζει αντιμέτωπο με τον καθηγητή Μοριάριτι, που εδώ υποδύεται ο Τζον Χιούστον, κι ένα σχέδιο που φτάνει από το Λονδίνο στη Νέα Υόρκη. Ο Χολμς πρέπει να αντιμετωπίσει δύο παράλληλα προβλήματα. Τη ληστεία των χρημάτων από το Παγκόσμιο Ταμείο και την απαγωγή του γιου μιας παλιάς γνώριμης, διάσημης τραγουδίστριας στις σκηνές της Αμερικής. Ο Μοριάριτι ειδοποιεί τον Χολμς ότι αν μπλεχτεί στην πρώτη υπόθεση, το παιδί θα πεθάνει, έτσι, όταν η αστυνομία της Νέας Υόρκης πλησιάζει τον ντετέκτιβ ζητώντας τη βοήθειά του, αυτός αρνείται για να προστατεύσει το παιδί. Το μυαλό του Χολμς όμως δουλεύει ασταμάτητα και μαζί με τον Γουάτσον θα μπορέσει να βρει λύση στο πρόβλημα.

Δεν υπάρχει τίποτα το συνταρακτικό και ιδιαίτερο στην τηλεταινία του Σαγκάλ. Όλα κυλάνε όπως περιμένεις να κυλήσουν και το μόνο στοιχείο που προστίθεται στο φιλμ και που δεν συναντάμε συνήθως στα διηγήματα του Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, είναι το ρομάντζο του Χολμς. Η τραγουδίστρια, που υποδύεται η γοητευτική Σάρλοτ Ράμπλινγκ, αποτελεί παλιά περιπέτεια του Χολμς και υπονοείται κάτι από το σενάριο που διαφοροποιεί τον ήρωα από τις προηγούμενες εμφανίσεις του. Κατά τα άλλα, μυστήριο δυνατό δεν έχουμε, συμπαθητική ροή έχουμε και αναμενόμενη εξέλιξη, όπως είπαμε, σε μια τηλεταινία που για την εποχή της διατηρεί ικανοποιητικά επίπεδα παραγωγής.

Ο Πάτρικ Μακνί είναι στο πλευρό του Μουρ ως δόκτορ Γουάτσον, επιλέγοντας να διατηρήσει την ερμηνεία του στο ύφος του Νάιτζελ Μπρους, που υποδύθηκε τον φίλο του Χολμς στα κλασικά φιλμς της δεκαετίας του 1940, δίνοντας έναν πολύ ανάλαφρο και κωμικό τόνο. Η Ράμπλινγκ είναι πανέμορφη και μια χαρά τα πάει, βάση τις σεναριακές απαιτήσεις, ενώ ο Τζον Χιούστον παίξει αναμφίβολα τον κακό Μοριάριτι με όσο πιο εμφανές τρόπο μπορεί, κάνοντάς τον σχεδόν καρικατούρα.

Μέτριο τελικό αποτέλεσμα αλλά χωρίς να μπορείς να το αντιπαθήσεις, λόγω του ταλέντου των ανθρώπων που βρίσκονται μπροστά από την κάμερα. Ο Μουρ λάμπει πάντα στην οθόνη κι ας μην έπεισε ποτέ ως ηθοποιός υψηλών αξιώσεων ενώ και οι υπόλοιποι ηθοποιοί αποδίδουν με άψογο επαγγελματισμό. Μεγαλύτερη παραφωνία είναι η επιλογή του Χιούστον στο ρόλο του Μοριάριτι.

Προτείνεται κυρίως σε αυτούς που αναζητούν ξεχασμένα φιλμς με τον διάσημο ήρωα του Άρθουρ Κόναν Ντόιλ και σε αυτούς που σκαλίζουν γενικότερα τα τηλεοπτικά και κινηματογραφικά αρχεία, θέλοντας να εμπλουτίσουν τις γνώσεις τους!