The Fog (2005)

Είδος : Τρόμου

Η ΟΜΙΧΛΗ

Σκηνοθεσία:Rupert Wainwright

Σενάριο:Cooper Layne,
John Carpenter & Debra Hill(1980)

Παίζουν:Tom Welling,Maggie Grace,
Selma Blair

Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΥΠΟΘΕΣΗ: Οι κάτοικοι ενός μικρού νησιού θα πρέπει να πληρώσουν για τις αμαρτίες των προγόνων τους. Μια παράξενη ομίχλη έρχεται από τη θάλασσα και σκεπάζει τη μικρή πόλη και τα πλάσματα που φέρνει μαζί της ζητούν εκδίκηση, για αυτό που έγινε έναν αιώνα πριν. 

ΑΠΟΨΗ: Τα τέλη του 1970 και οι αρχές του 1980 ήταν τα χρόνια που έλαμψε το άστρο του Ντέιβιντ Κάρπεντερ. Ο Κάρπεντερ με τα πρώτα του φιλμ φανέρωσε ένα γνήσιο σκηνοθετικό και καλλιτεχνικό ταλέντο, αναγκάζοντας αυστηρούς κριτικούς να γράψουν εξαιρετικά λόγια στις κριτικές τους για τις ταινίες του. Ο Σταθμός 13 Δέχεται Επίθεση, η Νύχτα με Τις Μάσκες, Η Απόδραση Από τη Νέα Υόρκη, Η Απειλή, είναι ταινίες που σήμερα έχουν περάσει στη σφαίρα του κλασικού. Το 1980 βγαίνει στους κινηματογράφους το φιλμ Η Ομίχλη και η υποδοχή είναι πιο χλιαρή, παραμένοντας μέχρι σήμερα μια ταινία που διχάζει ακόμα και τους πιστούς φίλους του μεγάλου σκηνοθέτη. Είναι μια ταινία που σίγουρα έπαιρνε βελτιώσεις σε αρκετά σημεία της. Αυτό είχαν μάλλον στο μυαλό τους το 2005, οι υπεύθυνοι πίσω από την παραγωγή του remake (και ο ίδιος ο Κάρπεντερ, παρακαλώ, και η Ντέμπρα Χιλ, παραγωγός της πρώτης ταινίας) και έδωσαν το OK στον Ρούπερτ Γουέηνραϊτ, να σκηνοθετήσει ένα από τα πιο ανούσια remakes όλων των εποχών.

  Δε μπορείς να πεις ότι το The Fog του 2005 είναι ένα από τα χειρότερα remakes που έχουν δει τα μάτια μας. Ανούσιο, ναι, αλλά έχουν υπάρξει πολύ χειρότερα remakes και δεν κατακρίθηκαν όσο το The Fog. 

  Εάν υπάρχει κάτι που κάνει καλά το φιλμ του 2005 είναι η δημιουργία ατμόσφαιρας. Σε αυτό το κομμάτι  τόσο ο Γουέηνραϊτ όσο και το συνεργείο του έχουν κάνει αρκετά συμπαθητική δουλειά. Μέχρι μάλιστα τα πρώτα σαράντα λεπτά, το φιλμ μας βάζει στο κλίμα της μικρής παραλιακής πόλης και μας συστήνει τους βασικούς χαρακτήρες, οι οποίοι στην πορεία δυστυχώς χάνουν κάθε ίχνος προσωπικότητας. Τα σκηνικά ωστόσο, η σκοτεινιά, η υγρασία και η (ξεπερασμένη σήμερα) ψηφιακή ομίχλη κρατούν το ενδιαφέρον μας και μας κάνουν να αναμένουμε κάτι αρκετά καλό. Η εξέλιξη,

όμως, σκοτώνει κάθε προσδοκία μας. Εκεί που το φιλμ αρχίζει να γίνεται -θεωρητικά πάντα-τρομακτικό, με πλάσματα να βγαίνουν από την ομίχλη, ανθρώπους να μην ξέρουν τι κρύβεται στα 10 εκατοστά μπροστά τους, εκεί ακριβώς αρχίζει το τέλος για την Ομίχλη του Γουέηνραϊτ. Οι σκηνές τρόμου φαντάζουν αδιάφορες και στημένες χωρίς φαντασία, ενώ πλέον οι σεναριακές αδυναμίες αποκαλύπτονται, μαζί με τους χάρτινους χαρακτήρες.

  Αυτό που αρχικά προσπαθείς να ξεπεράσεις, λόγω της καλής ατμόσφαιρας, δε μπορείς να συνεχίσεις να κάνεις ότι δεν το βλέπεις όταν στραβώνει τελείως το φιλμ. Οι hot εκείνη την εποχή φάτσες του Τομ Γουέλινγκ και Μάγκι Γκρέις, ελέω Smallville και Lost, δε μπορούν να δώσουν τίποτα παραπάνω στους κακογραμμένους ρόλους τους, ενώ ο μοναδικός χαρακτήρας που μοιάζει να διατηρεί κάποια προσωπικότητα είναι αυτός της Σέλμα Μπλερ, της ραδιοφωνικής παραγωγού της πόλης.

  Το The Fog του 2005 δεν κατάφερε δυστυχώς να προσθέσει τίποτα στην ιστορία που δημιούργησε ο Κάρπεντερ το 1980. Δεν αποδείχτηκε η εξαίρεση στον κανόνα, που θέλει τα remakes να είναι πάντα κατώτερα των αρχικών φιλμ, αντιθέτως τον επιβεβαίωσε πανηγυρικά. Δεν είναι το φιλμ του 3,6 στα 10 που παρουσιάζεται στο IMDB και αν δεν ήταν remake ενός φιλμ του Κάρπεντερ ίσως να είχε διαφορετική αντιμετώπιση. Οι ερμηνείες και η κακή δεύτερη πράξη του το αποδυναμώνουν αλλά δεν είναι απίθανο πολλοί από εσάς να το βρουν διασκεδαστικό, για ένα χαλαρό βράδυ στην τηλεόραση. Προσωπικά, περίμενα κάτι πολύ χειρότερο αλλά τελικά παρακολούθησα απλώς άλλη μια μέτρια ταινία τρόμου, όπως συνέβη ουκ ολίγες φορές τα τελευταία 15 χρόνια.

Βαθμολογία άλλων ιστοσελίδων
Cine.gr
PopCorn