Είδος: Περιπέτεια
Το δυνατό σημείο του OHMSS είναι οι σκηνές δράσης. Γρήγορες εναλλαγές πλάνων, κοφτό μοντάζ και το αποτέλεσμα είναι τεράστιες ποσότητες αδρεναλίνης και ενέργεια στο φουλ. Τα εύσημα πάνε στον σκηνοθέτη, πρώην μοντέρ των ταινιών του Μποντ, Πίτερ Χαντ, και στο εξαιρετικό συνεργείο εικονοληπτών, μοντέρ και κασκαντέρ που είχε μαζί του. Η δουλεία που έγινε στις σκηνές δράσης μοιάζει πολύ μπροστά από την εποχή της και νομίζω ότι στη σημερινή εποχή μπορεί πλέον να εκτιμηθεί όσο της πρέπει.
Ο Μπλόφελντ εμφανίζεται πολύ πιο απειλητικός εδώ, με τη μορφή του Τέλη Σαβάλα. Νομίζω από τους καλύτερους κακούς της σειράς και χωρίς να έχει ερμηνευτικές υπερβολές. Στην συνάντηση του με τον 007, κερδίζει με ευκολία τον Λέιζενμπι. Αυτό που δεν κατάλαβα στη συγκεκριμένη συνάντηση είναι για ποιο λόγο δεν γνωρίζουν ο ένας τον άλλο, αφού στο προηγούμενο φιλμ (Ζεις μονάχα δυο φορές), Μπλόφελντ και Μποντ έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο. Ίσως γιατί ερμηνεύονταν και οι δύο από διαφορετικούς ηθοποιούς!...Ε; ...Ναι;... Αστείο;... Όχι, ε!... Οκ... Προχωράω...
 |
ΤΖΕΙΜΣ ΜΠΟΝΤ, ΠΡΑΚΤΩΡ 007:
ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΥ ΜΕΓΑΛΕΙΟΤΗΤΑΣ
Σκηνοθεσία:Peter Hunt
Σενάριο:Richard Maibaum
Παίζουν:George Lazenby,
Diana Rigg,Telly Savalas
|
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο κόμης Μπλόσαμπ, διεξάγει επιστημονικές έρευνες στο εργαστήριό του, που βρίσκεται στις χιονισμένες Άλπεις. Σκοπός των ερευνών είναι η αντιμετώπιση αλλεργιών όμως ο Μποντ και οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες ξέρουν ότι ο Κόμης Μπλόσαμπ είναι στην πραγματικότητα ο Έρνστ Σταύρο Μπλόφελντ, Νο 1 της εγκληματικής οργάνωσης S.P.E.C.T.R.E., και πρέπει να ανκαλύψουν τον πραγματικό σκοπό των ερευνών.
ΑΠΟΨΗ: "Σ' αγαπώ... Θέλεις να με παντρευτείς;" Ατάκα του Μποντ προς την πανέμορφη Τρέισι Ντράκο! Είναι αληθινή και μόλις σας έδωσα έναν από τους λόγους που το συγκεκριμένο φιλμ θεωρήθηκε αποτυχία από τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς του Μποντ. Ένας άλλος λόγος ήταν η αποχώρηση του Κόνερι και η αντικατάστασή του από το άγνωστο μοντέλο από την Αυστραλία, Τζορτζ Λέιζενμπι.
Το On Her Majesty's Secret Service είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα καλής ταινίας, που έχει όμως κακό πρωταγωνιστή. Δεν ξέρω αν ο Λέιζενμπι δεν είχε απολυθεί (ή παραιτηθεί, σύμφωνα με συνέντευξή του!) και γύριζε κι άλλο Μποντ ποια θα ήταν η εξέλιξή του, όμως στο OHMSS ο Λέιζενμπι δεν γεμίζει την οθόνη και δεν πείθει ως τζέντλεμαν, γυναικοκατακτητής, κομψός υπερκατάσκοπος. Το λάθος, όχι μόνο δικό του αλλά και των παραγωγών, προσδιορίζεται στο ότι προτίμησε να μιμηθεί τον Κόνερι παρά να δώσει κάτι δικό του στο ρόλο, χωρίς ωστόσο να νομίζω ότι μπορούσε κιόλας, καθώς ερμηνευτικά μοιάζει μαγκωμένος. Για να μην είμαι τελείως άδικος, υπάρχει κάτι που μου άρεσε στον Λέιζενμπι και που δεν είχε σε τέτοιο βαθμό ο Κόνερι. Οι σκηνές δράσης και η χρησιμοποίηση του σώματος του. Ο Λέιζενμπι, όσες φορές αναμιγνύεται σε καβγά φαίνεται ότι "το έχει" και βγαίνει αρκετή ενέργεια στην οθόνη και είναι ίσως ο μόνος από όσους Μποντ πέρασαν που με έπεισε σε αυτό το κομμάτι. Ωστόσο, η pre credits σκηνή είναι απολαυστικότατη, με τον Μποντ να σώζει ένα κορίτσι από τα χέρια κακοποιών και αυτό να τον αφήνει στα κρύα του λουτρού, φεύγοντας με το αμάξι του και ο Λέιζενμπι γυρίζει στην κάμερα λέγοντας: " αυτό δε θα συνέβαινε στον άλλο τύπο"! Καλό!
Το δυνατό σημείο του OHMSS είναι οι σκηνές δράσης. Γρήγορες εναλλαγές πλάνων, κοφτό μοντάζ και το αποτέλεσμα είναι τεράστιες ποσότητες αδρεναλίνης και ενέργεια στο φουλ. Τα εύσημα πάνε στον σκηνοθέτη, πρώην μοντέρ των ταινιών του Μποντ, Πίτερ Χαντ, και στο εξαιρετικό συνεργείο εικονοληπτών, μοντέρ και κασκαντέρ που είχε μαζί του. Η δουλεία που έγινε στις σκηνές δράσης μοιάζει πολύ μπροστά από την εποχή της και νομίζω ότι στη σημερινή εποχή μπορεί πλέον να εκτιμηθεί όσο της πρέπει.
Υπάρχει εδώ, μια κύρια διαφοροποίηση στο χαρακτήρα του φιλμ σε σχέση με τα προηγούμενα, η οποία λειτουργεί παράλληλα, υπέρ και κατά του φιλμ. Δεν δίνεται βάρος στα γκάτζετς αλλά αφήνεται περισσότερο χώρος στους χαρακτήρες. Θετικό, για ένα από τα καλύτερα Bond Girls, τη Νταϊάνα Ριγκ, που καταφέρνει να ξεφύγει από τα κλισέ των Bond Girls και να δείξει έναν πιο ολοκληρωμένο χαρακτήρα. Αρνητικό, για τον χαρακτήρα του Μποντ, γιατί ο Λέιζενμπι δεν μπορεί να τον υποστηρίξει. Επίσης, έχουμε το love story ανάμεσα σε Μποντ και Τρέισι Ντράκο, με σκηνές που δεν περιμένεις να δεις σε ταινία Μποντ, με τον Μποντ και την Τρέισι να γυρνούν σε παραλίες και παρκάκια και τη φωνή του Λούις Άρμστρονγκ να τους συνοδεύει, τραγουδώντας "...we 've got all the time of the world". Θετικό, γιατί θέλει να δείξει τον ανθρώπινο χαρακτήρα του Μποντ, βάζοντάς τον να ερωτευτεί, να παντρευτεί και να ...(υπάρχει κάτι ακόμα αλλά δεν το αποκαλύπτω, για όσους δεν έχουν δει το φιλμ), εξωτερικεύοντας περισσότερα συναισθήματα, απ' όσα τον έχουμε συνηθίσει. Αρνητικό, γιατί ο Λέιζενμπι δεν μπορεί να το υποστηρίξει.
Ο Μπλόφελντ εμφανίζεται πολύ πιο απειλητικός εδώ, με τη μορφή του Τέλη Σαβάλα. Νομίζω από τους καλύτερους κακούς της σειράς και χωρίς να έχει ερμηνευτικές υπερβολές. Στην συνάντηση του με τον 007, κερδίζει με ευκολία τον Λέιζενμπι. Αυτό που δεν κατάλαβα στη συγκεκριμένη συνάντηση είναι για ποιο λόγο δεν γνωρίζουν ο ένας τον άλλο, αφού στο προηγούμενο φιλμ (Ζεις μονάχα δυο φορές), Μπλόφελντ και Μποντ έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο. Ίσως γιατί ερμηνεύονταν και οι δύο από διαφορετικούς ηθοποιούς!...Ε; ...Ναι;... Αστείο;... Όχι, ε!... Οκ... Προχωράω...
Το μουσικό θέμα του Τζον Μπάρι για το φιλμ είναι το δικό μου αγαπημένο της σειράς και νομίζω από τα πιο χαρακτηριστικά μουσικά θέματα του συνθέτη. Όχι όσο χαρακτηριστικό είναι το κυρίως θέμα του Μποντ αλλά σε ένα άλλο, παράλληλο σύμπαν, θα μπορούσε το θέμα του OHMSS να είναι το μουσικό μοτίβο του Μποντ. (Κι ο Λέιζενμπι ο καλύτερος Μποντ που πέρασε από την κινηματογραφική οθόνη... Μπρρρ...).
Σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ το OHMSS την χειρότερη ταινία της σειράς, όπως εύκολα την χαρακτηρίζουν πολλοί. Για μένα είναι μια από τις καλύτερες της σειράς και θα μπορούσε να βρίσκεται άνετα στην πεντάδα των ταινιών του Μποντ, αν αντί για τον Λέιζενμπι υποδύονταν τον Μποντ ο κύριος Κόνερι! Παρ' όλα αυτά το OHMSS περιέχει μερικές από τις πιο καθηλωτικές σκηνές δράσης της σειράς, έχει εκπληκτική φωτογραφία και τα τελευταία σαράντα λεπτά του απογειώνεται με μαεστρία από τον Χαντ, για να μας οδηγήσει στο πιο ιδιαίτερο και απρόβλεπτο φινάλε ταινίας του Μποντ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου